Aπάντηση
σε σχόλιο επί του ρεπορτάζ για κοινό εορτασμό του Πάσχα και ενώσεως των Ρ/Κ με
την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ενδιαφέρουσες οι σκέψεις του ανωνύμου σχολιαστού του κειμένου μου. Σημειώνω ότι η άρση των αναθεμάτων, στις 7 Δεκεμβρίου 1965, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο Στ΄, αφορούσε το γεγονός της αναίρεσης των λιβέλλων μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως και δεν υπεισήλθε στην ουσία της άρσεως του σχίσματος. Παρά ταύτα υπήρξε στην Ελλάδα έντονη αντίδραση.
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος (Χατζησταύρου)
σε αυστηρή επιστολή του προς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα τον επέκρινε ευθέως για
την ενέργειά του. Επίσης μιλώντας με τον τότε Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων
Στ. Αλαμανή του είπε σε έντονο ύφος: «Δεν είμεθα διατεθειμένοι να
εγκαταλείψωμεν την Ορθοδοξίαν μας, η οποία είναι συνυφασμένη με την ιστορίαν
του Έθνους. Είμεθα πρόθυμοι να υποστώμεν και θυσίαν χάριν της ορθοδόξου πίστεώς
μας.... Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ως κεφαλή της Ορθοδοξίας, πρέπει να
προστατεύη πάντοτε και να μην καταπατή τους Κανόνας. Ημείς υπεφέραμεν από το
Πατριαρχείον, του οποίου τρεις Αρχιερείς πρόπερσι εδώ εις τας Αθήνας
επροπαγάνδιζαν εναντίον μας». Αρνητικά είχε σχολιάσει το γεγονός και ο
μακαριστός πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.
Τώρα όμως στο εκτενές κοινό κείμενο τους στην έγκριτη
και ιστορική γαλλική εφημερίδα Le Figaro ο Μητροπολίτης Γαλλίας και ο Ρ/Κ
Επίσκοπος της Ναντέρ ευθέως θέτουν το θέμα της «άρσης του σχίσματος» και «της
πλήρους ενότητας» των Ρ/Κ με την
Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτό, κατά την άποψή μου, σημαίνει την εκ μέρους της
Ορθοδόξου Εκκλησίας αναγνώριση του Πρωτείου του Πάπα και όλων των κακοδοξιών
του Βατικανού, εναντίον των οποίων επί 1000 χρόνια αντέστησαν οι πατέρες της
Εκκλησίας και ο Ορθόδοξος λαός και παρά το ότι υπέστησαν διωγμούς, εκβιασμούς,
βασανιστήρια, προπαγάνδες, θανάτους, κράτησαν αλώβητη την Πίστη και ακέραια τα
Δόγματα της Εκκλησίας.
Δείτε και:
Χριστός Ανέστη ,Κύριε Παπαθανασόπουλε είμαι ο ανώνυμος σχολιογράφος που αναφέρεστε, χαίρομαι για την απάντησή σας διότι διαπιστώνω ότι ανήκουμε στο ίδιο στρατόπεδο σε ότι αφορά την αγάπη μας για το καλό και συμφέρον της Αγίας μας Εκκλησίας. Μία μικρή παρατήρηση στην εμπεριστατωμένη απάντησή σας, η άρση των Αναθεμάτων μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών το 1965 δεν ήταν απλά μία αμοιβαία απόσυρση λιβέλλων όπως περίπου φαίνεται στο κείμενό σας, αλλά και άρση αμοιβαίων Εκκλησιαστικών καταδικών και μάλιστα που είχαν επιβληθεί σε ανώτατο Εκκλησιαστικό βαθμό. Υπάρχουν τα σχετικά γραπτά ντοκουμέντα περί αυτού. Μάλιστα έχει υποστηριχθεί, όχι αβάσιμα ,ότι το ξενόγλωσσο πρωτότυπο κείμενο ομιλεί ,κατά ακριβή μετάφραση, γιά άρση αμοιβαίας Ακοινωνησίας. Βέβαια, κατά την γνώμη μου, δεν σημαίνει ότι μέ ένα γραπτό κείμενο αυτόματα αίρεται πλήρως το Σχίσμα και γίνεται πλήρης Ένωση Παπικών - Ορθοδόξων, χρειάζεται η όποια απόφαση του παρελθόντος ή και η όποια μελλοντική θεολογική συμφωνία που μπορεί, Εκκλησιαστικά νόμιμα ή παράνομα σύμφωνα με τούς ιερούς κανόνες να προκύψει, να επισφραγισθεί τελικά με ένα δημόσιο πλήρες Συλλείτουργο μεταξύ των διεστώτων πλευρών, γεγονός που μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει. Έχουμε ομως γνωστό οτι κάποιοι εκ των Ορθοδόξων που δεν μετέχουν στον Οικουμενισμό χάριν Εκκλησιαστικής πολιτικής αλλά είναι οπαδοί του Οικουμενισμού επιδιώκουν, όταν βρεθεί η κατάλληλη στιγμή ,να προχωρήσουν σε αυτό το τόλμημα. Η ασθένεια του Οικουμενισμού και ή αιχμαλωσία αυτού ηδη ευρισκεται εντός των τειχών. Ο οποιοσδήποτε εφυσυχασμός ότι κάποια γεγονότα μπορεί να χρειαστεί πολλά χρόνια για να γίνουν τελικά δεν εξυπηρετεί το συμφέρον της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα συμφωνήσω με τον εξαίρετο αρθρογράφο κ." Παπαθανασόπουλο "ότι η άρση των αναθεμάτων, στις 7 Δεκεμβρίου 1965, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο Στ΄, αφορούσε (μόνο) το γεγονός της αναίρεσης των λιβέλλων μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως και δεν υπεισήλθε στην ουσία της άρσεως του σχίσματος", διότι οι πρωταγωνιστές της 《άρσεως της ακοινωνησίας》, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο καλά ενημερωμένος ανώνυμος σχολιαστής ουσιασιαστικά όχι απλώς είχε αυτό το κίνητρο και η οργανωμένη αυτή στόχευση δείχνει την εξ αντικειμένου πρόθεση, επομένως τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό αλλά τελικά όπως πρότειναν οι ίδιοι οι παπικοί στον Αθηναγόρα, να μην γίνει μια και έξω η ένωσις διότι θα υπήρχε πνευματική επανάστασις, τελικά με τον τρόπο τους επετεύχθη η σταδιακή σε φάσεις αλλοτρίωσις και άμβλυνση του Ορθοδόξου αισθητηρίου κσι η ένωσις ολοκλητώνρται όπως μια σεξουλική πράξις βαθμηδόν συγγνώμη για το παράδειγμα όμως έπρεπε να σας δείξω τί λέτε. Θεωρώ ότι το ύφος του κ". Παπαθανασόπουλου δεν έχει τον χαρακτήρα εγερτήριου σαλπίσματος και δεν βοηθά σε αυτή, την μετά Κολυμπαρίου φάση του αγώνα. Επίσης δεν θα συμφωνήσω με την χαλαρή θεώρηση του ανώνυμου σχολιαστή στο τελευταίο σχόλιο του. Έτσι διατηρούμε ένα ύφος στοχαστικό σζν να φιλοσοφούμε και όχι ένα πνεύμα δυναμικής απάντησης σε όσα συμβαίνουν. Ο καρκίνος πλέον χρειάζεται νυστέρι και εσείς μιλάτε για ασπιρίνες
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ εύχομαι να έρθει η "ένωση".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά για να χωρίσει η ήρα από το στάρι.
Έτσι, μπας και δούμε κάναν ορθόδοξο ιερέα ή μπας και ακούσουμε κάποτε να μνημονεύονται ονόματα επισκόπων που δεν είναι αντίχριστοι.
Γεμίσαμε αιρετικούς και σχισματικούς, αλλά και αντίχριστους πιστούς.
Τα τελευταία χρόνια οι "ορθόδοξοι" κληρικοί και λαϊκοί έχουν ξεφτιλίσει την ορθοδοξία και δεν αντιδρά κανείς σε αυτό. Ούτε και φαίνεται να υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα, αφού ακόμα και οι "πνευματικοί και άγιοι" γέροντες του Αγίου Όρους βοσκούν πουρνάρια.
Ας γίνει ένωση αύριο κιόλας (αν δεν έχει ήδη γίνει με τα κολυμπάρια και τα ουκρανικά... - που μάλλον έχει γίνει...), για να δούμε ποιοι θα ακολουθήσουν και ποιοι όχι.
Εξάλλου, είναι και ένας νόμος της κοινωνίας... Όμοιος ομοίω αεί πελάζει! Και βλέποντας ουνίτες, παπικούς, προτεστάντες, και τους δικούς μας "ορθοδόξους", δεν βρίσκω καμία διαφορά (εκτός ίσως από το γεγονός ότι οι προτεστάντες είναι πιο δραστήριοι και έχουν μικρότερες κοιλιές...).
Έτσι όπως είμαστε τώρα, ελπίδα δεν υπάρχει. Αν μείνουμε έτσι όπως είμαστε, να την βράσω την ορθοδοξία σας και τον χριστιανισμό σας. Ο Χριστός κάνει τους ανθρώπους σαν το "άλας της γης", όχι σαν τα μαύρα χάλια που φιλοξενεί σήμερα η χώρα μας (ή, καλύτερα, ο χώρος μας).
Νέα (τελευταία) απάντησή μου εις σχόλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
http://aktines.blogspot.com/2023/05/blog-post_26.html