Ὁ ἅγιος Παπουλάκος

 

Στὶς 30 τοῦ περασμένου Αὐγούστου μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ πληροφορηθήκαμε τὴν ὁμόφωνη ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νὰ ἀναγνωρισθεῖ καὶ ἐπισήμως ὁ ἀπὸ πολλῶν δεκαετιῶν τιμώμενος ἀπὸ τὸν λαὸ ὡς Ἅγιος, μοναχὸς Χριστοφόρος ὁ Παπουλάκος.

Ὁ Ἅγιος Χριστοφόρος (Παναγιωτόπουλος) γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ἄρμπουνας τῶν Καλαβρύτων τὸ 1770. Ἐργαζόταν ὡς κρεοπώλης, ὅμως ἔπειτα ἀπὸ ἕνα θεϊκὸ σημεῖο παρέδωσε τὴν περιουσία του στὰ ἀδέρφια του, ἐγκατέλειψε τὴν κοσμικὴ ζωὴ καὶ ἔγινε μοναχὸς στὴ Μονὴ τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, ὅπου Ἡγούμε­νος ἦταν ὁ περίφημος ἀρχιμανδρίτης Ἰγνάτιος Λαμπρόπουλος, ὁ ὁ­ποῖ­ος καὶ τὸν καθοδήγησε στὴ μοναχι­κὴ ζωή. Ἀργότερα ὁ Ἅγιος ἀσκήτεψε σὲ καλύβι κοντὰ στὸ χωριό του, ὅπου ἄρχισε τὴν ἀνέγερση Ἱερῆς Σκήτης στὸ ὄνομα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἔμεινε σὲ ἀπομόνωση περίπου 20 χρόνια. Τότε ἔμαθε γραφὴ καὶ ἀνάγνωση.

Σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν, βλέποντας τὴν τραγικὴ ἐγκατάλειψη τοῦ λαοῦ, πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ κηρύξει. Ἡ φήμη του διαδόθηκε γρήγορα· ἔτσι σὲ ὅποιο χωριὸ πήγαινε, οἱ ἄνθρωποι κρέμονταν ἀπὸ τὰ χείλη του. Κυρίως κήρυττε ἐναντίον τῆς μοιχείας καὶ τῆς κλοπῆς. Παρηγοροῦσε τὸν λαὸ καὶ τὸν παρακινοῦσε νὰ προσ­εύχεται. Τὰ πλήθη παντοῦ τοῦ ἐπιφύλασσαν ὑποδοχὴ Ἁγίου. Φιλοῦσαν τὸ χῶμα ποὺ πατοῦσε, ἔκοβαν κομμάτια ἀπὸ τὰ ράσα του καὶ τὰ ἔβαζαν στὰ εἰκονίσματα.

Ἦταν μιὰ ἐποχὴ κρίσιμη. Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὸν τιτάνιο Ἀγώνα τοῦ 1821 εἶχε ἀπελευθερωθεῖ· ὅμως τὸ πρῶτο διάστημα τὴν κυβέρνηση ἀσκοῦσε ἡ Βαυαρικὴ Ἀντιβασιλεία, καθὼς ὁ ἐκλεγμένος βασιλιὰς Ὄθων ἦταν ἀνήλικος.

Τότε ἐπιχειρήθηκε ἀπὸ τὴν Προτεσταν­τικὴ Βαυαρικὴ ἐξουσία ἡ πλήρης ἀνατροπὴ τῶν παραδόσεων τοῦ λαοῦ, κυρίως μὲ τὴν πολεμικὴ πρὸς τὰ Μοναστήρια καὶ τὴ διδασκαλία στὰ Σχολεῖα τῶν ἀθεϊστικῶν ἀντιλήψεων τῆς Εὐρώπης.

Ὁ Ἅγιος ταράχθηκε. Ἔβλεπε νὰ καταστρέφονται τὰ θεμέλια τοῦ Ἔθνους, νὰ περιφρονοῦνται οἱ παραδόσεις καὶ τὰ ὁράματα τοῦ λαοῦ. Ἔτσι ξεκίνησε ἀγώνα ἐναντίον αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων καὶ ἐνεργειῶν, συνεργαζόμενος καὶ μὲ τὸν Κοσμᾶ Φλαμιάτο καὶ τὴ «Φιλορθόδοξο Ἑταιρεία». Πλέον τὸ κήρυγμά του ἀπέκτησε πολεμικὸ χαρακτήρα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δίδασκε ὅτι «τὰ ἄθεα γράμματα θὰ καταστρέψουν τὸν τόπο». Ἔβλεπε τὸ μέλλον καὶ προφήτευε ὅτι θὰ ἔρθει καιρὸς ποὺ ὅλη ἡ Εὐρώπη θὰ ἑνοποιηθεῖ.

Τὸ κήρυγμά του ἐνόχλησε τὴν ἐξουσία. Συκοφαντήθηκε ὡς πράκτορας τῶν Ρώσων καὶ κυνηγήθηκε μὲ μανία. Ὅμως ὁ λαὸς τὸν φρουροῦσε καὶ τὰ στρατιωτικὰ ἀποσπάσματα δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν συλλάβουν, ὅπως εἶχαν ἐντολή. Τελικὰ τὸν συνέλαβαν μὲ προδοσία. Δικάσθηκε καὶ ἀθωώθηκε. Ὅμως ἡ ὑποτα­γμένη στὴ Βαυαρικὴ ἐξουσία Σύνοδος τὸν καταδίκασε σὲ ἐξορία ἀρχικὰ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Προφήτου Ἠλιοὺ Θήρας τὸ 1854 καὶ κατόπιν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναχράν­του στὴν Ἄνδρο.

Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος ἔζησε μὲ προσευχὴ καὶ ἄσκηση, μαρτυροῦνται δὲ θαυμαστὰ γεγονότα κατὰ τὸν ἐγκλεισμό του στὰ ὑπόγεια τῆς Μονῆς, ὅπου τὸν φρουροῦσε ἕνας χωροφύλακας. Ἔπειτα ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια, στὶς 18 Ἰανουαρίου τοῦ 1861, παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Οἱ πατέρες τῆς Μονῆς τὸν τίμησαν ὡς Ἅγιο.

Διώχθηκε, ἀδικήθηκε, περιφρονήθηκε, ἐξορίσθηκε. Ὅμως ὁ Ἅγιος ἔμεινε ἀσυμβίβαστος. Οἱ πιστοὶ τὸν δικαίωσαν. Τὸν τίμησαν ὡς Ἅγιο.

Ἡ ἐπίσημη κατάταξή του στὸ Ἁγιολόγιο ἦρθε στὴν πιὸ κατάλληλη ἐποχή, ὅπου στὴν πατρίδα μας ἡ παιδεία ἔχει κατακλυσθεῖ ἀπὸ ἀθεϊσμὸ καὶ ἀντιπαραδοσιακὲς ἀντιλήψεις. Ὅπως εἶχε προφητέψει, ἡ Εὐρώπη ἑνοποιήθηκε. Τώρα τὸ κήρυγμά του ὅτι «τὰ ἄθεα γράμματα θὰ καταστρέψουν τὸν τόπο» ἂς ἀντηχήσει μὲ δύναμη ἀφυπνιστικὴ πρὸς ὅλους!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”