(Α’ Κορ. ΙΣΤ’ 13-24)
«εις διακονίαν τοις αγίοις έταξαν εαυτούς» (Α’ Κορ. 16,15)
Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου, του ταπεινού ηγέτη και απαράμιλλου διδασκάλου της αρετής και της κατά Χριστόν ζωής, είναι πάντοτε επίκαιρα σημαντικός και αδιαπραγμάτευτα αληθινός. Δεν υπηρετεί σκοπιμότητες, ούτε αναδύεται μέσα από την παθογόνο περιοχή των φτηνών και φτενών εγκόσμιων αναζητήσεων.
Είναι λόγος ζωής, που εκταμιεύεται από την πυρωμένη αγωνία του Σταυρού ενισχύεται με την αιμάτινη χάρη της Αγάπης και αποκτά μεγαλωσύνη μέσα στην φωτοβόλο ελπίδα της Ανάστασης.
Ταυτόχρονα όμως είναι και λόγος σώζουσας πορείας, που ολοκάθαρα και αμετακίνητα σταθερά και γενναία δείχνει τον δρόμο προς τον Ουρανό. Έναν δρόμο αγώνα και αγωνίας δυσκολιών και περιπετειών, που τον διαπερνούν ιερές μορφές και σημαντικά πρόσωπα.
Μορφές και πρόσωπα που κινούνται, υπάρχουν και εργάζονται στο «γεώργιο» του Χριστού. Που παίρνουν δύναμη από την παντοδύναμη Χάρη Του ελπίδα από την αδαπάνητη ελπίδα της Ανάστασής Του και με σταθερότητα αρχών πεποιθήσεων και φρονημάτων δημιουργούν την ολοφώτεινη εκείνη συνοδεία των «θεηγόρων οπλιτών παρατάξεως Κυρίου».
Στο συγκεκριμένο κείμενο ο ιερός Απόστολος επιχειρεί με εκπληκτική δύναμη ελευθερίας και συγκλονιστική πνοή σκέψης να οριοθετήσει τις κινήσεις των Χριστιανών, ώστε να μη χάσουν την ευκαιρία της νίκης μέσα στον καθημερινό στίβο της ζωής. «Προσέχετε σαν άγρυπνοι φρουροί», υποστηρίζει. «Μένετε στερεοί και όρθιοι στην πίστη. Αγωνίζεσθε σαν γενναίοι άνδρες». Πάρετε δύναμη και θάρρος. Όλα όσα κάμετε, ας γίνονται με αγάπη. Λέξεις, προτάσεις, συμβουλές που εκπέμπονται από μια καρδιά δοσμένη στο Χριστό? εξαγιασμένη στην αιμάτινη Αγάπη και πορφυρωμένη με την δύναμη της Αλήθειας. Την ίδια στιγμή όμως επιβεβαιωμένα όλα αυτά από τον θαυμαστά και μαρτυρικά ένθεο «βίο και πολιτεία» όλων εκείνων των μαθητών, που βίωσαν την αλήθεια της εν Χριστώ ζωής.
Δεν αρνείται δε ο ιερός Παύλος να τους αναφέρει προβάλλοντάς τους σαν παραδείγματα προς μίμηση.
Ιδιαίτερα σήμερα τέτοιες μορφές πνευματικές πρέπει να επισημαίνονται να αναδεικνύονται και να υψώνονται σαν μοναδικά και σημαντικά γνήσια και αληθινά πρότυπα ζωής προς μίμηση. Αρκετά οι περίεργοι και φθοροποιά κινούμενοι «φελλοί και κυρίαρχοι» στο παιχνίδι της καθημερινότητας μας επηρρεάζουν, αναστατώνοντας την προσωπική μας πορεία σκοτεινιάζοντας τον δρόμο και νοθεύοντας το αξιολογικό βάρος των αναζητήσεών μας.
Ο Απόστολος και μάρτυρας του Χριστού αναφέρει κάποια ονόματα, που με τη ζωή τους δόξαζαν την Εκκλησία του Χριστού και γι’ αυτό δοξάσθηκαν από Αυτήν. Δεν ήταν ηγέτες και κυρίαρχοι στο ιερό «παιχνίδι» της πνευματικής ζωής. Ταπεινά και άσημα μέλη του πληρώματος της Εκκλησίας ήταν, απλοί και ανόθευτοι Χριστιανοί αληθινοί αγωνιστές της Αλήθειας, που «έταξαν εαυτούς εις διακονίαν τοις Αγίοις». Δηλαδή, ζούσαν συνειδητά την χριστιανική ζωή απαρέγκλιτα και μαρτυρικά εφάρμοζαν τον λόγο του Θεού δεν γνώριζαν ύποπτους συμβιβασμούς και διπλωματικές κινήσεις ήταν μακρυά από την ζωή και την προσωπική τους καθημερινότητα ο ένοχος εναγκαλισμός με σκληρά και ύποπτα συμφέροντα, θολές επιζητήσεις, διχαστικές και ενοχλητικές αναζητήσεις. Ήταν βεβαιωμένα «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν» (Α’ Πετρ. 2,9).
Πολύ περισσότερο οι σεπτές και αγωνιστικές αυτές μορφές, που τόσον επίσημα επικαλείται ο Παύλος, δεν ήταν κληρικοί. Αλλά λαϊκοί με δύναμη αγάπης, πνοή πνεύματος, συγκλονισμό ταπείνωσης, πρότυπα υπακοής στον Χριστό και την μαρτυρική Του Εκκλησία, ταπεινοί και θυσιαστικά γνήσιοι υπηρέτες του άφθαρτου και άφθαστου μυστηρίου της Φιλανθρωπίας του Θεανθρώπου. «Προϊστατο» δε «καλών έργων και δεν ήσαν άκαρποι» (Τιτ. 3,14).
Ήταν «συνεργοί και συστρατιώται» των κληρικών. Όλοι ζωσμένοι την Χάρη και το μαρτύριο της διακονίας των ανθρώπων και υπηρετώντες με ιερό πάθος την σημαντική αγωνία να γνωρίσουν και να ζήσουν οι πάντες το μυστήριο της ελευθερίας και την δύναμη της αγάπης του Σώματος του Χριστού. Δηλαδή, της Εκκλησίας Του.
Και όμως! Σήμερα, σ’αυτή την άγρια εποχή των πνευματικών πτώσεων και αξιολογικών εκπτώσεων? όπου ο Χριστός, η σώζουσα Ελπίδα, αποτελεί φευγαλέο και φρικαλέο όνειρο και γι’αυτό ο άνθρωπος μαρτυρικά και πεισματικά «αναζητάει ελπίδα» όπου «μεταφυσικά άστεγος και κοσμοθεωριακά κενός» πλανάται, περιπλανάται, βασανίζεται και φθείρεται μέσα σε πνυκτικά άφιλους πληκτικά άγονους και πνευματικά ηθικά ναυαγισμένους χώρους, σήμερα, λοιπόν, είναι ιδιαίτερα επίκαιρος και επίκαιρα διδακτικός ο Απόστολος του Θεού.
Ιερό προσκλητήριο θυσιαστικής ευθύνης και έμπονα έμπρακτης αγάπης απευθύνει σε λαϊκούς και κληρικούς ο άγιος Παύλος. Με τον λόγο του ανιχνεύει την αναγκαιότητα και το απαραίτητο της συστράτευσης όλων των χριστιανών κάτω από την σώζουσα σημαία της Ορθόδοξης ζωής.
Οι καιροί μας, όντως δύσκολοι και αιφνιδιαστικοί, δεν αφήνουν περιθώρια αδιαφορίας και ευκαιρίες για αρνήσεις.
Όλοι μας αναγνωρίζουμε την κρισιμότητα των ημερών. Δεν αρνούμαστε πως η πνευματική σύγχυση, που έρχεται σαν αποτέλεσμα της φθοροποιού ζωής μας, δεν ανατρέπεται με παυσίπονα και αναγλητικά, αλλά με την Χάρη του Σταυρού και της Ανάστασης. Πολύ περισσότερο τρέμουμε μπροστά στον ολισθηρό πνευματικό και ηθικό κατήφορο, που σημαδεύει τις κοινωνίες και αχρηστεύει τις αντιστάσεις των ανθρώπων. Και μέσα στον άθλιο κοχλασμό των αδηφάγων ανατροπών περιμένουμε την λύση του βασανιστικού δράματος.
Ο γέροντας Παίσιος, ακτινογραφώντας από το ένθεο χαράκωμα του ταπεινού ερημητηρίου του και ακροπατώντας τα στίγματα αγωνίας, που εκπέμπουν οι ναυαγισμένες υπάρξεις σήμερα, επισημαίνει με ιδιαίτερη αγάπη:
«Το πολύ κοσμικό πνεύμα που επικρατεί στον σημερινό άνθρωπο, ο οποίος έχει στρέψει όλη την προσπάθεια στο πώς να ζήσει καλύτερα, με μεγαλύτερη άνεση και με λιγότερο κόπο, δυστυχώς έχει επιδράσει και τους περισσότερους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν και αυτοί, πώς να αγιάσουν με λιγότερο κόπο πράγμα που δεν γίνεται ποτέ, γιατί «οι Άγιοι έδιναν αίμα και ελάμβαναν πνεύμα». Και ενώ χαίρεται κανείς τώρα για την μεγάλη αυτή στροφή προς τους Αγίους Πατέρες και τον Μοναχισμό και θαυμάζει τους αξιόλογους νέους, που αφιερώνονται με ιδανικά, συγχρόνως όμως και πονάει, γιατί βλέπει όλο αυτό το καλό υλικό να μη βρίσκει το ανάλογο πνευματικό προζύμι, και έτσι δεν ανεβαίνει η πνευματική αυτή ζύμη και καταλήγει να γίνει σαν το λειψό ψωμί».
Η υπέρβαση και η ανατροπή από τα «κακώς κείμενα» δεν αποκτούν θυσιαστική αγωνία, αλλά χαριτωμένη υπακοή και έμπρακτη πίστη στην αγάπη του «ζώντος Χριστού». Τότε μπορούμε να είμαστε όχι θεατές, αλλά συμμέτοχα αγωνιστές στο ιερό και ελευθερογόνο στίβο της πνευματικής ζωής. Συναθλητές και συνοδοιπόροι των αγίων του Θεού με στόχο την συνάντησή μας με τον Χριστό.
Πόσο όμορφα και ρεαλιστικά το λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Ο Ιησούς, σε παρακαλώ, ας είναι το γλυκύ εντρύφημα της γλώσσης σου, ο Ιησούς, ας είναι το τερπνόν μελέτημα της καρδίας σου, ο Ιησούς ας είναι το εντρύφημα και η ιδέα του νου σου. Εν συντομία, ο Ιησούς ας είναι η αναπνοή σου και ποτέ να μη χορταίνεις επικαλούμενες τον Ιησού».
Όταν μια ανθρώπινη ύπαρξη «γεμίσει» από την αγάπη του Χριστού όταν φλογισθεί με τον ιεραποστολικό ζήλο και την σώζουσα πνοή της χάριτός Του, τότε ταπεινά θα υποταχθεί στο θείο θέλημα και αληθινά θα στρατευθεί στην μεγάλη, σημαντική και χαριτόβρυτη υπηρεσία της σωτηρίας των αδελφών της. Όλων εκείνων που υπάρχουν και κινούνται μακρυά από την ζωηφόρο αγάπη Του. Θα γίνει διάκονος και υπηρέτης στο φιλάνθρωπο μυστήριο της σωτηρίας.
Η Εκκλησία μας δεν είναι ένα σωματείο με συγκεκριμένη διακονία, που το υπηρετούν συγκεκριμένα άτομα. Ούτε μια κλειστή, άγνωστη εν πολλοίς και σφραγισμένη, οργάνωση, που παλεύει εναγώνια προς«άγραν οπαδών».
Είναι μυστήριο Οικουμενικής Αγάπης, διάφανο ύφους και ήθους, το οποίο εκδαπατάται για την «σωτηρία σύμπαντος κόσμου». Είναι τα δύο απλωμένα στον Σταυρό χέρια του Χριστού, που σφίγγουν προστατευτικά και αγκαλιάζουν σωστικά ολόκληρο τον κόσμο. Είναι το διαρκώς ανθισμένο και αδιάκοπα χαριτωμένο μυστήριο του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού, το οποίο διακονεί, εμποτίζει και εμβολιάζει με την αθανασία του Χριστού «κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο».
Στην διακονία του μυστηρίου αυτού της σωτηρίας είναι αποδεκτοί όλοι, όσοι αληθινά και ειλικρινά το επιζητούν. Όσοι επιθυμούν, με τον ταπεινό λόγο και την αγιασμένη ζωή τους, να μεταγγίζουν την αλήθεια του Χριστού στην έντρομη κοινωνία μας. Όσοι «τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. 12,11) επιχειρούν να γίνουν οι διαγγελείς του μυστηρίου της Ειρήνης και της Αγάπης του μυστηρίου του Χριστού.
Τα διακονήματα μέσα στην Εκκλησία πολλά. Κάθε άνθρωπος μπορεί να βρει την δικαίωση των έντιμων δικών του επιλογών και προσφερόμενος να προσφέρει στο Σώμα του Χριστού. Όπως λ.χ. στην ιερή κατήχηση, την διακονία των αδύναμων και ευπερίστατων στην φιλανθρωπία? στο κήρυγμα κλπ. Όταν με αλήθεια και καθαρή εσωτερική διάθεση δοθούμε στο έργο της Εκκλησίας, τότε η απάντηση του Θεού στο συγκεκριμένο διακόνημα θα μας δοθεί. Κι εμείς απελεύθεροι από το φθοροποιό άγχος και την αδιέξοδη αγωνία θα αισθανθούμε εσωτερικά αναπαυμένοι. Ν’ ακούσουμε τι ο ιερός Παϊσιος μας λέγει:
«Η μεταλύτερη αρρώστια στην εποχή μας είναι οι μάταιοι λογισμοί των κοσμικών ανθρώπων, που φέρνουν το άγχος. Την θεραπεία την δίνει μόνο ο Χριστός με την ψυχική γαλήνη, μαζί και την αιωνιότητα, αρκεί να μετανοήσει ο άνθρωπος και να στραφεί στον Χριστό».
Πάντοτε, βέβαια, συνοδοιπόρος και οδηγός μας ας είναι ο ιερός Χρυσόστομος:
«Είναι μεγάλη η δύναμη της ελπίδας στον Θεόν. Είναι φρούριον απόρθητο, τείχος ακαταμάχητον, συμμαχία ακατανίκητη, λιμάνι γαλήνιο, πύργος ανίκητος, όπλον αήττητον, δύναμη ακατάβλητη, που βρίσκει διέξοδο ακόμη και εκεί, που δεν υπάρχει πέρασμα. Με αυτήν υπερίσχυσαν άνθρωποι άοπλοι των οπλισμένων και γυναίκες των ανδρών και παιδιά με μεγάλη ευκολία αποδείχτηκαν ισχυρότερα από εκείνους, που καταγίνονται με τα πολεμικά».
Ναι! Οι καιροί μας καλούν να γίνουμε μάρτυρες του Σταυρού και της Ανάστασης Ευαγγελιστές της σώζουσας ελπίδος και της ελευθερογόνου αγάπης του Χριστού στον άστατο και ναυαγισμένο κόσμο μας. Η Εκκλησία χρειάζεται προσφορές ζωής, γι’αυτό το ιερό μεταμορφωτικά Αναστάσιμο άπλωμα. Κι εμείς θα μείνουμε αδιάφοροι σ’ αυτό το κάλεσμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου