ΤΟ ΔΕΣΙΜΟ
π.
Δημητρίου Μπόκου
Ένας
πλούσιος νεανίσκος, στο άκουσμα της προτροπής του Χριστού να απαρνηθεί τα
πλούτη του, να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα μοιράσει στους φτωχούς και
μετά να ακολουθήσει τον Χριστό, «περίλυπος εγένετο· ην γαρ πλούσιος σφόδρα».
Βλέποντας ο Χριστός τη μεγάλη στενοχώρια του νεαρού, επισήμανε στους ακροατές
του ότι είναι πιο εύκολο να περάσει καμήλα από τρύπα βελόνας, παρά να μπει
πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού (Κυριακή
ΙΓ΄ Λουκά).
Τρομερή η
κουβέντα του Χριστού! Οι ακροατές του εξεπλάγησαν. Ποιος είναι δυνατόν να
σωθεί; είπαν. Φαίνεται μεν αδύνατο αυτό σε σας, είπε ο Χριστός, μα ο Θεός
μπορεί να μεταβάλει τα πράγματα. Μπορεί να αλλάξει το φρόνημα και των πλουσίων
ακόμα. Γιατί το πρόβλημα δεν τοποθετείται από τον Χριστό ακριβώς στον πλούτο,
αλλά στη φοβερή υποδούλωση της ψυχής από την επιθυμία απόκτησής του και κατοχής του. Η επιθυμία αυτή καταργεί το
όριο μεταξύ του σωστού και του λάθους, το άριστο μέτρο που οφείλει να έχει σε
όλα ο άνθρωπος.
Συνήθως ο Χριστιανός πλούσιος ξεγελάει τον εαυτό του, λέγοντας ότι θέλει πολλά λεφτά, για να μπορεί να βοηθάει τάχα περισσότερο τους φτωχούς. Κάνοντας μερικές φιλανθρωπίες, επαναπαύεται. Αποκοιμίζει έτσι τη συνείδησή του, δικαιολογεί το πάθος του για απεριόριστη απόκτηση αγαθών, «αεί προσλαμβάνειν ζητών. Τοιαύτη γαρ η του πλουτείν νόσος», το να μην έχει όριο στο να ζητάει περισσότερα.