Παρελθόν αποτελεί για μία ιταλική κωμόπολη η μπούρκα. Με απόφαση του δημάρχου του Varallo, λίγο έξω από το Torino, απαγορεύεται η χρήση της μπούρκας και του νικάμπ σε όλη τη δημοτική επικράτεια.
Μάλιστα, ο δήμαρχος, προκειμένου να γίνει η απόφασή του άμεσα κατανοητή, ζήτησε να τυπωθεί η απαγόρευση και στα αραβικά και να αναρτηθεί σε ειδικές ταμπέλες, ίδιες με αυτές στις οποίες αναγράφονται οι κανόνες του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Οι υπεύθυνοι του δήμου τονίζουν ότι η χρήση της μπούρκας (ένδυμα που καλύπτει όλο το σώμα των μουσουλμάνων γυναικών) ή και του νικάμπ (καλύπτει επίσης όλο το σώμα, με ένα μικρό άνοιγμα στο ύψος των ματιών) δημιουργούν πρακτικά προβλήματα, όπως στη διαδικασία αναγνώρισης από τις αστυνομικές Αρχές.
Ο δήμαρχος και βουλευτής της Λέγκας του Βορρά προσθέτει ακόμα ότι «πέρα από την καθημερινή πλευρά του προβλήματος, τίθεται και ένα θέμα σεβασμού και προσαρμογής στις ιταλικές συνήθειες και στους τοπικούς κανόνες».
Όπως είπε, οι αλλοδαποί θα καλούνται να υπογράφουν ένα «προσωπικό συμβόλαιο», με το οποίο ο μετανάστης θα αποδέχεται ουσιαστικά τα τοπικά ήθη και έθιμα, από το σταυρό στα σχολεία μέχρι τη χριστουγεννιάτικη φάτνη.
Πηγή: zougla
1 σχόλιο:
Καιρός ήταν! Από τη μια να τους έχουμε να διασπείρουν τη θρησκεία τους και τις δικές τους συνήθειες, και από την άλλη, να έχουμε τους φιλάνθρωπους (έστω) αντιρατσιστές- μισθοφόρους της παγκοσμιοποίησης, να μας λένε ότι πρέπει να ξεχάσουμε τα δικά μας σεβάσματα. Επειδή αυτά προκαλούν συμπτώματα αποξένωσης στους δυστυχισμένους "οικονομικούς πρόσφυγες" (sic).
Μόνο σ΄ αυτούς επιτρέπεται να δηλώνουν ότι οι Εικόνες, ο Εσταυρωμένος κλπ. τους δημιουργούν αισθήματα κατωτερότητας και διακρίσεων. Εμείς πρέπει να τα πετάξουμε όλα, δεν πρέπει να αισθανόμαστε πρόσφυγες μέσα στην ίδια την πατρίδα μας, δεν επιτρέπεται να νοιώθουμε ότι οι ξένοι μας καταπιέζουν, δεν είναι πολιτικά ορθό να εμφαίνουμε την πίστη μας. Η πίστη είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, είναι άποψη, λένε οι προτεστάντες, και αυτό θέλει ο ανθρωπισμός (έστω) της Νέας Τάξης με τα εγχώρια, και τα κατά τόπους, πρακτορεία.
Υπάρχει βέβαια το ανά τετραετία γνωστό τηλεοπτικό show, με το χέρι στην καρδιά και το: "So, help me God". Αλλά αυτό είναι για τα πανηγύρια. Όχι να μας πουν και άθεους! Τι θα το κάνουμε, Σοβιετία;
Δημοσίευση σχολίου