Προ-καθήμενος
Της Άννας Παναγιωταρέα
Μεγίστη είναι η απογοήτευση Πολιτών που αγαπούν την Εκκλησία, διαισθανόμενοι την άρνηση της ηγεσίας της να αναλάβει αγώνες για καίρια θέματα που αφορούν στην αμφισβήτηση του πνευματικού της ρόλου στην ελληνική κοινωνία. Η ενασχόληση της ηγεσίας της με το φιλανθρωπικό έργο είναι χωρίς καμία αμφιβολία σημαντική. Η Εκκλησία οφείλει να στέκεται στο πλάι του άνεργου, του άστεγου, του ξένου, του ανέστιου. Οι καλές προσπάθειες που έχουν αναληφθεί τόσο από τις μητροπόλεις όσο και από τον προκαθήμενο αναγνωρίζονται από όλους και επαινούνται.
ΩΣΤΟΣΟ δεν μπορεί να υποχωρεί στο ποιμαντικό της έργο για να φαίνεται αρεστή προς την εκάστοτε κρατούσα πολιτική κατάσταση ή να παραβλέπει το σχέδιο που εξελίσσεται για τον εξοστρακισμό της Ορθοδοξίας από την Παιδεία και από τη ζωή του Πολίτη, επιθυμώντας να διαφυλάξει την εικόνα της πολιτικά «προοδευτικής» θρησκευτικής ηγεσίας, μέσα στην οποία την έχουν εγκλωβίσει συμπολιτευόμενα ΜΜΕ και κοσμικές φιλοδοξίες.
Μεγίστη είναι η αγωνία κληρικών, θεολόγων και γονέων διαπιστώνοντας στα νεοελληνικά αναγνώσματα του γυμνασίου απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για «τους παπάδες» ή την «απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών».
Η συνεχής προσπάθεια στελέχους του υπουργείου Παιδείας να ενταχθούν –αποσπασματικά και επιλεκτικά– γεγονότα της νεότερης Ιστορίας στην Ευρωπαϊκή Ιστορία είναι ανησυχητική. Σελίδες, για παράδειγμα, που αφορούν στο ρόλο της Εκκλησίας στον αγώνα απελευθέρωσης του γένους από την τουρκική κυριαρχία βρίσκονται υπό αίρεση. Μόνο η δήλωση του κ. Πανάρετου ότι η νεοελληνική Ιστορία θα διδάσκεται και ο μαθητής θα εμβαθύνει δεν μπορεί να καθησυχάσει τις ανησυχίες των Πολιτών που αναγνωρίζουν σχέδιο συνεπούς αφαίρεσης δομικών στοιχείων που διαμορφώνουν την εθνική συνείδηση των παιδιών.
Η οικονομική κρίση την οποία βιώνει, κατά τον απαχθέστερο τρόπο, η ελληνική κοινωνία, πρωτίστως είναι κρίση αξιών και πνευματικής συμμετοχής και εγρήγορσης που θυσιάστηκαν στο βωμό του εύκολου και γρήγορου πλουτισμού και της δήθεν κοινωνικής ανέλιξης.
Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, η αμφιβολία για το αύριο, η αμφισβήτηση οδηγεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα των νέων σε αδιέξοδες πράξεις και ανερμάτιστες συμπεριφορές. Θα ήταν καθοριστική η παρουσία της Εκκλησίας σ’ έναν κόσμο πλασματικής άνεσης και χαρακτηριστικής ελαφρότητας που βιώσαμε τα τριάντα τελευταία χρόνια και τώρα χάνεται, αφήνοντας πίσω του σημάδια κενού και απελπισίας.
Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι η ηγεσία της Εκκλησίας επιλεκτικά ασχολείται με θέματα ήσσονος πνευματικής σημασίας για να μην έλθει σε αντιπαράθεση με το κράτος που την κατατρώγει και αποκόπτει τους δεσμούς της με την Παιδεία. Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται γιατί η Εκκλησία σιωπά τώρα που χρειάζεται δυνατή η φωνή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου