Κυριακή Ζ΄Λουκά

 

Ζ’ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Ἅγιε, ἐπίσκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν». Ὁ Χριστός μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός καί τήν χάριν τοῦ Παρακλήτου, εἶναι ὁ Φύσει Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Ἐπίσης ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς, εἶναι ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν. Ἡ ἀλήθεια αὐτή ἀδελφοί μου, φανερώνεται μέ ἀκρίβεια, στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὅπου ἀναγνώσαμε καί εἴδαμε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς, τά δύο θαύματα-σημεῖα πού ἐτέλεσε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος. Γιά τόν ὀρθόδοξο χριστιανό, ὁ ὁποῖος ἐπιμελεῖται πιστά τήν αἰώνια ψυχή του, τηρῶντας τίς ἐντολές, ὡς ὄντας σοφός κατά Θεόν, εἶναι γνωστόν ὅτι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς ἀντανακλᾶται καί μεταδίδεται κατ’ ἐπέκτασιν στό σῶμα( βλέπε, Ἀσκληπιός, ἀρχαῖος ἰατρός).

Ἀντίθετα ἡ ἁμαρτία ἐπιφέρει νόσους, μερικές φορές ἰσχυρότερες ἀπό τήν ὑγεία, πού ἐνίοτε συνεργεῖ καί στή σωτηρία, διά τῆς μετανοίας καί συνάντησης μέ τόν Χριστόν, μέ πίστιν καί ὁμολογία στό θεανδρικό πρόσωπό Του.

Ἡ αἱμορροοῦσα, σήμερα, εἶναι δεκτική καλοπροαίρετη καί πονεμένη· ἐντούτοις ἐφοβεῖτο φανερά νά ἀγγίξει τόν Ἰησοῦν, διότι κατά τόν νόμον, θεωροῦσε τόν ἑαυτό της, ἀκάθαρτον. Παραταῦτα ὅμως, ὑπάρχει μία ἄλλη πολύ ἀνώτερη διδασκαλία, ὅπου λέει ὅτι: «Ὁ Ἰησοῦς ἦλθε νά συμπληρώσει τόν νόμον».[1] Ὁ Χριστός, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, εἶναι πού καθιστᾶ δεκτικούς τῆς Χάριτος ὅσους τόν δέχονται ὡς Υἱόν τοῦ Πατρός, Ἰατρόν καί Θεράποντα ψυχῶν καί σωμάτων.

Πατέρας Γνήσιος, ὁ Θεάνθρωπος, δέν ἤθελε σήμερα ἡ  ἀσθενοῦσα, λάθρα νά λάβει τήν ἴαση καί κρυφά νά ἀπομακρυνθεῖ, ἀπό τόν Εὐεργέτη, ὡς νά ἔκλεψε τήν εὐεργεσία. Ἐρώτησε λοιπόν ὡς ὁ ἀγνοῶν: «ποιός μέ ἄγγιξε», ὥστε νά μάθει ἡ παθοῦσα καί ἰαθεῖσα, ὅτι δέν ἔλαθεν, οὐδέ ἔκλεψε τήν ὑγείαν. Ἀντίθετα, τήν ἔλαβε μέ τήν θέλησιν καί τήν χάριν τοῦ Χριστοῦ. Ἐφ’ὅσον ἔχουμε αἰσθήσεις, λόγο καί νόηση, ὀφείλουμε καί ἐμεῖς νά προσφέρουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας, κάποια εὐχαριστία καί δοξολογία γιά τίς παρεχόμενες εὐεργεσίες, ἤτοι τίς ἄνωθεν κατερχόμενες δωρεές διά τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ.

 Ἐπεδίωκε ὁ Χριστός, ὡς λογικοί ὄντες, νά μιλᾶμε ὀρθά, ὀρθόδοξα, γιά τά θεῖα καί ἀνθρώπινα πράγματα ἐνώπιον πάντων, ἀνατρέχοντας στόν Δημιουργό καί Πλάστη, χωρίς νά τόν συνθλίβουμε ἄνευ πίστεως καί οὐσίας, ἐπιφανειακά ἤ ἐπιπόλαια, ὅπως ὁ ὄχλος.

 Σεβαστή γερόντισσα, βλέπουμε σήμερα στήν εὐαγγελική περικοπή, ὅτι ἡ ἐπαφή τοῦ πλήθους μέ τόν Μεσσίαν, εἶναι ἐξωτερική καί ἄνευ ἐσωτερικῆς διαθέσεως, πίστεως, ἐλπίδος καί ἀγάπης.

Ἀντίθετα, τό ἄγγιγμα τῆς αἱμορροούσης, εἶναι ζωντανή ἐνέργεια ἐμπιστοσύνης καί ἐλπίδας. Το ἀνθρώπινο μάτι, ὅπως τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, οὐδεμία διαφορά θά διεπίστωνε μεταξύ τῶν δύο τούτων ἐπαφῶν. Δηλαδή τοῦ πλήθους ἀφ’ἑνός καί τῆς αἱμοροούσης ἀφ’ ἑτέρου. Τό βλέμμα ἐντούτοις τοῦ Χριστοῦ, διέκρινε σαφέστατα, αὐτήν τήν ποιοτική διαφοράν.

Συνεπῶς, ἐάν ἡ ἀνθρωπότητα πλησίαζε τόν Χριστόν, ὡς ἡ ἰαθεῖσα, δέν θά ἔτρεχε σήμερα καί αὔριο τό αἶμα ποταμηδόν, ἀθώων, στά πεδία τῶν μαχῶν. Ἀντίθετα ἐάν ἀποκτοῦσε ὁ κόσμος νοῦν Χριστοῦ, θά νοοῦσε ἐν ἀγάπῃ καί ἐλπίδι καί πίστει σύν Θεῷ, γιά τήν αἰώνιον ζωήν, τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί γιά τά μυστήρια τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι κρυμμένα σ’ αὐτήν. Ἡ ἰαθεῖσα, ὁμολόγησε τό γεγονός τῆς ἰάσεως καί ἀνακήρυξε τό θαῦμα, καθώς καί τήν πίστιν πού εἵλκυσε ἐπάνω της, τήν Χάριν. Δίδαξε ἀκόμη, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι πηγή δυνάμεως, ὑγείας, ζωῆς, ὑπερεκχυνομένη καί μηδέποτε ἐξαντλουμένη ἤ ἐλαττουμένη, πού δύναται νά καταρδεύσει καί ποτίσει, ὅλες τίς ψυχές καί τά σώματα τῶν ἀνθρώπων παντοῦ καί πάντοτε, ἐάν τό ζητούσαμε.[2]

Φώτισον Χριστέ, τόν νοῦν μου καί κατάγαυσον τήν καρδία μου, τῇ αἴγλῃ τῶν ἐντολῶν Σου. Φώτισον ἐπιπλέον τούς ἰατρούς, αὐτῇ τῇ αἴγλῃ πυρσοθέντας καί ὡς καλοί καί ὡραῖοι καί ἔντιμοι, νά μιμοῦνται τούς Ἁγίους Ἀναργύρους ἰατρούς ἀκολουθοῦντες αὐτούς κατά πόδας. Αἰώνιον πρώτιστον παράδειγμα, ὁ γράψας τό Εὐαγγέλιον σήμερα ἰατρός Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Μετ’ Αὐτόν δέ,  ἕπονται καί ἀμέτρητοι ἄλλοι, ὡς π.χ ὁ ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως τῆς Κριμαίας, Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός. Ἐντούτοις πρό ὅλων αὐτῶν, κατά τήν πρωτόγονον ἐποχήν, ὁ Ἀσκληπιός, μπόρεσε νά καταλάβει, πώς ἡ ὑγεία τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς ἦταν ἄρρηκτα συνδεδεμένες, κάτι πού δυστυχῶς περιφρονήθηκε στήν σύγχρονη ἰατρική. Ὁ Ἀσκληπιός ἀδελφοί, ἄριστος ἰατρός, πρόσφερε ἀπλόχερα τίς ἰατρικές του ἰκανότητες, χωρίς ἰδιοτέλεια καί τόν λάτρευαν ὅλοι οἱ Ἕλληνες στήν ἀρχαιότητα.

Ἡ δωρεά τῆς Ἐπιστήμης τῆς ἰατρικῆς, ἐδόθη ἀπό τόν Τριαδικό Θεόν καί τόν Σωτῆρα Χριστόν. Παρακαλοῦμεν Σας, ἀδελφοί ἰατροί, συνταχθεῖτε μέ τούς Ἀγίους. Συμφέρει ὅλους. Συνήφθητε λοιπόν τῷ καλλοποιῷ καί ὡραίῳ κάλλει, ὑπέρ τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων, θεανθρώπῳ Μεσσία Χριστῷ. Στήκετε καί κρατεῖτε τίς παραδόσεις γενναῖοι ἐν τῇ πίστει. Διῶξτε μακράν πάντα ζόφον καί τήν πλάνην, τιμῶντας τόν ὄρκο σας ὡς ἰατρῶν ὀρθοδόξων. Ἀναδείξατε ἑαυτούς, πηγή ἰαματικῆς δυνάμεως, διά Ἰησοῦ τοῦ φύσει ἰατροῦ καί Σωτῆρος, τοