Ο Αβραάμ
Την Κυριακή πριν από τα Χριστούγεννα στο αποστολικό ανάγνωσμα παρουσιάζονται μεγάλες μορφές της Παλαιάς Διαθήκης, πατριάρχες, κριτές, βασιλείς, προφήτες, προπάτορες. Όλοι αυτοί ζούσαν μέρα και νύχτα με το όραμα του Μεσσία- ποθούσαν με λαχτάρα να Τον δουν, μα δεν αξιώθηκαν να ζήσουν στα χρόνια του. Αρχικά εγκωμιάζεται ή πίστη του Αβραάμ. Χάρη στην πίστη του ό Αβραάμ, μας λέει ό απόστολος Παύλος, έμεινε ως ξένος στη γη πού του υποσχέθηκε ό Θεός, και τη θεωρούσε ξένη χώρα. Και ζούσε μέσα σε σκηνές μαζί με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, πού ήταν συγκληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως του Θεού. Ζούσε ως ξένος και μετανάστης στη «γη της επαγγελίας», διότι περίμενε με πόθο να κατοικήσει στην επουράνια πόλη, ή όποια έχει τα αληθινά και αδιάσειστα θεμέλια και τεχνίτη και κτίστη τον ίδιο τον Θεό.
Τί μπορούμε να καταλάβουμε εμείς άραγε από τη ζωή αυτή του Αβραάμ;
Ενώ ήταν τόσο πλούσιος-είχε πολλούς υπηρέτες και ζώα - δεν απέκτησε ούτε ένα μέτρο γης. Ή μοναδική ακίνητη περιουσία πού απέκτησε ήταν ό τάφος ό δικός του και της γυναίκας του. Τίποτε άλλο. Δεν ήθελε να επιστρέψει στη γη από την οποία ξεκίνησε, ούτε τον συγκινούσε ή γη αυτή. Ζούσε μέσα σε σκηνές, για να θυμάται πώς είναι προσωρινός ένοικος στη γη αυτή. Για να έχει στραμμένο διαρκώς το νου του στην ουράνια πατρίδα μας. Διότι είχε άλλα οράματα, τον ουρανό και τη βασιλεία του Θεού.
Αυτό ήταν το όραμα του, αυτό πρέπει να είναι και το όραμα κάθε πιστού. Διότι δεν είμαστε μόνιμοι σ' αυτή τη γη. Κάποτε θα την εγκαταλείψουμεαναγκαστικά για πάντα. Θα αφήσουμε πίσω μας όλα αυτά στα όποια κόλλησε ή καρδιά μας. Μην ξεχνιόμαστε λοιπόν. Ή ζωή μας δεν είναι στο έδώ και στο τώρα, αλλά στον ουρανό και στην αιωνιότητα. Μη μας απορροφούν οι ηδονές και οι μέριμνες της ζωής, τα οικονομικά ή άλλα προβλήματα, και ξεχνούμε τον προορισμό μας. Δεν ανήκουμε στη γη. Δεν πλασθήκαμε για λίγα χρόνια ζωής. Η ζωή μας δεν σταματά στον τάφο. Έχουμε μέσα μας ψυχή αθάνατη. Στα ουράνια ας έχουμε τις καρδιές μας. Διότι για να γίνουμε κάτοικοι του ουρανού θα πρέπει να τον ποθήσουμε από τώρα και να τον προγευόμαστε. Να ανεβαίνουμε καθημερινά τη θεία κλίμακα, όπως λέει ό άγιος Γρηγόριος ό Παλαμάς, της οποίας το τελευταίο σκαλί είναι αθέατο στά ανθρώπινα μάτια. Αυτή ή πορεία θα μας ξεκουράζει, θα μας πλημμυρίζει με τη χάρη του Θεού. Όταν μάς γοητεύσει ό ουρανός και ό ασύλληπτος θησαυρός μας, ό Χριστός, θα χάσει πλέον τη γοητεία του ό κόσμος. Τότε θα περιφρονούμε τα μάταια, θα ποθούμε τα αιώνια.
Οι προπάτορες
Στη συνέχεια ό απόστολος Παύλος απαριθμεί μια σειρά ηρώων της πίστεως της Παλαιάς Διαθήκης, προπάτορες του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και άλλους δικαίους, κριτές και προφήτες. Λέει ότι δεν θα του έφθανε ό χρόνος να διηγείται για τον Γεδεών και τον Βαράκ και τον Σαμψών και τον Ίεφθάε και για τον Δαβίδ και τον Σαμουήλ και τούς προφήτες. Όλοι αυτοί, λέει, οι άγιοι άνδρες έδειξαν μεγάλη γενναιότητα και πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων πού τους έδωσε ό Θεός. Έφραξαν τα στόματα των λιονταριών, έσβησαν την καταστρεπτική δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τον κίνδυνο της σφαγής, ενδυναμώθηκαν και θεραπεύτηκαν από αρρώστιες- αναδείχθηκαν ανίκητοι στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή τις εχθρικές παρατάξεις. Με τη δύναμη της πίστεως γυναίκες της Παλαιάς Διαθήκης ξαναπήραν πίσω ζωντανά τα νεκρά παιδιά τους πού αναστήθηκαν. 'Άλλοι βασανίστηκαν σκληρά μέχρι θανάτου, επειδή δεν δέχθηκαν να αρνηθούν την πίστη τους- κι άλλοι δοκίμασαν σκληρούς πειρασμούς, εμπαιγμούς, μαστιγώσεις, φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, σφαγιάστηκαν. Κι άλλοι περιφέρονταν σαν μετανάστες έδώ κι εκεί, στις ερημιές, στα βουνά και σε σπηλιές της γης. Έζησαν μέσα σε στερήσεις, υπέφεραν θλίψεις και κακοπάθειες. Κι όλοι αυτοί έχουν ανεκτίμητη αξία. "Ολόκληρος ό κόσμος δεν αξίζει όσο οι άγιοι αυτοί άνθρωποι. Παρ' όλα αυτά όμως «ούκ έκομίσαντο την έπαγγελίαν», δεν απόλαυσαν την υπόσχεση πού τούς έδωσε ό θεός. Διότι ό Θεός προέβλεψε για μας κάτι καλύτερο, ώστε αυτοί να μη λάβουν σε βαθμό τέλειο τη σωτηρία τους χωρίς εμάς- αλλά να τη λάβουμε όλοι μαζί.
'Όλοι αυτοί λοιπόν οι πιστοί άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης ζούσαν με το όραμα του Μεσσία. Εκεί ήταν ή καρδιά τους. Περίμεναν τον ερχομό του, περίμεναν τη λύτρωση του, την παρουσία του. Περίμεναν τη Γέννηση του. Και ετοίμαζαν τις ψυχές τους, για να Τον υποδεχθούν, να Τον δουν, να γεμίσει ή ψυχή τους με αγαλλίαση.
Αλήθεια εμείς έχουμε αυτήν την προσμονή των πιστών της Παλαιάς Διαθήκης; Καθώς πλησιάζουν Χριστούγεννα, ας μαθητεύσουμε στον πόθο και τη λαχτάρα τους, ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την προσμονή τους κι ας λαχταρήσουμε με τη δική τους αγάπη τον ερχομό τού Μεσσία. Για να γίνουν τα Χριστούγεννα σταθμός στη ζωή μας, σταθμός μετανοίας και επιστροφής, χάριτος και αγώνος. Για να γεννηθεί ό Χριστός και στις δικές μας καρδιές και να μείνει μόνιμος ένοικος της καρδιάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου