Ο αγώνας της ΕΟΚΑ του 1955-59 ήταν αγώνας αδιαμφισβήτητα απελευθερωτικός. Δεν υπήρξε αγώνας γριβικός ούτε αγώνας της δεξιάς ούτε και αγώνας εθνικιστικός και σοβινιστικός. Ήταν αγώνας που απέβλεπε στην κατάκτηση της πολιτικής κυριαρχίας από τους Έλληνες της Κύπρου. Διεκδικώντας ο κυπριακός Ελληνισμός το πανανθρώπινο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, με την άσκηση του οποίου προσέβλεπε στην εθνική του αποκατάσταση, στην ένωσή του με τη μητέρα Ελλάδα, δεν πρωτοτυπούσε και δεν αφίστατο από τα πάμπολλα απελευθερωτικά κινήματα της εποχής.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ του 1955-59 από την έναρξή του κατέστη αγώνας όλου του λαού, αγκαλιάστηκε, υποστηρίχτηκε, βιώθηκε απ' όλες τις τάξεις του κυπριακού Ελληνισμού. Εκτός αγώνα βρέθηκαν ελάχιστοι μόνο, οι αργυρώνητοι προδότες και η ηγεσία του ΑΚΕΛ. «Όσοι τάσσονται εναντίον της ένοπλης εξέγερσης, όσοι δεν προετοιμάζονται γι' αυτή, πρέπει ανελέητα να διωχθούν από τις γραμμές των υποστηρικτών της επανάστασης και να σταλούν ολοταχώς στους εχθρούς της, στους προδότες ή τους δειλούς... Οι επαναστάτες που είναι ανίκανοι να συνδυάσουν παράνομες μορφές πάλης με την πολύπλευρη νόμιμη δράση είναι πολύ φτωχοί επαναστάτες», υποστήριζε ο μεγάλος ιεροφάντης του διεθνούς κομμουνισμού, ο Λένιν. Κι όμως η ηγεσία του ΑΚΕΛ υποστήριζε και συνεχίζει να υποστηρίζει ότι ο αγώνας για την αυτοδιάθεση έπρεπε να ήταν ειρηνικός και αντιτάχθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ, έστω κι αν το 1957 με απόφαση της Κεντρικής του Επιτροπής του ΑΚΕΛ αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ότι η στάση του έναντι της ΕΟΚΑ ήταν λανθασμένη.
Ο αγώνας του 1955-59 υπήρξε το ιστορικό επίτευγμα ενός λαού που γνώριζε τι ήθελε, που ήταν σίγουρος για την ορθότητα της πορείας που επέλεξε και που ήταν αποφασισμένος να υποφέρει και να υποστεί θυσίες για την πραγμάτωση της αξίωσής του για ελευθερία και πολιτική κυριαρχία. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ υπήρξε η κορυφαία στιγμή της εθνικής ιστορίας της Κύπρου. Υπήρξαν, βέβαια, στην κυπριακή ιστορία και πολλές άλλες στιγμές θυσίας και μαρτυρίου. Πρέπει όμως πάντοτε να επισημαίνεται η διαφορά του αγώνα του 1955-59 από τις άλλες εθνικές εξάρσεις και τα εθνικά ολοκαυτώματα του Ελληνισμού της Κύπρου. Κατά τον αγώνα του 1955-59 οι Έλληνες της Κύπρου βγήκαν έργω στο πεδίο της μάχης, αντιπαρατάχθηκαν και πολέμησαν τον κατακτητή και τον υποχρέωσαν να υποστεί και εκείνος θυσίες και θανάτους, να πονέσει και εκείνος και να νιώσει παγερό το φόβο του πολέμου και το άγχος της ανασφάλειας.
Πρότυπο γνήσιου εθνικού αγώνα
Ο Διγενής και οι αγωνιστές του, πραγματικά, έστησαν ένα μοναδικό στην ιστορία της Κύπρου πρότυπο γνήσιου εθνικού αγώνα, πολύμορφου και πολυδιάστατου, στον οποίο είχε συμμετάσχει ψυχικά και συνειδησιακά σύσσωμος ο κυπριακός Ελληνισμός. Αυτός ο αγώνας, παρά τις περί του αντιθέτου σύγχρονες «ρεαλιστικές» και εθνικά αυτοαπαξιωτικές αποτιμήσεις, υπήρξε απόλυτα επιτυχής, γιατί πραγμάτωσε τους στόχους του, που δεν ήταν άλλοι από το να εξαναγκάσει το δυνάστη να συνειδητοποιήσει ότι είχε πια χάσει τον έλεγχο της κατάστασης στην Κύπρο και ότι η παραμονή του σ' αυτή απέβαινε σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της χώρας του.
«Την εποχή που ο τρίτος κόσμος συγκλονιζόταν από ριζοσπαστικά αντιαποικιακά κινήματα, που έδιναν προτεραιότητα όχι μόνο στην εθνική απελευθέρωση αλλά και στην κοινωνική πρόοδο, στην Κύπρο η ΕΟΚΑ του Στρατηγού Γρίβα πρόβαλλε έναν κοινωνικά υπερσυντηρητικό εθνικισμό .... ». Αυτή είναι άποψη που υποστηριζόταν στο σχολικό βιβλίο της Ιστορίας της Γ' Λυκείου που είχε κυκλοφορήσει πριν από οκτώ χρόνια. Και αυτή είναι η θέση που διατυπώνεται έκτοτε από μια ομάδα Ελλαδιτών και Κυπρίων «εκσυγχρονιστών» δήθεν της Ιστορίας. Με πρόσχημα την επιθυμητή ιστορική αντικειμενικότητα, όλοι αυτοί προσπαθούν να απομυθοποιήσουν τον αγώνα του 1955-59, φτάνοντας ακόμη και στην ιστορική και πολιτική παραδοξολογία να προβάλλουν ως πρότυπο την «τριτοκοσμική προοδευτικότητα» σε αντίθεση με τον «γριβικό υπερσυντηρητικό κοινωνικά εθνικισμό».
Η κάθε εποχή, υποστηρίζουν οι θεωρητικοί της ιστορικής επιστήμης, γράφει ουσιαστικά τη δική της εκδοχή της ιστορίας του παρελθόντος. Η πιο αξιόπιστη, άλλωστε, ένδειξη για τη βιοσοφία των ανθρώπων μιας περιόδου, για το ήθος, τις αξίες και τους οραματισμούς τους, δεν είναι άλλη από τον τρόπο που αυτοί μελετούν την Ιστορία και από τη μορφή της Ιστορίας που γράφουν, προβάλλουν και διδάσκουν. Η αντικειμενική ιστορία του αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59 βρίσκεται, οπωσδήποτε, σε κραυγαλέα αντίφαση με τις επιδιώξεις, τη νοοτροπία, τις αξίες και τα ιδεολογήματα των μεταμοντέρνων «εκσυγχρονιστών» της Ιστορίας. Η Ιστορία του αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-59 ενοχλεί τις συνειδήσεις τους, τους προκαλεί συμπλέγματα αναξιότητας και κατωτερότητας. Γι' αυτό πρέπει να γραφτεί εξ υπαρχής, να αναθεωρηθεί, να «εκσυγχρονιστεί», να προσαρμοστεί στα δικά τους μέτρα και σταθμά.
Εθνικός αυτοσεβασμός και αυτοπεποίθηση
Ο κυπριακός Ελληνισμός διέρχεται κρισιμότατες για το εθνικό και πολιτικό του μέλλον ώρες. Ο κυπριακός Ελληνισμός δεν είναι δυνατό να σωθεί, να επιβιώσει εθνικά και να προκόψει, εφόσον παραδέρνει μέσα σε μιαν απύθμενη ιδεολογική σύγχυση. Απ' αυτή την καταθλιπτικά οδυνηρή πραγματικότητα οι Έλληνες της Κύπρου τότε και μόνο τότε θα μπορέσουν να εξέλθουν και να επανεύρουν τον εθνικό αυτοσεβασμό τους και την εθνική τους αυτοπεποίθηση, αν στραφούν με ευλάβεια και ειλικρινή διάθεση παραδειγματισμού προς τις αρχές και τις αξίες που διείπαν τον μεγαλειώδη αγώνα του 1955-59 και αν ενστερνιστούν ολόψυχα τις αξίες και το ήθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου