Αἰδώς, Ἀργεῖοι

 

Αἰδώς, Ἀργεῖοι

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος 

Ἡ βεβήλωση τῆς μνήμης προσώ­πων πού ἀποτελοῦν σύμβολα διαχρο­νικά ἀ­πο­δεικνύει τή γενικότερη σήψη τῆς κοι­νω­νίας μας καί τήν ἀποπτωτική κα­τά­σταση τῆς ἄκρως παρακμιακῆς ἐ­ποχῆς μας. Ὁ λό­γος γιά τό ἀπαράδεκτο μονό­πρακτο θεα­τρικό ἔργο σχετικά μέ τήν ἐ­ρωτική ζωή τῆς Δέσποινας Ἀχλα­διώτου, τό ὁποῖο πα­ρου­σιάσθηκε στό Μέγαρο Μου­σικῆς Ἀ­θη­νῶν κατά τόν ἑ­ορτασμό τῆς Ἡμέρας τῶν Ἐνόπλων Δυ­νάμεων, διασύ­ροντας τήν «Κυρά τῆς Ρῶ».

  Ζοῦμε ὄντως σέ μιά ἐποχή ἀντιηρω­ική, ὅπου τά θεμέλια τοῦ Ἔθνους μας κατακρημνίζονται, οἱ ἀξίες ἀποδομοῦ­νται, τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Φυλῆς μας ἀποϊερο­ποι­οῦνται, ἡ κοινωνία μας παραπαίει. Ἔ­τσι, κοντά στ’ ἄλλα, τά ᾽βα­λαν καί μέ τήν «Κυρά τῆς Ρῶ», τήν Ἑλ­ληνίδα πού ἔχει ἀναδειχθεῖ σύμβολο καί φυσιογνωμία ἐμ­βληματική στήν ἐσχατιά τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἕνα νησί στό στόμα κυριολεκτικά τοῦ λύ­κου, σέ ἀπόσταση ἀ­ναπνοῆς ἀπό τόν Τοῦρκο, τρία ναυτικά μίλια δυτικά τοῦ Καστελόριζου καί τρία ἀπό τά μικρασιατικά παράλια.

  Ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτου πάνω ἀπό πενήντα χρόνια, ἀπό τό 1927 -κοπελίτσα τότε- καί ὥς τόν θάνατό της, κάθε πρωί ἔκανε τήν ἔπαρση τῆς ἑλ­ληνικῆς σημαί­ας στή Ρώ καί τήν ὑπέστελ­λε μέ τή δύση τοῦ ἡλίου, συμβάλ­λο­ντας μέ τόν τρόπο αὐτό στήν ἀ­νά­δειξη τῶν ἑλ­ληνικῶν κυ­ριαρχι­κῶν δικαι­ωμάτων στήν ἐν λόγῳ νησίδα. Εἶχε ἐγκατασταθεῖ σέ αὐτό τό ἄγο­νο νησί μέ τόν ἄνδρα της Κώστα καί τήν τυφλή μητέρα της ἀπό τό 1924. Μετά τόν θάνατο τοῦ ἄνδρα της καί τῆς μητέρας της, ἡ κυ­ρα-Δέσποινα ἤ ἡ «Κόρη τῆς Ρῶ», ὅπως τήν ἔλεγαν ἐκεῖ, κατόρθωσε μόνη της νά κρατήσει ἑλληνικό τό νησάκι της, καλλιεργώντας τή γῆ του καί βόσκοντας τά λιγοστά ζῶα της.

  Ὑπενθυμίζουμε πώς στόν Β´ Παγκό­σμιο Πόλεμο πῆγε στό Καστελόριζο καί ἐ­κεῖ ἔδρασε μέ τίς ἀποστολές στρα­τευ­­μάτων γιά τή Μέση Ἀνατολή, κρύβοντας καί φυγαδεύοντας ἀξιωματικούς καί στρα­τιῶ­τες, ἐνῶ ὅλοι σχεδόν οἱ κά­τοι­κοι τοῦ Κα­στελόριζου εἶχαν φύγει γιά τά γύρω νησιά, τήν Κύπρο καί τήν Αἴ­γυ­πτο. Καί ὅ­ταν μέ διαταγή τῶν Ἄγγλων ἐγκα­ταλεί­φθηκε ὁ­μαδικά τό Καστελό­ριζο, ἐκεί­νη παρέμεινε μόνη στή Ρώ. Χάρη σ᾽ αὐτήν τό μικρό αὐτό νησί, στό ὁποῖο ὕψω­νε τή ση­μαία ἤ χαιρετοῦσε μέ αὐτήν τά διερχό­με­να πλοῖα, πα­ρέμεινε ἑλληνικό. Κι ἐκεῖνα ἀνταπέδιδαν τόν χαι­ρετισμό μέ τά σφυρί­γ­ματά τους. Βρο­ντο­φώ­να­ζε ἔτσι σέ ὅ­λους -καί κυ­ρίως στούς ἀ­πέ­ναντι, στούς Τούρ­κους- πώς ὁ τό­πος πού πατοῦσε ἦ­ταν Ἑλ­λά­δα ἀπό τόν Ὅ­μη­ρο καί πρίν ὥς καί σή­μερα. «Γιά τήν Ἑλλάδα τό ᾽κανα. Νιώθεις πιό πολύ τήν Ἑλλάδα, χαμένος ὅ­πως εἶσαι μέσα στό πέλαγος, λίγες ἑ­κα­το­ντά­δες μέτρα ἀπό τίς τουρκικές ἀ­κτές», δή­λω­­­σε, ὅταν τή βρά­βευσε ἡ Ἀκαδημία Ἀ­θηνῶν.

