Με τον Νίκο Ορφανίδη
Μέρες αλώσεως και πάλιν. Καθώς εισπράττουμε την «μήνιν» και τη μανία και τη λύσσα των καιρών, το διωγμό και τον κατατρεγμό της ιστορίας, καθώς τελούμε, ως Ελληνισμός, εις το μέσον της κρίσεως και της κατακρίσεως και του χλευασμού, καθώς έχουμε περιπέσει στην εξαθλίωση και τη φθορά, βιώνουμε, επωδύνως και πάλιν, μέρες εθνικής και ιστορικής αλώσεως. Έτσι, άθλιοι και αμήχανοι, στρεφόμαστε απεγνωσμένα στους όποιους άλλους, αναζητούντες χείρα βοηθείας και συμπάθειας και καλοσύνης.
Όμως, προς της επερχομένης αλώσεως, είναι καιρός να ψηλαφήσουμε, ως νεότερος Ελληνισμός, τη σπαραγμένη και λεηλατημένη ιστορικώς ζωής μας. Να κοιτάξουμε το ιστορικό πρόσωπό μας, που το εξαρθρώσαμε και διαλύσαμε και λεηλατήσαμε και αφανίσαμε, αφήνοντάς το στην ανοησία και την υποκρισία και ραδιουργία των όποιων επιτηδείων, φερόμενοι οι ίδιοι επιπολαίως και ανοήτως και εμπαθώς. Έτσι λυσσωδώς εξοντώσαμε τον αδελφό μας, μανιωδώς επιπέσαμε στην αφθονία των αγαθών, που όμως στον κόσμο τούτο της φθοράς δεν είναι ούτε παραμένουν ανεξάντλητα. Γι’ αυτό και έχουμε εκποιήσει προ πολλού την πατρίδα μας και την έχουμε εγκαταλείψει. Την έχουμε παραδώσει και αφήσει.
Χρόνια, τώρα, τελούμε στον τόπο της ιστορικής λήθης. Επιλήσμονες και αγνώμονες προς τους πατέρες μας, επιλήσμονες της αρχαίας φωνής, που μας κράτησε μέσα στους αιώνες, εισπράττουμε εσχάτως, περιδεείς, το χλευασμό της Δύσεως και τον κατατρεγμό και την απειλή της Ανατολής. Το ιστορικό πλέγμα ή το δίχτυ των δυνατών, επαναλαμβανόμενο στον τόπο της ιστορίας. Κι όμως, μια υποτυπώδης και στοιχειώδης γνώση της ιστορίας, της ιστορικής νομοτέλειας ή δικαιοσύνης, μια αναψηλάφηση των ιστορικών μας δοκιμασιών και περιπετειών, θα αρκούσε να μας οδηγήσει σε μιαν επανεξέταση και αναθεώρηση του πολιτικού και κοινωνικού και συλλογικού και δημoσίου μας βίου. Αλλά και μια αναθεώρηση του εξαθλιωμένου ιδιωτικού μας βίου.
Η κρίση που διερχόμαστε, ως Ελληνισμός, είναι πρωτίστως κρίση ηθική. Κρίση ταυτότητος. Κρίση πνευματική. Κρίση πολιτισμική. Κρίση παιδείας. Έχουμε περιπέσει και εκπέσει σε μιαν αδιέξοδη και αφανίζουσα μονοδιάστατη ζωή. Έχουμε αλώσει και αφανίσει και λεηλατήσει πρωτίστως και κατ’ εξοχήν την παιδεία μας, που παραπαίει ανάμεσα στη χρησιμοθηρία και τον επαναλαμβανόμενο, απατηλό εκσυγχρονισμό. Γι’ αυτό και έχουμε οδηγήσει μια ολόκληρη γενιά στην αφασία, στην αδιαφορία, στον αμοραλισμό. Στο τοπίο της φρίκης. Μια γενιά γηρασμένη, απαθής και αδιάφορη. Μια γενιά, χωρίς οποιαδήποτε ερείσματα ηθικά. Χωρίς τελικά όνειρα. Μια γενιά χωρίς ελπίδα.
Μέρες αλώσεως, λοιπόν. Και κρίση ταυτότητος του Ελληνισμού. Κι όμως είναι καιρός να αγαπήσουμε την πατρίδα μας. Να αγαπήσουμε το έθνος μας, το έθνος των Ελλήνων, που το χλευάζουμε και το διασύρουμε και το εξαρθρώνουμε. Έρως πατρίδος μας χρειάζεται. Και αυτοθυσία. Να θυσιάσουμε, επιτέλους, το μικροπρεπή και άθλιο εαυτό μας, ίσως και σώσουμε τη μεγάλη ιστορικώς πατρίδα μας.
Έχουμε εισέλθει προ πολλού σε μια νέα Μεγάλη Παρασκευή του Γένους. Καιρός, λοιπόν, για νηστεία και προσευχή. Καιρός να αφήσουμε πίσω μας όλα εκείνα που μας διέλυσαν και αφάνισαν στον τόπο της ιστορίας. Καιρός για περισυλλογή. Και, γιατί όχι, για εθνικό θρήνο. Ίσως και μεταμεληθούμε κι αλλάξουμε ζωή, προκειμένου να σώσουμε την πατρίδα μας.
ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ (Μέλος της Επιτροπής Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, τέως Διευθυντής του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Κύπρου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου