Μπαίνουν ανάξιοι στην ιεροσύνη, του Αρχιμ. Κύριλλου Κωστόπουλου

Μπαίνουν ανάξιοι στην ιεροσύνη

Ο Ιεροκήρυκας π. Κύριλλος Κωστόπουλος

μιλά για την ανάγκη κάθαρσης της Εκκλησίας

Συνέντευξη στη Μαρίνα Ριζογιάννη(rizogianni@pelop.gr

από την εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ», Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

«Οι κληρικοί εκείνοι οι οποίοι προκαλούν τα σκάνδαλα πρέπει να υφίστανται την εκκλησιαστική ποινή περί της οποίας ομιλούν οι ιεροί κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Είναι ανάγκη να επέλθει κάθαρση στην Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία μας, για να ανέλθει το κύρος της στη συνείδηση του λαού και να δυνηθεί να επιτελέσει το θείο έργο της με παρρησία και χωρίς προσκόμματα».

Το αίτημα της κάθαρσης της Εκκλησίας έχει μεγαλύτερη βαρύτητα όταν διατυπώνεται από έναν ιερωμένο. Έναν ιερωμένο που φόρεσε το ράσο του μοναχού από μικρή ηλικία κι εργάζεται στην Εκκλησία με μοναδικό του στόχο να γίνει «πολίτης της βασιλείας του Θεού» και να κάνει γνωστή την αλήθεια του Θεού στον κόσμο. Πρόκειται για τον εμβριθή Θεολόγο και καταξιωμένο συγγραφέα, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών και γέροντα της Ι.Μ. Αγ. Νικολάου Μπάλα Πατρών π. Κύριλλο Κωστόπουλο.

Αφορμή για την παρούσα συνέντευξη μαζί του στάθηκε το τελευταίο συγγραφικό του έργο (13ο κατά σειρά) που τιτλοφορείται «Τα κωλύοντα την ιεροσύνη και καθαιρούντα τους κληρικούς παραπτώματα, Κατά τους Ιερούς Κανόνες», και στο οποίο αναπτύσσει με τρόπο εξαιρετικά τεκμηριωμένο και επιστημονικό, ως ο καθ’ ύλην αρμόδιος αφού είναι διδάκτορας του Κανονικού Δικαίου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ένα θέμα που άπτεται τόσο του μεγάλου υπουργήματος της Ιεροσύνης, όσο και των προϋποθέσεων εισόδου σ’ αυτήν, αλλά και όσων οδηγούν στην παύση ενεργείας αυτής.

Το τελευταίο σας βιβλίο έρχεται να ταράξει τον εφησυχασμό των υπηρετούντων την Εκκλησία αλλά και να ικανοποιήσει το κοινό αίσθημα που χρόνια τώρα παρακολουθεί την άλωσή της χωρίς κανείς να λαμβάνει μέτρα και να επιχειρεί τον έλεγχο. Από τα μηνύματα που έχετε μέχρι στιγμής πιστεύετε ότι επιτυγχάνεται ο στόχος της συγγραφής αυτού του βιβλίου;

«Ο σκοπός της παρούσης μελέτης μου είναι να παρατεθεί η Αγιογραφική – Πατερική και κυρίως κανονική αναφορά στα κωλύοντα την ιεροσύνη παραπτώματα αφ’ ενός και αφ’ ετέρου στα καθαιρούντα τον κληρικό ο οποίος θα υποπέσει σε αυτά. Η παράθεση αυτή πιστεύω ότι θα βοηθήσει τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες μας στο να έχουν ένα πρόχειρο βοήθημα κατά την ώρα της επιλογής των υποψηφίων. Ακόμη θα βοηθήσει και τους ιδίους τους υποψηφίους στο να συνειδητοποιήσουν το υψηλό υπούργημα της ιεροσύνης το οποίο επιζητούν να λάβουν και ποιο αμάρτημα είναι εκείνο το οποίο καθίσταται εμπόδιο στην υλοποίηση της ως άνω επιθυμίας τους. Από τα πρώτα μηνύματα που έχω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αρχίζει να διαφαίνεται η επιτυχία του εγχειρήματός μου».

Θα ήταν περιττό να σας ρωτήσω εάν όλοι αυτοί οι κανόνες, που γίνεται κατανοητό από το ξεφύλλισμα του βιβλίου σας, δεν αποτελούν δικά σας σοφίσματα αλλά έχουν τεθεί από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, εφαρμόζονται σήμερα καθώς καταγράφουμε, σε αρκετές περιπτώσεις, η ιεροσύνη να επιλέγεται ως εύκολος και άμεσος τρόπος επαγγελματικής αποκατάστασης;

«Δυστυχώς στην σημερινή υλόφρονα και αμοραλιστική εποχή μας η ιεροσύνη επιλέγεται εν πολλοίς από όχι αξίους προς ιεροσύνη αλλά από αναξίους οι οποίοι επιλέγουν το δρόμο αυτό ως τον ευκολότερο προς επαγγελματική αποκατάσταση. Εκείνοι οι οποίοι είναι οι άμεσοι υπεύθυνοι και υπόλογοι στο Θεό για τους υποψηφίους είναι οι Επίσκοποι. Άλλωστε γι’ αυτούς κυρίως εγράφη και το παρόν πόνημά μας».

Μήπως στην μη προσεχτική επιλογή των υποψηφίων ιερωμένων βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα γιατί ο χώρος της Εκκλησίας μαστίζεται από σκάνδαλα, τόσο οικονομικά όσο και ηθικά;

«Και βεβαίως εδώ ευρίσκεται η απάντηση. Ένας νέος ο οποίος εισέρχεται στην ιεροσύνη με κωλύματα δεν έχει την άκτιστη χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Τα μυστήρια τα οποία τελεί είναι έγκυρα, αφού δεν έχει καθαιρεθεί, αλλά ο ίδιος στερείται της ακτίστου χάριτος, η οποία θα τον φωτίζει, θα τον αγιάζει και θα του ανοίγει τις ποιμαντικές θύρες και οδούς για την επιτέλεση, κατά Χριστόν, του Θείου Λειτουργήματος του. Αποτέλεσμα αυτής της αχαρίτωτης ποιμαντικής είναι τα οικονομικά, ηθικά και άλλης φύσεως σκάνδαλα στο χώρο της Αγίας μας Εκκλησία».

Αρκετές φορές σας έχουμε ακούσει να τα στηλιτεύετε και να ζητάτε κάθαρση στο χώρο της Εκκλησίας. Κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει. Μήπως τελικά και ο χώρος της Εκκλησίας ταυτίζεται με το γενικότερο κλίμα ατιμωρησίας και ασυδοσίας που επικρατεί στην πολιτική και την ευρύτερη κοινωνική ζωή της χώρας μας;

«Δεν θέλω αυτή τη στιγμή να τοποθετηθώ στα σκάνδαλα της πολιτικής και των πολιτικών, αλλά ούτε και στα σκάνδαλα της ευρύτερης κοινωνικής ζωής. Παραμένω στα σκάνδαλα τα προερχόμενα από ανώτερους και κατώτερους κληρικούς, είτε αυτά είναι ηθικά, υπό την στενής έννοιας της λέξεως, είτε είναι υπό την ευρυτέρα της έννοια. Οι κληρικοί εκείνοι οι οποίοι τα προκαλούν πρέπει να υφίστανται την εκκλησιαστική ποινή περί της οποίας ομιλούν οι ιεροί κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Είναι ανάγκη να επέλθει κάθαρση στην Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία μας, για να ανέλθει το κύρος της στη συνείδηση του λαού και να δυνηθεί να επιτελέσει το θείο έργο της με παρρησία και χωρίς προσκόμματα».

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία στροφή του κόσμου στην Εκκλησία αναζητώντας ελπίδα και πνευματική στήριξη. Από την άλλη καταγράφουμε μία συστηματική απουσία των εκπροσώπων της Εκκλησίας από τα προβλήματα της κοινωνίας όπως και μία αδυναμία διατύπωσης της αλήθειας. Είναι δυνατόν ο λόγος του Θεού να ερμηνεύεται, να αλλοιώνεται ή να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα μόνον και μόνον για να είναι αρεστός;

«Στις δύσκολες εθνικές, κοινωνικές και προσωπικές στιγμές του, ο Έλληνας καταφεύγει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Για τον λόγο αυτό πρέπει η διοικούσα και ποιμαίνουσα εκκλησία μέσω των ποιμένων της να διαθέτει αγάπη, ελπίδα και αλήθεια. Αγάπη και ελπίδα «εν αληθεία» και όχι προσαρμοσμένη στα νέα κοσμικά εγωιστικά και αποστασιοποιημένα από τον Θεό και την Εκκλησία του δεδομένα για να γινόμαστε εμείς οι ποιμένες αρεστοί και μόνον στο λαό. Πιστεύω ότι και η οικονομική κρίση την οποία γευόμαστε είναι αποτέλεσμα της αποστασιοποιήσεώς μας από το Θεό της αγάπης και από την εικόνα του Θεού που είναι ο άνθρωπος και άρα στην ουσία της και αυτή η κρίση είναι πνευματική κρίση. Αυτό πρέπει να προβληματίσει βαθειά εμάς τους ποιμένες της Εκκλησίας και να παύσουμε να «ρέγχουμε» όπως ο Ιωνάς επιτελούντες τα έργα του Κυρίου μας αμελώς. Για τον λόγο αυτό αναφέρομαι στο Α΄ κεφάλαιο του πονήματός μου στο χάρισμα της ιεροσύνης και τον ρόλο της στην κοινωνία των ανθρώπων».

Διανύουμε μία εποχή αρκετά δύσκολη από οικονομικής απόψεως κατά την οποία η αβεβαιότητα και το άγχος χαρακτηρίζει την καθημερινότητα των ανθρώπων. Η Εκκλησία ποιο ρόλο θα μπορούσε να παίξει και πως θα μπορούσε ο λόγος της να λειτουργήσει παρηγορητικά και θεραπευτικά;

«Πιστεύω ότι απάντησα στην προηγούμενη ερώτησή σας και σε αυτό το θέμα. Απλώς εδώ προσθέτω ότι η Εκκλησία είναι το πνευματικό θεραπευτήριο το οποίο επιδιώκει κατά πρώτον την θεραπεία της ψυχής και κατά δεύτερον όλων των υπολοίπων ασθενειών της ανθρωπίνης βιωτής».

«Δεν εισήλθα στο Μοναχισμό για να περάσω στο Επισκοπικό αξίωμα»

Δεν είναι λίγοι αυτοί που επιθυμούν να σας δουν να εξελίσσεστε στο ανώτερο εκκλησιαστικό αξίωμα που είναι αυτό του Επισκόπου. Όπως δεν είναι λίγοι κι αυτοί που πιστεύουν ότι έχετε πληγωθεί που μέχρι σήμερα δεν έχει αναγνωριστεί μέσω αυτής της εξελίξεως, το πολυετές και πολύπλευρο έργο σας στο χώρο της Εκκλησίας. Θα θέλατε να δώσετε μία απάντηση στους μεν και στους δε;

«Η απάντησή μου στο ερώτημά σας αυτό είναι η εξής. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι εισέρχομαι στον Μοναχισμό για να τον χρησιμοποιήσω ως πέρασμα στο επισκοπικό αξίωμα. Αυτό θα ήταν κάτι που θα προεξοφλούσε την πνευματική μου καταστροφή, Άλλωστε δεν είχα διδαχθεί κάτι τέτοιο από τον αείμνηστο Άγιο Γέροντά μου τον Πατέρα Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. Ο όλος αγώνας μου ήταν και είναι για την σωτηρία της ψυχής μου και την σωτηρία των πνευματικών μου τέκνων τα οποία μου ενεπιστεύθει ο Θεός. Εάν η διοικούσα Εκκλησία με καλούσε να ποιμάνω το λαό του Θεού και από της θέσεως του Επισκόπου θα έλεγα «ας είναι ευλογημένο». Ποτέ όμως δεν έθεσα ως σκοπό της ζωής μου τον επισκοπικό θρόνο. Το όποιο ποιμαντικό και κηρυκτικό έργο μου θέλω κι επιθυμώ να αναγνωριστεί από τον Θεό και όχι από τους ανθρώπους. Μία επιθυμία πρέπει να διακατέχει το «είναι» μας πώς να αξιωθούμε να γίνουμε πολίτες της βασιλείας του Θεού Πατρός».

Κλείνοντας αυτή μας τη συνέντευξη θα ήθελα να απευθυνθείτε στους αναγνώστες μας με μία φράση Πατέρα της Εκκλησίας μας η οποία σας αντιπροσωπεύει ή το μήνυμά της είναι επίκαιρο.

«Θα κλείσω αυτή τη συνέντευξη αφού ευχαριστήσω θερμώς σας προσωπικά και την εφημερίδα σας με τους λόγους του πατρός της Εκκλησίας μας του Μεγάλου Βασιλείου. «Πάνυ με λυπείν, ότι επιλελοίπασι λοιπόν οι των πατέρων κανόνες, και πάσα ακρίβεια των Εκκλησιών απελήλαται, και φοβούμαι μη κατά μικρόν, της αδιαφορίας ταύτης οδώ προϊούσης, εις παντελή σύγχυσιν έλθει τα της Εκκλησίας πράγματα» (PG 32 400Β)

Από:Ζωηφόρος