Πριν απαγορευθεί στη Γαλλία ή μπούρκα των Μουσουλμανίδων, ό Πρόεδρος της χώρας είχε αιτιολογήσει την απόφαση με το ότι το ένδυμα αυτό «αντίκειται στις ιδέες του έθνους».
Οι Έλληνες το ακούσαμε με έκπληξη, δεδομένου ότι εμείς έχουμε από τίνων ετών αποστασιοποιηθεί από τη χρήση της έννοιας του έθνους (και τι έθνους!) καθώς και του επιθέτου «εθνικός». Θαυμάσαμε ότι οι Γάλλοι αποτελούν έθνος με ιδέες, πού οι κυβερνώντες - ασφαλώς και οι κυβερνώμενοι - δεν ανέχονται να τις προσβάλλουν αλλότρια ήθη, ακόμα κι αν πρόκειται για συνήθειες και στάσεις ζωής άλλων εθνοτήτων.
Τώρα, πού στη χώρα μας το «όμαιμον» (λόγω παγκοσμίων συγκυριών), το «όμόγλωσσον» (εξαιτίας δικής μας ύπαιτιότητος και γλωσσικής μειοδοσίας) συν τω χρόνω παύουν να συνιστούν τα κύρια χαρακτηριστικά της έθνότητός μας, και τα «κοινά ιδρύματα» και σεβάσματα αποτελούν πεδίο διεισδύσεως άλλων θρησκειών και δοξασιών και άνοσίων τελετών, και ενώ λιγοστεύουν θλιβερά στο δημόσιο βίο οι αφιλοχρήματοι Φωκίωνες και οι δίκαιοι Αριστείδες, ό γάλλος Πρόεδρος, στη χώρα του οποίου οι πολίτες δεν απαντούν στους ξένους τους, αν δεν τούς απευθύνονται μόνο στη γαλλική, μας βάζει σε σκέψεις.
Τάχα ή δική μας πατρίδα, πού δίδαξε στον κόσμο το όσιο, το ωραίο και το αληθές, δεν έχει τις δικές της εθνικές ιδέες, πού οι ταγοί και οι πολίτες της οφείλουν να περιφρουρήσουν; Μήπως έχουν δίκιο όσοι πνευματικοί μας άνθρωποι και του λαού επιμένουν να σκέπτονται, να ομιλούν και να πράττουν Ελληνικά;
«Η Δράσις»Νοέμβριος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου