ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ
Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, σεβαστή γερόντισσα, εἶναι ἡ δύναμις ἡ νικήσασα τόν κόσμον. Ἀπό πουθενά ἀλλοῦ τονίζουν οἱ Ἅγιοι, δέν γίνεται τόσο γρήγορα καί μέ ἀσφάλεια ἡ προκοπή τῆς ψυχῆς ὅσο ἀπό τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Πίστη στόν Τριαδικό Θεό καί στόν μονογενή Υἱό Του, Σωτῆρα Ἰησοῦ Χριστό.
Ὁμιλοῦμε γι’ αὐτήν πού εἶναι ριζωμένη βαθιά στήν ψυχή, μέ τήν ὁποία πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἀληθινές οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Μεσσία, τίς ὁποῖες ὑποσχέθηκε γιά ὅσους Τόν ἀγαποῦν, καθώς καί οἱ ἀπειλές και οἱ κολάσεις σέ ὅσους Τόν ἀρνοῦνται. «Καί ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον». Ἔτσι μέ τήν ἐσωτερική αὐτή βεβαιότητα, ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανός προχωρεῖ μέ προθυμία στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν χωρίς νά διστάζει, ἀλλά μιμεῖται τούς κόπους καί τίς καλωσύνες τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.
Φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι ἡ προσπάθεια γίνεται ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ καί πρός δόξαν Θεοῦ. «…ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». Οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκουν: «Τό νά ἀναγνωρίζει κανείς ἕναν Θεόν στήν οὐσίαν, Τριαδικόν στίς ὑποστάσεις, εἶναι ρίζα ἀθανασίας». Ἐπίσης τό νά ἀποδέχεται ἕναν μοναδικό Σωτῆρα, τόν Θεάνθρωπο Χριστόν, εἶναι ἡ ἀληθινή ἄγκυρα ἐλπίδας.
Σύμφωνα μέ τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, οἱ κολάσεις εἶναι διαφόρων εἰδῶν καί αἰώνιες· ὅπως καί οἱ ἀμοιβές τῶν δικαίων εἶναι αἰώνιες. Συνεπῶς οἱ ἕξεις τῶν παθῶν εἶναι προπληρωμές τῶν κολάσεων· ὅπως καί οἱ προπληρωμές τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι οἱ ἐνέργειες τῶν ἀρετῶν και οἱ καλωσύνες στούς πάσχοντες ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἀνταποδόσεις τῶν ἀμοιβῶν εἶναι ἴσες ἄν καί φαίνονται σέ πολλούς ἄνισες.
Γιατί σέ ἄλλους ἡ θεία δικαιοσύνη δίνει τήν αἰώνια ζωή, ἐξαιτίας τῆς καλῆς προαιρέσεως , σέ ἄλλους τήν αἰώνια κόλαση γιά τήν κακή τους βούληση. Σαφῶς καί οἱ δύο περιπτώσεις τοῦ Εὐαγγελίου, ἀφοῦ περάσουν τήν παρούσα ζωήν· εἴτε καλῶς, εἴτε κακῶς, θά ἔχουν καί τίς ἀμοιβές, ἀνάλογες μέ τά ἔργα τους.
Τό ποσόν ἤ τό ποιόν τῆς μετοχῆς τους, θά εἶναι ἀνάλογο μέ τήν ἕξη καί τήν ἐνέργεια τῶν παθῶν ἤ τῶν ἀρετῶν· μέ κριτήριο ἀνάλογα, τί ἐποίησαν στούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὅτι οἱ ἀπαρχές τῶν κολάσεων εἶναι κρυμμένες στίς ψυχές τῶν ἀμετανοήτων, σκληρόκαρδων καί ἀνελεημόνων.
Ἔτσι καί οἱ προπληρωμές τῶν ἀγαθῶν τῆς Βασιλείας ἐνεργοῦν καί μετέχονται στίς καρδιές τῶν δικαίων καί ἐλεημόνων μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πολλές φορές γιά τήν σκληροκαρδία καί ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων στέλνονται ὀδυνηρές δοκιμασίες (βλέπε ἐποχή Νῶε ἤ Σόδομα καί Γόμορα). Παραχωροῦνται ἀπό τήν θεία Πρόνοια, γιά τόν περιορισμό τοῦ κακοῦ ἤ τήν μετάνοια, ὅπως εἰ δυνατόν καί οἱ ροπές τῶν προθέσεων τῶν ἀνθρώπων νά ἐνεργοῦν πρός τό ἀγαθόν θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἀποφεύγοντας τό πονηρόν, μέ ψευδεῖς σοφιστεῖες. Δηλαδή, ἐκδηλώνεται ἡ δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ, ἀνάλογα μέ τήν ἀπιστία ἤ τήν πίστη στόν λόγο τοῦ Θεανθρώπου· ποιά δηλαδή ἀπήχηση ἀντανακλᾶται κατά τήν παιδαγωγία καί τήν πράξη κάθε ἀνθρώπου.
Τό κατά φύσιν πού ὀδηγεῖ μέ ἀγῶνες στό ὑπέρ-φύσιν ἤ τό ἀφύσικο καί ἀνώμαλο πού ἀρνεῖται τόν Δημιουργό, γίνονται ἀντιληπτά καί δέν χρειάζονται τήν ἐπένδυση νόμων. Δηλαδή, εἶναι ἤ δέν εἶναι, θεοδεχούμενα ἤ θεομίσητα.
Φρονοῦμε, συνεπῶς ἁγία γερόντισσα, ὅτι: «Ἄν ἡ ἀνθρώπινη φύση δέν διατηρηθεῖ ἀμὀλυντη και ἐλεήμων ἤ ἄν δέν καθαρθεῖ ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα καί νά γίνει ὅπως πλάστηκε ἐξ ἀρχῆς, εἶναι ἀδύνατον να γίνει ἕνα σῶμα καί ἕνα πνεῦμα μέ τόν Χριστόν καί τώρα καί κατά τήν μέλλουσα συνάρθρωση τῶν σωζωμένων σ’ Αὐτόν. Γιατί ἡ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού προκαλεῖ αὐτή την συνοχή καί τήν ἕνωση, δέν συνηθίζει νά συμπληρώνει τόν νέο χιτῶνα τῆς Χάριτος, συρράπτοντας ἕνα κουρέλι παλιωμένο στά θεομίσητα πάθη».(Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)
Ἐκεῖνος λοιπόν πού ἔχει σπλάχνα οἰκτιρμῶν καί ἐλεήμονα καρδιά , πού δέχτηκε δωρεάν ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιον τήν ἀνακαίνιση καί τήν φύλαξε μέ ὑπομονή, θά λάβει τότε ἰσότιμα μέρος στήν μορφοποίηση τῶν σωζωμένων σέ σῶμα Χριστοῦ, ἀπολαμβάνοντας μέ τρόπο ἀνέκφραστο τή θέωση. Γιατί δέ μπορεῖ τότε νά εἶναι κανείς μέ τόν Χριστό Ἰησοῦ ἤ μέλος τοῦ Μεσσίου, ἄν δέν γίνει μέτοχος τῆς ἀκτίστου Χάριτος ἀπό ἐδῶ, ἔχοντας διαμορφώσει τό ἐσωτερικό του μέ τήν ἀλήθεια καί τήν γνώση κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο[1]. Ἀδύνατον, λοιπόν, μέ ἄλλον τρόπο νά ἀνοίξει ἡ πηγή τῶν οἰκτιρμῶν πού παρέχει στήν ψυχή τό Ἅγιον Πνεῦμα. Τίποτε ἄλλο δέν εἶναι τόσο συγγενές μέ τόν Χριστόν Ἰησοῦν, ὅσο τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας πρός τούς ἀδελφούς Του, τούς ἐλαχίστους. Ἡ ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν μεταβληθεῖ σέ πόθο καί ἑνωθεῖ μέ τήν ἐπιθυμία τῶν θείων πραγμάτων, κάνει τήν ψυχή ἄφοβη καί γεμάτη σπλάχνα οἰκτιρμῶν· καθώς καί τόν νοῦν καί τήν καρδίαν μητέρα τοῦ Θείου Λόγου καί τηρητή τῶν Θείων ἐντολῶν.
Τέλος ἐλευθερώνει τήν καρδιά ἀπό τίς ὠδίνες τοῦ Ἅδη καί ἀπαλλαγμένη ἀπό τούς στεναγμούς τῆς Κρίσεως, τήν κυριεύει πόθος καί χαρά τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, σύμφωνα καί μέ τήν διδασκαλία τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς.
Στόν δίκαιον Κριτήν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1](Ρωμ.2, 20)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου