Τὰ περὶ “Πρώτης Χιλιετίας” καὶ περὶ “Διῃρημένης Ἐκκλησίας”

 

Φωτο: François Malan

Τὰ περὶ “Πρώτης Χιλιετίας” καὶ περὶ “Διῃρημένης Ἐκκλησίας”

Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, Θεολόγου

  Σὲ ἄρθρο τοῦ Gianni Valente στὴ Vatican insider, ἡμερομηνίας 9 Δεκεμβρίου 2014 τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖτο, «Ἰωάννης Περγάμου: τὸ Φανάρι σὲ μία “προκαταβολὴ” γιὰ τὴν πλήρη κοινωνία» (Ioannis di Pergamo: al Fanar un “anticipo” della piena comunione) ἀνεφέροντο μεταξὺ ἄλλων τὰ ἀκόλουθα: «Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία “δὲν προτίθεται νὰ ἐπιβάλλει καμιὰ ὑποχρέωση”, γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν πλήρη κοινωνία μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς».

  “Δυνατὰ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου”, ἦταν ἡ σχετικὴ ἀναφορά τοῦ μ. Ἐπισκόπου Περγάμου. Ὁ Gianni Valente σημείωνε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Εἰδικὰ ὅταν εἶπε ὁ Πάπας ὅτι, γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ὁ στόχος τῆς πλήρους ἑνότητας μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, “ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία δέν προτίθεται νὰ ἐπιβάλλει καμιὰ ὑποχρέωση”, γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν πλήρη κοινωνία μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς», ὁ μ. Περγάμου χαρακτήρισε ὡς δυνατὰ αὐτὰ τὰ λόγια, τὰ ὁποῖα εἶπε ὁ Πάπας στὸ Φανάρι.

  Ἀκολούθως ὁ μ. Περγάμου, ἀνέφερε ὅτι «εἶναι σημαντικὸ νὰ μοιράζονται τὴν ἴδια Πίστη. Τὸ μόνο θεμέλιο τῆς ἑνότητάς μας εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς ἴδιας Πίστης», «Τὸ ζήτημα εἶναι νὰ ἐπισημάνουμε τί εἶναι ἡ ἴδια Πίστη ποὺ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε μαζί, γιὰ νὰ ζήσουμε σὲ πλήρη κοινωνία».

  Καὶ ρώτησε κατόπιν ὁ ἀρθρογράφος «Ποιὰ κριτήρια πρέπει νὰ ἀκολουθηθοῦν;» Στὸ ἐρώτημα τοῦτο, αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ μ. Περγάμου: «Γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ἡ κοινὴ Πίστη ποὺ ἐπιτρέπει τὴν πλήρη μυστηριακὴ κοινωνία εἶναι αὐτὴ τῶν Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς πρώτης χιλιετίας».

  Ἡ ἀναφορὰ στὴν πρώτη χιλιετία ἐπίσης τόσο ἀπὸ τὸν Πάπα Φραγκίσκο, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη (στὴν Avennire), δημιουργεῖ στρεβλὲς ἐκκλησιολογικὲς ἐντυπώσεις. Ἡ ζωὴ στὴν Μία Ἁγία Ἐκκλησία δὲν ἔχει διακοπεῖ τὸ ἔτος 1054 μ. Χ. «Ἡ Ἐκκλησιαστική μας Παράδοση, εἶναι ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας», ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης.

Ὁ ἀρθρογράφος μετέπειτα ἔκανε τὴν ἑξῆς ἐρώτηση – ἀναφορά, στὰ λόγια τοῦ Πάπα Φραγκίσκου κατὰ τὴν ἐπιστροφή του ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη: «Ἂν πρέπει νὰ περιμένουμε τοὺς θεολόγους νὰ συμφωνήσουν, δὲν θὰ ἔλθει ποτὲ ἐκείνη ἡ ἡμέρα».

  Καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Περγάμου ἦταν ἡ ἀκόλουθη : «Ναί, αὐτὸ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀλήθεια. Ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγμή, γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία ὅτι ἡ θεολογία ἔχει διχάσει τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι καὶ τώρα ἡ θεολογία θὰ βοηθήσει στὴν ἀνασκευὴ καὶ νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Ἐκκλησία. Δὲν μποροῦμε νὰ ἀγνοήσουμε τὶς θεολογικὲς διαφωνίες ποὺ ὁδήγησαν στὴ διαίρεση τῆς Ἐκκλησίας».

  Ἀξίζει νὰ ἀναφερθεῖ παρενθετικὰ ὅτι σὲ παλαιότερο ἄρθρο του ὁ Gianni Valente, στὶς 26 Φεβρουαρίου 2014 μὲ τίτλο «Μητροπολίτης Ἰωάννης Ζηζιούλας, “Κίνδυνος ἀποτυχίας θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Καθολικούς”», ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Περγάμου εἶχε ἐκφράσει τὴν ἴδια ἀνησυχία γιὰ ἀποτυχία τοῦ διαλόγου.

  Στὴν ἐρώτηση ὅτι, «ἡ τελευταία σύνοδος τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ “Καθολικῶν” καὶ Ὀρθοδόξων εἶχε πενιχρὰ ἀποτελέσματα, εἰδικὰ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι προέκυψαν διαιρέσεις μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Πῶς τὸ ἐξηγεῖ­τε;», ἡ ἀπάντηση ἦταν ὡς ἑξῆς: «Εἶναι σημαντικὸ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἑνωμένοι μεταξύ τους. Δυστυχῶς βλέπω ὅτι κάποιοι Ὀρθόδοξοι ἐπιστρέφουν στὴν παλιὰ πολεμικὴ ἐναντίον τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Παπισμοῦ. Καὶ αὐτὸ σίγουρα δὲν βοηθᾶ».

Διαγράφεται ἡ «ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας»; Περιθωροποιεῖται καὶ καθίσταται δευτερεύουσα ἡ δογματικὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ; Πῶς ἐκλαμβάνουν τὴ θεολογία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας μετὰ τὸ Σχίσμα καὶ τὴν ἀποκοπὴ τῶν Παπικῶν ἀπὸ τὴ Μία Ἁγία Ἐκκλησία;

  Ὡς «Στροφὴ τοῦ Φαναρίου» (svolta del Fanar), παρουσίαζαν οἱ βατικάνειοι τὰ συμβάντα κατὰ τὴ Θρονικὴ Ἑορτὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (ἄρθρο τοῦ Gianni Valente στὴν Vatican insider, ἡμερομηνίας 30 Νοεμβρίου 2014), καταδεικνύοντας σαφέστατα τὸ ἀμετακίνητο τοῦ Βατικανοῦ. Μάλιστα ἐπεσήμαναν οἱ Βατικάνειοι ὅτι «ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία “δὲν προτίθεται νὰ ἐπιβάλλει καμιὰ ὑποχρέωση” γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν πλήρη κοινωνία μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς».

Ὁμίλησε καὶ παλαιότερα ὁ ἀρθρογράφος Gianni Valente, γιὰ τὶς προσπάθειες τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, τοῦ σημερινοῦ “διαδόχου τοῦ Πέτρου”, γιὰ τὴ ἀποκατάσταση τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ “Καθολικῶν” (Παπικῶν) καὶ Ὀρθοδόξων, ἡ ὁποία εἶναι δυνατὴ ἀκόμα καὶ τώρα, χωρὶς τὶς θεολογικὲς προϋποθέσεις τῶν Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν. Αὐτὰ ὅλα μᾶς προβληματίζουν καὶ μᾶς λυποῦν.

  Οἱ θεολογικὲς προϋποθέσεις τῶν Ὀρθοδόξων, θὰ πρέπει κατὰ τοὺς Παπικοὺς νὰ παραμεριστοῦν. Πρὸς τοῦτο προβάλλουν τὴ θέση τῆς Β΄ Βατικανείου Συνόδου, ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες “ἔχουν ἀποστολικὴ διαδοχὴ” καὶ αὐτὸ ἀρκεῖ. Δὲν ὁμιλοῦν γιὰ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ γιὰ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μὲ ὅ,τι αὐτὸ ἐξυπονοεῖ.

Δὲν ἤθελε ὁ Παπισμὸς νὰ ὑποτάξει τοὺς Ὀρθοδόξους; Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καταμαρτυρεῖ μὲ μελανὲς σελίδες τὴν Παπικὴ ἐξουσιαστικὴ μάνητα.

Οὐδεμία ἀναφορὰ λοιπὸν στὶς πλάνες ποὺ παρεισέφρησαν μετὰ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054 μ. Χ. Οὐδεμία ἀναφορὰ στὸ Filioque, οὐδεμία ἀναφορὰ στὸ παπικὸ ἀλάθητο, οὐδεμία στὴν ἄσπιλο Σύλληψη τῆς Θεοτόκου, οὐδεμία ἀναφορὰ στὴ μὴ παραδοχὴ ἀπὸ μέρους τῶν Παπικῶν τῆς διάκρισης οὐσίας καὶ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ κ.ἄ.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχει διαιρεθεῖ. Ἡ ἀποκοπὴ τῶν Παπικῶν δὲν συνεπάγεται καὶ διαίρεση τῆς Ἐκκλησίας. Ὀρθὰ ὁμολογοῦμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε ἔχασε τὴν Οἰκουμενικότητά της, οὔτε ἔπαψε νὰ εἶναι «ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς γῆς», ὅπως ὀρθὰ χαρακτηρίζεται στὰ ἀρχαῖα λειτουργικὰ κείμενα.

Ἀντὶ ἐπιλόγου ἂς ἀναφέρομε τί σημείωνε ὁ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Β. Ἰωαννίδης εἰς τὸ Ἐπίσημον Δελτίον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Ἐκκλησία», 1ης Ἰουνίου 1954: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατέχει πλήρη καὶ ἀναλλοίωτον τὴν διδασκαλίαν καὶ τὴν παράδοσιν τῆς μιᾶς, ἀρχαίας καὶ ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας καὶ ὑποστηρίζει καὶ πιστεύει ὅτι εἶναι ἡ Una Sancta, ἡ συνέχεια τῆς Ἀποστολικῆς, ἀρχαίας καὶ ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας. Δὲν ἔχει παραλλάξει οὐδέν, ἐξ ὅσων παρέλαβεν».