Κυπριανός Χριστοδουλίδης,Όταν οι ποιμένες βόσκουσι εαυτούς

Στην απεραντοσύνη του διαδικτύου διερωτάτο ο σχολιαστής (ΑΚΤΙΝΕΣ blogspot) της τρέχουσας πραγματικότητας, τι περιμένει την Εκκλησία, και ειδικότερα το μάθημα των Θρησκευτικών, όταν προαλείφεται ως αρμόδιο και κατάλληλο πρόσωπο μια κυρία που παλαιότερα είχε κάνει την ακόλουθη δήλωση. Είχε σχέση με την προαιρετική παρακολούθηση του μαθήματος στο σχολείο. Η κυρία είχε πει : " Το Ελληνικό Σύνταγμα προστατεύει τη θρησκευτική ελευθερία όλων των πολιτών και η άσκηση του δικαιώματος απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών δεν μπορεί να συνοδεύεται από αξίωση αποκάλυψης έστω και αρνητικής των θρησκευτικών πεποιθήσεων."
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να απορεί κανείς ή να εκπλήσσεται. Θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για το ακόμη χειρότερο, αφού το μάθημα των Θρησκευτικών, τουλάχιστον αυτό που γνωρίζαμε εμείς οι παλαιότεροι, φρόντισε και το κατάργησε η ίδια η (διοικούσα) εκκλησία σε αγαστή συμφωνία με την ακαδημαϊκή θεολογία. Αυτοί που μας κυβερνούν και αυτοί που ψηφίζουμε είναι τα έκγονα αυτών των λαθραίων μακρών διαδικασιών, που κύριο χαρακτηριστικό είχε την πλήρη αδιαφορία για τα Θρησκευτικά, αφενός, αλλά και για ό,τι αφορά στην Εκκλησία, αφετέρου.
Αν θέλετε ένα πολύ χαρακτηριστικό και κραυγαλέο παράδειγμα, δεν έχετε να κάνετε άλλο τίποτα από το να διαβάσετε όσα είπε ένας κληρικός, της τάξης του μεγάλου πρωτοπρεσβυτέρου του οικουμενικού θρόνου, όταν υπέπεσε στην αντίληψή του η γνωστή "Ομολογία Πίστεως". Για όποιον δεν γνωρίζει, και είναι πολλοί (σχεδόν οι πάντες) αυτοί που δεν γνωρίζουν, η αναφερθείσα Ομολογία επισημαίνει τα ολισθήματα πίστεως (σημ. μιλούμε πάντα για Θρησκευτικά και Εκκλησία) που εκ συστήματος διαπράττει εδώ και πολλά χρόνια το Πατριαρχείο της Κων/πολης σε συνεργασία με την Εκκλησία της Ελλάδος. Διαβάστε λοιπόν :
" Πρόθεση των εμπνευστών του ως άνω εγχειρήματος (σ.σ. της Ομολογίας) είναι η καθυσήχαση των ορθοδόξων πιστών που 'αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας'. Αν και είναι συζητήσιμο το κατά πόσο οι αγωνιούντες για την τύχη της Εκκλησίας τους αυτοί πιστοί, γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει η 'εκ του Πατρός' μόνη εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, ποιά είναι η έννοια του όρου 'ομοούσιος' σε αντιδιαστολή με εκείνο του 'ομοιούσιος' ή ποιά είναι η ουσιώδης διαφορά μεταξύ ΄μετουσιώσεως' και 'μεταβολής' των Τιμίων Δώρων ή ακόμη, τι υποδηλώνει η καλβινική θεολογική θέση περί 'απολύτου προορισμού' ".
Με άλλες λέξεις ο μεγάλος πρωτοπρεσβύτερος του οικουμενικού θρόνου, μας θεωρεί όλους αστοιχείωτους στα Θρησκευτικά. Και είναι, πραγματικά, έτσι. Αλλά ποιος ευθύνεται για τη θρησκευτική μας απαιδευσία και αμορφωσιά, δεν μας το λέει. Και δεν το λέει, διότι θα άνοιγε η γη να τον καταπιεί. Έπρεπε να ντρέπεται. Αν είχε φιλότιμο, αν είχε συναίσθηση του λειτουργήματος που ασκεί, όφειλε να ομολογήσει τούτο: Αν μείναμε όλοι ακατήχητοι στα θέματα που ο ίδιος θέτει, είναι διότι παντελώς αδιαφόρησαν οι "καθ΄ ύλην" αρμόδιοι.
Οι ποιμένες φρόντισαν να βόσκουν εαυτούς. Να γυροφέρνουν την υφήλιο, να ξενίζονται σε πανάκριβα ξενοδοχεία, να τους υποδέχονται μετά μεγίστων τιμών και να συνευλογούνται, τέλος, συμποσιαζόμενοι στα αναρίθμητα συνέδρια που έχουν μεταξύ συναδέλφων. Ποιος απο αυτούς ενδιαφέρθηκε ποτέ να διαφωτίσει τον αποίμαντο λαό, που τον χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να τους ράνει με ροδοπέταλα ή, τουριστικής εκδρομής ούσης εν εξελίξει στην Κωνσταντινούπολη, να σπεύδουν προς εκκλησιασμό και να λάβουν την πατριαρχική ευλογία; Πότε έδειξαν ενδιαφέρον να μας πληροφορήσουν, ώστε να μάθουμε αυτά, για τα οποία μας εγκαλεί ο μεγάλος πρωτοπρεσβύτερος; Ποτέ ή σχεδόν ποτέ, αφότου ανακαλύψαμε το ημερολογιακό μας λάθος.
Έπειτα, αρχίσαμε ευλόγως να ανακαλύπτουμε σωρεία λαθών, για να φτάσουμε αισίως να δηλώνουμε υπερήφανα ότι " το δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών δεν μπορεί να συνοδεύεται από αξίωση αποκάλυψης, έστω και αρνητικής, των θρησκευτικών πεποιθήσεων " ! Όπερ σημαίνει, τα δικαιώματα είναι "προστατευόμενο είδος" μόνον και μόνο διότι είναι απλά δικαιώματα !! Δεν χρειάζεται καμιά απολύτως εξήγηση !!! Ωστόσο, υπάρχει και η λέξη "σεβασμός" , που συνοδεύει πάντα τα "δικαιώματα". Αλλά εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τα Θρησκευτικά και η Εκκλησία, έχουν περισσότερη αρμοδιότητα ως προς αυτή τη λέξη.
Την διευκόλυνση για να ξεπεράσουμε το εμπόδιο με τον "σεβασμό" μας την προσφέρει ο μεγάλος πρωτοπρεσβύτερος : " Είναι συζητήσιμο αν οι αγωνιούντες πιστοί γνωρίζουν ποια είναι η έννοια του "ομοούσιος" σε αντιδιαστολή με εκείνη του "ομοιούσιος". Και ακριβώς, επειδή οι πιστοί δεν γνωρίζουν ποια η εννοιολογική διαφορά ανάμεσα σ΄ αυτές τις λέξεις, η περίφημη συνταγματική προστασία των θρησκευτικών δικαιωμάτων καλείται να αχρηστεύσει το δικαίωμα προστασίας του οικείου συνταγματικού Θρησκεύματος. Το οποίο " δεν μπορεί να συνοδεύεται από αξίωση αποκάλυψης, έστω και αρνητικής, των θρησκευτικών πεποιθήσεων " (sic). Αν δεν το καταλάβατε ακόμη, μας είναι πλέον περιττή η Θρησκεία. Είναι ιδιωτική υπόθεση το θρησκεύειν. Το Σύνταγμα μας χρειάζεται μόνο σαν άλλοθι για "την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας όλων των πολιτών".
Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα. Θα επισημάνω μόνο αυτό : Ο μαρξισμός είχε την αφέλεια να κηρύσσει εμφανώς τον πόλεμο κατά της Θρησκείας. Το αντίπαλον, τότε, δέος δεν έκανε αυτό το λάθος. Έστησε ένα είδωλο θεού μπροστά σε ένα καθρέφτη και όλοι νόμιζαν ότι έβλεπαν τον Θεό, όπως έκαστος φανταζόταν. Αυτόν μας καλούν να προσκυνήσουμε, το θεό της φαντασίας μας, έναν "ιδιωτικό" θεό, και αδιάντροπα ρίχνουν πάνω μας τις δικές τους ευθύνες. Ο αντιμαρξιστικός θεϊσμός ήταν η άλλη όψη της αθεΐας. Αυτόν έχουμε σήμερα.
πηγή:Κυπριανός Χριστοδουλίδης