Κυριακή Ε΄ Λουκά

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ ματαία δόξα καί ἡ ἐπιδειξιομανία στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή, καθιστοῦν τόν ἄνθρωπο ἀπάνθρωπο, ὡς πρός τόν πλησίον, ἀχάριστο δέ ἐνώπιον τοῦ δημιουργοῦ καί Πλάστη Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό κοσμικό φρόνημα παραμορφώνει τήν βούληση, διαστρέφει τόν νοῦ, χαλάει τόν λογισμό, ξεγελάει τή γνώμη. Διεστραμμένος ὁ ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπος, θαμμένος κάτω ἀπό τή φθορά τῶν παθῶν, ζητάει παρηγοριά στίς ψεύτικες χαρές, στίς κοσμικές ἐπιδείξεις καί φθοροποιές διασκεδάσεις. «….Εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς».

Ἐν τούτοις, ἡ ψυχή ἀσφυκτιᾶ· κινεῖται σέ ἕνα φαῦλο κύκλο φιλαυτίας, σκληροκαρδίας καί ἀπιστίας εἰς τίς ἅγιες Γραφές· παγιώνεται ἡ ἀσχημοσύνη καί ἐκφράζεται μέ ἀντίρρηση καί μομφή πρός τόν Ἀγαθόν Θεόν. «…Οὐχί πάτερ Ἀβραάμ…».

Συνεπῶς, σέ ὅποια κατάσταση βρεθεῖ ἡ ψυχή κατά τήν ὥρα τοῦ βιαίου χωρισμοῦ από τό σῶμα, σ’ αὐτήν παραμένει  αἰώνια(βλέπε τόν πλούσιο καί τόν πτωχό Λάζαρο σήμερα). Ἡ ψυχή, ἁγία γερόντισσα, στήν κοινή Ἀνάσταση θά λάβει ξανά τό σῶμα· δέν χάνεται στό πουθενά καί στό τίποτα· ἐπειδή διά τῆς Χάριτος παραμένει ἀθάνατος. Ἔχει πλήρη συνειδητότητα· ἀπολαμβάνει τούς καρπούς τῆς ἐπιλογῆς της στή ζωή αὐτή. Λέγει ὁ Πατριάρχης, στόν Πλούσιο: «Ἀπόλαυσες τά καλά σου κι ὁ Λάζαρος τά κακά…». Νῦν ὁ Λάζαρος, πού ἀσκήθηκε στήν ὑπομονή, βρίσκεται στούς κόλπους τοῦ Παραδείσου· ἐνῶ ἐσύ, ἀντίθετα, ὁ πλούσιος μέ τά δῆθεν καλά σου πονᾶς, ὀδυνᾶσαι· ζητᾶς σταγόνα ὕδατος ἀπό τό χέρι του!!!

Φρονοῦμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ὁ καθένας χωριστά ἄσκησε τό αὐτεξούσιον, τό λογικόν, τό ἀρχικόν καί τό βασιλικόν ἀξίωμα κατά βούλησιν, ἀπολαμβάνοντας στό τέλος, τούς καρπούς τῆς ἐπιλογῆς του. Ὁ Καλός καί Ἀγαθός Θεός, μοίρασε ἐξ ἴσου στούς δύο τά δῶρα τῆς ἀρχεγόνου δικαιοσύνης. Ὁ ἕνας, ὁ πλούσιος, ἐπένδυσε στήν ἀπόλαυση τῶν σαρκικῶν ἠδονῶν καί τῶν κοσμικῶν θορύβων περιφρονῶντας τούς λόγους τοῦ Μωϋσέως καί τῶν Προφητῶν. Ὁ νοῦς του νεκρώθηκε ἀπό τά πάθη, πωρώθηκε μέ τίς καθ’ ἡμέραν πρόσκαιρες ψευτοχαρές· ἀπολαμβάνοντας στά δεσμά τῆς φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας, κάθε εἴδους ἀσχημοσύνης. Ὁ ἕτερος, ὁ φτωχός Λάζαρος, ἄδραξε τήν εὐκαιρία καί ἀσκήθηκε στίς ἀρετές· ἐμπιστευόταν τίς ἅγιες Γραφές καί ἀπολάμβανε στούς κόπους τούς καρπούς τῶν ἀρετῶν, τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου τήν παρηγορίαν, μέ ὑπομονή καί καρτερία· ἐργαζόμενος τό ἀκατάκριτον, ἐλπίζοντας στό φῶς τῆς μελλούσης ζωῆς. Ἐμπιστεύεται τούς λόγους τῶν προφητῶν, ζεῖ ἐλεύθερος, βιώνει τήν ἐν Χάριτι ἀπάθεια. Γνωρίζει καλά ὅτι ὁ Θεός εἶναι δίκαιος καί ἡ ψυχή κατά χάριν αἰώνιος· ὑπομένει ἔτσι τήν ἀσθένεια καί τήν φθορά τοῦ σώματος, προσβλέποντας στίς ἄνωθεν δωρεές. Ἡ δοκιμασία, τόν φθάνει στήν ὡριμότητα καί τελειότητα, πού μέτρο εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός.

Ἡ ἀποκατάσταση στή μέλλουσα ζωή, μετά τήν ἀπόθεση τοῦ σκηνώματος, εἶναι τό ἐπιθυμητόν καί γίνεται σ’ αὐτόν γνωστή καί φανερή, μέ πληροφορία τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, δηλαδή τό Πνεῦμα ἐνεργοῦσε ἀκριβῶς ὅπως στόν Ἀβραάμ, στόν Μωϋσέα και σέ ὅλους τούς Ἁγίους Προφῆτες. Μαθαίνει ἔτσι μέσα ἀπό τίς δοκιμασίες στήν αὐλή τοῦ πλουσίου, ὅτι ἡ χαρά ἡ κοσμική εἶναι ψεύτικη καί πρόσκαιρη· ἐνῶ τό φῶς τῶν ἀρετῶν εἶναι αἰώνιο.

Ἄρα λοιπόν, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ἐκεῖνοι πού ἀξιώθηκαν νά λάβουν τίς εὐεργεσίες, διά τῆς ὑπομονῆς στίς δοκιμασίες ἐδῶ στή ζωή αὐτή, σύμφωνα μέ τούς πνευματικούς νόμους καί κανόνες τούς ἐπισκέπτεται πάντοτε ἡ Ἄκτιστος Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀπολαμβάνουν τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος καί μετά θάνατον. Φρονοῦμε, ἁγία γερόντισσα, ὅτι φεύγοντας ἀπό αὐτήν τήν ζωή, ἡ πνευματική αὐτή κατάστασις δέν θά ἀφαιρεθεῖ ποτέ ἀπ’ αὐτούς τούς ἀγωνιστές. Ἡ ψυχή γεμάτη πνευματικούς καρπούς, πλούσια μέ θεία χαρίσματα παραμένει πλήρης χαρᾶς καί ἀνάπαυσης, μακράν ἀπό ὀδύνη, λύπη καί στεναγμό, ἀφοῦ κάθε φόβος δραπέτευσε γιά πάντα ἀπ’ αὐτήν.

Ἐλευθερώνεται μέ βεβαία πίστη καί ἐλπίδα καί ἀγάπη ἀπό τά δεσμά τοῦ σώματος καί ἀναχωρεῖ γεμάτη χαρά ἀπό τά πρόσκαιρα εἰς τά αἰώνια· ἀπό τόν θάνατον εἰς τήν ζωή· ἀπό τήν προσωρινή πατρίδα στήν παραδείσια καί αἰώνια. Ἀναπαύεται ἔτσι, ἡ ψυχή, στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ ἕως τήν τελική κρίσιν, ἐκεῖ ὅπου ὅσοι κατοικοῦν, ἔχουν διαρκή εὐφροσύνη[1], ἄν καί τό σῶμα , πολλές φορές ὑποφέρει κατά τήν λύση τοῦ δεσμοῦ καί τόν χωρισμό τῆς ἑνώσεώς του, ἀπό τήν ψυχή[2].

Θεωροῦμε λοιπόν, χριστιανοί μου, ὅτι ἡ ἀπονιά πρός τούς φτωχούς καί ἀσθενεῖς συνανθρώπους μας καθώς καί ἡ περιφρόνηση εἰς τούς λόγους τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀποξενώνει τό πλάσμα ἀπό τόν Πλάστη καί ὁδηγεῖ στόν αἰώνιο θάνατο, τόν δεύτερο θάνατο. «Ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς»[3] δέν ὑπάρχει ζωή.

Αὐτό συμβαίνει ὅταν ἡ σκληροκαρδία καί ἡ φιλαμαρτία κυριεύει ὁλόκληρη τήν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου. Συνεπῶς, ἡ ἁμαρτία, ἡ σκληροκαρδία, ἡ περιφρόνησις στόν πλησίον εἶναι: «ἡ λογική καί νοερά δύναμη τοῦ Σατανᾶ»[4]. Ἡ ἀσχημοσύνη αὐτή, δηλαδή, κάθε κακία καί ἀρρωστημένη συνήθεια, γίνεται γιά τόν ἀμετανόητο ἄνθρωπο καί λογικό καί φυσικό καί ἀναγκαῖο!!!

Τέλος μαθαίνουμε σήμερα, ὅτι ἀποξενωμένη ἡ καρδιά καί ἡ διάνοια ἀπό τό ἀγαθόν καί  δίκαιον θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀναπόφευκτα ἐκφράζεται «ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς»· καί στόν σημερινό χωρίς Θεό κόσμό μας, οἱ ἄνθρωποι ἀπηλοτριωμένοι τῆς ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, «εὐφραινόμενοι»  ἀλληλοσπαράσσονται. Τί κρίμα!!

Ἐν τούτοις, ἁγία γερόντισσα, βλέπουμε ὅλο καί περισσότερο νά ἐμφανίζεται σάν ὀρθολογιστική ἀναγκαιότητα τῆς ζωῆς, ἄλλοι νά διασκεδάζουν καθ’ ἡμέραν μέ συμπόσια και δεῖπνα πλήρους πονηρίας καί ἄλλοι συνάνθρωποι νά σούρνονται κάτω ἀπό τραπέζια ἐπιτηδίων, ἐπιθυμῶντας νά χορτάσουν ἀπό τά ἀποφάγια .

Ὄντως αὐτό παροργίζει τόν Θεόν· γι’ αὐτήν δέ τήν ἀσέβειαν αὐτός ὁ πολιτισμός θά καταστραφεῖ (Ἅγιος Ἐφραίμ Κατουνακιώτης). Πράγματι τέτοιο κακό· εἶναι κακό πού μπορεῖ νά ἀφανίσει τά πάντα, ἐξολοθρεύοντας ὅλους τούς ἀμετανόητους!! Λέγει ὁ Κύριος: «πᾶσα φυτεία ἥν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Πατήρ, ἐξολοθρευθήσεται». Ἀδελφοί, στῶμεν καλῶς· ὁ κίνδυνος ἐπί τάς θύρας.

Στόν Σωτῆρα Χριστό, ἡ Δόξα, ἡ Κρίσις καί ἡ Αἰωνιότητα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ψαλμ. 86, 7)

[2]( Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός) «θρηνῶ καί ὀδύρομαι ὅταν ἐννοήσω τόν θάνατο»

[3](Κολασ.1, 21)

[4](Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος)