Σημάτης Παναγιώτης, Ως πότε Επίσκοποι θα κρύπτουν την διαφωνία τους σε άνωθεν επιβαλλόμενες αντι-ευαγγελικές πρακτικές;

Η Εκκλησία μας συμμετέχει στην ομάδα των αιρετικών «εκκλησιών» (Σ.Ε.Ε.) και την προβάλλει
Σε κάθε Μήνυμα που τα τελευταία χρόνια εκδίδεται από Συνελεύσεις και Συμβούλια, τα οποία πραγματοποιούν από κοινού οι Ορθόδοξοι «εκπρόσωποί» μας με ετερόδοξους, με θλίψη διαπιστώνει κανείς, ότι το αποτέλεσμα είναι η περαιτέρω άμβλυνση του ορθόδοξου κριτηρίου και το γκρέμισμα των ορίων, δηλαδή των Διατάξεων των Οικουμ. Συνόδων που διδάσκουν ότι η Εκκλησία είναι ΜΙΑ, και που ακόμα διδάσκουν πως η διαφύλαξη αυτής της αυτοσυνειδησίας επιτυγχάνεται με την αποφυγή κάθε σχέσεως με την αμετ-ανόητη αίρεση.
Αυτή η άμβλυνση και η απώλεια της αυτοσυνειδησίας παρατηρούμε ότι συντελείται και με το «Μήνυμα της 13ης Γεν. Συνέλευσης του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών» (3/8/09), που δημοσίευσε η ιστοσελίδα της Εκκλησίας μας, ως μέλος αυτού του Συμβουλίου των ετερόδοξων.
1. Το ίδιο το θέμα της Συνέλευσης «κληθέντες σε μίαν πίστιν εν Χριστώ», είναι παραπλανητικό, αφού οι κληθέντες έχουν διαφοροποιήσει την εν Χριστώ πίστη, παρά την σαφή Εντολή του Χριστού να μην αλλάξουμε ούτε μια κεραία από την διδασκαλία Του, και παρά την συμβουλή του απ. Παύλου να έχουμε μία πίστη κι ένα βάπτισμα (Εφ. 4, 5).
2. Και αφού δεν έχουμε την ίδια ΜΙΑ Πίστη -άρα ούτε και ΜΙΑ ελπίδα εν Χριστώ-, πώς ομιλούν για «Μία Ελπίδα εν Χριστώ», που «σαν χριστιανοί τολμάμε να ελπίζουμε» και πως «ως χριστιανοί μοιραζόμαστε την (ίδια) ελπίδα μας στον Αναστάντα»; Δεν ισοπεδώνονται έτσι οι διαφορές; Και ως εκ τούτου, το μήνυμα που βγαίνει δεν είναι, πως οι αιρετικά πιστεύοντες είναι ένα με τους Ορθόδοξους, αφού μοιραζόμαστε όλοι την ίδια ελπίδα;
3. Στη συνέχεια της Δηλώσεως, το Σ.Ε.Ε. διαπιστώνει μια πορεία της Ευρώπης προς το καλύτερο, στην οποία το Συμβούλιο έχει συμβάλλει, και μας προσανατολίζει προς τους μελλοντικούς του στόχους: «καθώς γιορτάζουμε (γράφουν) τα 50 χρόνια της ύπαρξης του Σ. Ε. Ε., η κατάσταση στην Ευρώπη έχει αλλάξει αρκετά». Και πού έγκειται αυτή η αλλαγή; Μήπως ο ευρωπαϊκός κόσμος έγινε ηθικότερος με τις δραστηριότητες του Σ.Ε.Ε.; Ή αντίθετα, όχι απλώς ο κόσμος, αλλά και οι ίδιες οι «εκκλησίες» χειροτέρεψαν, αφού δέχονται να χειροτονούν ομοφυλόφιλους και λεσβίες ως ιερείς;
Μήπως, ακόμα, κάποιοι αιρετικοί επανήλθαν στην ΜΙΑ Εκκλησία; Μήπως αρνήθηκε τα αιρετικά της φρονήματα και έδειξε μετάνοια και διάθεση επιστροφής, έστω και μία από τις «εκκλησίες» που συμμετέχουν στο Συμβούλιο; Όχι, τίποτε από αυτά. Εξ άλλου, αυτά δεν αποτελούν στόχους του Συμβουλίου. Το πρίσμα που βλέπει τα πράγματα είναι τελείως εκκοσμικευμένο.
Ως επιτυχία θεωρεί την «κατάρρευση του σιδηρού παραπετάσματος» και την συνέχιση του αγώνα για την εκρίζωση και των αθεϊστικών συνεπειών του κομμουνισμού, αλλά και των «νέων διαχωριστικών τειχών που εγείρονται ανάμεσα σε Έθνη, πολιτισμούς και θρησκείες», που «εμποδίζουν την πραγματική καταλλαγή μεταξύ ανατολής και δύσεως».
Ο Χριστός, όμως, δεν ήλθε να γκρεμίσει, παρά ένα ουσιαστικά «μεσότοιχο»: το μεσότοιχο της έχθρας μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Τα άλλα «μεσότοιχα», τις διαφορές δηλ. μεταξύ πίστεως, απιστίας και αιρέσεως δεν τα κατήργησε, αλλά τα ετόνισε, για να κάνει συνειδητό τον εξ αυτών κίνδυνο. Γι’ αυτό και είπε ο Απ. Παύλος: «Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; Τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ;» (Β' Κορ. στ' 14).
Ένα από τα οράματα του Συμβουλίου είναι και μια μονιασμένη Ευρώπη: «Παρ’ ότι εργαζόμαστε με ζήλο και αναμένουμε μια μονιασμένη και ενωμένη Ευρώπη, θρηνούμε γιατί Βλέπουμε να εμφανίζονται νέες διαιρέσεις – μεταξύ των εγκαταστημένων και των μεταναστευόντων, των πλουσίων και των φτωχών». Επίσης -γράφουν- «οι κλιματολογικές αλλαγές και η καταστροφή του περιβάλλοντος μας καλούν να εργασθούμε δια την ακεραιότητα της δημιουργίας …Η οικονομική κρίση με τις μεγάλες διαστάσεις της …Όλα αυτά προκαλούν τη μεγάλη μας δέσμευση να εργασθούμε μέσα στη συνοδική διαδικασία για τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και την ακεραιότητα της δημιουργίας» ∙ το 2010 μάλιστα, «θα μας δοθεί η ευκαιρία μαζί να δώσουμε μαρτυρία για την δέσμευση των εκκλησιών μας υπέρ των προσφύγων και των μεταναστών». Για όλα τα εγκόσμια εργάζεται και προνοεί το Συμβούλιο, εκτός από την ακεραιότητα των Εντολών του Θεού. Αυτό κατάντησε πάρεργο.
Και τελειώνουν: «Διακηρύττομαι: Υπάρχει ελπίδα! – μέσα στον αγώνα μας για την αλήθεια και την δικαιοσύνη… Διαβεβαιώνουμε ότι χρειάζεται οι εκκλησίες να εργάζονται για την προαγωγή της δικαιοσύνης και να ομολογούν την αλήθεια σε κάθε δύναμη! Πρόκειται για το γκρέμισμα τειχών που χωρίζουν λαούς, πολιτισμούς και θρησκείες».
Διαβάζοντας αυτά κανείς σκέπτεται: σε τι διαφέρουν τα οράματα του Συμβουλίου των «εκκλησιών» από μια οικολογική οργάνωση ή ένα πολιτικό κόμμα; Εκεί κατάντησε η Εκκλησία μας, να συμμετέχει σε μια οργάνωση αιρετικών «εκκλησιών», που παραθεωρεί την αληθινή Πίστη και τα ορθά Δόγματα της Εκκλησίας, δεν κάνει δηλαδή ορθόδοξη Ομολογία Πίστεως.
Δεν διάβασαν άραγε ή δεν άκουσαν ποτέ τον ευαγγελικό λόγο: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; (Ματθ. 6,33). Αν δεν εκζητείται πρώτον η «βασιλεία του Θεού», (κατά τους Πατέρας έτσι αποκαλείται και το Άγιον Πνεύμα), αλλ’ αντίθετα, οι μεν αιρετικοί το υβρίζουν με την καθιέρωση του Filioque, οι δε ημέτεροι το υβρίζουν ως συμπνευματιζόμενοι και κοινωνούντες με αυτούς, τίποτα από αυτά δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί;
Φαίνεται, λοιπόν, καθαρά, πως αυτή η νοοτροπία είναι καθαρά ανθρωποκεντρική και αντιευαγγελική, αφού ασχολείται κυρίως με τα εγκόσμια προβλήματα, και θέτει σε δεύτερη μοίρα την πίστη, ή αποφεύγει αναφορά σ’ αυτή, για να μη επέλθουν αμέσως προστριβές και διάλυση του Συμβουλίου, στο οποίο συμμετέχει μια πανσπερμία ανθρώπων με διαφορετική πίστη.
Να τι έγραφε ο Φλωρόφσκυ σχετικά με το θέμα, όταν κατάλαβε ότι ο οικουμενισμός (στον οποίο αρχικά συμμετείχε) είχε πάρει λάθος δρόμο:
«Μια ικανοποιητική συνεργασία των διηρημένων χριστιανών επί κοινωνικών θεμάτων, ή στο πεδίο των διεθνών υποθέσεων, χωρίς κάποια βαθύτερη ώθηση για τελική ένωση σε μια Εκκλησία, μπορεί να αμαυρώσει ή ακόμα και να καταστρέψει το όραμα της αληθούς χριστιανικής Ενότητας, η οποία είναι ...η ένωση της Εκκλησίας και εντός της Εκκλησίας» (Μεθοδίου Φούγια, Ορθοδοξία, ΡΚαθολικισμός, Αγγλικανισμός, σ. 371). «Δεν θα ήτο μία παράλογος κατάστασις, εάν οι χριστιανοί ηδύναντο να έχουν συμφωνίαν εις πράγματα εγκόσμια, τα οποία από πνευματικής απόψεως είναι επουσιώδη και όμως να διαφωνούν εις πράγματα ουσιώδη και πνευματικά; Δεν θα υπεδήλωνε ότι όλαι αι δογματικαί ή ομολογιακαί διαφωνίαι είναι άνευ ουδεμίας ζωτικής σπουδαιότητος;».
Και για να θυμηθούμε τον καθηγητή Μουρατίδη: «Εν τω χώρω του Π.Σ.Ε. συντελείται, ό,τι κατηγορηματικώτατα υπό ...του ι. Χρυσοστόμου αποκλείεται και καταδικάζεται, ήτοι η συνεργασία μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεως... επί θεμάτων πίστεως, ως και η εν συνεργασία σύνταξις θεολογικών κειμένων και η από κοινού συμμετοχή εις λατρευτικάς συνάξεις και η άπω κοινού εκπροσώπησις της χριστιανικής θρησκείας επί των μεγάλων προβλημάτων της ανθρωπότητος...».
Ως πότε οι Επίσκοποί μας θα ανέχονται την συμμετοχή μας σε τέτοιους οργανισμούς και Συμβούλια, με μοναδικό κέρδος τον διασυρμό της ΜΙΑΣ, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας; Και πόσο ακόμα, εμείς θα αντέξουμε την διαποίμανσή μας από τέτοιους Επισκόπους;
Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος