Κυριακή του Ασώτου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Στήν πνευματική ζωή καί πορεία εἶναι δυνατόν νά παρεισφρήσουν πολλές ψευδαισθήσεις καί παραισθήσεις. Πρίν τήν πτῶσιν ὁ ἄνθρωπος ἦταν προσωπικότης. Μετά τήν πτῶσιν, μένει ἡ μετάνοια, πού ἐκφράζεται στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν.

Ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου παρουσιάζει τήν ἀνθρωπίνην πλευράν, ἤτοι τήν ἀνάπτυξιν τῆς μετανοίας στήν καρδιά τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ὁ Θεός Πατήρ, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, προσφέρεται θυσιάζοντας τόν «μόσχον» τόν «σιτευτόν», παρέχοντας τήν συγνώμην σέ κάθε ἄνθρωπο πού θά ἐπιστρέψει σ’ Αὐτόν, μετά τήν ἀποστασίαν, ἐν ἀληθείᾳ καί δικαιοσύνη.

 Ὁ Πατέρας εἶναι Αὐτός πού ὀφείλουμε τήν ὕπαρξή μας. «Ἐν αὐτῷ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμεν».

Εἶναι  Πατέρας μας, διότι μᾶς παιδαγωγεῖ μέ πατρική στοργή καί ἔχει ἑτοιμάσει μερίδα κληρονομιᾶς, γιά τόν καθ’ ἕνα· ἐάν παρ’ ἐλπίδα ἀποκλεισθοῦμε ἀπ’ αὐτήν, τοῦτο θά ὀφείλεται στήν δική μας ὑπαιτιότητα.

Σήμερα, σεβαστή γερόντισσα, μποροῦμε νά ἀνακτήσουμε τήν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς πού ἀπολέσαμε, ὅσοι ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τό σπίτι τοῦ Πατέρα μας καί ἐκδαπανήσαμε ἀσώτως πάντα τά θεῖα δῶρα. Ἡ πλήρης διασκόρπιση τῆς «οὐσίας», παριστᾶ τήν κατάχρησιν τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας εἰς τό ἔπακρον.Ἡ ἐλευθερία τῆς ἁμαρτωλῆς ἀπολαύσεως, δέν εἶναι ἀπεριόριστος, ὅπως φαντάζεται, ἔχοντας ψευδαισθήσεις, ὁ ἄσωτος υἱός.

Ἡ ἀηδία καί οἱ τύψεις τῆς συνειδήσεως εἶναι πνευματικός λιμός, ὁ ὁποῖος γιατρεύεται μόνον ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει, στήν ζεστή ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ φωτισμός τοῦ νοός ἐν Χάριτι· ὀφείλουμε νά δώσει τίς σωστές κατευθύνσεις, ὥστε ἡ λογική νά κατευθύνει τόν θυμό καί τήν ἐπιθυμία πρός τά πνευματικότερα, δηλαδή «τῶν ἀθεάτων τά κάλλη», ἀποφεύγοντας τά σαρκικά καί κτηνώδη.

Τά σαρκικά ἁμαρτήματα, ἀδελφοί μου, καλλιεργοῦν τήν λήθη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀχαριστία στίς δωρεές Του καί τήν ἔλλειψη φροντίδας γιά τήν σωτηρία μας. Οἱ μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου ξεσκεπάστηκαν ἀπό τόν Χριστό μας καί συνίστανται:

Πρῶτον, στήν προσπάθεια ἀπομάκρυνσής μας ἀπό τήν πατρική οἰκία, μέ φαντασιώσεις ὅτι τάχα εἴμαστε ἐλεύθεροι· ἐνῶ τοῦτο ἀκριβῶς ὑπῆρξεν πάντοτε ἡ δυστυχία καθενός χωριστά καί ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος.

Δεύτερον, στήν ὑποδούλωση σέ πάθη άτιμίας, ἤτοι κατάστασις εἰς τήν ὁποίαν, ὁ καθένας μένει πάντοτε ἀνικανοποίητος, προοδεύοντας στήν κακίαν.

Τρίτον, στήν ψυχήν πάντοτε ἀφήνει κενόν, σ’ ὅποιον ἐδουλώθη στήν ἁμαρτία· διανοίγοντας ὁλονέν μεγαλύτερον χάσμα, ἐφ’ ὅσον τό σῶμα καί ἡ ψυχή μηδέποτε δροσίζονται ἤ ἰκανοποιοῦνται στήν πλήρη ἀποκτήνωση.

Τέλος, ὁ ἀπόλυτος σκοτασμός τοῦ νοός, ἡ πείνα και ἡ δίψα, ἐλλείψει Χάριτος, ἡ ἀπώλεια κάθε ἀνθρωπιᾶς, τροφοδοτοῦν τήν ἀνοησία, ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός-Δημιουργός καί Πλάστης καί τή θέση τοῦ Πλάστου παίρνουν οἱ χιμπατζῆδες-οὐρακοτάγκοι!!! Σ’ αὐτήν τήν κρίσιμη καμπή ὁ ἄνθρωπος ἤ θά τρελαθεῖ, ἀρνούμενος τήν Ζωήν καί τήν Ἀλήθεια· ἤ μέ τόν καρπό τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, ἐν γνώσει καί ἐλευθερίᾳ, δικαίως θά ὁμολογήσει ὅτι ἔκαμνε λάθος καί ἐκεῖνο πού ὀνειρεύετο ὡς εὐτυχία, μακρυνόμενος τοῦ Θεοῦ, κατέληξε ἡ δυστυχία του καί προεκάλεσε τήν ἀπογοήτευσίν του.

Ἡ Ὀρθόδοξη λατρεία στόν οἶκο τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φανερώνει διαχρονικά ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι πολύτιμη δωρεά τοῦ Θεοῦ· ἔχει ἀρχή· ἐντούτοις δέν ἔχει τέλος· ἀγκαλιά ζεῖ τήν αἰωνιότητα. Ἡ ἑσχατολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σηματοδοτεῖ τήν βεβαιότητα, ὅτι δέν ὑπάρχει  θάνατος, παρά μόνο ἀνάσταση, χαρά καί ἀγαλλίαση στήν μυστηριακή παρουσία της στόν κόσμο· κοινωνία αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Σωτῆρι ἡμῶν. Ὁμόνοια καί συγχώρησις μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. Πίστις στόν Θεό· ἀγάπη στόν Θεό καί στόν ἄνθρωπο, ἐν ὑπομονῇ.

Συνεπῶς παράγει τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου· καί οἱ ἔχοντες, ὡς μή κατέχοντες και οἱ χαίροντες, ὡς μή χαίροντες καί οἱ κλαίοντες, ὡς μή κλαίοντες. «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν», «ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει».[1]Προφανῶς ἀδελφοί μου, ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, γινέσθω πάντων διάκονος, ἐν γνώσει καί ἐλευθερίᾳ συνειδήσεως. Ὅστις θέλει νά σώσει τήν ψυχή του θά τήν χάσει, ἐν ὀνόματι τοῦ Μεσσίου· καί ὁ ἐπιποθῶν νά ἀκολουθήσει τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν μέ προθυμία, καλῇ τῇ προαιρέσει καί πνεῦμα θυσίας εἰς τέλος, σηκώνει τόν Τίμιον Σταυρόν, λόγῳ καί πράξει, ὥστε σέ κάθε Θεία Λειτουργία, νά μετέχουμε τοῦ Ἄρτου τῆς Ζωῆς, «τοῦ μόσχου τοῦ σιτευτοῦ», μέσα στήν σταυροαναστάσιμη ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, φυλάττοντας στό ἀκέραιον τό «ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».

Στόν ἐν Τριάδι Θεό, ἡ Δόξα, τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Φιλιπ. 3, 20)