ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Με αφορμή τα γεγονότα του Βατοπαιδίου και τα όσα ακούγονται γύρω από την εκκλησιαστική περιουσία θα θέλαμε να κάνουμε ορισμένες διευκρινίσεις.

Κατά κόρον ακούγεται αυτές τις ημέρες πως ο Χριστός δεν είχε περιουσία άρα γιατί να έχει και η εκκλησία. Δεν υπάρχει ψευδέστερον τούτου γιατί ο Χριστός και οι μαθητές του είχαν περιουσία. Συγκεκριμένα όπως γράφεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 12, στίχοι 6 – 7 είχαν κοινό ταμείο για να εξυπηρετούν διάφορες ανάγκες τους και ταμίας ήταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. Και κάτι άλλο που θα σκανδάλιζε πολλούς αν το εγνώριζαν και θα ήταν αιτία ποικίλων και ατέλειωτων σχολίων. Πως τον Χριστό και την πολυπληθή ακολουθία του, συντηρούσαν οι γυναίκες (Μαρία Μαγδαληνή, Ιωάννα του Χουζά, Σουσάννα και άλλες) ξοδεύοντας τις περιουσίες τους! (κατά Λουκά Ευαγγέλιο, κεφάλαιο 8, στίχοι 2 – 3).Κατά κόρον επίσης ακούγεται γιατί το κράτος να πληρώνει τους παπάδες. Αγνοούν όλοι αυτοί πως όταν το Ελληνικό κράτος πήρε το 1949 την εκκλησιαστική περιουσία, συμφώνησε με την Εκκλησία να πληρώνει τους μισθούς των ιερέων. Δύο ακόμη φορές το κράτος είχε πάρει την εκκλησιαστική περιουσία κινητή και ακίνητη. Το 1833 και το 1919. Μάλιστα το 1919 ενώ το Ελληνικό κράτος δήμευσε την εκκλησιαστική περιουσία ανεξαρτήτων στρεμμάτων, άφηνε στους ιδιώτες αναπαλλοτρίωτα μέχρι χίλια στρέμματα! (για περισσότερα βλέπε Δαμιανού Στρουμπούλη, «Τι έδωσε η Εκκλησία στο Κράτος σε κτήματα από το 1833 ως το 1951», Καθημερινή, Κυριακή – Δευτέρα 12 – 13 Απριλίου 1987, σελίδα 4). Οι υπολογισθέντες τόκοι από την δημευθείσα εκκλησιαστική περιουσία φθάνουν για να θρέψουν γενιές κληρικών. Δεν πρέπει επίσης να διαφεύγει της προσοχής μας πως ελάχιστα από τα δημευθέντα κτήματα πηγαίνουν στους φτωχούς ή για διάφορους κοινωνικούς σκοπούς. Τα περισσότερα γίνονται οικόπεδα και μοιράζονται στα διάφορα κομματικά στελέχη, όπως μοιράστηκε και η «βοήθεια Μάρσαλ» μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Θέλουμε επίσης σ’ αυτό το σημείο να στιγματίσουμε και την υποκριτική στάση πολλών, που δήθεν κόπτονται για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ελευθερία έκφρασης του ατόμου. Όλοι αυτοί λοιπόν ζητούν την δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αντιφάσκοντας με τον ίδιο τον εαυτό τους αφού ένα μεγάλο μέρος της εκκλησιαστική περιουσίας προέρχεται από δωρεές πολλών πιστών. Δεν λαμβάνεται λοιπόν υπ’ όψιν, από τους παραπάνω κυρίους το ελεύθερο δικαίωμα του χ πιστού να διαθέσει όπου θέλει αυτός την περιουσία του; Γιατί λοιπόν να καταπατηθεί το αναφαίρετο αυτό δικαίωμά του;

