Όσοι παρακολουθούμε τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας αφ΄ενός και την εξέλιξη του μαθήματος των Θρησκευτικών στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αφ΄ετέρου, τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνουμε ότι:
Επιχειρείται με τη «μέθοδο του σαλαμιού», πολλαπλώς έμμεση αποδόμηση και συρρίκνωση των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας. Άλλοτε αμφισβητούνται ευθέως και άλλοτε πλαγίως εμπράγματα δικαιώματά της και άλλοτε το πνευματικό, θεολογικό και εκκλησιολογικό της έργο. Ακόμα και η Εκκλησιαστική της ιστορία και το κοινωνικό της έργο. Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι αντιστρατεύονται λυσσαλέα το έργο της Εκκλησίας και καταπολεμούν το θεολογικό και εκκλησιολογικό γνώρισμα και χαρακτήρα της. Δεν είναι υπερβολή, αν κάποιος ισχυρισθεί, ότι κάτω από τις συμπεριφορές αυτές υποκρύπτονται: χριστιανοκατηγορία , Χριστομαχία, αποστασία Πίστεως και νεοειδωλολατρία με αφορμή τα όποια υλικά ή ηθικά σκάνδαλα της Εκκλησίας, και όπου αυτά δεν υπάρχουν κατασκευάζονται και μεγεθύνονται. Με άλλα λόγια έχουμε μια νέας μορφής εικονομαχία.
Η αποδόμηση της Ορθοδόξου Πίστεως και της Μιάς, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Θεανθρώπου Ιησού κατά την τελευταία δεκαετία διέρχεται τις παρακάτω φάσεις:
Πρώτη φάση η σχετικοποίηση των πάντων: πίστεως, ιστορίας, πολιτισμού και γεωγραφικού χώρου. Για την επίτευξη των ανωτέρω το έτος 2001 ύστερα από κοινή συμφωνία των Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδος και Τουρκίας ψηφίζεται από την Ελληνική Κυβέρνηση ο Νόμος 2929 (Εφημερίς της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τεύχος πρώτο, αριθμ. Φύλλου 142/27 Ιουνίου 2001).
Ο νόμος αυτός προβλέπει τη σύσταση «κοινής ελληνοτουρκικής Επιτροπής», η οποία θα «συνάπτει τα εκτελεστικά προγράμματα» (άρθρο 9) και τα μέλη της, - Έλληνες και Τούρκοι-,«θα συνεργάζονται στην παρουσίαση της ιστορίας, της γεωγραφίας, του πολιτισμού και της οικονομίας της άλλης χώρας» (άρθρο 1).
Ο αναγνώστης ας σχολιάσει τους όρους: «ιστορία, γεωγραφία, πολιτισμός», ας κάνει τις αναγωγές του σε πραγματικά γεγονότα και ας εξαγάγει τα συμπεράσματα του. Με βάση λοιπόν αυτόν τον Νόμο συντάχθηκαν τα Αναλυτικά Προγράμματα, (ΦΕΚ 303, τεύχος Β΄ 13-3-2003), σύμφωνα με τα οποία συντάχθηκαν τα σχολικά μας Βιβλία Λογοτεχνίας, Ιστορίας, Θρησκευτικών κλπ.
Έτσι γίνεται κατανοητόν γιατί γράφεται «ο συνωστισμός των Ελλήνων στη Σμύρνη», γιατί στα Αρχαία Ελληνικά απαιτούν από τους μαθητές : ‘ «Με βάση τις βελτιωτικές επεμβάσεις που αναφέρονται στο κείμενο, να γράψετε τις προδιαγραφές για την εμφάνιση και τη συμπεριφορά της ιδεώδους εταίρας», γιατί στα θρησκευτικά αποδομείται το δόγμα της πίστεως, η Λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, παραλείπονται ιστορικά γεγονότα και ιερά πρόσωπα, και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου γίνεται «Ευαγγελισμός της Μαρίας» και συλλήβδην παραλείπεται ο εορταστικός κύκλος της Εκκλησίας. Στη φάση αυτή στρεβλώνεται, παραλείπεται και λοιδωρείται το περιεχόμενο της πίστεως, το χριστιανικό ήθος και οι φορείς του.
Η δεύτερη φάση αποδόμησης και συρρίκνωσης της πίστεως είναι η αποθεσμοποίηση του έργου της Εκκλησίας από την Πολιτεία κατά τη μέθοδο της σαλαμοποήσεως, με τις παρακάτω ενέργειες της:
α ΄, η μη αναγραφή του θρησκεύματος στις πολιτικές ταυτότητες και προ αυτού η προσπάθεια υποχρεωτικής επιβολής του πολιτικού γάμου και στους πιστούς της Εκκλησίας.
β΄, η ανάκληση – κατάργηση από το Υπουργείο Ενικής Παιδείας και Θρησκευμάτων το 2007 της εγκυκλίου που επέτρεπε την εξομολόγηση των μαθητών – ασφαλώς προαιρετικά.
γ΄, η ψήφιση νόμου «περί ελεύθερης συμβίωσης» και
δ΄, οι περιβόητες εγκύκλιοι περί απαλλαγής των μαθητών από το μάθημα των θρησκευτικών, οι οποίες πρόσθεσαν πολλά προβλήματα και στο Υπουργείο και στην Εκπαίδευση , ιδίως όμως στο θεολογικό κόσμο και στο κύρος του ίδιου του μαθήματος. Αναλυτικώτερα οι εγκύκλιοι αυτές δημιούργησαν σύγχυση περί του πρακτέου και καλείται ο Υπουργός Παιδείας να εκδόσει νέα καθαρή και σαφή εγκύκλιο περί απαλλαγής ή μη από το μάθημα.
Κάποιοι θεολόγοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, με δική τους πρωτοβουλία σε Υπόμνημα τους προς τον Υπουργό Παιδείας , με αφορμή το μάθημα των Θρησκευτικών αποφαίνονται περί συνταγματικών και νομοθετικών αλλαγών και περί αποχαρακτηρισμού του μαθήματος των Θρησκευτικών ερήμην της Εκκλησίας. Προτείνεται δηλ. ο δια Νόμου χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας.
«Στώμεν καλώς»: Με το υπόμνημά τους αυτό οι συνάδελφοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και με τον ισχυρισμό τους ότι το μάθημα των θρησκευτικών πρέπει να γίνει θρησκειολογικό, γνωσιολογικό, πολιτισμικό αποκαλύπτουν ότι βρίσκονται πολύ κοντά στο Νόμο 2929/2001 και στη σύσταση της Ε.Ε 1720/2005.
Σημειωτέον ότι με την επίβλεψή τους συντάχθηκαν τα Αναλυτικά Προγράμματα και με τις οδηγίες τους γράφτηκαν τα σχολικά βιβλία και είναι οι ίδιοι που συμβουλεύουν και καθοδηγούν τους θεολόγους σχολικούς συμβούλους.
Κατανοούμε τη θεολογική αγωνία των συναδέλφων, αδυνατούμε όμως να υιοθετήσουμε τις όποιες ακρότητες. Εκπτώσεις σε θέματα πίστεως δεν επιτρέπονται.
Κλείνουμε με την παρατήρηση: Όσοι νομίζουν πως αν το μάθημα γίνει θρησκειολογικό θα διατηρήσουμε και τα επαγγελματικά μας ή άλλα προνόμια που έχουμε σήμερα σφάλλονται οικτρά. Το κόστος αυτό θα το πληρώσουν πρώτα οι Θεολογικές Σχολές και οι θεολόγοι εκπαιδευτικοί, περισσότερο το έθνος ολόκληρο και έπειτα η Εκκλησία κατά το ανθρώπινον, η οποία πρέπει να παρακολουθήσει το θέμα στενώτερα και να λάβει αποτελεσματικά μέτρα.
Γι΄αυτούς τους λόγους η μεν Εκκλησία «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας» σταθερά και πολύφωνα όχι όμως συντόνως και εύτολμα, ενώ η Πολιτεία διαχειρίζεται το σοβαρό αυτό θέμα ερασιτεχνικά : «Δράξασθε, παιδείας μήποτε οργισθή Κύριος» παραγγέλει ο ψαλμωδός.
Ηλίας ΜπάκοςΠεριοδικό «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» Τεύχος 3- 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου