Στον καταραμένο τόπο βρέχει Μάη μήνα!

Στον καταραμένο τόπο βρέχει Μάη μήνα!

Δημήτρης Κοσκινιώτης

Την παροιμία του τίτλου δεν την γνώριζα μέχρι πριν μερικά χρόνια, παρότι έχω μεγαλώσει και ζω στην ύπαιθρο χώρα. Την άκουσα για πρώτη φορά από μια φίλη στην Αθήνα, όταν περιέγραφα στη φιλική ομήγυρη την ανησυχητική κατάσταση που βίωνε τότε ο αγροτικός κόσμος, λόγω των έντονων και σε διάρκεια βροχοπτώσεων που συνέβαιναν εκείνη τη χρονιά, παρότι κοντεύαμε στο τέλος της άνοιξης.

Από τότε και κάθε άνοιξη ετούτη η παροιμία έρχεται πάντα στη σκέψη μου, γιατί βλέπετε τα τελευταία χρόνια ο καιρός εμφανίζεται ιδιαίτερα ενάντιος, στα αγροτικά τουλάχιστον.

Τί να σκεφτούμε λοιπόν για την φετεινή άνοιξη; Όλον τον Μάη έβρεχε και δεν σταμάτησε μέχρι που το ημερολόγιο έφθασε στην 20η Ιουνίου. Τεράστιες είναι οι ζημιές που συνέβησαν στις καλλιέργειες σιτηρών και οσπρίων φέτος εξ’ αιτίας των συνεχών βροχοπτώσεων. Πολλοί μείναν ασόδευτοι. Ακόμη και στα δένδρα εμφανίστηκε το φαινόμενο της ακαρπίας, γεγονός πρωτόγνωρο να συμβαίνει σε τέτοια έκταση.

Σχολιάζοντας το πόσο περίεργος ήταν ο καιρός ετούτη τη χρονιά, μου έλεγε ένας ταπεινός χωρικός στα τέλη Μαΐου κάπου στον Θεσσαλικό κάμπο: «είπαμε να βρέξει ο Μάης μια βροχή» -έτσι παραγγέλλει το δημοτικό τραγούδι[1]- «αλλά όχι κι έτσι, μήπως έχει να μας χάσει ο Θεός;». Έχει αισθητήριο βλέπετε ο λαός, ακόμη κι όταν μπορεί να απέχει απ’ τα καθήκοντα. Έχει στο νου του ο άνθρωπος ότι, ο Θεός είναι πίσω και πάνω από όλα τα φαινόμενα, ακόμη κι αν δηλώνει ότι δεν πιστεύει ή έστω κι αν αδιαφορεί για την πίστη. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» είπε Εκείνος και το ξέρει ο άνθρωπος, απλά πολλές φορές παλεύει να Τον διαψεύσει γιατί ο εγωισμός δεν τον αφήνει.

Και να ήταν μόνο ο Μάης ή η φετεινή άνοιξη, θα λέγαμε ότι πάει πέρασε, μα εδώ το κακό δεν λέει να κοπάσει. Εκτός του ότι «καήκαμε» από την παρατεταμένη ζέστη καιγόμαστε και κυριολεκτικά, χωρίς σταματημό. Τέτοιο κακό πώς να το πιστέψεις; Κι αν ήταν μόνον οι φετεινές πυρκαϊές πάλι θα το παραβλέπαμε, μα ο τόπος καίγεται κάθε χρόνο «συστηματικά», εδώ κοντεύει να μην μείνει δάσος για δάσος.

Αλλά να έφταιγαν μόνο τα καιρικά φαινόμενα; Είναι και τα γεγονότα που σε βάζουν σε σκέψεις. Θυμάστε να συμβαίνει κάτι καλό στον τόπο, μια επιτυχία ή ένα κατόρθωμα συλλογικό; Μόνο θλίψη.

Πώς μπορεί να μην σου έρχεται στο νου ο λόγος εκείνου του απλού ανθρώπου, «μήπως έχει να μας χάσει ο Θεός;», μήπως πρέπει να κοιταχτούμε, μήπως ο τόπος είναι πράγματι καταραμένος;

---

[1] «Να βρέξει ο Μάης μια βροχή κι Απρίλης πέκια-πέκια (κάπου-κάπου), να δεις τ’ αριά πώς γίνονται και τα δασειά πως πέφτουν». Αφορά στην ανάπτυξη και την καρποδεσία των σιτηρών.