Κυριακή του Σπορέως (Δ’ Λουκά)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ (Δ’ΛΟΥΚΑ)

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ». Τό καινόν μυστήριον ὑπό τόν ἥλιον. Τό πάντοτε καινότατον καί μηδέποτε γηράσκων·

Τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας - τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ἡ ἔξοδος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς κόλπους τοῦ Πατρός. Ἐξῆλθε: «γιά νά σπείρει τόν σπόρο του». Ἦλθε ὁ Διδάσκαλος· διδάσκει ὁ Καθηγητής· ὁ Μεσσίας, τά λόγια τῆς αἰωνίου ζωῆς. Δικά Του εἶναι, γιατί ὅτι ἔχει ὁ Πατέρας ἀνήκει ὁλόκληρο καί στόν Υἱό, αἰώνια. Τά λόγια, ὁ λόγος τῆς διδασκαλίας εἶναι πνεῦμα καί ζωή[1]. Στόν Χριστό ἀνήκει ὁ «σπόρος» καί μόνο Αὐτός εἶναι πού Τόν σπέρνει ἀδιάλλειπτα.

Μέ αὐτό δείχνει ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ ἐπάνω ἀπό ὅλους, ὁ ἀληθινός Σωτῆρας τοῦ κόσμου, ὁ Θεός. Συνεπῶς, ἁγία γερόντισσα, ὅλοι οἱ κήρυκες τῆς εὐσεβείας, ὅλοι οἱ Εὐαγγελιστές τῆς ἐν Χριστῷ πολιτείας ὑπηρετοῦν στήν γενιά τους, τήν βουλή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὡς ἀληθινός Θεός, ἔχει δικό Του, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, αὐτόν τόν σπόρο τῆς αἰωνίου ζωῆς καί Αὐτός σπέρνει παντοτινά μέ τόν φυσικό νόμο μέσα στήν κτίση καί μέ τόν νόμο πού ἔχει δοθεῖ γραπτῶς στούς Ἰσραηλῖτες καί μέ τόν προφορικό λόγο. Στούς ἐσχάτους καιρούς, μέ τό Εὐαγγέλιο τῆς Χάριτος.

Καιρός πάλι τοῦ τέτοιου σπόρου εἶναι ὅλος ὁ βίος κάθε ἀνθρώπου, καί μάλιστα ὅλος ὁ χρόνος ἕως τῆς συντελείας· καιρός δέ θερισμοῦ τοῦ σπόρου τούτου, εἶναι ἡ Δευτέρα ἔλευσις καί ἐπιφάνεια τοῦ Κυρίου. Προφανῶς, ἀδελφοί, χρειάζεται προσοχή, προσευχή, ἐπαγρύπνηση, ἁγνότητα, καί σωφροσύνη, οὔτως ὥστε ἡ ψυχή νά καρποφορήσει ἀγαθούς καρπούς ἐν ὑπομονῇ. Γιατί αὐτά, πού μάτια δέν τά εἶδαν καί αὐτιά δέν τά ἄκουσαν καί νοῦς ἀνθρώπου δέν τά διανοήθηκε[2], αὐτά εἶναι πού θά δοθοῦν σύμφωνα μέ τήν ἀδιάψευστη ὑπόσχεση, σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι, μέ τήν συνέργεια τῆς θείας Χάριτος, δείχνουν ὑπομονή καί καρποφοροῦν τίς ἀρετές τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ. Ἀπό αὐτά τά ἀνωτέρω «σημεῖα», ὀφείλει ὁ καθένας νά κατανοεῖ, ἄν ἔλαβε τόν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος, ἀπό τόν Νυμφίο καί Δεσπότη Χριστό. Καί ἄν τόν ἔλαβε ἄς φροντίζει νά τόν κρατᾶ, μέ νήψη· διότι ὑπάρχει καί ὁ ἀρραβῶνας τοῦ Σατανᾶ καί τό τελικό σφράγισμα καί στό τέλος ἡ αἰώνια καταδίκη. (ὁ νοῶν, νοείτω).

Χρειάζεται προσοχή ἀδελφοί. Πρῶτα ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐξέβαλε, ἔτσι καί ἀποδοκίμασε ἐκείνους πού δέν πρόσεξαν στήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού εἶναι, ὅσοι ἔπεσαν στόν δρόμο τῆς πλάνης(αἵρεση) καί καταπατήθηκε ὁ λόγος τοῦ Μεσσίου καί τόν ἀφάνισαν οἱ δαίμονες. Δηλαδή, σέ καρδιές πού ἦταν ἔξω ἀπό τήν κύρια καί εὐθεία ὁδό.[3]

Ἀκόμη, ἀπεδοκίμασε καί ἐκείνους πού πρόσεξαν μέν, ἀλλά γιά λίγο, πού εἶναι, ὅσοι μοιάζουν μέ πέτρινη γῆ, δηλαδή ἔχουν πωρωμένη καί σκληρή καρδιά, μέσα στήν ὁποία δέν μπορεῖ νά προχωρήσει ὁ λόγος καί νά ῥιζωθεῖ, γι’ αὐτό  ἀφοῦ φύτρωσε, ξηράθηκε.

Ἐπίσης σ’ ἐκείνους πού δέχτηκαν τήν διδασκαλία, γνωρίζουν μέν, ἀλλά ἔχουν διαφθαρεῖ ἀπό τόν πλοῦτο καί τήν δόξα καί τήν τρυφή. Συγχωρέστε με, σεβαστή γερόντισσα, ἀλλά νομίζω ὅτι ἴσως πιό πολύ ἀπ’ ὅλους, νά εἶναι αὐτοί οἱ δυστυχισμένοι. Ἔπειτα, χριστιανοί μου, μέ τήν παραβολή πού ἀκούσαμε σήμερα, εἰσάγει καί φανερώνει ὁ Κύριος, ποιοί εἶναι οἱ εὐδόκιμοι, «ἡ γῆ, ἡ ἀγαθή».

Δηλαδή ψυχή, πού ἔχει καλή καί ἀγαθή προαίρεση, ἡ ὁποία καί δέχεται πρόθυμα καί κρατεῖ κοντά της στόν νοῦ, στήν καρδιά, τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, μή ἐπιτρέποντας στούς ἐχθρούς τῆς σωτηρίας της, νά δημιουργήσουν παρόδους ἀπιστίας καί ἀσχημοσύνης καί ἀτιμίας.

Ὑπομονετικά φυλάττουν μέ βεβαία πίστη, ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα καί ἀγάπη πού δέν ἐκπίπτει, τά λεχθέντα καί ἀκουσθέντα ἀπό τά γλυκύτατα χείλη τοῦ Μεσσίου. Ἀποκρούουν μέ βδελυγμία, τόν δυσώδη καί βορβορώδη τρόπο ζωῆς τῆς Ν. Ἐποχῆς, ὅπως παρουσιάζεται ἀπό πολλά μέσα(media), πού τά ὑπηρετοῦν δυστυχισμένα πλάσματα, σκεπτόμενα καί πράττοντας ἄσχημα· πού προσβάλλουν τήν ὡραία ἁγιοτόκο Πατρίδα μας, τούς ἥρωές της, τούς εὐεργέτες της, τούς ἕντιμους διδασκάλους τοῦ γένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Αὐτοί οἱ λεβέντες, οἱ φύλακες τῆς ἀληθείας, τά παλικάρια, ἄντρες καί γυναῖκες, μέ τό ὀρθόδοξο φρόνημα, τήν εὐθεία κορμοστασιά, ἐργαζόμενοι στίς θεῖες ἐντολές, καρποφοροῦν μέ ὑπομονή· αὐξάνουν τά τάλαντα· καί δοξάζεται ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Σωτῆρας Χριστός, μέσα ἀπό τή ζωή, τήν ὁμολογία καί τά ἔργα τους, καθ’ ἡμέραν.

Ἀδελφοί μου, ὁ Θεός Πατέρας, ὅ,τι πολυτιμότερο θά μποροῦσε νά δώσει στόν ἄνθρωπο, τό ἔδωσε. «…ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ, γεννόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν».

Ὁλόκληρος ὁ Θεός Λόγος, ὁ ἀχώρητος καί κατά πάντα ἀπεριόριστος, ἦλθε- χώρεσε, ἀνάμεσά μας· σπέρνει, ἕως τέλους, τόν αἰώνιο σωτήριο λόγο Του, ὅπου γεμίζει τίς ψυχές, τίς καρδιές, τόν νοῦ, τῶν θελόντων σωθῆναι, Πνεῦμα Πανάγιον εἰς τούς αἰῶνας.

Σέ Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ βασιλεία, τό Κράτος, εἰς αἰῶνας αἰώνων.Ἀμήν.

---

[1](Ἰωάν. 6, 63)

[2](Α΄Κορ. 2, 9)

[3](Πράξ. 13,10)