ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΄΄ΙΕΡΩΝ΄΄ ΚΑΙ ΜΗ ΧΑΣΤΟΥΚΙΩΝ

 

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΄΄ΙΕΡΩΝ΄΄ ΚΑΙ ΜΗ ΧΑΣΤΟΥΚΙΩΝ

Γεώργιος Λουκάκης, Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

   Πανθομολoγούμενη η βία τα τελευταία ιδίως χρόνια και δυστυχώς καθημερινά κλιμακούμενη. Βία σωματική, λεκτική, ψυχολογική, βία πολύμορφη και πολυπλόκαμη, της οποίας η ενδελεχής σε βάθος και έκταση μελέτη θα απαιτούσε συγγραφή τόμων από εξειδικευμένους επιστήμονες (ψυχολόγους-κοινωνιολόγους-εγκληματολόγους), γεγονός που υπερβαίνει σαφώς τις περιορισμένες δυνατότητες του γράφοντος αλλά και εκφεύγει της στοχοθεσίας της παρούσης μελέτης. Εν προκειμένω θα επιχειρήσουμε την προσέγγιση ΜΟΝΟ της προερχόμενης  από απλούς, καθημερινούς,  συνήθως νομοταγείς ανθρώπους, βίας, από εκείνους δηλαδή που συνήθως χαρακτηρίζονται ''της διπλανής πόρτας''.  Η μελέτη θα επικεντρωθεί αυστηρά στον εντοπισμό-προβολή μόνον των -κατά την γνώμη μας- κρίσιμων χαρακτηριστικών για την ανάδειξη της ποιοτικής διαφοροποιήσεως και της εντελώς αντίθετης αφετηρίας των μορφών βίας (‘’ιερής’’ και μη ) της επικεφαλίδας και που συνιστά τον σκοπό της παρούσης συγγραφής. Οφείλουμε εξ΄αρχής να τονίσουμε ότι οι προερχόμενες από την ''ιερή'' λεγόμενη βία πράξεις οι οποίες στην εποχή μας χρονικά εμφανίζονται αμέσως μετά την ψήφιση του Νόμου 5089/24, του αποκαλούμενου από μεγάλου μέρους της κοινωνίας ''σοδομονόμου'', ήσαν ελάχιστες (οι γνωστές τουλάχιστον), κυρίως λεκτικές και μόνον σε δύο -τρεις περιπτώσεις υπήρξαν απωθήσεις,σε μία δε ράπισμα (χαστούκι). Αντικειμενικά λοιπόν η μηδαμινή έκταση και ήπια ένταση του φαινομένου δεν θα εκίνει το ερευνητικό μας ενδιαφέρον εάν οι ανωτέρω πράξεις δεν επεδοκιμάζοντο ασμένως και δεν υιοθετούντο άνευ ουδεμιάς επιφυλάξεως από το σύνολο περίπου των Ορθοδόξων πιστών-ως τούτο πανταχόθεν προκύπτει και καθημερινώς επιβεβαιώνεται- γεγονός που καθιστά αυτούς αναντίρρητα ως κατά προαίρεσιν αυτουργούς. 

 To ΄΄πανταχόθεν ΄΄ κυρίως αναφέρεται  αφ΄ενός μεν στις ορθοδόξου προσανατολισμού ιστοσελίδες, αφ΄ετέρου δε  στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των οποίων χρήστες τυγχάνουν νεώτερες – κατά τεκμήριον – ηλικίες, γεγονός που αναδεικνύει δυναμικότητα και μια υποκρυπτόμενη διάθεση εντάσεως του φαινομένου σε μελλοντικές ανάλογες προκλήσεις. Τέλος διευκρινίζεται α) ότι η λέξη ''χαστούκια'' επελέγη ως η περισσότερο διαδεδομένη και μέσης δραστικότητας έκφραση των δύο αυτών μορφών (σωματικής) βίας και β) η ταξινόμηση με την αντίστοιχη ορολογία των εξεταζόμενων μορφών βίας ανήκουν στον γράφοντα.

MH ''IEΡΗ''- ΣΥΝΗΘΗΣ ΒΙΑ

Διάφορα είναι τα κίνητρα της συγκεκριμένης βίαιης συμπεριφοράς αλλά με ένα κοινό γενικά γνώρισμα.Την προάσπιση δηλαδή κάποιου ΄΄κεκτημένου΄΄, υλικού ή ''ηθικού'', πραγματικού ή υποτιθέμενου και σε αυτήν την βάση επιχειρείται η ταξινόμηση και η επακολουθούσα εξέταση των διαφόρων μορφών της βίας αυτής:

Α.-  ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΒΙΑ

Η ανωτέρω μορφή δεν χρήζει ιδιαίτερης περιγραφής, καθόσον τυγχάνει η πλέον απροκάλυπτη από τις εν συνεχεία εξεταζόμενες. Είναι δηλαδή η δυναμική (!) προάσπιση - διεκδίκηση υλικού, πάσης φύσεως, κεκτημένου-συμφέροντος, εκδηλώνεται δε πχ ως  χειροδικία κατά του καταπατητή, πραγματικού ή εικαζομένου κτηματικής περιουσίας, εξύβριση του, κατά τον δράστη, αναξιόπιστου συνδικαλιστικού εκπροσώπου ή νομικού παραστάτη, η δι΄ απωθήσεων και απειλών παρεμπόδιση υγειονομικών,φορολογικών και άλλων νόμιμων ελέγχων κλπ.Ένεκα λοιπόν του προσωπικού ωφελιμιστικού  κινήτρου της συγκεκριμένης συμπεριφοράς απεδόθη σε αυτήν ο εν θέματι χαρακτηρισμός και φρονούμε ότι το ευδιάκριτο του χαρακτήρα της και η αλματώδης διάχυσή της στις σημερινές κοινωνίες δεν αιτιολογούν περαιτέρω επ΄ αυτής  ιδιαίτερη ερευνητική επιμονή.

B.- ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΒΙΑ

  Ιδιαίτερη είναι η περίπτωση της βίας για την υπεράσπιση της προσωπικής ''αξιοπρέπειας και τιμής'', εννοιών κατά κανόνα ''ξεχειλωμένων'' ώστε να θεωρούνται προσβολές της προσωπικότητας όχι μόνον όσες η κοινωνία ως τέτοιες θεωρεί και ο Ποινικός Κώδικας προσδιορίζει και τιμωρεί (πχ εξύβριση,συκοφαντία,δυσφήμιση )αλλά και ό,τι ο δράστης έχει επιπροσθέτως ανακηρύξει σε ''κόκκινες γραμμές'' του προσωπικού του αξιακού κώδικα.

Εδώ θα συναντήσουμε πχ απαγόρευση οποιασδήποτε κριτικής ως δήθεν καταφρόνηση , την συγκαταρίθμηση στις προκλήσεις-πάντα κατά την κρίση του εύθικτου αυτής της κατηγορίας-  του ''επίμονου'' βλέμματος  , του ''αδικαιολόγητου'' χαμόγελου που παραπέμπει σε αδιόρατη  ειρωνεία, ενώ η υψηλή ένταση φωνής αποτελεί οπωσδήποτε προανάκρουσμα επιθέσεως. Ανεξάντλητος λοιπόν και συνεχώς ανανεούμενος ο κατάλογος με τέτοιες ή παρεμφερείς συμπεριφορές, που σε άλλες αθωότερες εποχές θα χαρακτηρίζονταν ως γραφικές παραξενιές, αλλ΄ όμως σήμερα ενίοτε οδηγούν σε τραγικά αποτελέσματα. Στην ίδια ομοταξία της  ανιδιοτελούς βίας ,εκείνης δηλαδή στα κίνητρα της οποίας εμφανώς τουλάχιστον δεν ανιχνεύεται το στενά υλικό συμφέρον, είναι και η εκδηλούμενη συλλογικά σε πολύμορφο επίπεδο πχ κομματικό,συνδικαλιστικό, οπαδικό, και στις νεαρές ηλικίες, σε επίπεδο σχολικό,γειτονιάς ή απλά παρέας.Βία εξόχως επικίνδυνη γιατί ,κατά κανόνα, τα εμπλεκόμενα ανιδιοτελώς πρόσωπα λόγω κυρίως χαμηλής αυτοεκτιμήσεως,πνευματικής υπαναπτύξεως,ψυχικής αστάθειας και ηλικιακής ανωριμότητος αδυνατούν να σταθούν ως αυτόφωτες μονάδες, και εντασσόμενα προς τούτο σε θεσμούς και οντότητες που απολαμβάνουν κύρους, τουλάχιστον από κάποιας κατηγορίας (μικρής ή μεγάλης) ανθρώπων, εξαρτούν  το ‘’ειδικό βάρος’’ τους από την διακύμανση του ‘’ειδικού βάρους’’ του φορέα που τα  φιλοξενεί στο κοινωνικό ‘’χρηματιστήριο’’ αξιών και συνεπώς αισθάνονται υποχρεωμένα (ενθαρρυνόμενα και από την ανωνυμία της μάζας) να υπερασπισθούν τον φορέα τους με όλα τα μέσα, υπερασπιζόμενοι ουσιαστικά την δική τους ύπαρξη. Οι θανάσιμοι κίνδυνοι για την κοινωνία εν συνόλω από μια τέτοια αντίληψη και στάση ζωής είναι αυτονόητοι και δυστυχώς δεν ελλείπουν τα τραγικά επιβεβαιωτικά αποτελέσματα.

ΤΟ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΜΟΡΦΩΝ (ΙΔΙΟΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΟΥΣ) ΒΙΑΣ

Σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις βίαιης συμπεριφοράς , είτε το φαινομενικό κίνητρο είναι υλικό-ωφελιμιστικό, είτε εδράζεται-φαινομενικά πάντα- στην ανάγκη προασπίσεως του όποιου προσωπικού αξιακού κώδικα, ο προσεκτικός παρατηρητής με μια στοιχειώδη κοινωνική εμπειρία και κυρίως ευαισθησία, δεν θα δυσκολευθεί να εντοπίσει κάτω από το προφανές, ότι η γενεσιουργός αιτία της ποικιλόμορφης βίας και το ΄΄καύσιμο'' που την ενεργοποιεί και την διατηρεί παράγεται άφθονο δυστυχώς στον πυρήνα του ''εγώ''. Οφείλεται δηλαδή,πολύ απλά,στον εγωισμό,μετριοπαθή ή θηριώδη,συμπλεγματικό ή ΄΄πληγωμένο'', αδιάφορο. Εξ΄ άλλου η οποιαδήποτε εν προκειμένω ένσταση ή επιφύλαξη ευχερώς θα ανετρέπετο ανατρέχοντας στην σχεδόν γενική εριστική οδική συμπεριφορά που εκδηλώνεται στους δρόμους πόλεων και υπαίθρου . Η προβολή ενδεικτικών επεισοδίων από τα διαδραματιζόμενα εκεί καθημερινά με συμπλοκές και ύβρεις ακόμη και άνευ συγκρούσεων των οχημάτων , θα έπειθε και τον πλέον επιφυλακτικόν ότι , ναι, το πανίσχυρο εγωιστικό φρόνημα είναι τελικά το κυρίαρχο αίτιο γι΄ αυτήν την μεταξύ νομοταγών- επαναλαμβάνουμε- πολιτών παρατηρούμενη βία. Ενισχυτική  λεπτομέρεια της εκτιμήσεώς μας  αυτής είναι η αυτόματη αποσόβηση της επαπειλούμενης εκρήξεως όταν ο ένας εκ των δύο ή περισσοτέρων εμπλεκομένων οδηγών, ανασηκώνοντας βαρυεστημένα το χέρι... ''ψιλοαποδεχθεί'' την ευθύνη, κατά τον σχετικό εθιμικό κώδικα επικοινωνίας.

Το ίδιο εγωιστικό υπόβαθρο ανιχνεύεται, αλλά με ιδιαιτέρως συστηματική και έμπονη προσπάθεια, και στην ακολουθούσα μορφή βίαιης συμπεριφοράς με την οποία θα συνεξετασθεί στο ίδιο κεφάλαιο.

Γ.-  ΙΔΙΑΖΟΥΣΑ ΒΙΑ

Είναι η βία εκείνη η μη απορριπτόμενη ολοκληρωτικά,ευθέως και απολύτως εκ μέρους του κοινωνικού συνόλου, αλλά ελέγχεται μόνον ως προς την ακραία και δυσανάλογη αντίδραση στην ''πρόκληση''.Εδώ θα εντάξουμε πχ την ''σωφρονιστική'' επίσκεψη στον καθηγητή που δεν εκτίμησε δεόντως το...''άψογο'' γραπτό του γόνου και την ...''ανεπίληπτη'' διαγωγή του , το γρονθοκόπημα του τολμήσαντος να αμφισβητήσει την ηθική ακεραιότητα των συντοπιτών του δράστη , και άλλες τέτοιες ευθιξίες και ''λεβεντιές''. Όλως ιδιαιτέρως όμως εντάσσεται εδώ η ποικίλης μορφής , έντασης και αποτελέσματος βία ερωτικής (;) αιτιολογίας.Βία της οποίας το κίνητρο ''καμουφλάρεται'' συνήθως αποτελεσματικά (ξεφεύγοντας πολλές φορές και από τον ίδιο τον δράστη) κάτω από ό,τι ευγενέστερο,ομορφότερο,δυνατότερο και ηρωικότερο γεννά η ανθρώπινη ψυχή,την αγάπη. Ακριβώς όμως  εξ΄αιτίας αυτής της ίδιας της φύσεως της αγάπης και ο πιο αδιόρατος λογισμός, ότι είναι δυνατή η διασύνδεση της  με οποιασδήποτε μορφής κακοποιό δράση σε βάρος του αγαπώμενου προσώπου, είναι παρανοϊκή αντιφατικότητα . Ακόμη και αυτή η προδοσία υπό την μορφή μάλιστα των παράλληλων σχέσεων,πράξη αισχρή και αηδιαστική, δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να αιτιολογήσει απειλές,ξυλοδαρμούς,διαπόμπευση(porn revenge δηλ. εκδικητική πορνογραφία),βιασμούς.

Εύλογα λοιπόν, μετά από όσα στο παρόν κεφάλαιο εκτέθηκαν, εγείρεται το ίδιο ερώτημα με αυτό των προηγουμένων κεφαλαίων. Τι δημιούργησε και πυροδότησε την έκρηξη της συγκεκριμένης συμπεριφοράς; Και ενώ στις προηγούμενες περιπτώσεις ο νηφάλιος,σώφρων,κοινωνικά ευαίσθητος παρατηρητής ευχερώς αναγνώριζε τον ποικιλόμορφο εγωισμό ως τον μέγα ένοχο,εδώ λόγω ακριβώς της αποκρύψεως (συνειδητά ή ασυνείδητα) του πραγματικού κινήτρου κάτω από αιτίες τουλάχιστον ανεκτές για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας , η διαπίστωση δεν είναι το ίδιο ευχερής.Απαιτείται οπωσδήποτε η αξιολόγηση του αποτελέσματος  της επιθετικής συμπεριφοράς του δράστη εν συνδυασμώ με τον  χρόνο εκδηλώσεώς  της. Εάν δηλαδή η κατάληξη αυτή υπήρξε κακοποιητική, οποιασδήποτε σοβαρής (ποινικά κολάσιμης ή μη) μορφής και η πράξη έλαβε χώρα σε ικανό χρονικό διάστημα από την υποτιθέμενη αφορμή, γεγονός που μαρτυρεί ψύχραιμη προμελέτη , τότε το κίνητρο του δράστη είναι αναντίρρητα εγωιστικό και το κακοποιητικό αποτέλεσμα σκοπούμενο (επιδιωκόμενο). Πιθανολογούμενα   εγωιστικό, φρονούμε ότι είναι το κίνητρο της επιθετικής συμπεριφοράς εάν επήλθε κακοποιητικό αποτέλεσμα ένεκα στιγμιαίας εξάψεως του δράστη, δίχως δηλαδή να προκύπτει προμελέτη. Προβαίνουμε  στον διαχωρισμό αυτόν κατ΄ανάλογη εφαρμογή σχετικής προβλέψεως του  ποινικού νομοθέτη- με την οποία θα ασχοληθούμε εκτενώς πραγματευόμενοι το θέμα της ‘’ιερής’’ βίας- κατά την οποία  πρόβλεψη ο δράστης προκλήσεως σωματικών κακώσεων δύναται να απαλλαγεί ,εφ΄όσον αμέσως προ της πράξεώς του προηγήθηκε εναντίον ή ενώπιον αυτού πράξη του παθόντος ιδιαιτέρως σκληρή ή βάναυση.   Συνεπώς με βάση το ανωτέρω κριτήριο (΄΄κακοποιητικό αποτέλεσμα-χρόνος εκδηλώσεως'') στα προαναφερθέντα παραδείγματα του αγανακτισμένου γονέα και του προσβεβλημένου συντοπίτη (και βέβαια στις πολλές παρόμοιες περιπτώσεις) έχουμε αντίστοιχα κίνητρο  αναντίρρητα εγωιστικό  εφ΄όσον υφίσταται χρονική απόσταση αφορμής-επιθέσεως, και πιθανολογούμενα εγωιστικό  όταν η χρονική εγγύτητα αφορμής -  επιθέσεως αποκλείει προμελέτη. Ως αναγκαία διευκρινιστική παρέκβαση θα πρέπει να τονισθεί ότι το δάνειο  εκ του ποινικού πεδίου και η μεταφορά του στο πεδίο των κοινωνικών αξιολογήσεων (που δεν συμπίπτουν πάντα με τις ποινικές), εννοούμε το ελαφρυντικό της προηγηθείσης σκληρότητος , ισχύει αναντίρρητα και όταν η συμπεριφορά αυτή στρέφεται εναντίον προσώπων μετά των οποίων ο δράστης συνδέεται με δεσμούς συγγενικούς, συναισθηματικούς (όπως στα προαναφερθέντα παραδείγματα), θρησκευτικούς και άλλους κρινόμενους κατά περίπτωση και υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι πράγματι η πράξη- συμπεριφορά του μετέπειτα παθόντος ενείχε το στοιχείο της σκληρότητος (προσβολή, συκοφαντία, ειρωνεία κλπ).

Δ.-  ΚΑΤΑ ΧΡΕΟΣ ΒΙΑ

 (Λόγω μεγαλύτερης συνάφειας με την επόμενη ενότητα θα εξετασθεί εκεί)

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Το  κρίσιμο ερώτημα εν προκειμένω και βέβαια σε όλες τις συνήθεις περιπτώσεις διαστάσεων και συγκρούσεων, είναι ''υπό ποίες προϋποθέσεις στον αδυσώπητο εσωτερικό πόλεμο του προσβληθέντος (με ή χωρίς εισαγωγικά) θα επικρατήσει όχι  η  επιλογή της βίαιης συμπεριφοράς (που ''κόβει γέφυρες''), αλλά εκείνη της ήπιας εναλλακτικής της, η οποία, όπως η πείρα έχει αποδείξει, εγγυάται τα βέλτιστα αποτελέσματα, εφ΄ όσον βεβαίως υπάρχουν ακόμη χαραμάδες ελπίδων . Στην ήπια συμπεριφορά συγκαταλέγουμε πχ τον-έστω φορτισμένο- διάλογο,την εκζήτηση και παροχή σχετικών εξηγήσεων,την έκφραση παραπόνου, την παράθεση επιχειρημάτων, την έκθεση συναισθημάτων με προσδιορισμό ψυχικών ορίων-αντοχών, τις αμοιβαίες υποχωρήσεις για τυχόν εύρεση κοινής συνισταμένης και εν τέλει,στο αδιέξοδο, την σιωπηλή,πλην κάποτε ηρωική και θυσιαστική αποχώρηση-έξοδο ! Η απάντηση λοιπόν στο κρίσιμο ερώτημα περί των προϋποθέσεων επιλογής της ήπιας συμπεριφοράς ως της βέλτιστης μεθόδου επιλύσεως διαπροσωπικών γενικώτερα προβλημάτων, επί τη βάσει δε των διαπιστώσεων-παρατηρήσεων τις οποίες η ερευνητική περιπλάνησή μας στα προηγούμενα κεφάλαια ανέδειξε, είναι αν όχι η εξάλειψη, τουλάχιστον η τιθάσευση, ο έλεγχος και η χαλιναγώγηση υπό της λογικής του εγωιστικού φρονήματος. Τούτο όμως απαιτεί σκληρό προσωπικό αγώνα η έκβαση του οποίου θα αποβεί αίσια μόνον εφ΄ όσον τεθεί υπό την ασύγκριτη προστασία του Παντοδύναμου Θεού και με την χρήση βεβαίως των υπό της Αγίας μας Εκκλησίας διατιθεμένων φαρμάκων (Ιερά Εξομολόγηση-Θεία Κοινωνία κυρίως). Αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση ώστε το ΄΄ψυχικό χωράφι’’ του καθενός  όπου ευδοκιμούν τα σαπρόφυτα των άτακτων ορμών, των εμπαθών καταστάσεων, των υστερόβουλων προθέσεων και λοιπών δυσμορφιών της αθάνατης ψυχής, να καταστεί κήπος όπου ως εύοσμα άνθη ευδοκιμούν ζευγμένες αρμονικά η ταπεινοφροσύνη,η γενναιοφροσύνη, η σωφροσύνη, η ψυχραιμία, η κατανόηση,η υπομονή, Η ΑΓΑΠΗ , από τις οποίες εκπορεύεται η ποθούμενη ήπια συμπεριφορά που προ ολίγου προτείνοντας περιγράψαμε.    

''ΙΕΡΗ'' ΒΙΑ

H επικεφαλίδα αυτής της ενότητας για έναν, μέσου επιπέδου κατηχήσεως ορθόδοξο πιστό, είναι θέαμα και άκουσμα αλλόκοτο,παράδοξο.αντιφατικό. Ολωσδιόλου αντίθετο με την Διδασκαλία του Θεανθρώπου, όπως αυθεντικά αποτυπώνεται στο Ευαγγέλιο που αποτελεί τον ''Καταστατικό Χάρτη'' αυτής της Ουράνιας Διδασκαλίας. Η βία λοιπόν των ανθρώπων η γήινη,η καθημερινή που γεννιέται κατά την διεκδίκηση και υπεράσπιση υλικών οφελημάτων ή αποβλέπει στην ...''ηθική'' ικανοποίηση του προσβληθέντα,της οποίας το υπόβαθρο,όπως προσπαθήσαμε να αποδείξουμε,είναι ΠΑΝΤΑ - αμέσως ή εμμέσως,ευδιάκριτα ή μη-εγωιστικό,αυτή η βία είναι εντελώς ασύμβατη με το ήθος των μαθητών και ακολούθων του ταπεινού και ανεξίκακου Ιησού. H απόλυτη και κρυστάλλινα σαφής παραγγελία του Κυρίου (Ματθ.Ε-39) ''...όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα,στρέψον αυτώ και την άλλην,και το θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβείν άφες αυτώ και το ιμμάτιον...'' καθιστά περιττή κάθε περαιτέρω επιχειρηματολογία.

Αυτή λοιπόν η στάση ζωής είναι που προκαλεί κατάπληξη στους εκτός Εκκλησίας αλλά και στούς... χαλαρά εντός, για κάποιες αρκετές κατά το τελευταίο (ας περιορισθούμε μόνο σε αυτό) χρονικό διάστημα εκδηλώσεις έντονων διαμαρτυριών,αποδοκιμασιών,απαξιωτικών χαρακτηρισμών αλλά και απωθήσεων και σε μία τουλάχιστον περίπτωση, χαστουκίσματος. Διερωτώνται αμήχανα οι καλοπροαίρετοι εκτός και ''χαλαροί'' τι είναι εκείνο που προκαλεί τόσο θυμό οδηγώντας μέχρι την χειροδικία κάποιον, ο οποίος εφαρμόζοντας την ανωτέρω ευαγγελική εντολή, έχει παραιτηθεί από οποιαδήποτε προσωπική ωφελιμιστική διεκδίκηση , το μοναδικό δηλαδή,για τους απορούντες,κίνητρο μιας τέτοιας συμπεριφοράς.Ούτε καν υποπτεύονται εκείνο που επισημαίνει ο περίπου σύγχρονός μας Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής '' ο θυμός από μόνος του είναι φυσικός, όπως τα νεύρα στο σώμα, είναι και αυτός νεύρο ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθένας εναντίον των δαιμόνων,των αιρετικών και όσων τον εμποδίζουν από τον δρόμο του θεού''. Ομοίως ο Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης υπογραμμίζει '' ο θυμός χρειάζεται όταν πρόκειται να υπερασπισθούμε την πίστη μας και όχι τον εαυτό μας''. Αλλά μήπως η υλοποίηση της,  ακατανόητης στην εγκόσμια λογική, εντολής του Θεανθρώπου για ανοχή σε κάθε ράπισμα στα νόμιμα δικαιώματά μας δεν προϋποθέτει βία; Ναι βία κατά του ιδίου θελήματος η οποία αποσκοπεί στην απεξάρτηση του αγωνιζόμενου πιστού από ό,τι γήινο,εφήμερο, μάταιο τον καθηλώνει στην ''ώδε  πόλιν'' και παρεμποδίζει πτήσεις ουράνιες, την πρόγευση της αιωνίου μακαριότητος, την νοσταλγική ''επιζήτηση της μελλούσης πόλεως'' που θα είναι η ''αιωνίως μένουσα''.

Θυμός λοιπόν-για να επανέλθουμε ειδικώτερα σε αυτόν-οσάκις προσβάλλεται η πίστη μας. Θυμός σύμμεικτος με βαθύ παράπονο και αγανάκτηση για τις πάσης φύσεως φρικτές βλασφημίες (λεκτικές, νομοθετικές,''τέχνης'') που στοχεύουν αποκλειστικά τον Πανευεργέτη Λυτρωτή και Σωτήρα της Οικουμένης και του καθενός μας, την Πάναγνη Θεοτόκο και τους φίλους Του Αγίους. Και φυσικά ο καταρράκτης του βορβόρου που κατακλύζει τα πάντα , ούτε καν αισθάνεται αλλ΄ αντιθέτως λοιδορεί και καγχάζει ψοφοδεείς καθωσπρεπισμούς,ντροπαλές επισημάνσεις και γλυκανάλατες προτροπές. Απαιτείται συνεπώς ανάλογης δυναμικότητος ομολογιακή αντίδραση , που σε κάποιες περιστάσεις  μπορεί να απαιτεί και...δυναμική έκφραση!

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗ ''ΙΕΡΗΣ'' ΒΙΑΣ

1.- Εν προκειμένω φρονούμε ότι μόνον η αναφορά στην υπό του Θεανθρώπου και διά του φραγγελίου εκδίωξη των εμπόρων που βεβήλωναν με τις συναλλαγές τους τον περίβολο του Ναού του Σολομώντα είναι υπεραρκετή για να αιτιολογήσει απόλυτα την ιερή αγανάκτηση και την έστω με κάποια μορφής βίας απόπειρα ανασχέσεως ανίερων και βλασφήμων καταστάσεων. Ιδού η σχετική περικοπή (Ιωαν.Β.15-16). ''Και ποιήσας φραγγέλιον εκ σχοινίου πάντας εξέβαλεν εκ του ιερού,τα τε πρόβατα και τους βόας,και των κολλυβιστών εξέχεε το κέρμα και τας τραπέζας ανέτρεψε και τοις τας περιστεράς πωλοίσιν είπεν άρατε ταύτα εντεύθεν,μη ποιείτε τον οίκον του πατρός μου οίκον εμπορίου''.

2.-Συνεπείς εφαρμοστές του ανωτέρω θεοπαραδότου παραδείγματος,πλήθος Αγίων,Ομολογητών ,Οσίων αλλά και απλών πιστών, με κορωνίδα όμως μεταξύ των παραδειγμάτων των ζηλωτών αυτών να προβάλλεται το ράπισμα (χαστούκι) που κατάφερε η ένσαρκη  εικόνα πραότητος Άγιος Νικόλαος στον αιρεσιάρχη Άρειο κατά την πρώτη οικουμενική σύνοδο το 325μ.Χ στην Νίκαια της Βιθυνίας από ιερή αγανάκτηση και θυμό θείο κινούμενος, όταν εκείνος εξέχεε το αιρετικό δηλητήριο και τις βλασφημίες του χαρακτηρίζοντας τον Θεάνθρωπο Κύριο κτίσμα και την Παναγία Μητέρα Του ''χριστοτόκο'' και όχι Θεοτόκο.Αποκαλούμε ''κορωνίδα'' όλων των συναφών παραδειγμάτων την αντίδραση του Αγίου γιατί σχεδόν αμέσως ,το ίδιο βράδυ,ευρισκόμενος στην φυλακή, εδέχθη την ύψιστη ευλογία της επισκέψεως του ίδιου του Κυρίου μετά της Θεοτόκου,οι οποίοι ως ΕΜΠΡΑΚΤΗ ευαρέσκεια για την αυτοθυσιαστική ομολογιακή υπεράσπιση των Παναγίων προσώπων τους, παρέδωσαν σε αυτόν ιερό ευαγγέλιο και αρχιερατικό ωμοφόριο !

3.-Τέλος, ως σύνοψη σε θεωρητικό επίπεδο, ως υπόμνηση καθήκοντος ιερού και εντολής απαράβατης αντηχεί μέχρι σήμερα και για πάντα η παραγγελία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου''...ράπισον αυτού (του βλασφήμου) την όψιν...''

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΝΟΜΟΥ- ΑΝΤΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΕΩΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

 1.- Το δίλημμα που προβάλλει η ανωτέρω επικεφαλίδα αντιμετώπισε ο άνθρωπος από της εντάξεώς του στο κοινωνικό σύνολο,το οποίο προϊόντος του χρόνου μετεξελίχθη στην σύγχρονή του μορφή, αυτήν του Κράτους.Δίλημμα που προέκυπτε οσάκις κάποιοι από τους αναγκαίους για την ομαλή συμβίωση των κατοίκων του Κράτους κανόνες(νόμοι) συγκρούονταν με θρησκευτικές πεποιθήσεις,εντολές,διδαχές ή ακόμη με τον άγραφο εσωτερικό ηθικό κώδικα (συνείδηση),τον οποίον ο Δημιουργός έχει εμφυτεύσει σε κάθε άνθρωπο. Ένα τέτοιο ...διάσημο στις δραματικές του διαστάσεις δίλημμα αλλά και η ηρωική υπέρβασή του έχει αριστουργηματικά αποτυπωθεί από τον Σοφοκλή στην Τραγωδία Αντιγόνη, η οποία από το 440 περίπου π.Χ που πρωτοπαρουσιάστηκε (διδάχτηκε) φρονηματίζει,εμπνέει,καθοδηγεί και βέβαια αναδεικνύει το ασύγκριτα μεγαλύτερο ειδικό βάρος του θείου νόμου έναντι του ανθρώπινου.

2.- Κρίσιμο εν προκειμένω ερώτημα η απάντηση του οποίου θα κρίνει την πορεία των συλλογισμών και την κατάληξη ακολούθως,σε κάποιο βαθμό, των συμπερασμάτων της μικρής αυτής μελέτης, είναι το ακόλουθο: Eάν δηλαδή το προαναφερθέν διαχρονικό δίλημμα, η υπέρβαση του οποίου από την προχριστιανική περίοδο μέχρι και σήμερα ,κατά γενική παραδοχή,απαιτεί συνειδησιακή ευαισθησία και ψυχικό σθένος ''ου το τυχόν'', το αντιμετωπίζουν ή επιτρέπεται- ως εκ της ιδιότητός τους- να το αντιμετωπίζουν και οι συνειδητοί Χριστιανοί. H μακρά ιστορική εμπειρία αποδεικνύει ότι και οι Χριστιανοί, ενώπιον της κρατικής ισχύος και των δυσμενών εις βάρος των συνεπειών, αντιμετώπιζαν ανέκαθεν τον πειρασμό να σιωπήσουν και να συμβιβασθούν με κρατικές αντιευαγγελικές αποφάσεις ακόμη και κραυγαλέες. Μία από τις πολλές πτώσεις στις οποίες η ανθρώπινη αδυναμία οδηγεί, είναι και η παραθεώρηση της σαφούς προειδοποιήσεως του Κυρίου ''Πας ουν όστις ομολογήσει  εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν  του πατρός μου του εν ουρανοίς,όστις δ΄αν αρνήσητέ με έμπροσθεν των ανθρώπων,αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς '' (Ματθ. Ι-32,33). Προειδοποίηση ,συνέπεια της οποίας είναι η διακήρυξη του Πρωτοκορυφαίου ''πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις'' . Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ όσων εκτός και εντός Εκκλησίας  (Ορθόδοξης εννοείται) επιλέγουν να τεθούν ενάντιοι στις ανωτέρω ''νόμιμες'' αποφάσεις και αυθαιρεσίες είναι ότι η συγκεκριμένη επιλογή για μεν τους εξωεκκλησιαστικούς αποτελεί παράσημο ανυπέρβλητης θυσιαστικής ανθρωπιάς (με την πολυσήμαντη έννοια του όρου) για δε τους ορθόδοξους πιστούς απλό αυτονόητο καθήκον. Εξυπακούεται βέβαια

 ότι η αντίδραση των πιστών-για να επικεντρωθούμε σε αυτούς- στα ανόσια, πρέπει να είναι έμπρακτη,περιλαμβάνοντας, όπου είναι αναγκαίο και εφικτό,και την...βίαιη εκδοχή της,στο μέτρο των προαναφερθέντων παραδειγμάτων και θείων εντολών, καθώς στην εποχή της παχυδερμοποίησης των πάντων , οι επαινετέες βέβαια, θεωρητικές (λεκτικές κατά βάσιν) διαμαρτυρίες και παραστάσεις μόνο νυσταλέα χαμόγελα προκαλούν.

3.- Συναφές με το περιεχόμενο της ανωτέρω παραγράφου είναι και το ακόλουθο ερώτημα : Άραγε μόνον ο σταδιακός θρησκευτικός αποχρωματισμός της Ελληνικής Κοινωνίας (για να εστιάσουμε σε αυτήν) με την συνακόλουθη,ως μη έδει, αποϊεροποίηση και εκκοσμίκευση προσώπων και φορέων, μετατρέπει το αυτονόητο καθήκον της ομολογίας σε...εξωπραγματικό άθλο; Όχι! Η πνευματική ατονία και έλλειψη αγωνιστικών αντανακλαστικών προς υπεράσπιση των θείων εντολών οφείλεται κυρίως σ΄  έναν εφησυχασμό δύο αιώνων και συγκεκριμένα από της ιδρύσεως του Νεολληνικού Κράτους (1830) ή ακριβέστερα μετά την λαίλαπα της βαυαροκρατίας (1833-35) μέχρι των ημερών μας. Εφησυχασμός που προήλθε από την υπό του Κράτους ανάληψη,σχεδόν αποκλειστικά, του ομολογιακού καθήκοντος και την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας σε πανεθνική κλίμακα,καθόσον αυτή (Ορθοδοξία) μαζί με την καταγωγή, ήδη από το πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου(1-1-1822) σχηματοποίησε την εθνική ταυτότητα: (''ΟΣΟΙ  ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΣΙΝ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ''). Πράγματι,  η επίκληση της Αγίας   Τριάδος η οποία ετέθη ως επικεφαλίδα σε όλα τα Συντάγματα της Ελλάδος μέχρι και του ισχύοντος ,  δεν υπήρξε ένα κενού περιεχομένου ιστορικό κατάλοιπο με συναισθηματική,έστω,φόρτιση , αλλά προσδιοριστική σφραγίδα κατευθύνσεως και φιλοσοφίας. Πρακτική συνέπεια του γεγονότος αυτού ήταν Πράξεις της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας (Αποφάσεις,Νόμοι) αλλά και πολιτικές ευρύτερα να προσαρμόζονται-εξασκούνται αναλόγως.

4.-Εσερχόμενοι στο σημείο αυτό στην διερεύνηση του δευτέρου μέρους της εν θέματι επικεφαλίδος θα πρέπει εξ΄αρχής να παραδεχθούμε ότι η έναντι της Εκκλησίας κρατική εχθρότητα δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία αλλά υπήρξε προϊόν φιλοσοφικών-ιδεολογικών ρευμάτων αθεϊστικής και  μαρξιστικής υφής  έξωθεν προερχομένων, τα οποία μετά την μεταπολίτευση ενέσκηψαν στην πατρίδα μας, όπου λόγω της προηγηθείσης δικτατορίας το έδαφος για την καρποφορία τους ήταν πρόσφορο. Ρεύματα δια των οποίων εσαρκώνετο το περιπόθητο αίτημα ΄΄αλλαγή΄΄, του οποίου την υλοποίηση ανέλαβε με ζήλο από τις αρχές της δεκαετίας του 80  η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση. Η αποποινικοποίηση της  μοιχείας,των αμβλώσεων, η θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου, υπήρξαν τα πρώτα νομοθετικά ''επιτεύγματα'' που σε συνδυασμό με την ανεπιτυχή, λόγω παλλαϊκών αντιδράσεων,απόπειρα αρπαγής της εκκλησιαστικής περιουσίας και έναν βρώμικο ορυμαγδό ύβρεων, λοιδοριών και  συκοφαντιών, απετέλεσαν τα μέσα (όχι τα μόνα) δια των οποίων επιχειρήθηκε η απώθηση Εκκλησίας-Ορθοδοξίας στο περιθώριο του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Η τότε εκκλησιαστική ηγεσία θεωρώντας σωστά την συγκεκριμένη αντεκκλησιαστική εχθρότητα ως σύμπτωμα των μαρξιστικών ιδεολογικών καταβολών των κυβερνώντων,εκτίμησε-και πάλι σωστά-ότι προϊόντος του χρόνου η λαϊκή ανταπόκριση σε συνθηματολογίες και πρακτικές απότοκες των ανωτέρω καταβολών, θα ξεθύμαινε όσο θα πλησίαζε η αντιπαραβολή τους με την αδιαπραγμάτευτη ορθόδοξη ταυτότητα της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων της δεκαετίας εκείνης . Αναμενόμενα λοιπόν η Ιεραρχία με όπλο την αρραγή ενότητα και την εμπιστοσύνη των πιστών προσπάθησε να διασφαλίσει τον κρίσιμο χρόνο καλλιεργώντας,κατά το δυνατόν, καλές προσωπικές σχέσεις , αποφεύγοντας αδιέξοδες μετωπικές συγκρούσεις αλλά και διακηρύσσοντας-οριοθετώντας αξιόπιστες ''κόκκινες'' γραμμές. Όντως η εφεκτική στάση διασφάλισε μία δεκαετία ,περίπου, νηνεμίας δίχως όμως αποκατάσταση των ''ρωγματώσεων'' οι οποίες διευρύνθηκαν επικίνδυνα κατά την δεύτερη  φάση της αντεκκλησιαστικής και αντικληρικαλιστικής εχθρότητας,από τις αρχές του τρέχοντος αιώνα μέχρι σήμερα,τα χαρακτηριστικά της οποίας καθώς και τις επιπτώσεις στον ευρύτερο εκκλησιαστικό χώρο κρίνεται σκόπιμο ,πολύ περιληπτικά, να διατρέξουμε σε ιδιαίτερη παράγραφο. Πριν όμως εισέλθουμε στην εξέταση αυτής της δεύτερης (και διανυόμενης) αντιεκκλησιαστικής περιόδου και προκειμένου να αναδειχθεί ακολούθως η ιδιαιτερότητα αλλά και η επικινδυνότητα της για την συνοχή και όχι πλέον μόνο για τον θρησκευτικόν αποχρωματισμό του Έθνους, πρέπει να προβούμε σε μια κρίσιμη καταληκτική παρατήρηση της περιόδου (1981-88) που μόλις διεξήλθαμε.

Πράγματι βίαιη,άγαρμπη,εχθρική ως προς την διοικούσα εκκλησία, κυρίως στην πρώτη τετραετία της περιόδου αυτής (1981-85), υπήρξε η τότε κυβερνητική πολιτική. Όμως οι όποιες παρεμβάσεις  απoσκοπούσαν-φαινομενικά τουλάχιστον- στην άρση ''αρτηριοσκληρωτικών'' καταστάσεων, που εμπόδιζαν, κατά την σοσιαλμαρξιστική αντίληψη των τότε κυβερνώντων, την πρόοδο Κράτους και Κοινωνίας , χωρίς όμως να επιχειρηθεί  βίαιη εισβολή στον πυρήνα του αξιακού κώδικα της κοινωνίας αυτής. Δηλαδή α) ως οικογένεια νοείται πάντα η ένωση, είτε με θρησκευτικό είτε με πολιτικό γάμο, άνδρα και γυναίκας, οι οποίοι δια της τεκνογονίας καθίστανται πατέρας και μητέρα,β) προτάσσεται εν παντί το εθνικό συμφέρον με εκφορά λόγου που σήμερα θα καταδικαζόταν ως εθνικιστική ('' η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες'') γ) αναγνωρίζεται, ''στανικά'' έστω,η Εκκλησία ως ενοποιητικός παράγοντας, υπό την απαραίτητη βέβαια διάκριση των''ανάξιων'' Αρχιερέων από τους πολλούς απλούς ''λαϊκούς'' παπάδες, ενώ διακηρύσσεται ο σεβασμός προς τον ιδρυτή της΄΄ μεγάλο κοινωνικό επαναστάτη- αναμορφωτή’’Ιησού.  Και βέβαια ουδέποτε παρεμποδίσθη η ατομική και λατρευτική έκδήλωση του θρησκευτικού συναισθήματος. 

5.- Εάν κατά την πρώτη εντιεκκλησιαστική περίοδο (1981-1988) το χαρακτηριστικό που την χρωμάτισε και κατεύθυνε ήταν ,ως προελέχθη, η ιδεολογική συγκρότηση και αντιδυτική νοοτροπία των κυβερνώντων, γεγονός που ευνοούσε την ανάπτυξη ενός κοινού μετώπου Εκκλησίας και δυτικόστροφων αντιπολιτευομένων δυνάμεων,οι οποίες δυνάμεις πρωτίστως απέβλεπαν στην πολιτική εκμετάλλευση, το κύριο χαρακτηριστικό της δεύτερης αντιεκκλησιαστικής φάσεως (2000 - ; ) είναι διαφορετικό. Δεν αντανακλά και δεν απευθύνεται , όπως στην πρώτη περίοδο, στο θυμικό και στο συναίσθημα υπό τον νεφελώδη πλην ''πιασάρικο'' όρο ''αλλαγή'', έτσι...δίχως,εν πολλοίς, λογική τεκμηρίωση, αλλά επικαλείται τον θετικισμό της προηγουμένως αποβλητέας Δύσης, ευαγγελιζόμενο λύσεις σύγχρονες και αποτελεσματικές. Το όνομα του νέου χαρακτηριστικού ''εκσυγχρονισμός''. Αίτημα , επιδίωξη,ιδανικό που διαπερνούσε οριζόντια πάσης φύσεως elites πολιτικές,επιχειρηματικές,πνευματικές,εκδοτικές, το οποίο κυοφορήθηκε περίπου κατά την ενδιάμεση περίοδο της ''νηνεμίας'' (1988-90  έως 1999-00) κατόπιν υπογείων διεργασιών-αλληλεπιδράσεων φιλοσοφικών και ιδεολογικών ρευμάτων (έξωθεν κυρίως προερχομένων) για μια γενική, άνευ εξαιρέσεων, αμφισβήτηση και επαναπροσδιορισμό των πάντων επί το…ρεαλιστικώτερον. Αρχή και ορόσημο της ''εκσυγχρονιστικής'' πορείας θεωρήθηκε η απάλειψη του θρησκεύματος από τις αστ. ταυτότητες (2000 ) παρά την πάνδημη εναντίωση . Έκτοτε με την ολόθυμη υποστήριξη των ως άνω elites , η πορεία αυτή ,επιταχυνόμενη διαρκώς και ''προκόπτουσα επί τα χείρω'' ,εξαντλεί μέχρι σήμερα τον ...εκσυγχρονιστικό της οίστρο κυρίως στην κατεδάφιση των ''αναχρονιστικών αναχωμάτων '' του Ευαγγελικού Νόμου, έχοντας ήδη προσλάβει την μορφή απροκάλυπτου διωγμού. Τελείως ενδεικτικά να υπενθυμίσουμε το, ένεκα υγειονομικών -δήθεν- λόγων ,σφράγισμα των Ναών για τους πιστούς με τις συνακόλουθες ποινικές-διοικητικές κυρώσεις,την περί της Αναστάσεως του Κυρίου δογματική χρονική εκτροπή, τον με ποικίλους τρόπους(εκπ. προγράμματα,θεματικές ενότητες κλπ) αποχριστιανισμό της Παιδείας, παρά την συνταγμ. πρόβλεψη (άρθρο 16παρ.2), την κατοχύρωση δυνατότητας σε 15χρονα παιδιά να δηλώνουν φύλο αντίθετο εκείνου που ανήκουν και την νόμιμη πλέον δυνατότητα παραδόσεως (τεκνοθεσία) ανυπεράσπιστων παιδιών σε ψυχανώμαλες συμβιώσεις (''σοδομονόμος''). Και ταύτα πάντα υπό την ένοχη ανοχή (ουσιαστικά) της Ιεραρχίας,ανοχή της οποίας την κύρια-πάντα κατά την άποψή μας-αιτία  θα επιχειρήσουμε ευθύς αμέσως  να αποκρυπτογραφήσουμε :

Δυστυχώς οι διεργασίες και τα ρεύματα που γέννησαν το ''εκσυγχρονιστικό'' φαινόμενο δεν είχαν αφήσει ανεπηρέαστο ένα τμήμα της Ιεραρχίας, το νεώτερο ηλικιακά,  το οποίο κατά τον χρόνο κυοφορίας του φαινομένου σταδιακά αντικαθιστούσε τους αποχωρούντες παραδοσιακούς Ιεράρχες. Πράγματι,επαφές,σχέσεις,επιδράσεις με και από τους εξωεκκλησιαστικούς ''εκσυγχρονιστές'' και οι σπουδές (κάποιων από τους νέους Ιεράρχες) στην αιρετική Εσπερία, δημιούργησαν το εύκρατο κλίμα για να μεταφυτευθεί και να βλαστήσει, σε μια καινοφανή θεολογική εκδοχή(''λογικές'' αμφισβητήσεις, ''δημιουργικές'' σχετικοποιήσεις, μεταπατερικές αναζητήσεις,λειτουργικές ανανεώσεις κλπ) ο ''εκσυγχρονιστικός'' σπόρος στον χώρο της Εκκλησίας. Η εν λόγω τάση λόγω του ενθουσιασμού,  την ηλικιακή δυναμικότητα των φορέων της και την συστηματική  προβολή τους από τα ''προοδευτικά'' ΜΜΕ,γρήγορα κατέστη κυρίαρχη στην Ιεραρχία καθορίζοντας την στάση της σήμερα, ενώ διαπότισε μεγάλο μέρος και του κατωτέρου Κλήρου.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ

To σημείο ''0'' που σηματοδοτεί την απαρχή σχηματοποίησης του εν θέματι φαινομένου είναι απότοκος αλληλεπίδρασης τριών κυρίως-και πάντα κατά την γνώμη μας-γεγονότων που έλαβαν χώρα περίπου ταυτόχρονα:

Α.- Η εξάλειψη των άρθρων 198 (κακόβουλη δημοσία και καθ΄οιονδήποτε τρόπο βλασφημία του Θεού-δημόσια εκδήλωση ελλείψεως σεβασμού προς τα θεία) και 199(δημόσια κακόβουλη εξύβριση της Εκκλησίας ή άλλης θρησκείας ανεκτής στην Ελλάδα) του προϊσχύσαντος Ποινικού Κώδικα, μετά την ψήφιση του ισχύοντος (Ν.4619/2019).

Β.- Η επακολουθήσασα των ανωτέρω άμεση διάψευση της προσδοκίας ότι ο λεγόμενος αντιρατσιστικός νόμος (Ν.4285/2014) θα διασφάλιζε και για την επικρατούσα θρησκεία,τουλάχιστον ένα minimum σεβασμού, έστω υποπολλαπλάσιο εκείνου που διασφάλιζε για άλλα θρησκεύματα και για τις εξωφρενικές απαιτήσεις πάσης φύσεως μειοψηφιών. Όλως αντιθέτως το εν λόγω νομοθέτημα απέβη συν τω χρόνω σε αιχμή του δόρατος της κρατικής καταστολής κατά οποιασδήποτε -ακόμη και στο στάδιο του σχεδιασμού- εκδηλώσεως διαμαρτυρίας ή έστω μεμονωμένης κριτικής για πάσης φύσεως αντιεκκλησιαστικές πρακτικές και αποφάσεις.

Γ.- Η ολόθυμη έμπρακτη στήριξη και προβολή υπό των elites που ήδη προαναφέραμε- και με προεξάρχουσα την πολιτική σε διακομματική έκφραση-βλάσφημων αλλά αποποινικοποιημένων τώρα συμπεριφορών κατά της ορθοδόξου πίστεως, πχ θεατρικά έργα, εκθέσεις και εκδηλώσεις όπως η γνωστή ''περήφανη'' παρέλαση.

 Αμέσως μετά την ψυχολογική εμπέδωση υπό του παραδοσιακού-συντηρητικού και ακόμη πλειοψηφούντος τμήματος του πληθυσμού των ανωτέρω γεγονότων,μοιραίως ακολούθησαν τα εξής στάδια:

1.- Συνειδητοποίηση ότι πλέον ο στόχος δεν ήταν ο διακηρυσσόμενος εκσυγχρονισμός του Κράτους και η άρση κοινωνικών ανισοτήτων και παθογενειών, μια επανάληψη δηλαδή πιο ''μοντέρνα'' του εγχειρήματος των σοσιαλμαρξιστών αλλά Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ της Κοινωνίας από Ορθόδοξης Ελληνικής σε ''εκσυγχρονισμένο'' ελληνόφωνο χυλό, ετοιμοπαράδοτο στην ''χοάνη ''της παγκοσμιοποίησης,όπως έγκαιρα προειδοποιούσε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Η συνειδητοποίηση αυτή ,με όσα αμέσως μετά κατακλυσμικά επακολούθησαν και ενδεικτικά προαναφέρθησαν, σε συνδυασμό με την ''χαλαρή'' αντιμετώπιση μιας πρωτοφανούς εισβολής εκατοντάδων χιλιάδων αφροασιατών μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, διεζωγράφισε το φάσμα του ολοτελούς αφανισμού της εθνικής ιδιοπροσωπίας,ενώπιον του οποίου εξαφανίστηκε ο ''μακάριος '' εφησυχασμός δύο αιώνων (δικαιολογημένος εν πολλοίς), όπως έχουμε προεκθέσει.

2.- Η ζοφερή πραγματικότητα αναπόφευκτα πλέον αφύπνισε ένα οιονεί συλλογικό ένστικτο εθνικής και θρησκευτικής αυτοσυντήρησης, το οποίο συνείχε μεν την ολότητα της ανωτέρω συντηρητικής-παραδοσιακής πλειοψηφίας, ενεργοποίησε όμως αντιστασιακά δύο,βασικά,υποκατηγορίες της:

α.-Τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι είτε διανοητικά και κατόπιν λογικής επεξεργασίας δεδομένων, ιστορικών γνώσεων και εμπειριών,είτε κατά τρόπο βιωματικά ''ενστικτώδη'',καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ορθόδοξη πίστη αποτελεί  βασική συνιστώσα του ελληνικού εθνισμού, άνευ της οποίας αυτός δεν υπάρχει ουσιαστικά,και τούτο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ της προσωπικής τους κοσμοθεωρίας και αντιλήψεως.

β.-Εκείνους οι οποίοι ανετράφησαν σε περιβάλλον χριστιανικό, με έντονη (ή μη) μυστηριακή ζωή,διανύοντας την παιδική τους ηλικία εντός και μετά της Εκκλησίας,και στους οποίους όμως, προϊόντος του χρόνου, οι βιοτικές μέριμνες,τα κοσμικά θέλγητρα , οι ιδεολογικές αναζητήσεις  ''έθαψαν'' (δεν εξαφάνισαν) στο υποσυνείδητο συγκινήσεις-αναμνήσεις  ιερές,σκιρτήματα αγνών παιδικών ψυχών,ουρανοδρομίες ευλογημένες. Και τώρα... η κράζουσα αγνωμοσύνη, η δυσώδης ατμόσφαιρα,η οφθαλμοφανής ανατροπή βιολογικών νόμων και δεδομένων και η συνακόλουθη παραμόρφωση του ανθρώπινου  προσώπου,κυρίως όμως η συνθηκολόγηση με την εφιαλτική πραγματικότητα ΟΛΩΝ  ανεξαιρέτως πάσης μορφής και χαρακτήρα πνευματικών θεσμών και προσώπων(εκτός ελαχίστων) που μέχρι πρότινος διασφάλιζαν την συνέχεια του παραδεδομένου και αποδεκτού κοινωνικού μοντέλου, προκάλεσαν της ψυχής την σωτήρια αφύπνιση. Τώρα ''...βλέπει τι έχασε,τι είχε, τι της πρέπει...'' (Πολέμης) και αποφασίζει να γυρίσει σε αυτά  ως θεοφρούρητη οχύρωση και ευδαίμονα προοπτική.  Ταυτόχρονα ο θανάσιμος υπαρξιακός κίνδυνος μετουσιώνεται σε προσευχητική  ικεσία και κραυγή ομολογίας.

Παράλληλα και εντελώς αντίθετα από  ο,τι οι πολλοί ανέμεναν, η σιωπή της Ιεραρχίας αντί να αποθαρρύνει, εξελήφθη ως προδοσία-εγκατάλειψη πίστεως και πιστών, προκαλώντας ασυγκράτητο θυμό, γεγονός που αντικειμενικά λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής εντάσεως του θρησκευτικού συναισθήματος και του ομολογιακού φρονήματος.

3.-Έμενε πλέον η αγιογραφική τεκμηρίωση και η κατά το δυνατόν οργανωμένη έκφραση των επί θύραις αντιδράσεων,αποστολή η οποία εξ΄ολοκλήρου σχεδόν ανελήφθη από ελάχιστους Αρχιερείς, κυρίως όμως από άξιους εκπροσώπους του κατώτερου κλήρου, κατά πλειοψηφίαν εγγάμους, με επιτυχέστατη αξιοποίηση όλων των υπό της τεχνολογίας διατιθεμένων μέσων επικοινωνίας. Πιθανολογούμε σφόδρα  ότι η ανωτέρω επικοινωνιακή δυνατότητα συνετέλεσε τα μέγιστα στην αλληλογνωριμία και συναναμειξη των συγκεκριμένων (α) και (β) κατηγοριών , διαφοροποιουμένων μόνον,  στην πρόταξη των κυρίως συνιστώντων την έννοια του Έθνους χαρακτηριστικών (ΠΑΤΡΙΔΑ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και αντίστροφα). Περαιτέρω ευνοήθηκε αναμφίβολα η γέννηση συνθηκών επανευαγγελισμού των καλοπροαιρέτων της (α) κατηγορίας και εμπλουτισμού-ενδυνάμωσης του ομολογιακού κινήματος με ενθουσιώδεις...''προσήλυτους''. Εξυπακούεται ότι πνευματικοί καταδρομείς

της ήδη αρξάμενης αντεπιθέσεως είναι οι λίγοι ασυμβίβαστοι μαχητικοί πιστοί που παρέμεναν άγρυπνοι στις επάλξεις όλα αυτά τα χρόνια του ''μακάριου'' εφησυχασμού και κάποτε της εκμαυλιστικής ευημερίας.

4.- Τέλος, επικουρικός αλλά όχι αμελητέος στην κατά τα ανωτέρω συνανάμειξη-αλληλοκατανόηση, ανεδείχθη ο ρόλος νέων- σχετικά- κομματικών σχηματισμών που είτε από ιδιοτέλεια, είτε εξ΄αγνών ελατηρίων ορμώμενοι  ιδρύθηκαν, αυτοαποκαλούμενοι  μεν ''πατριωτικός χώρος'', χαρακτηριζόμενοι δε ''ακροδεξιά''(και όχι μόνο) από τα συμπλέοντα με τα ποικίλα ''εκσυγχρονιστικά'' (εκφυλιστικά) κινήματα πολιτικά κόμματα και τους άλλους ομοίους ''πεφωτισμένους''συνοδοιπόρους τους.

H XΡIΣTIANIKH  ΚΑΙ  Η  ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΗ  ΒΙΑ

 Μετά την αγιογραφική και ιστορική θεμελίωση- την οποίαν εμείς απλώς υπομνήσαμε στο οικείο κεφάλαιο- για το επιτρεπτό ή και επιβεβλημένο της βίαιης αντιδράσεως επί περιπτώσεων ασεβών, προκλητικών και βλάσφημων συμπεριφορών, υπό οιοδήποτε σχήμα και ένδυμα εκφέρονται (νομικού, φιλοσοφικού, τέχνης, ''πολιτιστικού''δρώμενου) ή ακόμη περισσότερο, δίχως μεταμφίεση, απρόκλητα-χυδαία-αγοραία,με μόνο σκοπό την χαιρέκακη πρόκληση πόνου και προσβολής, εγείρεται το ερώτημα:

''Εν τάξει, δεχόμαστε ότι  κατά την ορθόδοξη παράδοση αλλά και κατά το άγραφο ανθρώπινο δίκαιο, είναι επιτρεπτή η βίαιη συμπεριφορά σε περιπτώσεις βλασφημίας και προσβολής της πίστης . Δεν είναι όμως άδικο και ρατσιστικό η αντίστοιχη συμπεριφορά για τις ίδιες περιπτώσεις,πιστών άλλων θρησκευμάτων,ιδιαιτέρως δε των Μουσουλμάνων, να χαρακτηρίζεται φασιστική, βάρβαρη, δηλωτική μισάνθρωπης εξαθλίωσης;''

Η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα- εύλογο μεν όταν προέρχεται από αλλόθρησκους, απαράδεκτο έως υποβολιμαίο όμως όταν συνυπογράφεται από εκκλησιαστικούς κύκλους, όπως θα φανεί εν συνεχεία- προϋποθέτει απάντηση σε ένα άλλο ερώτημα:

''Ποία η αφετηρία των αντίστοιχων συμπεριφορών,ποία τα κίνητρα,ποίος ο τρόπος εκδήλωσης, ο σκοπός και εν τέλει η κατάληξή τους;'' Aς αρχίσουμε λοιπόν την ερευνητική μας περιήγηση:

Α.- ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΗ ΒΙΑ

Η προτεραιότητα της συγκεκριμένης βίας έγινε επειδή δεν απαιτείται γι΄αυτήν ο ίδιος βαθμός αναλυτικής εξεταστικής προσέγγισης που απαιτεί η αντίστοιχη ορθόδοξη , καθώς εδώ το ποιόν του θεού αυτόματα  νοηματοδοτεί , χρωματίζει και κατατάσσει τόσον αυτή καθ΄αυτή την συμπεριφορά όσο και τα κρίσιμα προαναφερθέντα συστατικά της (κίνητρα,τρόπος εκδήλωσης,σκοπός).H ως απέχει ''ο ουρανός από της γης'' διαφορά του Τριαδικού Θεού από των θεών των αλλοθρήσκων, οι οποίοι είναι δαιμόνια (ψαλμός 95 στ.5), προσδιορίζει και τα ιδιώματα των χαρακτηριστικών της υπό εξέτασιν ''ιερής'' των αλλοθρήσκων βίας. Προς διευκόλυνση της έρευνας μας και αποφυγή περιττών πλατυασμών θα επικεντρωθούμε στην προερχόμενη από το Ισλάμ βία επειδή αφ΄ενός μεν  τούτο αποτελεί την πολυπληθέστερη, μετά την Χριστιανική, Θρησκεία του Πλανήτη,αφ΄ετέρου δε γιατί το Γένος μας έχει αιματηρά  οδυνηρή εμπειρία από την μακραίωνη δουλεία στους πιστούς της. Ειδικώτερα:

Επειδή ο Διάβολος '' ανθρωποκτόνος ην απ΄ αρχής και εν τη αληθεία ουκ έστηκεν...'' (Ιωαν.η 44) διαστρέφει ως ψεύτης έννοιες, νοήματα,γεγονότα και ευκαιρίας δοθείσης φονεύει , καταστρέφει,αφανίζει ως ανθρωποκτόνος και συνεπώς στην εν λόγω θρησκεία :

1.- Η έννοια της βλασφημίας και προσβολής περιλαμβάνει οποιονδήποτε κριτικό  ή αντιρ-

ρητικό λόγο ή επιφύλαξη έστω.

2.- Η οργή του πιστού θεωρείται ''δεδικαιωμένη'' εφ΄ όσον η προσβολή αποπλυθεί είτε δια της -έστω- αναγκαστικής προσχωρήσεως του αλλόθρησκου ‘’βλάσφημου’’ στους απογόνους της Άγαρ είτε δια του αφανισμού του, όπως συγκλονιστικά αποδεικνύεται από τα νέφη των Νεομαρτύρων της φρικιαστικής εκείνης περιόδου. Η διαστροφική...ικανότητα του Διαβόλου αναδεικνύεται ιδιαίτερα χαρακτηριστική στην έννοια του θυμού και της οργής, καθόσον αυτή είναι παντελώς διαφορετική όχι μόνο της χριστιανικής εκδοχής αλλά και αυτής της φυσικής ανθρώπινης. Συγκεκριμένα εδώ ο θυμός δεν εκδηλώνεται ως μια στιγμιαία ή πάντως ολιγόχρονης διάρκειας συναισθηματική έκρηξη οφειλόμενη σε μια αμέσως προηγούμενη αφορμή αλλά νοείται ως ψυχική κατάσταση παγιωμένη, βραδυφλεγής ΄΄υπομονετικής’’μέχρις ότου οι συνθήκες επιτρέψουν την καταστροφική ''ευόδωσή'' της. Είναι δηλαδή θυμός...έξωθεν εμπνεόμενος και εισαγόμενος, κατάλληλα προσχεδιασμένος για την ''ευόδωση'' αυτήν.

3.- Η επιχείρηση αφανισμού των βλασφήμων πρέπει να εκδηλωθεί ακόμη και αν απαιτηθεί ο θάνατος του τιμωρού πιστού (γνωστές οι αποτρόπαιες περιπτώσεις των βομβιστών αυτοκτονίας), ο οποίος καθιστάμενος έτσι ''σαχίντ (μάρτυρας) θα γευθεί τις μεταθανάτιες ''απολαύσεις'',που είναι γνωστές και δεν τις επαναλαμβάνουμε ως βάναυσα προσβάλλουσες την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, λογική και αισθητική. Άλλωστε ο Διάβολος, είτε υπό την original εκδοχή του είτε μεταμφιεσμένος σε θρησκεία, ουδέποτε επεφύλαξε μέχρι τέλους προνομιακή μεταχείριση ακόμη και στους δικούς του, αφού εκ φύσεως (μετά την πτώση του) ''αναπαύεται'' στο αίμα και ως εκ τούτου πάντα το επιδιώκει.       

                                   Β.- ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ (ΟΡΘΟΔΟΞΗ) ΄΄ΒΙΑ΄΄

Πηγαίο-αυθόρμητο-απρογραμμάτιστο. Χαρακτηριστικά που πρέπει απαραιτήτως να διακρίνουν -τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως- την συγκεκριμένη συμπεριφορά ώστε αυτή να εμπίπτει στο ερευνητικό μας ενδιαφέρον. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δηλαδή κατά την αρχική μας προσέγγιση ανιχνευθούν στοιχεία  που παραπέμπουν είτε σε εμφανείς ιδιοτελείς επιδιώξεις, είτε μαρτυρούν υποκρυπτόμενο εγωιστικό φρόνημα, τότε η συγκεκριμένη περίπτωση εμπίπτει ενδεχομένως σε κάποια εκ των μορφών της συνήθους βίας που σε προηγούμενα κεφάλαια εξετάσαμε. Ιδιαίτερη προσοχή και διάκριση απαιτείται για την ανίχνευση τυχόν μεταβολής μιας τέτοιας άδολης κατά την αρχική εκδήλωσή της συμπεριφοράς-είτε λεκτικής είτε ηπίως βίαιης-και την διολίσθησή της σε συνήθη βία, κίνδυνος που ελλοχεύει οσάκις το φαινόμενο αυτό (‘’ιερή΄΄ βία ) επαναλαμβάνεται. Αιτία της μεταπτώσεως αυτής είναι η γέννηση ή αφύπνιση ενός ανεπαίσθητου ,για τον πιστό, εγωιστικού φρονήματος, οφειλόμενο σε εγκώμια, τιμητικές αναφορές, προβολής γενικώτερα της ομολογιακής του δράσεως, γεγονός το οποίο,πάντα ανεπαίσθητα, ωθεί στην αναζήτηση της εκ νέου επιβεβαιώσεως ...σε ''νέα επεισόδια'' και την εξ΄αυτής βίωση μιας ηδονικής ανθρωπαρέσκειας (εκ δεξιών πειρασμός).

Η απόπειρα ανιχνεύσεως των ως άνω χαρακτηριστικών (πηγαίο-αυθόρμητο-απρογραμμάτιστο) στα λεκτικά κυρίως και στα δύο-τρία επεισόδια απωθήσεων-παρεμποδίσεων και του ενός ραπίσματος σε βάρος των υπερψηφισάντων τον λεγόμενο 'σοδομονόμο'' βουλευτών, δεν αποβαίνει ατελέσφορη. Πράγματι:

α.- Τα εν λόγω περιστατικά σημειώθηκαν σε τυχαίες συναντήσεις των ''πρωταγωνιστών'' τους εντός Ιερών Ναών και σε υπαίθριες εθνικοθρησκευτικές εκδηλώσεις.

β.- Η αμέσως μετά την ολέθρια για την πατρίδα και την οικογένεια υπερψήφιση, συυμμετοχή των υπευθύνων στις ακολουθίες και εις τα της Εκκλησίας γενικώς, της οποίας όμως τις ικετευτικές και αγωνιώδεις εκκλήσεις για την μη καταπάτηση της Ευαγγελικής Νομοθεσίας αλλαζονικώς είχαν μόλις απορρίψει, εξελήφθη ορθώς από τους συγκεκριμένους πιστούς ως ΑΦΟΡΗΤΗ ΘΕΟΜΠΑΙΞΙΑ, προκαλώντας κύματα ασυγκράτητου θυμού και παραπόνου.

γ.- Αναπόδραστη συνέπεια η αυθόρμητη, η άνευ προηγούμενης ''λογικής'' - κατά το ανθρώπινο- επεξεργασίας αντίδραση.

Εμβαθύνοντας τώρα στον πυρήνα του θυμού ο οποίος βασικά προκαλεί την εκδήλωση της ερευνούμενης συμπεριφοράς για να εντοπίσουμε τα ποιοτικά ιδιώματά του προκειμένου να τα αντιπαραβάλουμε με εκείνα του προκαλούμενου κατά τις διαπροσωπικές σχέσεις θυμού προς εξαγωγή αναγκαίων συμπερασμάτων,διαπιστώνουμε ότι:

α.- Ο συνήθης θυμός - όπως εν εκτάσει έχουμε ήδη αναφέρει- προέρχεται κατά βάσιν από έναν λιγότερο ή περισσότερο πληγωμένο εγωισμό,κατευθύνεται ασυγκράτητος κατά του υπαιτίου προσώπου, εμποτισμένος- τουλάχιστον κατά την έκρηξή του- με λιγότερο ή περισσότερο μίσος (εξαρτώμενο από την σοβαρότητα της προηγηθείσης πληγής) και επιδιώκοντος ανταπόδοση είτε δια βιαιοπραγίας, είτε δια ''καταλλήλων λεκτικών εργαλείων'' που θα προκαλέσουν τον μεγαλύτερο δυνατόν πόνο, και αντίστοιχη ηδονή...''αποκαταστάσεως'' στον θιγέντα.

β.- Ο ''ιερός'' θυμός αντιθέτως δεν έχει εγωιστικό υπόβαθρο και γι΄ αυτό δεν επιζητεί προσωπική ικανοποίηση σε ένα ''ξεκαθάρισμα'' προσωπικών λογαριασμών και ως εκ τούτου είναι απαλλαγμένος από το ιδίωμα του μίσους οποιασδήποτε εντάσεως και παραλλαγής. Είναι θυμός συγκερασμένος με αγανάκτηση και παράπονο για κάθε προκλητική αχαριστία κατά του Πανευργέτη και συνεπώς  -ασυναίσθητα ακόμη και από τον αντιδρώντα πιστό- προκαλείται πρωτίστως από την πράξη καθ΄εαυτήν, δευτερευόντως από τον δράστη, και αποσκοπεί πολύ περισσότερο στην ομολογιακή έμπρακτη (δηλαδή δυναμική) υπεράσπιση του ''αδικούμενου'' Θεού, παρά στην τιμωρία του αδικούντος - προσβάλλοντος, όπως συμβαίνει στους αλλόθρησκους.

γ.- Τα όσα ανωτέρω αναφέρθηκαν προδιαγράφουν και την φύση της οφειλόμενης στον εν λόγω θυμό συμπεριφοράς, είτε σε επίπεδο λεκτικό , είτε στο ...''δραστικώτερο'' επόμενο. Ειδικώτερα:

1.- Στις όποιες λεκτικές επιθέσεις ακολούθησαν την υπερψήφιση του μοιραίου νόμου και σε αντίθεση με τις αντίστοιχες του συνήθους θυμού , όπου παντοιοτρόπως ,ακόμη και με χρήση ψευδών στοιχείων, επιζητείται η πρόκληση του πιο επώδυνου ψυχικού τραύματος, οι χαρακτηρισμοί ή τα επιφωνήματα αποδοκιμασίας πχ ''προδότες'', ''ντροπή-αίσχος'', ''υποκριτές'' κλπ ανταποκρίνονται πλήρως στην αλήθεια γιατί ,ως προελέχθη, ελλείπει το ιδιοτελές- προσωπικό στοιχείο της ανταποδόσεως και ικανοποιήσεως. Συνεπώς στην ανόθευτη έκφραση του ''ιερού'' αυτού θυμού, χαρακτηρισμοί στοχεύοντας πχ στο σωματικό μειονέκτημα, στο αναξιόπιστο των συναλλαγών, στο προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον, στο ποινικό παρελθόν και σε οτιδήποτε γενικά δεν σχετίζεται με την επίμαχη περίπτωση, ουδεμία θέση έχει.  Η ίδια ακριβώς αιτία δηλαδή  η απουσία  του ιδιοτελούς – προσωπικού  στοιχείου της  ανταποδόσεως  και  ικανοποιήσεως  ανέδειξε μηδαμινής  δραστικότητος  και τις ελάχιστες σωματικής επαφής επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης του ραπίσματος.

2.- Εν τέλει είναι αξιοσημείωτο ότι και στις δύο ως άνω μορφές λεκτικής και σωματικής βίας, οι πιστοί εκδηλώθηκαν αυθόρμητα και παρορμητικά, δεν προσχεδίασαν ούτε τον τύπο ούτε την ένταση και το περιεχόμενο της συμπεριφοράς τους. Είναι όμως εμφανές και αναμενόμενο ότι Εκείνος, για την υπεράσπιση του Οποίου, υπό ιεράς αγανακτήσεως κινούμενοι αντέδρασαν ακολουθώντας το δικό του άγιο παράδειγμα της εκδιώξεως των εμπόρων από το ιερό, έθεσε τον αόρατο ''κόφτη'' και ''μετασχηματιστή'' , μεταβάλλοντας γλώσσα και χέρια σε ομολογία, σε παράδειγμα, σε αφύπνιση, σε ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ !

                                                  Η ΚΑΤΑ ΧΡΕΟΣ ΒΙΑ

Επελέγη η εν επικεφαλίδι ορολογία προκειμένου να κατατάξουμε σε αυτήν, εκείνη την βία που συνιστά ηθική υποχρέωση, καθόσον αναδεικνύει την ιερότητα του ανθρωπίνου προσώπου τόσον του παρεμβαίνοντος δυναμικά υπέρ κάποιου άγνωστου σε αυτόν κατά κανόνα, όσον και εκείνου υπέρ του οποίου η παρέμβαση εκδηλώνεται. Στην συγκεκριμένη μορφή βίας μπορούμε να υπαγάγουμε την ασκούμενη λεκτικά ή σωματικά προς υπεράσπιση παντός λοιδορούμενου ,απειλούμενου, κακοποιούμενου, κινδυνεύοντος ή καθ΄οιονδήποτε τρόπο αδικούμενου. Οι περιπτώσεις πολλές, ποικίλες, διαφορετικής εντάσεως και σοβαρότητος , απαντώμενες-τουλάχιστον οι σοβαρότερες εξ΄ αυτών- συχνά στον καθημερινό βίο και με το σχετικό ρεπερτόριο ντροπής ανεξάντλητο, περιλαμβάνοντας από παραβίαση

δικαιωμάτων πχ προτεραιότητος στα ΜΜΜ και στα ταμεία των καταστημάτων αδυνάμων ,συνεσταλμένων και ανηλίκων προσώπων, μέχρι χυδαίες εξυβρίσεις, προσβολές bullying (ταπεινωτικό εκφοβισμό), ξυλοδαρμούς, για να αρκεσθούμε σε αυτά.

Και στην συγκεκριμένη μορφή της ''κατά χρέος βίας'' τα στοιχεία του πηγαίου ,αυθόρμητου, απρογραμμάτιστου, η συνδρομή των οποίων χαρακτήριζε την ''ιερά βία'', θα πρέπει  να συντρέχουν. Δηλαδή: 

α.- Τυχαία (απρογραμμάτιστα)εκτυλίσσεται το επεισόδιο ενώπιον του μετέπειτα παρεμβαίνοντος.

β.- Εκ βάθους ψυχής (πηγαία) εξεγείρεται το ενυπάρχον σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο ''περί δικαίου αίσθημα'' με την συνακόλουθη αγανάκτηση και

γ.- Αυθόρμητη, δίχως υπολογισμούς συνεπειών, μηδέ αυτής της προσωπικής διακινδύνευσης, επέμβαση για την άρση της αδικίας.

Αντιστοίχως ο ίδιος κίνδυνος που ελλοχεύει για την μετάπτωση της ΄΄ιερής΄΄ βίας σε εκείνης της συνήθους, παραμονεύει και εδώ. Μεταφέρουμε από το οικείο κεφάλαιο με ελαφρά παραλλαγή. '' Αιτία είναι η γέννηση (ή αφύπνιση ) ενός αδιόρατου εγωιστικού φρονήματος οφειλόμενο  σε εγκώμια, τιμητικές αναφορές, προβολής της γενναιοφροσύνης του παρεμβαίνοντος και τα συναφή, ο οποίος πλέον αναζητεί την εκ νέου επιβεβαίωση σε...''νέα επεισόδια'' και την εξ΄αυτής βίωση μιας ηδονικής ανθρωπαρέσκειας''. Σε μια ακραία έκφραση της ψυχικής αυτής καταστάσεως είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να  αναζητούνται ή -το χειρότερο -  να προκαλούνται τέτοια επεισόδια - ευκαιρίες, με συνέπεια την  τραγική κατάπτωση της πρώην ηρωικής προσωπικότητος σε θλιβερή καρικατούρα της ! 

Εν κατακλείδι : Στην άδολη και ανόθευτη έκφρασή της η ''κατά χρέος'' βία είναι σχεδόν ισοϋψής της ''ιεράς'' βίας και φρονούμε ότι οι καθοιονδήποτε τρόπο εκφραστές της συγκαταλέγονται-τηρουμένων των αναλογιών - στους ''πεινώντες και διψώντες την Δικαιοσύνην'' .

                       ΠΟΙΝΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ''ΙΕΡΟΥ'' ΧΑΣΤΟΥΚΙΟΥ 

Μολονότι ενώπιον της εκπληρώσεως του ομολογιακού του καθήκοντος ο πιστός οφείλει να αδιαφορεί για τυχόν επιπτώσεις ακόμη και ποινικές, και συνεπώς η εν επικεφαλίδι ενότητα φαντάζει περιττή, εντούτοις προβαίνουμε στην ανάπτυξή της για δύο λόγους. Πρώτον ένεκα επιστημονικής πληρότητος της παρούσης μελέτης,κυρίως όμως για να αποδείξουμε ότι ,κατά την άποψή μας, και υπό την ισχύουσα μάλιστα αντορθόδοξη νομοθεσία, η δυναμική ομολογιακή αντίδραση -όπως βεβαίως έχουμε ήδη οριοθετήσει αυτήν- είναι είτε μη αξιόποινη, είτε υπό σοβαρών ελαφρυντικών καλυπτόμενη,γεγονός που άγει εν πολλοίς στην ίδια κατάληξη (απαλλαγή).

Η ερευνητική μας περιήγηση θα κινηθεί σε τρεις κατευθύνσεις. Η πρώτη περιλαμβάνει την νομική - ποινική αξιολόγηση των τετελεσμένων γνωστών περιστατικών ''ιερής'' βίας, η δεύτερη την αξιολόγηση (ποινική πάντα) των συνθηκών-περιστάσεων υπό τις οποίες η γνωστή΄΄ιερή΄΄ βία  δύναται να αναβαθμίσθεί  επί το... δραστικώτερον, και η τρίτη μια προσέγγιση όχι άτεγκτα ποινικής φύσεως αλλά με φιλοσοφικού τύπου αναγωγές και ηθικά διλήμματα αποδεκτών από τον Ποινικό Κώδικα. H χρήση νομικών όρων και εννοιών είναι η  απολύτως απαραίτητη για την επίτευξη του στόχου της παρούσης ενότητος. Αναλυτικώτερα:

 Α.-ΠΟΙΝΙΚΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΩΝ  ΓΝΩΣΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ‘’ΙΕΡΗΣ΄΄ ΒΙΑΣ

1.- Ο ποινικός χαρακτηρισμός της συγκεκριμένης δυναμικής συμπεριφοράς (λεκτικού τύπου επιθέσεις ή εκδηλούμενες με απωθήσεις και του γνωστού χαστουκίσματος),  είναι αυτός της εξυβρίσεως του άρθρου 361 Ποινικού Κώδικα (Νόμος 4619/2019, όπως τροποποιήθηκε με τον Νόμο 5090/2024). Σύμφωνα λοιπόν με την παρ. 1 του  εν λόγω άρθρου που σχετίζεται με την έρευνα μας: '' Όποιος προσβάλλει την τιμή άλλου με λόγο ή με έργο ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΕΤΟΙΟΝ ΣΚΟΠΟ (η επισήμανση του γράφοντος) τιμωρείται με φυλάκιση έως έξι μήνες ή χρηματική ποινή. Αν τελεί την ανωτέρω πράξη δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο ή μέσω διαδικτύου επιβάλλεται φυλάκιση έως δύο (2) έτη ή χρηματική ποινή''. 

H ποινική δίωξη εν προκειμένω ασκείται μόνον κατόπιν εγκλήσεως (άρθρο 368 παρ. 1 ΠΚ), δηλαδή καταγγελίας-αναφοράς του παθόντος,δηλούντος σαφώς την επιθυμία του για τιμωρία του δράστη.

2.- Η κοινωνική εμπειρία των τελευταίων  ετών, έχει αποδείξει ότι οι κατά δημοσίων ιδίως προσώπων αποδοκιμασίες, χειρονομίες,απωθήσεις,αποτελούν πλέον κανονικότητα άνευ ποινικού ενδιαφέροντος, παραλληλιζόμενες (και μάλιστα οι συγκεκριμένες σε πολύ ηπιότερη μορφή) με εκείνες πχ κατά  ποδοσφαιριστών, ή -για να παραμείνουμε στο πνεύμα της παρούσης- με το ''ανάξιος'' που ενδεχομένως να αναφωνηθεί από πιστούς σε χειροτονία κληρικών.

3.- Κατόπιν των ανωτέρω θα επικεντρωθούμε ερευνητικά στην σοβαρότερη γνωστή μορφή της ''ιερης''βίας, το χαστούκι, όπως η επικεφαλίδα της παρούσης ενότητος μαρτυρεί.Mε έμφαση επαναλαμβάνουμε την  προεισαγωγική μας επισήμανση, ότι  η ομόθυμη επιδοκιμασία του επεισοδίου αυτού μας επέβαλε την εν εκτάσει διερεύνηση του φαινομένου. Το χαστούκι λοιπόν,σύμφωνα με την νομολογία (δηλαδή την  με σειρά δικαστικών αποφάσεων, επί ομοίων γενικά υποθέσεων, ερμηνεία και εφαρμογή  νόμων), εφ΄ όσον δεν προκάλεσε βλάβη στην υγεία (ελαφρά ή βαρεία) του παθόντος, αλλά είχε μόνον εντελώς προσωρινής φύσεως συνέπειες πχ πόνος(έστω έντονος) ή ερύθρημα (κοκκινίλα), εμπίπτει στην κατηγορία της '' έργω'' (με έργο, έμπρακτης) εξυβρίσεως . Σε αυτήν  εμπίπτουν επίσης -κατά την νομολογία- ενδεικτικά, το φτύσιμο, η ρίψη αντικειμένων (πχ ''πατσαβούρας''),το τράβηγμα  αυτιού,μαλλιού,τσίμπημα άνευ εκχυμώσεων κλπ.δια των οποίων πράξεων εκδηλώνεται η καταφρόνηση προς τον παθόντα. Η ανίχνευση του κρίσιμου στοιχείου στο συγκεκριμένο άρθρο 361, η συνδρομή του οποίου απαιτείται για την στοιχειοθέτηση του αξιοποίνου της πράξεως, είναι αυτό του δόλου(''έχοντας τέτοιον σκοπό'')  ώστε με την επιδειχθείσα καταφρόνηση να προσβληθεί η τιμή και η υπόληψη του άλλου. Όμως το στοιχείο του δόλου το οποίο πάντα είναι συνυφασμένο με μια στοιχειώδη-έστω-προμελέτη, δεν ανιχνεύεται,  σύμφωνα με όσα έχουμε ήδη εκθέσει,τόσο στο επίμαχο χαστούκι, όσο και στα άλλα ήσσονος σημασίας επεισόδια. Εξ΄άλλου τα χαρακτηριστικά-''σημείο κατατεθέν''- της...original ''ιερής'' βίας στα οποία πλειστάκις έχουμε αναφερθεί (απρογραμμάτιστο,πηγαίο,αυθόρμητο), εξ΄ορισμού αποκλείουν την οποιαδήποτε...δολερή προετοιμασία.

Παρά ταύτα, ακόμη και μια εμμονική απόπειρα ανιχνεύσεως υπόνοιας-έστω- σκοπιμότητος στα ελάχιστα γνωστά περιστατικά(χαστούκι, παρεμποδίσεις-απωθήσεις),πιθανόν να κατέληγε σε μια διάθεση του επιτιθεμένου  σωματικής τιμωρίας (χαστούκι) για την πράξη καθ΄αυτήν, κυρίως όμως (και τούτο ισχύει για όλες τις άλλες αντιδράσεις) για την ενώπιον αυτού (επιτιθέμενου πιστού ) διαδραματιζόμενη θεομπαιξία, υποκρισία και βεβήλωση εθνικοθρησκευτικών εκδηλώσεων. Πάντως δεν θα ανιχνεύετο επ΄ουδενί προθεση διαπομπεύσεως.   

Β.- ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΡΑΣΤΙΚΩΤΕΡΗΣ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΕΩΣ ΄΄ΙΕΡΗΣ΄΄ ΒΙΑΣ

Η μέχρι τώρα διερεύνηση της ''ιερής'' βίας όχι κυρίως ως φαινομένου αυτού καθ΄αυτού, αλλά ως διάθεση και αποδοχή , περιεστράφη πέριξ και με αφορμή ενός θλιβερού γεγονότος, την υπερψήφιση ενός ακραία βλάσφημου νομοσχεδίου. Οι ελάχιστες δυναμικού τύπου αντιδράσεις που ακολούθησαν μόνον ''συγγραφική αδεία'' και όχι κατά κυριολεξίαν χαρακτηρίζονται ως επεισόδια ''ιερής'' βίας καθόσον το ανοσιούργημα συνετελέσθη εντός του προστατευόμενου περιβάλλοντος του Κοινοβουλίου, δίχως δυνατότητα μαζικών δυναμικών παρεμβάσεων...''σωφρονιστικού'' χαρακτήρα από τους εξεγερμένους πιστούς.Συνεπώς και οι ανωτέρω ελάχιστες αντιδράσεις θα είχαν αποφευχθεί εάν μετά την ανόσια πράξη τους οι υπαίτιοι σωφρόνως ποιούντες απέφευγαν περαιτέρω ερεθισμούς με υποκρι-

τικούς ευσεβισμούς και παραστάσεις θεομπαιξίας. 

Ας υποθέσουμε τώρα ότι ένας πιστός μεταβαίνοντας στην εργασία του παρίσταται μάρτυς επεισοδίου κατά το οποίο βλασφημείται χυδαία ο Κύριος και η Θεοτόκος. Ευγενικά διαμαρτύρεται στον βλάσφημο πλην όμως εκείνος όχι μόνο συνεχίζει απτόητος αλλά ''διανθίζει'' το υβρεολόγιό του με φρικτότερες βλασφημίες, με συνέπεια ο πιστός έμπλεως θυμού,αγανακτήσεως και παραπόνου να καταφέρει ισχυρό ράπισμα στο βέβηλο στόμα προκαλώντας την θραύση οδόντος.Η εν λόγω πράξη εμπίπτει στην διάταξη του άρθρου 308 ΠΚ (ν. 4619/2019)  το οποίο αναφέρει:

'' 1.- Όποιος προξενεί σε άλλον σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας του τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη ή χρηματική ποινή. Αν η κάκωση ή βλάβη της υγείας που του προξένησε είναι εντελώς ελαφρά τιμωρείται με χρηματική ποινή ή παροχή κοινωφελούς εργασίας.

2.- Για την δίωξη της πράξης της προηγουμένης παραγράφου απαιτείται έγκληση...

3.-

4.-Ο υπαίτιος της πράξης της παρ.1 είναι δυνατόν να απαλλαγεί από κάθε ποινή αν παρασύρθηκε στην πράξη από δικαιολογημένη αγανάκτηση εξαιτίας μιας αμέσως προηγούμενης πράξης που τέλεσε ο παθών εναντίον του ή ΕΝΩΠΙΟΝ του (τα κεφαλαία του γράφοντος) και που ήταν ιδιαίτερα σκληρή ή βάναυση''.

Κατόπιν των ανωτέρω είναι ''ηλίου φαεινότερον'' ότι ο επιτιθέμενος πιστός έδρασε απροσχεδίαστα, υπό το κράτος της έντονης συγκινησιακής φόρτισης (θυμός,αγανάκτηση,παράπονο) που συναντήσαμε και κατά την διερεύνηση των περιστατικών της πιο... soft ''ιερής'' βίας (έργω εξύβριση), καθ΄ όσον οι ενώπιον αυτού (πιστού) βλασφημίες έθιγαν βάναυσα τον πυρήνα του αξιακού κώδικά του και το κύριο ταυτοτικό στοιχείο (χριστιανική ιδιότητα) της προσωπικότητός του. Η ένσταση που τυχόν θα εγείρετο και κατά την οποίαν είναι αδικαιολόγητη η βίαιη αντίδραση του επιτιθεμένου, γιατί η βλασφη

μία είναι πλέον αποποινικοποιημένη, απορρίπτεται από την ίδια την διατύπωση της παρ.4 του εν λόγω άρθρου (308), κατά την οποίαν θεωρείται δικαιολογημένη η αγανάκτηση του δράστη εφ΄ όσον προηγήθηκε πράξη του παθόντος ιδιαίτερα σκληρή ή βάναυση χωρίς να απαιτείται να είναι και αξιόποινη, παραβιάζουσα ενδεχομένως άγραφους κοινωνικούς κανόνες συμπεριφοράς και αποδεκτούς γενικά ηθικούς κώδικες.

 Συνεπώς επειδή στην εξεταζόμενη περίπτωση τυγχάνει απολύτως εφαρμοστέα η ανωτέρω παράγραφος 4, ο δράστης θα πρέπει να απαλλαγεί της συγκεκριμένης κατηγορίας (πρόκληση σωμ. βλάβης).

Πέραν όμως της εξετασθείσης περιπτώσεως, κατά την οποίαν η επίθεση προκλήθηκε από μία βλάσφημη πλην όμως απροσχεδίαστη και ατομικής ευθύνης συμπεριφορά, θα προβούμε στην διερεύνηση περιπτώσεων αντιδράσεων που ενδεχομένως προκληθούν από οργανωμένες και επί τα χείρω αναβαθμισμένες  βλάσφημες συμπεριφορές.

Πράγματι, επειδή η πολύμορφη και υπό διάφορα ενδύματα (πολιτιστικά,φιλοσοφικά κλπ)  εμφανιζόμενη ακραία βλασφημία,λοιδορία,γελοιοποίηση του τριαδικού Θεού, ως ταυτοτικό στοιχείο της woke ατζέντας των δαιμονοκρατούμενων κοινωνιών θα εντείνεται καθημερινά,  θεωρούμε περίπου αναμενόμενη την δυναμική αντίδραση μερίδος (μικρής ή μεγάλης) πιστών, ανάλογης της προκλήσεως εντάσεως Αυτήν την αντίδραση θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε και αναλύσουμε δια της προβολής στο μέλλον υποθετικών πλην εδραζομένων στην πραγματικότητα σεναρίων:

ΣΕΝΑΡΙΟ 1.  Κατά την τελετή ενάρξεως των επομένων Ολυμπιακών Αγώνων(2028), ένας ή περισσότεροι εκ των μελών (αθλητών,συνοδών κλπ) της Ελληνικής αποστολής επί τη θέα της διακωμωδήσεως του Μυστικού Δείπνου, επιτίθενται και με γρονθοκοπήματα διαλύουν την ''παράσταση'', τραυματίζοντας κάποιον (ους) εκ των ''ηθοποιών''-κακοποιών.

ΣΕΝΑΡΙΟ 2. Μεταβαίνοντας στην εργασία του περί τα μέσα του ερχόμενου Ιουνίου (2025) ένας πολίτης ''πέφτει'' σε εκδήλωση ''υπερηφάνειας'' και αντικρύζοντας μετέχοντα με ανηρτημένη στα  γεννητικά του όργανα εικόνα Αγίου, επιτίθεται και με λακτίσματα στην επίμαχη περιοχή επιτυγχάνει την εκείθεν καθαίρεση της εικόνας, τραυματίζοντας τον βέβηλο.

Ευχερώς διακρίνονται και στα ανωτέρω παραδείγματα τα γνωστά απαραίτητα στοιχεία για τον χαρακτηρισμό της συγκεκριμένης βίας ως ''ιερής'' (απροσχεδίαστη, εκκινούσα από αγανάκτηση,θυμό και παράπονο,δίχως εμπλοκή του ιδίου εγωιστικού φρονήματος).

Μία όμως διεισδυτικώτερη ανάγνωση των συγκεκριμένων  παραδειγμάτων θα εντόπιζε μία ουσιώδη κρίσιμη διαφορά μεταξύ αυτών και του προηγηθέντος παραδείγματος, κατά το οποίο η ατομικής ευθύνης μη προσχεδιασμένη βλάσφημη συμπεριφορά του παθόντος πυροδότησε την εις βάρος του επίθεση.  Πράγματι, ο πρωτεύων - αν μη - αποκλειστικός στόχος των επιτιθεμένων στις δύο περιπτώσεις της ΘΕΣΜΙΚΑ οργανωμένης βλασφημίας είναι η εξάλειψή της. Συνεπώς είναι πολύ πιθανή η χρονική επιμήκυνση και η κλιμάκωση της σφοδρότητος της επιθέσεως μέχρι την επίτευξη του στόχου , εκτός εάν ανακοπεί είτε υπό των αμυνομένων, είτε υπό προστρεξάντων τρίτων είτε υπό της αστυνομικής Δυνάμεως.

Mετά βεβαιότητος φρονούμε ότι και στην υπό εξέταση περίπτωση λειτουργεί υπέρ του κατηγορουμένου η δυνατότητα απαλλαγής της παρ.4 του άρθρου 308 (δικαιολογημένη αγανάκτηση εξ΄αιτίας μιας αμέσως προηγουμένης πράξεως που ετέλεσε ο παθών εναντίον ή ενώπιον του (κατηγορουμένου),ιδιαιτέρως σκληρή ή βάναυση). Τούτο δε διότι η σκληρή ή βάναυση πράξη (δεινή βλασφημία) μη έχοντας στιγμιαίο χαρακτήρα  αλλά ούσα ενεργής και διαρκής, διέγειρε και εξέκαιε διαρκώς την δικαιολογημένη αγανάκτηση του επιτιθεμένου.Κλείνοντας το παρόν κεφάλαιο οφείλουμε απαραιτήτως να επισημάνουμε ότι η δυνατότητα απαλλαγής  της παρ.4 δεν ισχύει στην περίπτωση της βαρείας σωματικής βλάβης, η οποία ‘’υπάρχει ιδίως εάν η πράξη προξένησε στον παθόντα κίνδυνο ζωής,ή βαριά και μακροχρόνια αρρώστια,ή σοβαρό ακρωτηριασμό,ή αναπηρία,ή μόνιμη παραμόρφωση,ή τον εμπόδισε σημαντικά και για πολύ χρόνο να χρησιμοποιεί το σώμα και την διάνοια του΄΄(άρθρο310 παρ.3).Ομοίως η δυνατότητα απαλλαγής δεν υφίσταται αν η πράξη ΄΄τελέστηκε με τρόπο που μπορούσε να προκαλέσει στον παθόντα κίνδυνο ζωής ή βαριά σωματική βλάβη΄΄(άρθρο 309- επικίνδυνη σωματική βλάβη). ΄΄Ηλίου φαεινότερον΄΄ τυγχάνει ότι η φύση ,τα κίνητρα και οι συνθήκες εκδηλώσεως της ιδιαιτέρας αυτής μορφής βίας, στοιχεία τα οποία προηγουμένως επιχειρήσαμε να εντοπίσουμε και αναδείξουμε, κυρίως όμως  η αγαθοποιός πρόνοια του Θεού η λειτουργούσα και εν προκειμένω ως ΄΄κόφτης΄΄ και ΄΄μετασχηματιστής’’, όπως έχουμε ήδηεπισημάνει στην περίπτωση της ΄΄ έργω εξυβρίσεως΄΄, αποκλείουν την επέλευση των περιγραφομένων δυσμενών συνεπειών.

        ''ΙΕΡΗ'' ΒΙΑ : ΝΟΜΙΚΗ  ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ  ΥΠΟ  ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ - ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ  ΠΡΙΣΜΑ

Η τρίτη και τελευταία περιήγηση της ερευνητικής μας περιηγήσεως για την ποινική αξιολόγηση του ''ιερού'' χαστουκιού (της ''ιερής'' λεγομένης βίας), όπως τιτλοφορήσαμε την συγκεκριμένη ενότητα,  είναι, όπως στην εισαγωγή αυτής προαναγγείλαμε, σύμμεικτη . Τονίζαμε συγκεκριμένα ότι θα επιχειρήσουμε ''μία προσέγγιση όχι άτεγκτα ποινικής φύσεως αλλά με φιλοσοφικού τύπου αναγωγές και ηθικά διλήμματα  αποδεκτών από τον Ποινικό Κώδικα''. Για να μην πλατειάζουμε θεωρητικολογούντες, εννοούμε την σύγκρουση καθηκόντων, μία διλημματική κατάσταση κατά την οποίαν η επιλογή και η ταυτόχρονη θυσία συνιστούν διαδικασία επώδυνη, στάση ζωής που στην δραματική της διάσταση συνεπάγεται υιοθέτηση και απάρνηση ταυτοτικών στοιχείων υπάρξεως. Εν τέλει ένα γκρέμισμα για μια διάσωση.

H ανωτέρω δραματική διλημματική κατάσταση η οποία έχει εμπλουτίσει με αριστουργήματα την παγκόσμια λογοτεχνική και θεατρική παραγωγή, περιλαμβάνεται στο δικαιικό μας σύστημα ως ένας εκ των λόγων άρσεως του καταλογισμού (ποινικής ευθύνης). Συγκεκριμένα το άρθρο 33 του Ποινικού Κώδικα (Ν. 4619/2019) ορίζει εν προκειμένω:

''Η πράξη δεν καταλογίζεται σε εκείνον που την τέλεσε, εάν κατά την τέλεσή της αδυνατούσε να συμμορφωθεί προς το δίκαιο λόγω ανυπέρβλητου για τον ίδιο διλήμματος εξαιτίας σύγκρουσης καθηκόντων και η προσβολή που προκλήθηκε από την πράξη είναι κατά το είδος και την σπουδαιότητα ανάλογη με την απειλή που απειλήθηκε''.

Αρμοδιότητα του δικαστηρίου είναι-όπως προκύπτει από την διατύπωση του άρθρου-να κρίνει εάν υφίσταται αναλογία μεταξύ του καθήκοντος που ο δράστης επέλεξε να υπηρετήσει και εκείνου το οποίο δια της συγκεκριμένης επιλογής παραθεωρήθηκε - προσεβλήθη. Παρατίθενται σχετικά παραδείγματα :

1.- Ναυαγοσώστης επιλέγει σε μηδενικό χρόνο να διασώσει μεταξύ κινδυνευόντων υπερήλικα και εφήβου:

     α.- Τον υπερήλικα,κρίνοντας  ότι ο πνιγμός του επίκειται, καθώς φαίνεται να έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια ,σε αντίθεση με τον έφηβο ο οποίος παλεύει με τα κύματα, ενώ τον πλησιάζουν δύο ακόμη λουόμενοι.

     β.- Τον έφηβο λόγω του νεαρού της ηλικίας.

2.- Άψογος γενικά καθ΄ όλη την σταδιοδρομία του Ταμίας Δημόσιας Υπηρεσίας και ευρισκόμενος στα πρόθυρα της συνταξιοδοτήσεώς του, προβαίνει σε υπεξαίρεση ποσού απαιτούμενου για την συνέχιση της νοσηλείας στο εξωτερικό πτωχού γειτονόπουλου,μετά την εξάντληση της εγκριθείσης αρμοδίως δαπάνης.

3.- Εφημερεύων ιατρός μεταξύ δύο σοβαρών έκτακτων περιστατικών επιλαμβάνεται του ελάχιστα ελαφρύτερου, αφού πρόκειται για την αδελφή του (''αλιεύθηκε'' από το διαδίκτυο) .

Στο θρησκευτικό πεδίο που συγκεκριμένα μας ενδιαφέρει,είναι αληθές ότι η σύγκρουση καθηκόντων ως ακραία διλημματική κατάσταση και στην νομική-ποινική  διάσταση που μόλις εκθέσαμε ,ουδέποτε, ουσιαστικά, απετέλεσε πρόβλημα στις σχέσεις Κράτους-πολίτη μέχρι τις απαρχές περίπου του παρόντος αιώνος. Τούτο δε διότι για τους λόγους τους οποίους στο οικείο κεφάλαιο έχουμε αναλύσει, το Κράτος είχε ενστερνισθεί, υιοθετήσει και αναδείξει σε κύρια συνιστώσα της υπάρξεώς του την πίστη των Ορθοδόξων κατοίκων του, γεγονός που απέκλειε εν προκειμένω οποιαδήποτε νομική ή άλλης φύσεως αντιμαχία.

Από του ανωτέρω όμως -χονδρικά- χρονικού σημείου (απαρχές 21ου αιώνα) με την σε καταιγιστικούς ρυθμούς αρξάμενη και ακόμη εξελισσόμενη αποχριστιανοποίηση σε όλα τα επίπεδα Πολιτείας - Κοινωνίας , ήταν πλέον θέμα χρόνου να καταλήξουν στις δικαστικές αίθουσες υποθέσεις όπου θα αναπτύσσονταν επιχειρήματα υπέρ ή κατά της αποδοχής ως λόγου αποκλείοντος τον καταλογισμό την σύγκρουση μεταξύ θρησκευτικού και νομικού καθήκοντος. Εν τέλει ο χρόνος αυτός ο θλιβερός επέστη καθώς στο εδώλιο του κατηγορουμένου σεβάσμιες ιερατικές μορφές ανέμεναν την ετυμηγορία του δικαστηρίου στο οποίο παρεπέμποντο γιατί  συμμορφούμενοι με την φωνή της ιερατικής τους συνειδήσεως και τις επιταγές Εκείνου τον Οποίον αξιώθηκαν να ψηλαφούν, να θυσιάζουν και να μεταδίδουν στους πιστούς ''εις άφεσιν αμαρτιών και Ζωήν αιώνιον'', θεώρησαν μέγιστη βλασφημία να στερήσουν αυτήν ακριβώς την τρισμέγιστη Προσφορά από τα παιδιά τους για δήθεν ''υγειονομικούς'' λόγους, σφραγίζοντας οι ίδιοι τους Ιερούς Ναούς.

Σκοπός μας όμως δεν είναι η υπόμνηση γεγονότων γνωστών τοις πάσιν αλλά η διαπίστωση της δικαστικής αποδοχής ή μη της εμφανέστατα διακρινόμενης στις συγκεκριμένες υποθέσεις συγκρούσεως καθηκόντων, ως λόγου αποκλείοντος τον καταλογισμό. Ακολούθως και σε περίπτωση αποδοχής θα ερευνήσουμε εάν και κατά πόσον αυτή δύναται να ισχύει επί προκλήσεως σωματικών βλαβών εις βάρος απρόκλητα και χυδαία  βλασφημούντων,  αυτοτελώς ή και συνδυαστικά με την προβλεπόμενη στο άρθρο 308 παρ.4 δυνατότητα απαλλαγής του κατηγορουμένου,  όπως έχουμε ήδη εξετάσει.

Εξ΄αρχής οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι η επιχειρούμενη ποινική αξιολόγηση δεν πρέπει να συγχέεται με τις διοικητικές κυρώσεις (εξοντωτικά πρόστιμα) που επεβλήθησαν για την ίδια αιτία (παραβίαση υγειονομικών μέτρων) εις βάρος ευλαβών ιερέων και λαϊκών. Επανερχόμενοι στο αντικείμενο του παρόντος κεφαλαίου πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το νομολογιακό δείγμα είναι μικρό ,κατ΄ακρίβειαν μόλις ένα, και εννοούμε δικαστικές αποφάσεις επί υποθέσεων στις οποίες η σύγκρουση καθηκόντων, εν προκειμένω  νομικού με ιερατικό, προεβλήθη ως λόγος αποκλείοντος τον καταλογισμό. Παρενθετικά να αναφέρουμε ότι υπήρξαν Κληρικοί οι οποίοι ευθαρσώς απέκλεισαν τον συγκεκριμένο λόγο από την υπερασπιστική τους γραμμή δηλώνοντας ενώπιον των δικαστών ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ  αντιμετώπισαν το παραμικρό δίλημμα αναφορικά με την επιτέλεση του ιερατικού τους καθήκοντος , προβάλλοντας κυρίως την αντισυνταγματικότητα των κυβερνητικών αυτών αποφάσεων. Επανερχόμενοι στην ανωτέρω συγκεκριμένη υπόθεση, δηλοποιούμε ότι πρόκειται για την αθώωση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κυρίου Νεκταρίου,σε πρώτο βαθμό την 21/10/20 και σε δεύτερο την 4/5/23 (τελεσιδικία), κατόπιν ποινικής διώξεως επειδή την 12/4/20 Κυριακή των Βαΐων προέστη της Θείας Λειτουργίας και ακολούθως της Λιτανεύσεως του σεπτού σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος εντός του Ιερού του Ναού με υπέρβαση του επιτρεπομένου αριθμού (6) συμμετεχόντων. Σε αμφότερες τις δίκες έγινε αποδεκτή η θέση του Σεβ. ότι ''υπάκουσε στην συνείδησή του, βιώνοντας εντός του την σύγκρουση καθηκόντων''.

Όμως ακαταγώνιστη συνηγορία υπέρ της αναφανδόν αποδοχής του συγκεκριμένου λόγου ως αποκλείοντος τον καταλογισμό επί συγκρούσεως ιερατικού με νομικό καθήκον , αποτελεί η απόφαση της Εισαγγελέως Πρωτοδικών Νάξου να θέσει στο αρχείο μηνυτήρια αναφορά του Α.Τ Θήρας εις βάρος Ιερέως, γιατί αυτός κατελήφθη την 7/2/21 να τελεί την Θεία Λειτουργία κατά παράβαση των ισχυουσών τότε Κοινών Υπουργικών Αποφάσεων (Κ.Υ.Α)

O xαρακτηρισμός '' ακαταγώνιστη'' έγκειται στο γεγονός ότι ευθύς ως περιήλθε εις γνώσιν της εισαγγελικής λειτουργού το ανωτέρω συμβάν, σχηματίστηκε-δημιουργήθηκε εντός της η δικανική (δικαστική) πεποίθηση της υπάρξεως εν προκειμένω  συγκρούσεως καθηκόντων,πεποίθηση τόσο ακλόνητη ώστε να θεωρήσει μη αναγκαίο όπως τούτο (σύγκρουση)προκύψει κατόπιν της ενώπιον του δικαστηρίου αποδεικτικής διαδικασίας.

Ειδικότερα η κυρία Εισαγγελεύς εις την από 30/3/21 μακροσκελή Αναφορά  προς τον προϊστάμενο αυτής Εισαγγελέα Εφετών Αιγαίου,αφού παραπέμπει σε συγγράμματα έγκριτων θεωρητικών του ποινικού δικαίου,ακολούθως παραθέτει αποσπάσματα (στίχοι 51-59) από το στ΄κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου όπου καταφαίνεται '' η κεφαλαιώδης σημασία του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας για τους Λειτουργούς της Εκκλησίας και εν συνόλω για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς''.Εν τέλει δε αποφαίνεται  ότι ο συγκεκριμένος Ιερέας '' ενήργησε υπό αφόρητη ψυχική πίεση, αφού η άρνηση της Θείας Μεταλήψεως θα σήμαινε την διάψευση των προσδοκιών των πιστών ,αλλά κυρίως την αυτοακύρωση ολόκληρης της στάσης ζωής του και την κατάρρευση ολόκληρου του αξιακού, ηθικού του Κώδικα, η οποία τον έφερε ενώπιον ενός ανυπέρβλητου διλήμματος’’.

Επανερχόμενοι στο κυρίως αντικείμενο του παρόντος κεφαλαίου, δηλαδή την διερεύνηση της δυνατότητος αλλά και των συνθηκών ισχύος της συγκρούσεως καθηκόντων ως λόγου αίροντος τον καταλογισμό και επί περιπτώσεων επιθέσεων τις οποίες η βάναυση, ακραία βλάσφημη συμπεριφορά του παθόντος προκάλεσε, διαπιστώνουμε ότι η ανωτέρω μακρά παρενθετική ''περιπλάνησή'' μας δεν υπήρξε άκαρπη, τουναντίον: Η εισαγγελική άποψη για τον Ιερέα της Θήρας ότι η μη επιτέλεση των ιερατικών του καθηκόντων ''θα σήμαινε την αυτοακύρωση ολόκληρης της στάσης ζωής του και την κατάρρευση ολόκληρου του αξιακού ηθικού του κώδικα'', ισχύει απαράλλακτα και για τον συνειδητό Χριστιανό , εφ΄ όσον ηδύνατο και δεν παρενέβη για την εξάλειψη ενώπιόν του εξελισσόμενης βλασφημίας.

Επιλέγοντας ως πλέον πειστικό και εύγλωττο προς υποστήριξη της απόψεώς μας αυτής το ήδη χρησιμοποιηθέν υποθετικό παράδειγμα των επερχομένων Ολυμπιακών Αγώνων, και τροποποιώντας ελαφρά το αρχικό σενάριο, θα επιχειρήσουμε την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων μελετώντας και αξιολογώντας αντιδράσεις των πρωταγωνιστών. Συγκεκριμένα:

Το περιεχόμενο της τελετής ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων διαρρέει και μέλη της ελληνικής αποστολής ,συνεπείς Ορθόδοξοι Χριστιανοί , πληροφορούμενοι την σχεδιαζόμενη,εωσφορικής συλλήψεως,διακωμώδηση σε παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση του Μυστικού Δείπνου,δηλαδή του Κυρίου και των Μαθητών Του,συναποφασίζουν σε ήρεμη ψυχική κατάσταση την ακύρωσή της. Θεωρώντας ότι  η αδράνεια εν προκειμένω- έστω και υπό την μορφή της αποχής από την τελετή- συνιστά ΑΡΝΗΣΗ του Σωτήρα και Λυτρωτή τους. Τούτο δε σημαίνει ''την αυτοακύρωση ολόκληρης της στάσης ζωής τους και την κατάρρευση ολόκληρου του αξιακού , ηθικού τους κώδικα''(κατά το εισαγγελικό σκεπτικό), δηλαδή  την απάρνηση του δομικού ταυτοτικού στοιχείου και της κύριας συνιστώσας της υπάρξεώς των, την ορθόδοξη χριστιανική ιδιότητα. Και εν τέλει υλοποιούν την απόφασή τους , όπως περιγράφεται στο αρχικό σενάριο και με τις ίδιες συνέπειες, μολονότι γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη πράξη (πρόκληση σωματικών κακώσεων ) είναι αξιόποινη.

Αιτιολογώντας προηγουμένως την επιλογή του ανωτέρω παραδείγματος, χαρακτηρίσαμε αυτό ως εύγλωττο και πειστικό. Μετά την ανάπτυξή του υπό την προσαρμοσμένη στις αποδεικτικές ανάγκες του παρόντος κεφαλαίου (σύγκρουση καθηκόντων) μορφή,θεωρούμε ότι γίνεται κατανοητή αυτή μας η επιλογή. Δηλαδή  φρονούμε ότι στο συγκεκριμένο παράδειγμα αναδεικνύεται εναργέστερα η διαφορά μεταξύ της οφειλόμενης σε θυμό, παράπονο, αγανάκτηση απροσχεδίαστης επιθέσεως ένεκα της προηγηθείσης αιφνίδιας-απρόκλητης βλασφημίας, και εκείνης της οποίας το κίνητρο είναι η εξάλειψη βλασφημίας πάσης φύσεως και μορφής (πχ ''πολιτιστικό'' δρώμενο) εν τω γίγνεσθαι,εν εξελίξει, με την σχετική απόφαση να λαμβάνεται όχι εν θερμώ αλλά κατόπιν ψύχραιμης σταθμίσεως συνθηκών και παραγόντων. Συνεπώς οι εμφανείς διαφορές του κινήτρου των δύο περιπτώσεων (''ιερή'' συναισθηματική φόρτιση στην πρώτη, και συμμόρφωση σε ομολογιακή συνειδησιακή επιταγή στην δεύτερη περίπτωση) προσδιορίζουν και την ενδεχόμενη ευνοϊκή ποινικά υπαγωγή των αντίστοιχων δραστών είτε στην παρ.4 του άρθρου 308 Ποινικού Κώδικα(δυνητική απαλλαγή του υπαιτίου λόγω δικαιολογημένης αγανακτήσεως εξ΄αιτίας μιας αμέσως προηγουμένης πράξεως του παθόντος εναντίον ή ενώπιόν του ιδιαιτέρως σκληρής ή βάναυσης), είτε στο περί συγκρούσεως καθηκόντων άρθρο 33(εν προκειμένω ομολογιακού και νομικού).

Εξυπακούεται ότι είναι δυνατόν ή μάλλον το πλέον σύνηθες ,η συνύπαρξη των ανωτέρω κινήτρων, οπότε στην περίπτωση αυτήν ισχύουν συνδυαστικά οι ευνοϊκές για τους υπαιτίους προβλέψεις της  παρ.4 και του άρθρου 33. Τούτο αναμένεται να συμβεί όταν επί παραδείγματι ο βλάσφημος και ο κίναιδος των προαναφερθέντων υποθετικών  επεισοδίων, στην ήπια έως παρακλητική πρόσκληση των Ορθοδόξων πιστών να παύσουν τις ύβρεις ο πρώτος και την βεβήλωση της εικόνας ο δεύτερος , απαντούν με χυδαιότερα ''εμπλουτισμένο'' ρεπερτόριο, με αποτέλεσμα να ξυλοκοπηθούν.

Εξεταστέον τυγχάνει εάν η συγκεκριμένη έννοια της συγκρούσεως καθηκόντων δύναται να συμπεριλάβει και την περίπτωση κατά την οποία κάποιος ζηλωτής πιστός θεωρεί ότι στο ομολογιακό του καθήκον υπάγεται επίσης η υποχρέωση της ανακαλύψεως βλάσφημων καταστάσεων οι οποίες υπάρχουν ή εκτυλίσσονται σε χώρους μη ελεύθερης γενικά προσβάσεως (κατά κανόνα με εισιτήριο - πρόσκληση) εντός κινηματοθεάτρων,αιθουσών πολλαπλών χρήσεων, ιδιωτικών εκθέσεων κλπ. Φρονούμε ότι μια τέτοια θεώρηση του ομολογιακού καθήκοντος δεν δύναται να υποστηριχθεί ούτε στο θρησκευτικό ούτε στο νομικό (ποινικό) πεδίο, καθόσον:

Α.- ΕΠΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ

Ούτε ο Άγιος Νικόλαος αναζήτησε τον Άρειο διαδίδοντα και διδάσκοντα την αίρεσή του...για να τον χαστουκίσει αλλά προέβη στην πράξη αυτήν όταν ενώπιον της Συνόδου ο αιρεσιάρχης εξέχεε το δηλητήριό του, ούτε βεβαίως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παραγγέλλει στο γνωστό απόσπασμα ομιλίας του (''εις τους ανδριάντας'') την αναζήτηση για ...''επ΄αυτοφώρω'' σύλληψη και τιμωρία του βλασφήμου, αλλά σαφώς ορίζει ότι ο πιστός οφείλει να αντιδράσει δυναμικά εφ΄ όσον συναντήσει και όχι αναζητήσει τον βλάσφημο. Αναφέρει ακριβώς ο Ιερός Πατήρ: ''Καν ακούσης τινός εν αμφόδω (σε σταυροδρόμι) ή εν αγορά μέση βλασφημούντος τον Θεόν ...ράπισον αυτού την όψιν,σύντριψον το στόμα,αγίασόν σου την χείρα...''

Β.- ΕΠΙ ΝΟΜΙΚΟΥ ΠΕΔΙΟΥ

Επαναλαμβάνουμε ότι για την υπαγωγή του υπαιτίου προκλήσεως σωματικής κακώσεως στην ελαφρυντική περίπτωση του άρθρου 308 παρ.4, απαιτείται η έντονη συναισθηματική φόρτιση αυτού να οφείλεται σε αμέσως προηγούμενη δηλαδή σχεδόν ταυτόχρονη πράξη του παθόντος εναντίον ή ενώπιόν του, ιδιαιτέρως σκληρή ή βάναυση. Η απαίτηση αυτή αποκλείει εν τοις πράγμασι οποιαδήποτε αναζήτηση και ετεροχρονισμένη οργή.Ομοίως η διλημματική κατάσταση του άρθρου 33 γεννάται από την ταυτόχρονη, μη αναμενόμενη, ενώπιον του μετέπειτα υπαιτίου, περιπτώσεων με τα απορρέοντα εξ΄αυτών αλληλοσυγκρουόμενα καθήκοντα,χωρίς αυτός- όπως σαφώς προκύπτει από τα προεκτεθέντα παραδείγματα- να έχει επιδιώξει ή προσχεδιάσει την περιέλευσή του στην κατάσταση αυτήν (διλημματική).

                                          ΣΥΜΟΨΗ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1.- Η συνεχώς στην εποχή μας εντεινόμενη, αυξανόμενη και υπό ποικίλες μορφές,σχήματα και αιτιολογίες –που στην παρούσα εργασία επιχειρήσαμε να διακρίνουμε και να ταξινομήσουμε – εκδηλούμενη βία ‘’διαποτίζει’’ ‘’έως μυελού οστέων’’ τις σύγχρονες κοινωνίες, μη γνωρίζοντας διαχωρισμούς (πχ ηλικιακούς , ταξικούς, μορφωτικούς) όρους και όρια (πχ άγραφους κανόνες συμπεριφοράς – δεοντολογίας, ηθικούς κώδικες, νομικές απαγορεύσεις). Η κλιση προς την βίαιη τακτοποίηση διαφορών- προβλημάτων, ασήμαντων στις πλείστες των περιπτώσεων, διακρίνει πλέον ανθρώπους γενικά νομοταγείς, προς τους οποίους επικεντρώνοντας την  ερευνητική μας στοχοθεσία εντοπίσαμε ως ρίζα αυτής της ροπής το πολυπλόκαμο εγωιστικό φρόνημα το ομοίως υπό ποικίλης μορφής, σχήματος και αιτιολογίας εκδηλούμενο, κατά κανόνα αδιόρατο- ανεπαίσθητο και από αυτούς ακόμη τους δυστυχείς φορείς του.Φρόνημα που στην ακραία έκφρασή του δεν επηρεάζει μόνον εξωτερικές σχέσεις και συμπεριφορές αλλά δυστυχώς διαστρέφει αισθήματα ιερά αγάπης,στοργής,ευσπλαχνίας που συγκροτούν σχέσεις ζωής και θεσμούς αγίους (γάμος-οικογένεια το χαρακτηριστικώτερο παράδειγμα) με αποτέλεσμα είτε τον αφανισμό του όμορφου οικοδομήματος είτε το κατάντημά του σε αποξηραμένο,συμβατικό,δύσμορφο κακέκτυπό του.Αντίδοτο για την πρόληψη αρχικά και την καταπολέμηση εφ΄ όσον  χρειασθεί ακολούθως αυτής της φρικτής ψυχικής καταστάσεως δεν υπάρχει άλλο πλην της ακαταγώνιστης Θείας Δυνάμεως και Προστασίας την οποία θα ελκύσει η ειλικρινής μετάνοια και η συνεπής μυστηριακή ζωή του παθόντος προσώπου.

2.- Αναφορικά με την καταχρηστικώς από εμάς αποκληθείσα ‘’ιερή’’ βία, κατ΄ακρίβειαν ομόθυμη σχεδόν,εκ μέρους των πιστών, επιδοκιμασία των ελάχιστων κρουσμάτων δυναμικής αντιδράσεως-ιδιαιτέρως δε του ενός (γνωστού)ραπίσματος- που σημειώθηκαν με την υπερψήφιση του γνωστού ΄΄ σοδομονόμου΄΄ (Ν.5089/24), τα οποία μας παρεκίνησαν στην σύνταξη της μικρής αυτής μελέτης,μνημονευτέα τυγχάνουν τα ακολουθα:

α.- Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της συνήθους και της ΄΄ιερής΄΄ λεγομένης βίας έγκειται στο κίνητρο αυτών. Κίνητρο της πρώτης είναι η ικανοποίηση του εγωιστικού φρονήματος είτε υπό την υλική- ωφελιμιστική του μορφή, είτε υπό τον μανδύα της ηθικής αποκαταστάσεως ένεκα προσβολής οποιασδήποτε φύσεως και εκτάσεως , πραγματικής, φανταστικής ή και εικαζομένης. Κίνητρο της δεύτερης (΄΄ιερής΄΄) η υπεράσπιση της ορθοδόξου πίστεως το οποίο  σε μια αμφίδρομη επίδραση διεγείρει θυμό και διεγείρεται από θυμό! Θυμό ευλογημένο, ΄΄θυμό θεϊκό’’(γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος), θυμό ομολογιακό, θυμό σύμμεικτο από αγανάκτηση και παράπονο για την βλασφημία και αχαριστία κατά του Πανευεργέτη Θεού, θυμό , υπόδειγμα του οποίου μας άφησε ο ίδιος ο Κύριος με το φραγγέλιο και ακολούθως Άγιοι της Εκκλησίας μας (Νικόλαος.Χρυσόστομος και άλλοι). Και επειδή ακριβώς ο θυμός αυτός είναι από Θεού, ακόμη και στην φαινομενικά ακραία έκφρασή του (χειριδικία) είναι αδύνατον να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του παθόντος, παρά μόνον μια ενδεχόμενη συνειδησιακή αφύπνησή του αλλά και σωτήριο συνειδησιακό έλεγχο της…΄΄κρυφίως αγανακτούσης’’ συμβιβασμένης χριστιανικής πλειοψηφίας.

3.- Η έξαρση των κρουσμάτων της βλάσφημης συμπεριφοράς, ιδίως της συνδεδεμένης και επενδεδυμένης με εκδηλώσεις μορφωτικού δήθεν χαρακτήρα ποικίλης μορφής (θέατρο,εικαστικά,λαογραφία κλπ) συμπίπτει με την υπό του νέου Ποινικού Κώδικα (Ν.4619/2019) αποποινικοποίηση της βλασφημίας. Νομική εξέλιξη που σε συνδυασμό με άλλες όμοιες, κοινό γνώρισμα των οποίων είναι η αντίθεση προς τον ευαγγελικό νόμο, απετέλεσαν την εμπροσθοφυλακή για την αποχριστιανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Κίνημα, προϊόν μακροχρονίων ζυμώσεων ιδεολογικών και φιλοσοφικών ρευμάτων δυτικής βασικά προελεύσεως, η επιδραση των οποίων γιγαντώθηκε μετά την μεταπολίτευση(1974) επιτυγχάνοντας εν τέλει , εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είτε την κάμψη της αντιστάσεως (συμβιβασμός), είτε-πολύ χειρότερα- την προσχώρηση της πάσης φύσεως πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας του τόπου στο δημιουργηθέν ρεύμα του δήθεν νεωτερισμού. H ανωτέρω επικράτηση συνετελέσθη σε δύο φάσεις. Η πρώτη κατά την δεκαετία του 1980 κυρίως σε επίπεδο αμφισβητήσεως πατροπαράδοτων θεσμών όπως  κυρίως η Εκκλησία και ο γάμος-οικογένεια και κατόπιν μιας δεκαετούς,περίπου,νηνεμίας (1990-2000) επακολούθησε και εξελίσσεται σε ρυθμούς καταιγιστικούς και ολοένα εντεινόμενους μία ευθεία και πολυεπίπεδη επίθεση σε ο,τι αποτελεί συνιστώσα της εννοίας του Έθνους (πατρίδα,ορθοδοξία,οικογένεια) αλλά και στο ήθος των ορθοδόξων κατοίκων. Οι ελάχιστοι ενεργητικά ανθιστάμενοι στην ΄΄εκσυγχρονιστική’’ λαίλαπα τίθενται υπό διωγμόν απροσχημάτιστο ή συγκεκαλυμμένο διά των προς τούτο επινοηθέντων νομικών εργαλείων, αιχμή του δόρατος των οποίων είναι ο λεγόμενος αντιρατσιστικός νόμος (Ν.4285/2014)

4.- Η καθυστερημένη αντίδραση των Ελλήνων πολιτών (ορθοδόξων στην συντριπτική των πλειονότητα) στα όσα εκθεμελιωτικά αυτής της ίδιας της εννοίας του Έθνους συνετελούντο (και συντελούνται) οφείλεται –κατά την άποψή μας- κυρίως σε έναν εφησυχασμό δύο περίπου αιώνων, διάστημα κατά το οποίο το Ελληνικό Κράτος σχεδόν από της συστάσεώς του (1830) είχε αναλάβει περίπου αποκλειστικά την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, θεωρώντας αυτήν ως την μία εκ των δύο συνιστωσών (καταγωγή η δεύτερη) της εθνικής ταυτότητος. Εν τέλει η ανωτέρω αντίδραση άρχισε να εκδηλώνεται διστακτικά αρχικά, αντονώτερα στη συνέχεια με αφορμή- πάντα κατά την άποψή μας- την αποποινικοποίηση της βλασφημίας (2019) και την διάψευση ακολούθως της προσδοκίας ότι ο λεγόμενος αντιρατσιστικός νόμος θα διασφάλιζε και στην επικρατούσα θρησκεία ένα minimum σεβασμού. Η εξέλιξη αυτή αφύπνισε το συλλογικό ένστικτο της εθνικής και θρησκευτικής αυτοσυντήρησης , του οποίου την οργανωμένη πλέον έκφραση ανέλαβε σχεδόν αποκλειστικά να σχηματοποιήσει (συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, καταγγελίες , αρθρογραφία) μικρή μερίδα του Κλήρου κυρίως από τους εγγάμους οικογενειάρχες. Επικουρικός αλλά σημαντικός εν προκειμένω ο ρόλος κομματικών σχηματισμών είτε προϋπαρχόντων είτε συγκροτηθέντων,κατά βάσιν,για την υποδοχή και πολιτική έκφραση των ανωτέρω εξανισταμένων πολιτών.Με ένα συνολικό εκλογικό ποσοστό σήμερα (2024) περί το 20% και με τάσεις ανόδου δύνανται να αποτελέσουν, εφ΄ όσον υπάρξει ο αναγκαίος συντονισμός,συναντίληψη και συνεργασία, δύναμη διεμβολής του κρατούντος πολιτικού συστήματος και σημαντικός παράγων ανασχέσεως- σε κοινοβουλευτικό πεδίο- σχεδιαζομένων επιπρόσθετων εθνολεθρίων νομοθετημάτων. Οψόμεθα.

5.- Αναφορικά τέλος με την ποινική αντιμετώπιση δυναμικών αντιδράσεων διαμαρτυρίας ομολογητών πιστών υπό ιεράς αγανακτήσεως διακατεχομένων και αφού εμφαντικά επαναλάβουμε ότι η εκπλήρωση του ομολογιακού καθήκοντος εις ουδεμίαν αναστολή λόγω επαπειλούμενων συνεπειών υπόκειται, διατυπώνουμε εκ νέου την άποψή μας- η οποία φρονούμε ότι επαληθεύτηκε κατά την προηγηθείσα ανάλυση- περί μη επελεύσεως (ουσιαστικά) οποιασδήποτε ποινικής κυρώσεως υπό τις συνθήκες εκδηλώσεως των αντιδράσεων αυτών.

Συγκεκριμένα η μεν έργω εξύβριση του άρθρου 361 Π.Κ δεν στοιχειοθετείται εφ΄ όσον προς τούτο απαιτείται η προσβολή του άλλου να είναι ο σκοπός του δράστη, κρίσιμο στοιχείο το οποίο εν προκειμένω δεν ανιχνεύεται, ο δε υπαίτιος προκλήσεως σωματικής κακώσεως (άρθρο 308 Π.Κ δύναται να απαλλαγεί από κάθε ποινή εάν κινήθηκε από δικαιολογημένη αγανάκτηση εξ΄αιτίας αμέσως προηγηθείσης εναντίον ή ενώπιόν του βάναυσης πράξεως του παθόντος, όπως  είναι για ένα συνεπή Χριστιανό η εξύβριση του Θεανθρώπου και της Παναγίας Μητρός Του. Αλλ΄ έστω, ΄΄άτεγκτοι΄΄δικαστές αποφαίνονται στις σχετικές υποθέσεις ότι οι υπαίτιοι υπέχουν ποινικές ευθύνες. Ως τείχος υπερασπιστικό εν προκειμένω φρονούμε ότι ανυψώνονται οι περί συγκρούσεως καθηκόντων(νομικό με θρησκευτικό-ομολογιακό) διατάξεις του άρθρου 33 Π.Κ.

Κρίσιμη παρατήρηση. Η πεποίθηση και όχι μόνον άποψη για την ποινική απαλλαγή των συγκεκριμένων υπαιτίων εδράζεται στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων Δικαστών είναι έντιμη,ικανή,ασυμβίβαστη, και αντιθέτως είναι ελάχιστα …τα δικαστικά εργαλεία,υποχείρια της εκτελεστικής εξουσίας, δια των οποίων ενίοτε επιχειρείται  ‘’πολιτική διαχείριση σε δικαστικό επίπεδο’’ κατά την προ ετών (2013) αλήστου μνήμης  δήλωση πρώην (από τότε) Υπουργού Δικαιοσύνης και εγκρίτου νομικού με αφορμή πολύκροτη και μέχρι σήμερα (2024) εκκρεμούσα υπόθεση.Ομως ακόμη και σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση οι ασυμβίβαστοι διωκόμενοι αδελφοί μας οφείλουν να θεωρούν (και θεωρούν)την κακοπάθειά τους διάκριση,προνόμιο,χάρισμα κατά την θεόπνευστη διατύπωση του  Ουρανοβάμονος ΄΄Ημίν ΕΧΑΡΙΣΘΗ το υπέρ Χριστού ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν΄΄(Φιλιπ. Α 26).

                                                    ΚΑΤΑΛΗΚΤΗΡΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Στην αρχική σχεδί αση της διαρθρώσεως αυτής της μικρής μελέτης επρόκειτο στην κατακλείδα αυτής να υποβάλλονταν προτάσεις αποσκοπούσες στην μια κάποια σμίκρυνση της ψυχικής διαστάσεως μεταξύ των κυβερνώντων και των αποτελούντων (ακόμη) την ορθόδοξη  συντριπτική πλειοψηφία των  πολιτών,  με μία,έστω συμβολικής σημασίας, χειρονομία των πρώτων όπως πχ την επαναποινικοποίηση της βλασφημίας, η οποία –για να μην λησμονούμε- υπήρξε και προεκλογική (2019) δέσμευση τους.  Όμως δεύτερες σκέψεις εκ του γεγονότος κυρίως ότι δεν παρήλθε,κατά κυριολεξία, ημέρα δίχως την ΄΄λογοις και έργοις΄΄ συνεχή ΄΄επί τα χείρω προκοπής’’αυτών,μας ανάγκασαν να ΄΄ανακρούσουμε πρύμναν’’ αντιλαμβανόμενοι το ουτοπικό των προθέσεών μας. Συνεπώς αντί σκέψεων και προτάσεων αναπέμπουμε θερμή ικεσία προς τον Παντοδύναμο Πανευεργέτη,ιδιαιτέρως του Έθνους μας, Θεό να παρέμβει τάχιστα και να απαλλάξει τα παιδιά Του από τους πάσης φύσεως δυνάστες και υπονομευτές της εθνικής τους ταυτότητος και της σωτηρίας της ψυχής τους.

Γένοιτο!