Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

  «Οὐ γάρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον ἵνα κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ».[1] Οἱ Ἰουδαῖοι, φρονοῦσαν περί τοῦ Μεσσίου, ὅτι θά σώσει μόνον τούς Ἰουδαίους, θά ἀποκαθιστοῦσε τόν θρόνο τοῦ Δαβίδ· καί οἱ Ἑβραῖοι θά κυριαρχοῦσαν ἐπί τῶν ἄλλων Ἐθνῶν, ἐξουσιάζοντας τούς πάντας. Πίστευαν, δηλαδή, ἀντίθετα ἀπ’ ὅ,τι ἔγραψαν οἱ Προφῆτες καί συστηματικά παρερμήνευαν τίς προφητεῖες, ἐνῶ τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ κατεδίωκαν ἄχρι διωγμοῦ καί ἐνίοτε μέχρι θανάτου.

Ἐν τούτοις, ὅλοι οἱ Ἅγιοι διαχρονικά, Πατριάρχες, Προφῆτες, Ἀπόστολοι, προεφήτευσαν καί διεκήρυξαν ὅτι: «Εὐσπλαχνίσθη ὁ Κύριος τό γένος τῶν ἀνθρώπων, ἦλθε καί ἐνηνθρώπησε ἀπό τά ἄχραντα αἵματα τῆς Ἀειπαρθένου Δεσποίνης ἡμῶν καί Θεοτόκου Μαρίας· καί μᾶς ἀπήλλαξε ἀπό τήν πλάνη καί τήν κακία τοῦ Σατανᾶ».

Ὑψώνεται ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ὅπως ἄλλοτε ὁ Μωϋσῆς ἐκρέμασε ὑψηλά τό χάλκινο φίδι καί διά τῆς πίστεως, ἐπήρχετο ἡ θεραπεία. (Αὐτός τάς ἁμαρτίας ἡμῶν ἔλαβε και τάς νόσους ἐβάστασεν). «…ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόλλυται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον».[2] Ἡ σωτηρία λοιπόν καί ἡ ἴαση τῆς ψυχῆς, διά τῆς πίστεως δωρίζεται. «Ἐποικοδομούμενοι ἐν αὐτῷ». Δηλαδή ἐν τῷ σώματι τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στό Ὁποῖο οἰκοδομοῦμε τούς ἑαυτούς μας, διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν. Οἰκοδομούμαστε, ὡς ζωντανά μέλη τοῦ σώματός Του. Ἐκεῖνος, ὁ Χριστός, ἀποτελεῖ θεμέλιο τοῦ εἶναί μας. Τό θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας.

Συνεπῶς, μέ τήν βοήθεια τῆς Θείας Χάριτος, δέν παραχωροῦμε σέ κανέναν τό δικαίωμα, νά ἀσκεῖ χωρίς ἐμᾶς, τά προσωπικά μας δικαιώματα, μέ κρυφές ζῶνες ἀνάγνωσης, ἔναντι οἰουδήποτε τιμήματος ἤ θυσίας. Μέ τόν τρόπον αὐτόν, θεμελιωμένοι καί οἰκοδομημένοι ἐν Χριστῷ, ζοῦμε σύν Αὐτῷ, ἐν Αὐτῷ καί ἐξ Αὐτοῦ.

Σκοπός ὅλων ἡμῶν, πού πιστέψαμε καί βαπτισθήκαμε[3],εἶναι νά εὐαρεστήσουμε τόν Κύριό μας καί Θεό μας, Ἰησοῦν Χριστόν· νά ἐπιτύχουμε τήν συμφιλίωση μέ τόν Πατέρα, μέσω τῆς μετοχῆς τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου καί μέ αὐτόν τόν τρόπον, νά κερδίσουμε τή σωτηρία μας.[4]

Γιατί αὐτό εἶναι ἡ σωτηρία κάθε ψυχῆς, δηλαδή, ἡ ἀποδοχή τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας πού προσφέρεται ἀπό τόν Πατέρα, ὅπου ἀπέστειλεν τόν Υἱόν Αὐτοῦ, γιά νά σώσει τόν κόσμο. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἡ γνῶσις τῆς Ἀληθείας, πού ἐλευθερώνει τήν ψυχή, τήν καρδιά καί τήν διάνοια, εἶναι τό προεπινοούμενον τέλος.

Πρίν τήν δημιουργία τοῦ κόσμου, αἰώνιος εἶναι μόνον ὁ Θεός. Ὁ κόσμος εἶναι θνητός, ὡς πρός τήν Φύσιν του. Μπορεῖ ἐν τούτοις ἡ Φύσις, νά νικήσει τόν θάνατον, μόνον σέ κοινωνία μέ τόν Χριστόν.

Ἡ κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐλευθερία. Στό γεγονός αὐτό ἔγκειται, ἡ ἄρνηση τῆς παραχώρησης σέ κέντρα ἐξουσίας, ξένα ἤ ἐγχώρια, τῶν οὐσιωδῶν δικαιωμάτων ἑκάστου προσώπου, πού ὁ Θεός σφράγισε μέ τό αἷμα Του, πάνω στόν Τίμιο Σταυρό.

Ὑπάρχουν καί σήμερα ἄνθρωποι, μέ πολύ κακία καί δόλο· καῖνε, καταστρέφουν, ἐξαιτίας τῆς ἀπληστίας τους καί ἀνοησίας τους. Ταυτόχρονα, προσπαθοῦν ξεδιάντροπα νά ἐπιρρίψουν τίς εὐθύνες, δῆθεν στήν κλιματική ἀλλαγή, ἐνῶ αἰτία τῆς καταστροφικῆς μανίας τους, εἶναι τά βρώμικα χέρια καί ἡ ἄπληστη, σατανοκίνητη καρδιά. Ἡ Ἁγία Γραφή λέει: «βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει»[5]. Πίστη, σέ ποῖον; Στόν Θεάνθρωπον Χριστόν. Ἡ σταθερότητα ὅμως αὐτή τῆς πίστεως, ἐπιτυγχάνεται, ὅταν γεμίσουμε μέ  τό πνεῦμα Της, τήν καρδιά μας, τήν διάνοιά μας, τήν συνείδησή μας, τό εἶναι μας, δηλαδή, ὅλα ὅσα βλασταίνουν καί ἀνθίζουν μέ τήν πίστη στόν Ἰησοῦν, τόν Μεσσίαν. Ὁ Λόγος ἔγινε σάρκα[6]· καί ἀφοῦ ἑνώθηκε ὑποστατικά, μέ τήν ἀνθρωπίνῃν φύσιν μας καί ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, χωρίς ἁμαρτία, ὡς τέλειος Θεός, τήν ξανάπλασε καί τήν θέωσε. Ἔτσι, ἀφοῦ ἀνακαίνισε στόν ἑαυτό Του, ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο, ἀπό παλιό τόν ἔκανε νέο, ὥστε νά μήν ὑπάρχει κανένας λόγος κατηγορίας, ἐναντίον τοῦ Δημιουργοῦ-Λόγου, στήν ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἄς σιωπήσουν, λοιπόν, οἰ ἐχθροί τῆς ἀληθείας,πού ὑποκινοῦνται ἀπό ἔχθιστους ἐχθρούς καί ἔχθιστα ξένα συμφέροντα ἐξουσίας, πού ἀγωνίζονται γιά νά ἐπικρατήσει ἡ λήθη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Ἄν λοιπόν χρειαστεῖ νά ποτιστεῖ καί πάλι μέ ἀθῶο αἷμα μαρτύρων τό δέντρο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἄς μάθουν ὅτι καί αὐτό θά γίνει· μέ τή Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἴθε, νά μή φτάσουμε ἐκεῖ· γιά τό καλό καί τήν ἑνότητα τοῦ λαοῦ μας καί τοῦ Ἔθνους μας, πού εἶναι κατά τόν Ἅγιο Νεκτάριο, ὁ καθαρός ὀφθαλμός, πού φωτίζει ἐσαεί τόν κόσμον, μέ τό ἄκτιστον Φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Στόν Μεσσίαν Ἰησοῦν, ἀνήκει ἡ Δόξα, τό Κράτος καί ἡ Βασιλεία στούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Ἰωάν. 3, 17)

[2](Ἰωάν. 3, 16)

[3]«Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς  σωθήσεται».(Μάρκ. 16, 16)

[4] «ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ»(Ἰωάν.3,17)

[5](Κολασ. 2, 7)

[6](Ἰωάν.1,14)