Κυριακή Γ' Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Τίποτε ἄλλο δέν εἶναι χρήσιμο στή ζωή μας, ὅσον ἡ μετάνοια· ἐπειδή  ἀμαυρώσαμε τό κατ’ Εἰκόνα, ἦλθεν ἐδῶ ἀνάμεσά μας, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀναμιγνύεται μέ πραότητα μαζί μας καί μᾶς μεταποιεῖ ὁλόκληρους σύμφωνα μέ τόν ἑαυτό Του, ὡς σαρκωμένος καί ὁμοούσιος μέ μᾶς κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί μᾶς θεοποιεῖ ὁλόκληρους μέ τόν λόγο τῆς γνώσης καί μᾶς κάνει οἰκείους Του καθώς εἴμαστε σύμμορφοι μ’ Αὐτόν καί ἀδελφοί Του.

Τό ἔργο Του ἐπί τῆς γῆς ἀποβλέπει στήν ἀνόρθωση τῶν ἀνθρώπων, στήν κατάπτωση τῶν δαιμόνων· στήν καινή κτίση, στήν ἀνακεφαλαίωση ἐν Χριστῷ τῶν πάντων. Πᾶρτε τόν Σταυρό καί ἀκολουθεῖστέ Με· νά πάρουμε δηλαδή ἐπάνω μας τά ἐχέγγυα τῆς μετανοίας, μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός μας. Ἀπό τά ἄλλα δέν μᾶς χρειάζεται τίποτε, παρά μόνον τά ἄκρως ἀπαραίτητα κατά τόν Ἀπόστολο· τροφή, στέγη, ἔνδυμα, ὥστε νά καταστοῦμε ἐλεύθεροι ἐντελῶς ἀπό τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου καί ἔτσι νά ἐνεργεῖ πάνω μας, στή ζωή μας, ἡ θεία Χάρις.

Ἐκεῖνος πού μίσησε μέ ὅλη του τήν ψυχή καί ἀπαρνήθηκε τήν ἐπιθυμία τῆς σάρκας καί τήν ἐπιθυμία πού προέρχεται ἀπό τήν ὅραση καί τήν ἀλαζονεία τοῦ πλούτου, αὐτός σηκώνει τόν Σταυρό καί ἀκολουθεῖ γνήσια καί ἄδολα τόν Χριστόν. Ἡ ἁμαρτία μακραίνει τόν ἄνθρωπον ἀπό τόν Θεόν μέ ὅλες τίς συνέπειες τίς φριχτές. Ἡ θεία Χάρις ἀντίθετα ἐνεργεῖ καί ἐπαναφέρει μέσα ἀπό τό θεῖον θέλημα εἰς τήν φυσικήν κατάστασιν, τόν καθένα πού ἀκολουθεῖ τόν Χριστόν φέροντας τόν Σταυρόν καί ὁμολογεῖ τήν πίστιν, ὅπου φωτίζει τόν νοῦν, νά ἀποφεύγει τό παράλογον καί νά ἀγαπᾶ τό ἔλλογον· ὥστε νά ἀποδείξουμε στόν Χριστό, ὅτι Τόν πιστεύουμε ἀπόλυτα, ὅπως ἔκαναν καί κάμνουν οἱ Ἅγιοι, πού δέν ὑποτάχθηκαν σέ κανένα παράνομον· φιλαρέσκεια, αὐταρέσκεια, φιλαυτία, κατήφορος.

Ἡ ἀγάπη εἰς τόν Χριστόν εἶναι ἡ βάση τῆς προσωπικότητος· ἡ ἀγάπη εἶναι μέσα μας, εἶναι φυσικό φαινόμενο πού πρέπει νά τό προσέχουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ· νά δείξουμε τήν ἀγάπη μας παντοῦ καί πάντοτε πρακτικά. «Ἔρχομαι πρός τόν Πατέρα», λέγει ὁ Κύριος· δηλαδή ὁ ἀγαθός Πατέρας εἶναι ὁ Δωρεοδότης διά τοῦ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Συνεπῶς «πᾶσα φυτεία, ἥν οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Πατήρ μου ὁ οὐράνιος, ἐκριζωθήσεται». Ποῖοι ἀνήκουν στήν φυτεία τοῦ Πατρός; Ἐκεῖνοι πού ὁμολογοῦν ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, τόν Υἱόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, σταυρωθέντα, ἀναστάντα, ἀναληφθέντα· τότε καί  ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, θά τούς ὁμολογήσει ἐνώπιον τοῦ Πατρός καί ἐνώπιον τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων. Ἰδού ἡ φυτεία πού ἐφύτευσεν ὁ Πατήρ. Συνέπεια καί συνέχεια τῆς ὁμολογίας σαφῶς καί εἶναι, ἡ κατά πόδας ἀκολουθία τοῦ Ἰησοῦ, ἔναντι οἱασδήποτε θυσίας, ἀκόμη καί θανάτου. Αὐτό γίνεται ἐλεύθερα «ὅστις θέλει»· ὥστε κανείς νά μή μπορεῖ νά κατηγορήσει τόν Μεσσία ὡς ἄδικον, μή γένοιτο, ἀκόμη καί αὐτός ὁ ἀντάρτης, ὁ Ἑωσφόρος. Παρηγοριά ὁ Χριστός, ἀρκεῖ να σπάσουμε τό Ἐγώ· διότι τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπον, ἐάν κερδίσει ὅλον αὐτόν τόν ὑλικόν κόσμον καί χάσει τήν ψυχή του, ἡ ὁποία ὡς πνευματική καί αἰώνια δέν συγκρίνεται μέ κανένα ἀγαθό τοῦ φθαρτοῦ τούτου κόσμου;

Ὅλοι ἐν τούτοις θά κριθοῦμε ἀπό τά ἔργα μας. Ποίον Θεό πιστεύουμε· τῆς Μεταμορφώσεως, τῆς Ἀναστάσεως; Ναί, ἀλλά εἶναι καί Θεός τῆς Σταυρώσεως. Ὅταν διαβάζουμε τά θεῖα Πάθη καί ἀντικρύζουμε τήν Σταυρωμένη Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός, τό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ μέ ἀνοιχτές τίς ἀγκάλες, τότε ὁ νοῦς μας γεμίζει Φῶς, αὐγές παραδείσιες λάμψεως καί χαρᾶς· κατανοοῦμε ὅτι ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός εἶναι μιμητής τοῦ Χριστοῦ ἕως  καί αὐτό τό θεῖον Πάθος. «Ἀνταναπληρῶ τά ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου»[1]· γιατί Ἐκεῖνος πάσχει μέσα μου. Ὁ Χριστός ὄχι μόνον πέθανε για ἐμᾶς, ἀλλά καί μετά τόν θάνατό Του, εἶναι ἔτοιμος νά πάθει γιά χάρη μας, μέ τούς Ἁγίους Του, χάριν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. «Τῶν ἀθλοφόρων σου τήν μνήμην Κύριε, ὑπερεφαίδρυνας ὡς Παντοδύναμος, ὅτι ἐνίσχυσας αὐτούς τά πάθη σου μιμήσασθαι·…αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Φιλάνθρωπε, εἰρήνην παράσχου ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν»[2].

Συνεπῶς δέν μποροῦμε νά ἔχουμε καθαρή προσευχή, ἐνῶ ἔχουμε ἀκάθαρτη ζωή. Ἀρχίζουμε τόν πόλεμο ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν ὅπου κουβαλᾶμε μέσα μας, δηλαδή τά πάθη μας. Ὁ Χριστός δέν κατέβηκε ἀπό τόν Σταυρό γιά νά Τόν πιστέψουν δῆθεν οἱ Ἰουδαῖοι. Δέν χρειάζεται ὀπαδούς, χωρίς ἀληθινή πίστη, χωρίς νά σηκώνουν τόν Σταυρό Του.

Σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, μποροῦμε νά ἔχουμε πάντοτε μπροστά μας, τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ· «ὅς γάρ ἄν θέλῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὅς δ’ ἄν ἀπολέσῃ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἔνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν»[3]. Μποροῦμε νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, τήν ἴδια ὀρθόδοξη μαρτυρία, ὥστε νά εἴμαστε δυνατοί στόν πόλεμο πού εἶναι διαφορετικός σήμερα σέ ὅτι ἀφορᾶ τόν δόλο, τήν ἀτιμία καί τήν ἀπάτη. Ἡ πάλη εἶναι μέ δαίμονες πονηρίας· ἀνθρώπους πού εἶναι συνειδητά ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἀγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του· καί μόνον γιατί βαπτισθήκαμε  ὀρθόδοξοι χριστιανοί, μᾶς μισοῦν. Ὁ Χριστός ἐπειδή φανέρωσε τήν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἀγάπησε εἰς τέλος τόν ἄνθρωπο, Τόν σταύρωσαν. Ὁ Χριστός δέν ἐποίησε κανένα κακό· μόνον ἦλθε νά μαρτυρήσει στόν κόσμο τήν Ἀλήθεια, τήν Ὁδό, τήν Ζωή. Ἐν τούτοις ἀδελφοί μου, τί μένει σέ μᾶς; Πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, παρηγοριά· διά τῆς καθάρσεως φτιάξε τόν ἑαυτό σου καθαρόν· διῶξε τά πάθη τῆς ἀτιμίας· διά τοῦ φωτισμοῦ ἐργάσου τίς άρετές, δηλαδή τίς Ἅγιες Ἐντολές τοῦ Ἰησοῦ· διά τῆς θεώσεως ἐργάσου, μένε στόν ἁγιασμό, τήν σωτηρία.

Ὁ Χριστός εἶναι πάντοτε ἐδῶ γιά νά μᾶς ὑποδέχεται, νά μᾶς ἀποδέχεται, νά μᾶς βοηθᾶ καί νά μᾶς ξεκουράζει ὅταν καί ὅποτε χρειάζεται, βάζοντας «πλάτη» ὥστε νά μᾶς ἐνισχύει νά μήν ἀποκάμνουμε, εἰρηνεύοντάς μας. «Ὁ Πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται κἀγώ ἐργάζομαι».

Τό λοιπόν, ἐάν κάποιοι λέγουν, ὅτι τοῦτο εἶναι άδύνατον νά γένει, ὄχι μόνον, λέγω πώς ἔχουν μερικήν αἵρεσιν, ἀλλά ὅλες τίς αἱρέσεις τίς ὑπερβαίνουν.

Στόν γλυκύτατον, ἀναμάρτητον ἀδελφό μας, Ίησοῦν Χριστόν, τόν Σωτῆρα, ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Κολασ.1, 24)

[2](Μαρτυρικόν γ’ ἦχου, ὄρθρος Τετάρτης πρωΐ), Τριώδιον, ἐκδόσεως Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος 

[3](Μάρκ.η’,35)