Ηλίας Φραγκόπουλος, Αποκαθηλώσεις! Μοντέρνα εικονομαχία

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΕΝΩΣΙΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ

Χαλκοκονδύλη 37. 10432 ΑΘΗΝΑ

Τηλ. 2105224180-FAX. 2105224420

Iστοχώρος: www.petheol.gr

e-mail: panenthe@otenet.gr

& : enosis@petheol.gr

Αθήνα 14 Οκτωβρίου 2010

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕΙΣ !!

Καί άλλες φορές είχαμε ασχοληθεί μέ το θέμα. Κάποιοι Διευθυντές Σχολείων επιμένουν νά αφαιρούν από τις σχολικές αίθουσες την εικόνα του Χριστού, ή όποιο άλλο σύμβολο υπάρχει σ' αυτές. Τό θέμα είναι πολύ σημαντικό. Δείχνει τη συνέχιση του πολέμου πού γίνεται κατά της χριστιανικής πίστης καί της παρουσίας της στήν ελληνική κοινωνία.

Καί αναρωτιόμαστε καί ρωτάμε τούς αρνητές: Κακό ή καλό κάνει η πίστη η χριστιανική καί η ηθική συμπεριφορά πού δίδαξε ο Χριστός, καί πού ζητά από όλους μας στήν καθημερινή μας ζωή;

Γιατί προσπαθούν νά την ξεριζώσουν από την ψυχή του λαού μας, των μαθητών μας;

Εμείς επανερχόμαστε στό θέμα. Καί παραθέτουμε εδώ δυό παλαιότερα άρθρα πού δημοσίευσε το περιοδικόο μας « ΚΟΙΝΩΝΙΑ», σχετικά μέ το θέμα.

Γιατί είναι θέμα πού ενδιαφέρει όλους τούς Ελληνες, όλους τούς Χριστιανούς, καί γονείς, καί αρμοδίους καί ηγέτες. Καί καλούμε όλους σέ μιά λογική αντίδραση στίς αυθαίρετες πράξεις άρνησης της εθνικής καί θρησκευτικής μας παραδόσεως.

Ηλίας Χρ. Φραγκόπουλος
Αντιπρόεδρος ΠΕΘ

Μοντέρνα εικονομαχία
Ηλία Χ. Φραγκοπούλου, Αντιπροέδρου του Δ.Σ. της ΠΕΘ

Στήν αρχή της σχολικής χρονιάς πού λήγει, είχα ακούσει ότι σέ μεγάλο σχολείο της Αθήνας, η διευθύντρια είχε ζητήσει από νεαρή δασκάλα νά αφαιρέσει από την αίθουσα διδασκαλίας της τάξης της την εικόνα του Xριστού, πού υπήρχε πάνω από τόν πίνακα. Η δασκάλα, πρός τιμήν της το γράφω, αρνήθηκε. Φαντάζομαι ότι την έβγαλε η ίδια η διευθύντρια. Από την προηγούμενη σχολική χρονιά σέ ένα επαρχιακό Λύκειο, ο διεθυντής έβγαλε, μέ δική του προσωπική απόφαση καί πρωτοβουλία, τις εικόνες απ' όλες τις αίθουσες του σχολείου πού διευθύνει, εφαρμόζοντας, mutatis mutandis, την αρχή «cujus regio ejus religio» της εποχής των θρησκευτικών πολέμων της Δυτικής Eυρώπης. Nαί, αλλά η αρχή αυτή στοίχισε πάρα πολλά στούς Eυρωπαίους καί ιδιαίτερα στή Γερμανία του 16ου καί κυρίως του 17ου αιώνα.

Mιά μορφή πού παίρνει στήν σημερινή Ελλάδα ο πόλεμος της αθεΐας εναντίον της παρουσίας της ορθόδοξης πίστης στή ζωή του λαού μας είναι καί η προσπάθεια νά απομακρυνθεί η εικόνα του Xριστού από τις αίθουσες διδασκαλίας των σχολείων μας. Πέρα βεβαίως από την άρνηση καί παρεμπόδιση της πρωινής προσευχής, από την απαγόρευση της εξομολόγησης καί κατά συνέπεια της όποιας παρουσίας ιερέα στά σχολεία, πέρα από τη προσπάθεια της μεταβολής σέ προαιρετικό του μαθήματος των θρησκευτικών, πέρα ακόμα καί από τη μεγάλη προσπάθεια πού γίνεται γιά τη μεταβολή του χαρακτήρα του μαθήματος από γνωστικό καί θεολογικό ορθόδοξο-ή όπως συνηθίζεται νά λέγεται «ομολογιακό»- σέ γνωστικό μέν αλλά θρησκειολογικό-πολιτιστικό-ιστορικό μάθημα ή πιό καλά σέ ένα μάθημα πού όριζε (μάλλον καθόριζε ) καί συνιστούσε σ' όλους τούς Eυρωπαίους η Σύσταση υπ' αριθμ. 1720/2005 του Συμβουλίου της Eυρώπης. Πέρα επίσης από τά όσα προσπαθούν νά πετύχουν εναντίον αυτής της πίστης τά αναλυτικά Προγράμματα (τά Δ.Ε.Π.Π.Σ.) του 2003 καί τά διδακτικά βιβλία πού συνακόλουθα δόθηκαν στά χέρια καί στό πνεύμα των παιδιών μας.

Αναφέραμε πιό πάνω ότι όλα αυτά συνιστούν εκδηλώσεις του πολέμου κατά της χριστιανικής πίστης πού η αγωνιζόμενη αθεΐα έχει κηρύξει (παντοτινά βέβαια) καί τόν εντείνει σήμερα. Θά βιαστεί ίσως ο «Συνήγορος του πολίτη» ή η «Αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων» νά απαντήσει ότι μέ την στήριξη όλων ίσως των παραπάνω, αλλά κυρίως μέ τη στήριξη της ακώλυτης απαλλαγής απ' τη θρησκευτική διδασκαλία, προφυλάσσει καί υπερασπίζεται τά δικαιώματα καί τις ελευθερίες των ετεροδόξων καί των αλλοθρήσκων. Όμως είναι ιδιαιτέρως φανερό ότι εκείνοι πού λιγότερο ενδιαφέρονται καί επιζητούν την απαλλαγή αυτή, πού την είχαν άλλωστε, είναι οι πιστοί άνθρωποι κάποιων άλλων δογμάτων ή καί άλλων θρησκειών. Ακόμη καί οι «Mάρτυρες του Ιεχωβά», πού καθόλου δέν ενοχλούνταν από το καθεστώς των συγκεκριμένων απαλλαγών πού ίσχυαν πρίν απ' τις γνωστές καί χωρίς κανένα νόημα, θερινές εγκυκλίους του 2008, δέν θά τις επιζητούσαν . Εκείνοι πού πράγματι τις επεδίωξαν (όχι μόνο τις απολύτως ελεύθερες απαλλαγές από το θρησκευτικό μάθημα αλλά καί) όλες τις παραπάνω εχθρικές κατά της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης ενέργειες, είναι οι αρνούμενοι την πίστη στό Θεό γενικώς, οι προερχόμενοι από πολιτικές καί φιλοσοφικές (τό τελευταίο αυτό επίθετο θά το δείτε νά αναφέρεται πολύ συχνά σέ υπομνήματα, άρθρα καί διάφορα υποστηρικτικά των απόψεών τους κείμενα) αντιλήψεις καί αποδοχές.

Γιά μένα είναι πολύ περίεργο ότι ενώ τις σχετικές απόψεις της μαχόμενης αθεΐας, τις διατυπώνουν καί τις επιζητούν άνθρωποι καί στελέχη πολιτικών παρατάξεων πού αποκαλούνται ή θεωρούνται περισσότερο «ριζοσπαστικές» ή πάντως ανατρεπτικές των παραδοσιακών απόψεων, όμως τις νομοθετούν καί τις εφαρμόζουν, όταν έχουν την πολιτική εξουσία, εκείνοι πού λέμε ότι ανήκουν σέ συντηρητικές πολιτικές παρατάξεις. ’ς μή γίνουμε σήμερα περισότερο συγκεκριμένοι.

Kαί άς επανέλθουμε στό θέμα των εικόνων του Xριστού στίς σχολικές αίθουσες.

Γνωρίζουμε όλοι βεβαίως ότι η εικόνα του Χριστού δέν βρίσκεται μόνο στίς σχολικές αίθουσες. Αλλά καί στίς αίθουσες δικαστηρίων καί σέ γραφεία δημοσίων υπηρεσιών. Είναι η έκφραση του πνεύματος του λαού μας πού ζούσε, ζεί καί θέλει νά ζεί, την ιδιωτική αλλά καί τη δημόσια ζωή του μέσα στήν αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Αλλά καί της υπόμνησης της αγάπης του, πού δίνει νόημα καί ειρήνη στή ζωή μας. ’λλωστε η εικόνα του Χριστού στούς χώρους ανάπτυξης κοινωνικών δραστηριοτήτων είναι κυρίως το σύμβολο κάποιων ιδεών, κάποιων αρχών πού αξίζει νά είναι παρούσες στή ζωή όλων μας. Νά βοηθούν στή διαμόρφωση μιάς πνευματικής ατμόσφαιρας, ενός «κλίματος» όπως λέμε, μέσα στό οποίο θά πρέπει πάντα νά ζούμε καί νά εκδηλώνουμε τις ενέργειές μας. Καί βεβαίως στή σημερινή κοινωνική πραγματικότητα οφείλουμε νά παραδεχθούμε ότι η εικόνα λίγο γίνεται αντιληπτή από τούς πολλούς πού μπαίνουν στήν αίθουσα, όμως έρχονται στιγμές πού καί χρειάζεται καί επηρεάζει στάσεις καί εκδηλώσεις. Καί αυτό είναι κάτι πού είναι σημαντικό γιά τη ζωή όλων καί ιδίως των νέων παιδιών.

Η ορθόδοξη παράδοση των Ελλήνων αιώνες τώρα τονίζει την ανάγκη της αίσθησης της θείας παρουσίας. Απ' τόν Απόστολο Παύλο («κατενώπιον του Θεού εν Χριστ' λαλούμεν»... Β' Κορ. ιβ' 19), τόν Γρηγόριο το Θεολόγο ( «τού Θεού μνημονευτέον μάλλον ή αναπνευστέον» ). Καί μέχρι τόν άγ. Κοσμά τόν Αιτωλό πού την εικόνα του Χριστού την θεωρεί βασικό παιδευτικό μέσο των παιδιών ( Ζ' Διδαχή-Αυγουστίνου Καντιώτου, Κοσμάς ο Αιτωλός, σελ. 227).

Αυτή την παράδοση της Ορθοδοξίας η Ελληνική Εκπαίδευση την τηρεί, την ακολουθεί ήδη από την εποχή της πρώτης οργάνωσής της, από τόν Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. « Η δημιουργία θρησκευτικού κλίματος στήν ατμόσφαιρα της σχολικής τάξης έχει την αφετηρία της στό εκπαιδευτικό έργο του πρώτου κυβερνήτη» γράφει ο Ιω. Τσάγκας (στό βιβλίο του η Ορθόδοξη Χριστιανική αγωγή στό εκπαιδευτικό έργο του Ιωάννη Καποδίστρια , Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 188) καί συνεχίζει μέ παράθεμα από τόν Χρ. Λέφα στό οποίο αναφέρεται:« ’νωθεν της έδρας του δασκάλου, υψηλότερον των πινάκων, ανοίγεται θυρίς, εν τή οποία τίθεται η εικών του Σωτήρος ημών, της Μεταμορφώσεως ή του Παντοκράτορος» (Χρ. Λέφα , Ιστορία της εκπαίδευσης, Αθήνα 1942, σελ. 141).

Καί γιά την πλέον πρόσφατη εποχή θά θυμίσουμε ότι ο Υπουγός Παιδείας Αντώνης Τρίτσης, το 1987 μέ εγκύκλιό του (υπ' αριθμ. 1031α/16-2-1987) έστειλε σ' όλα τά σχολεία τρείς διαφορετικούς τύπους της βυζαντινής εικόνας του Χριστού Παντοκράτορος, σέ εκτύπωση του ΟΕΔΒ, μέ την εντολή νά επιλέξουν, νά την τοποθετήσουν σέ πλαίσιο καί νά την αναρτήσουν σ' όλες τις αίθουσες διδασκαλίας.

Η παράδοση της Ελληνικής Εκπαίδευσης είναι αυτή. Καί οι Ελληνες την ακολουθούμε πιστά. ’ν ψάχονοντας κάποιοι μπορεί νά ανακαλύψουν κενά στή νομική της έκφραση, δέν έχουν παρά νά ζητήσουν απ' την Πολιτεία, νά την νομθετήσει. ’λλωστε στή νομική επιστήμη υπάρχει καί το εθιμικό δίκαιο, παράλληλα μέ το θετικό δίκαιο των κειμένων νόμων, καί μάλιστα, άν θυμάμαι καλά, το έθιμο υπέρκειται του νόμου. ’ς μή διστάζουμε λοιπόν στήν κατοχύρωση της θέσης της εικόνας του 'Χριστού Παντοκράτορος στίς αίθουσες διδασκαλίας των σχολείων μας ( καί όχι μόνο). ’ς μήν αφήσουμε νά δημιουργηθούν καί εδώ καταστάσεις όπως εκείνες πού πρίν από κάποιο χρόνο αντιμετώπισαν η Ιταλία καί η Γερμανία.

Τό Υπουργείο Εθνικής Παιδείας καί Θρησκευμάτων, πού αρκετά μάς έδωσε δείγματα αρνητικών γιά την στήριξη της χριστιανικής πίστης ενεργειών, είναι καιρός νά μάς δώσει καί κάποια θετικά. Εμείς ελπίζουμε. Καί περιμένουμε.

Δείτε και το Ηλίας Δ. Μπάκος, Εικονομαχίας συνέχεια;