Υποκρισία και αντίφαση υπάρχει επίσης, και σε όσους, ενώ φωνάζουν από την μια μεριά για την δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας από την άλλη φωνάζουν για την απουσία εκκλησιαστικού φιλανθρωπικού έργου. Μα είναι δυνατόν να γίνει φιλανθρωπικό έργο χωρίς οικονομικούς πόρους;Σε όλους αυτούς χρωστάμε μια απάντηση. Γιατί η Εκκλησία σε καθημερινή βάση κάνει τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, το οποίο το αγνοούν οι περισσότεροι αφού ζουν μακράν της εκκλησίας. Άλλωστε αυτό είναι πραγματικό φιλανθρωπικό έργο. Να το αγνοούν οι περισσότεροι. Γιατί αν το επιδεικνύεις, τότε δεν είναι φιλανθρωπικό έργο αλλά αιτία προβολής και ματαιοδοξίας. Η εκκλησία δεν είναι κοσμική κυρία που φοράει τα Γκούτσι (Gucci), Βαλεντίνο (Valentino) ή Ντιορ (Dior) και για να «σκοτώσει την ώρα της» οργανώνει φιλανθρωπικές βραδιές ή βραδιές βράβευσης της χ φιλανθρώπου κοσμικής κυρίας.

Η εκκλησία είναι εκκλησία όταν εφαρμόζει τα λόγια του ιδρυτή της, να μην γνωρίζει η αριστερά της, τι κάνει η δεξιά της.

Τις μέρες αυτές επίσης ακούμε πολλούς – αναμασώντας τα ιδιωτικά κανάλια της Αθήνας – να μιλάνε για την τεράστια ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας. Δεν θα απαντήσουμε εμείς σ’ αυτό το θέμα για να μην φανεί πως μεροληπτούμε. Θα απαντήσει για μας ο πλέον ειδικός γι’ αυτό το ζήτημα. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον κ. Γεώργιο Ανωμερίτη, πρώην υπουργό Γεωργίας του ΠΑΣΟΚ. Στην «Ελευθεροτυπία» του Σαββάτου 27/9/2008, και στην σελίδα 42 δημοσιεύεται ένα διαφωτιστικό και πλήρες εμπεριστατωμένο άρθρο του με τίτλο «Ευκαιρία να τεθεί στο τραπέζι ξανά το θέμα σχέσεων κράτους – Εκκλησίας». Γράφει λοιπόν ο κ. Ανωμερίτης: «Όλοι ασχολούνται με την ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας, η οποία έχει σήμερα μικρή αξία, αφού τα «φιλέτα» της πουλήθηκαν στη πλουτοκρατία μετά την Μεταπολίτευση. Μελέτη μου για το θέμα αυτό το 1979, με πλήρη απογραφή, το αποδεικνύει». Εμείς δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτε άλλο επ’ αυτού.

Όσον αφορά την στάση του ηγουμένου Εφραίμ, η θέση μας είναι ή εξής. Αν έφταιξε νομικά υπάρχουν τα νομικά όργανα του κράτους να βρουν και να αποδώσουν ευθύνες. Για την ηθική πλευρά του είμαστε οι πλέον ακατάλληλοι. Συντασσόμαστε με την ρήση του Κυρίου: «όποιος είναι αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος την πέτρα».

Θα θέλαμε να κλείσουμε το άρθρο μας με μια ιστορία από το «Γεροντικόν», ένα βιβλίο που ασχολείται με πράξεις και λόγια των ασκητών της ερήμου και δείχνει τι σημαίνει γνήσιο μοναχικό ιδεώδες: «Κάποτε στη Σκήτη (σ.σ. τόπος διαμονής των ασκητών της ερήμου) έπεσε αδελφός σε σφάλμα και έπειτα από συνεδρίαση έστειλαν πρόσκληση στον αββά (σ.σ. πατέρα) Μωϋσή. Αυτός όμως δεν ήθελε να έλθει. Απέστειλε λοιπόν προς αυτόν ο πρεσβύτερος μήνυμα λέγοντας: Έλα, διότι σε περιμένει ο λαός. Αυτός δε, ξεκίνησε και ήλθε. Και αφού επήρε ένα τρυπημένο καλάθι, το εγέμισε άμμο και το εβάσταζε. Οι δε αδελφοί, που εβγήκαν σε προϋπάντησή του, του λένε: Τι είναι αυτό πατέρα; Τους είπε δε ο γέροντας: Οι αμαρτίες μου πίσω μου καταρρέουν και δεν τις βλέπω. Και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω ξένα αμαρτήματα; Αυτοί δε, καθώς το άκουσαν, δεν είπαν τίποτε στον αδελφό και τον συγχώρεσαν».

Πηγή:http://antiairetikos.blogspot.com/2008/09/blog-post_29.html