Κυριακή των Μυροφόρων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

    Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, εἶναι ἀναζώωσις καί ἀνάπλασις καί ἐπάνοδος πρός τήν ἀθάνατη ζωή τοῦ πρώτου Ἀδάμ, τόν ὁποῖο γιά τήν ἁμαρτία του, τόν καταβρόχθισε ὁ θάνατος καί ἐπέστρεψε καί πάλι πίσω στό χῶμα, ἀπ’ ὅπου πλάστηκε.

    Τόν Ἀδάμ, μετά τό θεϊκό ἐμφύσημα καί πρίν τήν πτώση, πρώτη ἀπ’ ὅλους τόν εἶδε γυναίκα· ἡ Εὔα. Τόν Κύριο, τή στιγμή πού ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς, δέν Τόν εἶδε κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους· Αὐτόν λοιπόν, τόν δεύτερο Ἀδάμ, τόν Κύριον, μετά τήν Ἀνάστασή Του πλέον, πρώτη Τόν εἶδε γυναίκα, ἡ δεύτερη Εὔα, ἡ Θεοτόκος Μαρία.

     Ὑπάρχει ἀναφορά ἀπό τούς Εὐαγγελιστάς, ὑπαινικτικά· ὅτι τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, πρώτη ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅπως εἶναι σωστό καί δίκαιο, δέχθηκε ἀπό τόν Ἀναστάντα Κύριον, ἡ Θεοτόκος Μαρία καί αὐτή πρίν ἀπ’ ὅλους Τόν εἶδε Ἀναστημένο καί ἀπόλαυσε τή θεϊκή Του λαλιά καί ὄχι μόνον Τόν εἶδε μέ τά μάτια της καί Τόν ἀκουσε μέ τά αὐτιά της, ἀλλά πρώτη καί μόνη αὐτή καί μέ τά χέρια ἄγγιξε τά ἄχραντα πόδια Του, παρ’ ὅτι οἱ Εὐαγγελιστές ὅλα αὐτά φανερά δέν τά ὁμολογοῦν, ἐπειδή δέ θέλουν νά προβάλλουν ὡς μάρτυρα τῆς Ἀναστάσεως, τήν μητέρα τοῦ Κυρίου, προκειμένου νά μήν κάνουν τούς ἄπιστους, καχύποπτους.

     Οἱ Ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες, ἐκεῖνες πού ἀκολουθοῦσαν τόν Κύριο καί Τόν διακονοῦσαν· σ’ αὐτές  «ἔλαχεν ὁ κλῆρος» νά δοῦν καί τήν ταφήν καί τήν Ἀνάστασιν, ὅταν ἡ Ἄκτιστος Χάρις τούς τό ἐπέτρεψεν καί εἶδαν τόν τάφο καί πῶς ἐναποτέθηκε σέ αὐτόν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Μετά δέ τήν Θεοτόκον, κατενόησαν, διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστής, καί τήν Ἀνάστασιν· ἐν τῷ μεταξύ καί ἀφοῦ γύρισαν πίσω στά ἴδια, ἀγόρασαν ἀρώματα καί μύρα. Γιατί μέχρι τότε δέν εἶχαν καταλάβει ἀκριβῶς ὅτι Αὐτός εἶναι στ’ ἀλήθεια ἡ ὀσμή εὐωδίας τῆς ζωῆς, γιά ὅσους Τόν πλησιάζουν μέ πίστη, ὅπως ἀκριβῶς εἶναι ὀσμή θανάτου, γιά ὅσους εἶναι παντελῶς ἄπιστοι.

Οἱ Μυροφόρες λοιπόν δέν κατενόησαν, οὔτε γνώρισαν σέ βάθος ἐκεῖνο τό ὑπερευλογημένο Σάββατο· τό ὁποῖο γίνεται γέφυρα καί μεταβιβάζει τήν ἀνθρώπινη φύση μας ἀπό τά βάραθρα τοῦ Ἅδη στό ὁλόφωτο καί θεϊκό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, στό οὑράνιο ὕψος τῆς «Ὁγδόης Ἡμέρας».

Ἐδῶ, σεβαστή γερόντισσα, χρειάζεται ἡ ἀκόλουθη διευκρίνηση· κατά κάποιον τρόπο ὑπάρχει ἡ ἐντύπωση ὅτι οἱ Εὐαγγελιστές διαφωνοῦν, τόσο γιά τήν ὥρα, ὅσο καί γιά τόν ἀριθμό τῶν γυναικῶν. Συμβαίνει τοῦτο, διότι οἱ Μυροφόρες δέν ἦλθαν στόν τάφο μόνο μία, ἀλλά καί δύο καί τρεῖς φορές, συντροφιά, ἀλλά καί ὄχι πάντοτε οἱ ἴδιες. Μάλιστα ἡ Μαγδαληνή Μαρία, ξαναῆλθε καί χωριστά ἀπό τίς ἄλλες, μόνη, καί ἔμεινε ἐπιπλέον χρόνο. Ἦταν τότε πού μίλησε μέ τόν Κύριο, ὅταν κατ’ ἀρχήν Τόν νόμισε γιά τόν κηπουρό καί ἔκλαιγε. Ἐν τούτοις ἡ Παρθενομήτωρ ἀπό τήν πλευρά της βρισκόταν ἐκεῖ, τήν ὥρα πού γινόταν ὁ σεισμός καί ἔβγαινε ὁ λίθος καί ἄνοιγε ὁ τάφος καί οἱ φρουροί ἦταν παρόντες, παρ’ ὅτι άπό τόν φόβο τους κατατρόμαξαν καί ἔπεσαν κάτω. Φοβήθηκαν καί οἱ Μυροφόρες τήν ὥρα τοῦ σεισμοῦ καί τρόμαξαν· γι’ αὐτό καί τό μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως, δωρεάν δόθηκε νά τό κατανοήσει πλήρως, μόνη ἡ Θεοτόκος Μαρία· τῶν λοιπῶν Μυροφόρων, ἐκρατοῦντο πρός στιγμήν, κλειστές οἱ αἰσθήσεις, ἕως καιροῦ, κατά τήν χάριν πού ἐδόθη εἰς μίαν ἑκάστην.

Ἡ Θεομήτωρ ὅμως, χωρίς κανένα φόβο, ἐντρυφοῦσε στή θέα τοῦ φωτισμένου τάφου. Σύμφωνα μέ τήν ἄποψη πολλῶν Πατέρων, γι’ Αὐτήν πρώτη, ἀνοίχθηκε ὁ Ζωηφόρος ἐκεῖνος Τάφος· ὅπως ἐξαιτίας τῆς δικῆς της διαμεσολάβησης, ἔχουν ἀνοίξει ὅλα τά ἀγαθά τοῦ οὐρανοῦ γιά ὅλους ἐμᾶς.

Γι’ Αὐτήν, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἀπαύγαζε τόσο φῶς, ὥστε τήν ὥρα ἐκείνη πού τό σκοτάδι σκέπαζε τά πάντα, μέ τό ἐκθαμβωτικό φῶς τοῦ Ἀγγέλου, νά κατορθώσει ἡ Θεοτόκος νά δεῖ ὄχι μόνο ὅτι ὁ Τάφος ἦταν ἄδειος, ἀλλά νά δεῖ τακτοποιημένα καί τά ἐντάφια σπάργανα.

Ὁ Ἀρχάγγελος, ὅπως τότε στόν Εὐαγγελισμό, τῆς εἶπε: «Μή φοβοῦ Μαριάμ», σπεύδει καί τώρα καί κατέρχεται ἀπό τόν οὐρανό καί ἀπευθύνει πάλι τήν ἴδια προσφώνηση, στήν Ἀειπάρθενο Μαρία· καί νά πιστοποιήσει καί μ’ αὐτόν τόν τρόπο, τό χαροποιό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τόν πιστεύει τόν Ἀρχάγγελο, γιατί καί τήν πρώτη φορά μέ τόν Εὐαγγελισμό, τῆς εἶπε τήν ἀλήθεια. «Ἀναστήθηκε, δέν εἶναι ἐδῶ», τῆς λέγει καί τώρα· χαίρεται, ἡ Δέσποινα. Ἀντίθετα ἀπό τήν πρώτη Εὔα πού ξεγελάστηκε· καί σκόνταψε καί ὁ πρῶτος Ἀδάμ.

Ἐντούτοις, ἡ δεύτερη Εὔα, ἡ Παναγία, ἔγινε ἔμπλεος μεγάλης χαρᾶς, ἐμβάθυνε στά λόγια τοῦ Ἀγγέλου καί ὅλη τήν κατέβαλλε τό φῶς, τελείως καθαρή ὅπως ἦταν καί θείως χαριτωμένη. Ἡ Θεομήτωρ Παρθένος, πλήρης θείας σοφίας, μέ τήν συνοδεία ἄλλων γυναικῶν, γύρισε πάλι πίσω, ἐκεῖ ἀπ’ ὅπου ξεκίνησε.

Συνοψίζοντας, θά λέγαμε ἀδελφοί, ἔχουμε ἐξακριβωμένα τά γεγονότα μέ τίς Μυροφόρες καί τήν συμφωνία τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν γι’ αὐτές. Τό ζητούμενον, ἐπετεύχθη· ἐπραγματοποιήθη. Ἡ νέα Εὔα, ἡ Παναγία, διόρθωσε τό σφάλμα τῆς πρώτης Εὔας· καί ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ἐκ τῆς Θεοτόκου, ὁ Χριστός, ἔσχισε γιά πάντα τό χειρόγραφο τοῦ πρώτου Ἀδάμ καί ἔδωσε τήν δυνατότητα σωτηρίας, σέ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος· διά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, εἰς τήν ἐκ νεκρῶν Του, Ἀνάστασιν. Τό λοιπόν, ἀδελφοί, θάρρος, εἰρήνη, χαρά καθώς καί ὑψηλή καί θεϊκή γνώση· μ’ ἕναν λόγο, οὐράνια ἔργα ἀρετῆς καί μετανοίας· γιατί ποιός θά πιστέψει αὐτόν πού ἐπιδίδεται σέ φαῦλα ἔργα καί εἶναι προσκολλημένος στή γῆ, στίς γήινες ἀπολαύσεις, ὅτι εἶναι ταυτόχρονα καί μέτοχος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Αὐτή θά εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης.

Στόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπον, Ἰησοῦν, ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Τιμή, στούς αἰῶνας. Ἀμήν.