Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας τὴν προσεχῆ Κυριακὴν ἑορτάζει τὴν Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας. Δηλαδὴ τὴν θετικὴν ἔκβασιν τῶν ἀγώνων της διὰ τὴν ἀναστήλωσιν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων εἰς τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ τὴν προσκύνησίν των. Ἡ ἀναστήλωσίς των καὶ ἡ προσκύνησίς των ἀποτελεῖ θρίαμβον διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ φαντασθῆτε ὡς τὴν μάννα, ἡ ὁποία συνέλεξε τὰς εἰκόνας τῶν τέκνων της, τὰ ὁποῖα ἐπριονίσθησαν, ἐπυρπολήθησαν, ἐρρίφθησαν δεμένα εἰς προβιὰς εἰς φαράγγια, εἰς τὰ ὁποῖα τὰ κατέφαγον ζωντανὰ τὰ ἄγρια θηρία. Περιεπλανήθησαν εἰς τὰς ἐρημίας, εἰς τὰ ὄρη καὶ εἰς τὰ σπήλαια κυνηγημένα ἀπὸ τὴν μανίαν τῆς ἐποχῆς τῶν διωγμῶν, ἡ ὁποία διήρκησε τρεῖς (περίπου) αἰῶνας.
Ἡ ἀναστήλωσις τῶν εἰκόνων ἐντὸς τῶν Ἱερῶν Ναῶν ἦτο ἐκδήλωσις τιμῆς πρὸς τοὺς ἥρωας τῆς πίστεως, τῶν ὁποίων ἡ θυσία ἐπότισε τὸ δένδρον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὡς ἄλλη λαμπαδηδρομία καὶ σκυταλοδρομία, διεβίβασε τὴν φλόγα τῆς ζωογόνου πίστεως εἰς τὰς μεταγενεστέρας γενεάς.
Ἐκτὸς ὅμως τῆς τοιαύτης τιμῆς, ὁ ρόλος τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων εἶχε καὶ διακοσμητικὸν σκοπόν. Ἡ Ἱερὰ αὐτὴ διακόσμησις τῶν Ἱερῶν Ναῶν ἡμερεύει τὸ περιβάλλον τοῦ Ἱ. Ναοῦ μὲ ἀποτέλεσμα ὁ εἰσερχόμενος εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν νὰ ἀποκόπτεται ἐκ τοῦ θορυβώδους κοσμικοῦ περιβάλλοντος καὶ νὰ προδιατίθεται νὰ στρέψη τὸ βλέμμα του πρὸς τὸν οὐρανόν, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τὴν μόνιμον Πατρίδα του, ὅπου τὸν ἀναμένουν ὅλα τὰ πρόσωπα τῶν Ἁγίων, τὰ ὁποῖα εἰκονίζονται εἰς τὰς Ἱερὰς Εἰκόνας.
Ἕνας ἄλλος ρόλος τῆς παρουσίας τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἐντὸς τοῦ Ἱ. Ναοῦ εἶναι ὁ διδακτικός. Εἶναι γνωστὸν ὅτι εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν ἢ εἰς τὴν ἐκμάθησιν ξένων γλωσσῶν, χρησιμοποιεῖται ἡ ἐποπτικὴ διδασκαλία, ὡς ἡ πλέον ἀποτελεσματική. Διὰ τοῦτο πρὶν ἀκόμη μάθη νὰ διαβάζη ὁ μαθητής, ἔρχεται εἰς ἐπαφὴν μὲ τὰς εἰκόνας τοῦ βιβλίου, μέσῳ τῶν ὁποίων διευκολύνεται εἰς τὴν σπουδήν του.
Κατὰ παραπλήσιον τρόπον ἐδιδάσκοντο καὶ οἱ Χριστιανοὶ καὶ ἰδιαιτέρως εἰς τοὺς χρόνους τῆς ζοφερᾶς δουλείας, ὅταν ὁ Τοῦρκος κατακτητὴς εἶχε κλείσει τὰ Σχολεῖα καὶ ἐβασίλευεν ἡ ἀγραμματωσύνη, μέσω τῶν εἰκόνων καὶ τῶν βίον τῶν Ἁγίων. Διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἐγίνοντο κατηχηταὶ καὶ διδάσκαλοι διδάσκοντες τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐχειραγώγουν εἰς τὸν Χριστόν. Διότι τελικὸς σκοπὸς τοῦ διδακτικοῦ ρόλου τῶν εἰκόνων εἶναι νὰ μιμηθοῦν οἱ ἄνθρωποι τὴν πίστιν τῶν Ἁγίων καὶ νὰ προσέλθουν εἰς τὸν Χριστόν.
Διὰ τοῦτο ἐπιβάλλεται νὰ ἀντικρύζη συνεχῶς ὁ ἄνθρωπος τὰς Ἱερὰς Εἰκόνας, διὰ νὰ συνδέεται περισσότερον διὰ τῆς πίστεως μὲ τὸν Χριστόν. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ μιμοῦνται τὸν τρόπον ζωῆς τῶν Ἁγίων καὶ τὴν σταθερότητα τῆς Πίστεως, τὴν ὁποίαν δὲν ἠρνήθησαν οὔτε ἐνώπιον τοῦ μαρτυρίου. Αὐτὴν τὴν πίστιν καὶ αὐτὸν τὸν τρόπον βιοτῆς καλοῦνται νὰ ἐμφανίσουν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, διὰ νὰ φανοῦν ἄξιοι τῆς κλήσεως καὶ τοῦ ὀνόματός των, ὡς μαθηταὶ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀδελφοὶ τῶν Ἁγίων, τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ ἀντιγράφουν πιστῶς εἰς τὴν καθημερινὴν ζωὴν καὶ νὰ ἀγωνίζωνται μὲ ὑπομονήν, διότι ὡς γνωστὸν ὁ πιστεύσας καὶ ὑπομείνας μέχρι τέλους αὐτὸς σωθήσεται.
Γ. ΖΕΡΒΟΣ
«Ορθόδοξος Τύπος», 11/03/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου