Η ΣKHΝH ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Στο αποστολικό ανάγνωσμα των Εισοδίων της Ύπεραγίας Θεοτόκου περιγράφεται ή «σκηνή του μαρτυρίου», ό πρώτος δηλαδή ναός της Παλαιάς Διαθήκης τον όποιο είχε κατασκευάσει ό Μωυσής σύμφωνα με τις οδηγίες πού του είχε δώσει ό ίδιος ό Θεός. Μάς λέει λοιπόν ό θείος Απόστολος ότι στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε ένα μοναδικό θυσιαστήριο, το όποιο λεγόταν «Σκηνή του μαρτυρίου». Ήταν μία σκηνή, ένας μεταφερόμενος Ναός για να εξυπηρετεί τιςλατρευτικές ανάγκες των Ιουδαίων μέσα στην έρημο. Την ώρα της λατρείας ό λαός στεκόταν έξω στον περίβολο του Ναού αυτού για να προσφέρει από εκεί τις θυσίες στον Θεό. Εσωτερικά το πρώτο διαμέρισμα της σκηνής λεγόταν Άγια. Μέσα σ' αυτό υπήρχε ή Λυχνία και ή Τράπεζα της προθέσεως, όπου κάθε Σάββατο τοποθετούνταν δώδεκα άρτοι, τούς όποιους πρόσφεραν στον Θεό οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Τέλος υπήρχε το ιερότερο διαμέρισμα του Ναού, τα «Άγια των Αγίων», το όποιο χωριζόταν από τα «Άγια» με έναμεγάλο βαρύτιμο ύφασμα πού λεγόταν «καταπέτασμα». Στα «Άγια των Αγίων» υπήρχε το χρυσό θυμιατήριο και ή «κιβωτός της διαθήκης», πού ήταν καλυμμένη με χρυσάφι απ' όλες τις πλευρές της. Πάνω στην Κιβωτό υπήρχε ή χρυσή στάμνα με το μάννα πού είχε στείλει ό Θεός στην έρημο. Υπήρχε ακόμη και ή ράβδος του Ααρών πού είχε βλαστήσει θαυματουργικά, και οι θεοχάρακτες πλάκες με τις δέκα εντολές. Πάνω από την Κιβωτό υπήρχαν δύο χρυσά Χερουβείμ- και ανάμεσα σ' αυτά εμφανιζόταν και μιλούσε ό Θεός. Αυτά σκέπαζαν με τα φτερά τους το χρυσό κάλυμμα της κιβωτού, πού ονομαζόταν Ίλαστήριο.
Αργότερα βέβαια ό βασιλεύς Σολομών έχτισε μόνιμο Ναό, περίλαμπρο και μεγαλοπρεπή. Σ' αυτόν τον Ναό αξιώθηκε να λατρεύσει τον Θεό και ή Ύπεραγία Θεοτόκος. Αλλά αυτή ή μοναδική κόρη της Ναζαρέτ, ή Παρθένος Μαριάμ, αναδείχθηκε ασυγκρίτως ανώτερη από τον επίγειο ναό της Ιερουσαλήμ. Διότι ή Ύπεραγία Θεοτόκος αξιώθηκε να γίνει το αγιότερο σκεύος, πού έφερε μέσα της τον Ίδιο τον Θεό. Στον επίγειο Ναό υπήρχε ή επτάφωτος Λυχνία· ή Παναγία μας όμως έγινε ή «φωτοδόχος λαμπάδα» πού έβάστασε Εκείνον πού είναι το φως του κόσμου και μέσα στα σκοτάδια του κόσμου ακτινοβόλησε με την άγια ζωή της το φως του Θεού. Έγινε επίσης το «χρυσό θυμιατήριο», το «θυμίαμα τα εύοσμον», πού πλημμύρισε όλο τον κόσμο με την ευωδία των αρετών της. Στο Ναό του Σολομώντος υπήρχε ή ράβδος του Ααρών πού θαυματουργικά βλάστησε. Ή Ύπεραγία Θεοτόκος όμως έγινε «ή ράβδος ή μυστική» από την όποια άνθισε ό Θεάνθρωπος, «το άνθος το άμάραντον». Πάνω στην Κιβωτό της Διαθήκης υπήρχαν οι πλάκες με τις δέ κα εντολές. Ή Παναγία μας έφερε μέσα της τον ίδιο το Νομοθέτη· έφερε μέσα της όχι το μάννα της έρημου αλλά τον «άρτον της ζωής», πού κατέβηκε από τον ουρανό και τρέφει και μεταγγίζει ζωή σε όλους μας. Έγινε «ή έμψυχος τράπεζα», το «ίλαστήριον του κόσμου» πού δέεται για μας στον ουράνιο θρόνο. Πόσα άραγε από όλα αυτά μπορούμε να κατανοήσουμε; Τουλάχιστον ας στεκόμαστε με δέος μπροστά στο μεγαλείο της άχραντου Παρθένου και ας αγωνιζόμαστε να την μιμούμαστε στις αρετές της, στην αγιότητα της.
ΕΜΨΥΧΟΙ ΝΑΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Ό απόστολος Παύλος στη συνέχεια σημειώνει ότι μέσα στο Ναό του Θεού μπορούσαν να εισέλθουν μόνο οι ιερείς και οι αρχιερείς. Ό λαός του Θεού δεν μπορούσε να μπει μέσα σ' αυτόν, αλλά λάτρευε τον Θεό έξω στην αυλή. Διότι έτσι είχε σχεδιασθεί και κατασκευασθεί ή σκηνή, ώστε στο πρώτο διαμέρισμα της, δηλαδή στα Άγια, να μπαίνουν οι Ιερείς και να τελούν τις ιεροτελεστίες. Στο δεύτερο διαμέρισμα, δηλαδή στα Άγια των Αγίων, έμπαινε μόνο ό Αρχιερεύς, κι αυτός μόνο μία φορά το χρόνο, την ήμερα του Εξιλασμού. Κρατούσε στα χέρια του ένα δοχείο με το αίμα των ζώων πού είχε θυσιάσει έξω στο θυσιαστήριο και το πρόσφερε ως εξιλαστήρια θυσία για τον εαυτό του και για τις αμαρτίες πού από άγνοια είχε διαπράξει ό λαός.
Στο Ναό της Παλαιάς Διαθήκης λοι πόν τελούνταν θυσίες ζώων. Και με το αίμα των ζώων αυτών ραντιζόταν ό Ναός για να εξιλεωθούν οι άνθρωποι για τα ανομήματα τους. Όμως το αίμα αυτά δεν μπορούσε να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους. Το μόνο πού έκανε ήταν να τούς δίνει τη δυνατότητα να συμμετέχουν στη λατρεία του Θεού. Όλα αυτά όμως ήταν μία προτύπωση των μεγάλων και ασύλληπτων πραγματικοτήτων πού θα συνέβαιναν στην Καινή Διαθήκη. Διότι από τότε πού τελέσθηκε πάνω στο Γολγοθά ή μία και ανεπανάληπτη θυσία του Κυρίου μας, οι σκιές και το σύμβολα παραμερίσθηκαν. Τώρα πλέον δεν έχουμε ένα μοναδικό Ναό αλλά αμέτρητους Ναούς ασυγκρίτως ιερότερους από το Ναό του Σολομώντος. Στους Ναούς μας αυτούς δεν έχουμε θυσίες ζώων αλλά τη μοναδική θυσία του Γολγοθά, τη θυσία του άμωμου και άσπιλου Χριστού. Δεν έχουμε πλέον προτυπώσεις αλλά τον ίδιο τον Κύριο, ό Όποιος θυσιάζεται και προσφέρει το σώμα του και το αίμα του για την άφεση των αμαρτιών μας. Μυριάδες αγγέλων, Άγιοι και άνθρωποι, ιερείς και λαός κυκλώνουμε το ιερό Θυσιαστήριο με φόβο και δέος. Ανάμεσα μας κατέρχεται και πορεύεται ό βασιλεύς της δόξης. Κι εμείς αξιωνόμαστε να γινόμαστε έμψυχοι ναοί του Θεού, να φέρουμε μέσα μας τον Ίδιο τον Κύριο.
Αλήθεια, τα νιώθουμε, τα ζούμε εμείς όλα αυτά τα μεγάλα και φοβερά κάθε φορά πού εισερχόμαστε στο Ναό του Θεού; Χωρίς τη Χάρη του Θεού βέβαια τίποτε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε. Γι' αυτό ας παρακαλούμε τον άγιο Θεό να μάς φωτίζει και να μάς αξιώνει να γινόμαστε κι εμείς έμψυχοι ναοί του Θεού, ακολουθώντας την άγια πορεία πού είχε ή Ύπεραγία Θεο τόκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου