Ἡ ὑποδοχὴ καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου

Ἡ ὑποδοχὴ καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου

Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ἱεροκήρυκος τῆς  Ἱ. Μ. Πατρῶν- Δρ. Θεολογίας. 

 Ἡ Κυριακὴ τῶν Βαΐων εἶναι ἡμέρα ἀναμνήσεως τῆς ἐνάρξεως τῆς πορείας τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου πρὸς τὸ Πάθος καὶ τὴν Σταύρωση, ἡ ὁποία σηματοδοτεῖται ἀπὸ τὴν μεγαλειώδη ὑποδοχὴ ποὺ Τοῦ ἐπεφύλαξε ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαός. Καὶ αὐτὴ ἦταν βέβαια μιὰ ὑποδοχή, ἀλλὰ δὲν ἦταν καὶ μία ὑπαρξιακὴ συνάντηση τοῦ πλήθους μετὰ τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου.

Κατ᾽ αὐτὴ τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδο τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα Τὸν ὑποδέχθηκαν τρεῖς κατηγορίες ἀνθρώπων. Ἡ πρώτη ἦταν ἐκείνη τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων, οἱ ὁποῖοι μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες Τὸν ὁδήγησαν στὸ Πάθος καὶ στὸν Σταυρό. Ἡ δεύτερη ἀποτελεῖται ἀπὸ ἐκείνους ποὺ κρατοῦσαν τὰ Βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἔψαλλαν «ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», ἐπειδὴ εἶχαν γίνει ἀποδέκτες τῶν θαυμάτων καὶ τῆς εὐεργεσίας τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ  ἴδιοι, ὅμως, μετὰ ἀπὸ λίγες ἡμέρες φώναζαν «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν». Καὶ ὑπῆρχε καὶ μία τρίτη κατηγορία ἀνθρώπων ποὺ Τὸν ὑποδέχθηκαν μέ δάκρυα στοὺς ὀφθαλμούς, μὲ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ μὲ οὐσιαστικὴ ἀγάπη. Αὐτοὶ ἦταν ποὺ παρέμειναν πιστοὶ στὸν Θεάνθρωπο Κύριο, ἐπειδὴ μόνον αὐτοὶ Τὸν ἀποδέχθηκαν καὶ Τὸν συνάντησαν ὀντολογικά.

Ἡ ὑποδοχὴ αὐτὴ τοῦ Ἰησοῦ δὲν ἦταν ἕνα ἁπλὸ ἱστορικὸ γεγονὸς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, δὲν ἔγινε μόνον τότε, ἀλλὰ συνεχίζεται καὶ σήμερα. Ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Θεανθρώπινης ἐπιγείου παρουσίας Του δὲν εἶναι μόνον προσωπικὰ γεγονότα τοῦ Ἰησοῦ, γιὰ νὰ καθορίσουν ἕνα ἱστορικὸ χρονικὸ διάστημα τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ εἶναι γεγονότα οἰκουμενικά, κοσμοϊστορικά, καθολικά, πανανθρώπινα. Γεγονότα, τὰ ὁποῖα συνεχίζονται καὶ θὰ συνεχίζουν νὰ λαμβάνουν χώρα ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.

Ἔτσι μία συνέχεια τῆς ὑποδοχῆς ἐκείνης εἶναι καὶ ἡ ὑποδοχὴ ποὺ ἐπιφυλάσσει ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος στὸν Θεάνθρωπο Κύριο. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι καὶ σήμερα ὑπάρχουν τρεῖς κατηγορίες ἀνθρώπων ποὺ ὑποδέχονται τὸν Ἰησοῦ.

Ἡ πρώτη ἀποτελεῖται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ ἔχουν μέσα τους διαστροφὴ καὶ ἐχθρότητα, ὅπως τότε οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀπὸ τὴν μία μεριὰ δὲν μποροῦν νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν ἱστορικότητα τοῦ Προσώπου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου –ἐφόσον αὐτὴ ἐπιβεβαιώνεται ἀπὸ πλεῖστες ὅσες ἱστορικὲς πηγές– ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ὅμως, δὲν Τὸν ἀποδέχονται ὡς Θεὸ καὶ Δημιουργό τους. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ δηλώνουν ἄθεοι καὶ μάχονται τὴν διδασκαλία Του. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ λατρεύουν τὴν ὕλη. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θεοποιοῦν τὴν γνώση. Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ὑπερυψώσει τὸν ἑαυτό τους καὶ τὸν ἔχουν τοποθετήσει στὴν θέση τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι αὐτοὶ ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντιώνονται σὲ ὁ,τιδήποτε τὴν ἐπιβεβαιώνει. Ὁ μεγάλος Ρῶσος φιλόσοφος Ντοστογιέφσκυ, ὅμως, μᾶς λέγει ὅτι κατὰ συνείδηση ἄθεοι δὲν ὑπάρχουν. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἐγκλωβισμένοι στὸn ἐγωκεντρικό τους χῶρο καὶ στὰ πάθη τους, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται Αὐτὸν ποὺ θὰ τοὺς ἀπελευθερώση ἀπὸ τὴν «ἰδανικὴ» γι᾽ αὐτοὺς πραγματικότητα, ἡ ὁποία –χωρὶς αὐτοὶ νὰ τὸ κατανοοῦν καὶ νὰ τὸ ἀποδέχονται– εἶναι εἰδεχθὴς αἰχμαλωσία.

Ὑπάρχει, ὡστόσο καὶ ἡ δεύτερη κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ποὺ ὑποδέχονται τὸν Θεάνθρωπο Κύριο καὶ Τὸν δοξάζουν καὶ Τοῦ δείχνουν ἀγάπη, ἀλλά, ὅταν προκύψη κάποια δυσκολία ἢ δελεασθοῦν ἀπὸ κάτι ἐφήμερο, Τὸν ἀπορρίπτουν καὶ Τὸν ἀπαρνοῦνται. Εἶναι οἱ ἀσταθεῖς, ποὺ δὲν ἀμφισβητοῦν τὸν «φανερωθέντα ἐν σαρκί» Θεό, ἐκκλησιάζονται, πολλὲς φορὲς ζοῦν καὶ ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἐξομολογοῦνται, κοινωνοῦν, προσεύχονται, ἀλλά, ὅταν ἔλθῃ ἡ στιγμὴ νὰ ὁμολογήσουν τὸν Θεάνθρωπο Κύριο ὡς Σταυρωθέντα καὶ Ἀναστάντα, Τὸν ἀπαρνοῦνται. Γιατί; Ἴσως, διότι δὲν ἀναγνωρίζουν τέλεια τὴν παντοδυναμία Του καὶ ὅταν προκύψη κάποια δοκιμασία θέτουν πάνω ἀπ᾽ Αὐτὸν κάποιον ἄνθρωπο, γιὰ νὰ τοὺς βοηθήση. Ἴσως, διότι φοβοῦνται νὰ συνεχίσουν τὴν σχέση τους μαζί Του. Ἴσως, διότι ἡ ἀγάπη τους στὴν ὕλη, στὴν δόξα κ.ο.κ. ὑπερτερεῖ τῆς ἀγάπης τους πρὸς τὸν Θεό. Ἄρα τὸν πλησιάζουν μὲ συναισθηματικὴ ἀγάπη. Τὸν ὑποδέχονται, ἀλλὰ δὲν συναντῶνται μὲ Αὐτόν, δὲν ἑνώνονται μὲ τὸν Θεάνθρωπο, δὲν βρίσκονται σὲ συνεχὴ κοινωνία μαζί Του, ὥστε, ὅταν προκύπτουν δυσκολίες, νὰ παίρνουν δύναμη ἀπ᾽ Αὐτὸν καὶ νὰ μὴν Τὸν ἀρνοῦνται.

Τέλος εἶναι καὶ ἡ ὁμάδα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ πλησιάζουν τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ἀνιδιοτελῶς. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ πέρα ἀπὸ κάθε συμφέρον, προσωπικό, οἰκογενειακὸ ἢ κοινωνικό, ὑποδέχονται τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, Τὸν συναντοῦν καὶ ἔρχονται σὲ οὐσιαστικὴ κοινωνία μαζί Του. Γίνονται ἀποδέκτες τῆς ἀγάπης Του καὶ τὴν ἀνταποδίδουν χωρὶς ὑπολογισμοὺς καὶ ὑστεροβουλίες. Δέχονται τὴν ἐλευθερία ποὺ τοὺς δίδει, δέχονται τὴν δικαιοσύνη ποὺ τοὺς χαρίζει, δέχονται τὴν εἰρήνη ποὺ τοὺς προσφέρει. Γεμάτοι μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθά, ὁπλίζονται μὲ στερεὰ πίστη πρὸς Αὐτὸν καὶ δυναμώνουν, ὥστε νὰ ὁμολογήσουν τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅσους βρίσκονται στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν λυγίζουν οὔτε ὅταν τοὺς βρίσκουν δοκιμασίες, διότι ἔχουν ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη στὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν βοήθειά Του.

Ἡ ἑβδομάδα ποὺ εἰσερχόμαστε, τῶν Παθῶν καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, προσφέρεται γιὰ μία οὐσιαστικὴ ἐνδοσκόπηση, ὥστε νὰ κατανοήσωμε πῶς ὁ καθένας ὑποδέχεται τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ εὑρεθοῦμε στὴν ὁδὸ τῆς τρίτης ὁμάδος, γιὰ νὰ κοινωνήσουμε οὐσιαστικὰ μαζί Του.