  Ἔφυγε σέ ἡλικία 92 ἐτῶν σέ νοσοκομεῖο τῆς Ρόδου στίς 13 Μαΐου τοῦ 1982. Ἡ κηδεία της ἔγινε μέ τιμές ἐθνι­κῆς ἡρωίδας στό Καστελόριζο καί ἡ σορός της μεταφέρθηκε στή Ρώ. Τό φέρετρό της ἦταν σκεπασμένο μέ τήν ἑλ­ληνική σημαία. Εἶχε ζητήσει ἡ ἴδια νά ταφεῖ μέ αὐτή τή σημαία. Τήν ἔθαψαν κάτω ἀπό τόν ἱστό, ὅπου ὕ­ψωνε τή σημαία, γιά νά παραμείνει τό σκήνωμά της ἐκεῖ αἰώνιος ἀκρίτας τῶν ἰδα­­νικῶν τοῦ ἔθνους καί τῆς Φυλῆς μας. Ἐ­κεῖ ὀφείλουν νά τῆς ἀποδίδουν τιμή οἱ Ἕλληνες. Καί πρῶτα ἀπό ὅλους οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις, πού καί αὐτές εἶναι θεματοφύλακες τῶν ἴ­διων ἰδανικῶν καί ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πολύ σωστά, λοιπόν, προ­βλε­­πόταν στήν ἑορτή τῶν Ἐνόπλων Δυ­νά­με­ων ἀναφορά στή Δέσποινα Ἀ­χ­λα­διώ­του· ἀναφορά ὅμως τιμητική καί ὄχι ἐ­ξευ­τελι­στική!

  Ἀλήθεια, πῶς ἐπέτρεψαν νά διατυπωθοῦν δῆθεν ἀπό τήν «Κυρά τῆς Ρῶ» τέ­τοιοι μονόλογοι καί χυδαιολογίες; Δέν ἔ­λεγξε κανείς τό σενάριο; Ἕξι χρόνια παρουσιάζεται τό θεατρικό καί θεωρεῖ­ται ἀπόδοση τιμῆς στήν «Κυρά τῆς Ρῶ»; Δέν ἤξεραν τί διαλαμβάνει καί τό παρουσίασαν μπροστά σέ κοινό 2.000 ἀ­ξιωματικῶν καί πολιτῶν;

Καί τό ἀκόμη ἀνησυχητικό εἶναι ὅτι μέ τέτοιες θεατρικές παραστάσεις προσπαθοῦν νά ἐ­μπνεύσουν καί νά ἐμψυχώσουν τίς τά­ξεις τῶν ἀξιωματικῶν! Βεβαίως, δέν ἀ­παλλάσσονται ἀπό τήν εὐ­θύνη καί ὅσοι καταδέχονται νά παρακο­λου­θοῦν τέτοιες παραστάσεις. Πῶς ἀνέχονται τέτοιο διασυρμό; Ὅ,τι λάμπει καί δέν μπο­ροῦμε νά τό φτάσουμε, πρέπει νά ἀμαυρώνεται, νά κηλιδώνεται, νά λασπώνεται;

  Ἀλλά καί πρίν ἀπό μερικά χρόνια ντοκιμαντέρ παρουσίαζε τόν «Γέρο τοῦ Μο­ριᾶ», τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ὡς gay καί μάλιστα ἀρραβωνιασμένο! Πιθανῶς μέ αὐτές τίς καινοφανεῖς ἀπόψεις περί τοῦ... ἐρωτικοῦ προσα­νατολισμοῦ τοῦ κορυφαίου ἥρωα, στόν ὁ­ποῖο τό ἔθνος ὀφείλει τήν ἐπιτυχία τῆς Ἐ­πα­νάστασης τοῦ 1821, ἐπιδίωκαν νά μᾶς προετοιμάσουν γιά τά σημερινά θλιβερά τεκταινόμενα καί νά ἀ­πενοχοποιήσουν πάθη καί διαστροφές.

  Ὑπάρχει ἀναμφίβολα μιά ὁμάδα ἀν­θρώπων πού μισεῖ καθετί ἑλληνικό. Προφανῶς ὅλοι αὐτοί ἀποστρέφονται ὁτιδή­ποτε καθιστᾶ περήφανο τόν Ἕλ­ληνα ἀνά τούς αἰῶνες καί προωθοῦν τίς συμπλεγ­ματικές ἐμμονές τους γιά τήν ἱστορία. Ὁ πραγματικός ὅμως ἥρωας εἶναι αὐτός πού στέκεται ἀπέναντι στόν ἐχθρό ἕτοιμος πάντα νά ἀντισταθεῖ, νά θυσιαστεῖ· ὅ,τι δηλαδή ἔπραττε ὁ ἑλληνικός λαός μέσα στούς αἰῶνες.

  Σήμερα, πού ἡ ἑλληνική κοινωνία σείεται συθέμελα, ἡ οἰκογένεια βομ­βαρδί­ζε­ται, ἡ νεοολοκληρωτική ἰδεολογία γιά τήν κατασκευή μιᾶς παρηκμα­σμένης κοινωνί­ας ἐπιτίθεται σέ ὅλα τά ὑποστηρίγματά μας, ἐνῶ ὁ πιστός λαός βρίσκεται σέ κα­τά­σταση ἔμπονης ἀγωνίας γιά τήν ἐπιβίω­ση τῆς πατρίδας μας, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τή μνήμη καί τήν προσέγγιση τῆς θυσίας τῶν ἡρώων, πού κινοῦνται ψηλότερα ἀπό τά δικά μας χαμερπῆ ἐνδιαφέροντα. Κατά συνέπεια: «Ἑκὰς οἱ βέβηλοι»! Ντρο­πή σέ ὅσους ἀποκαθηλώνουν τέτοιες ἡρωι­κές μορφές!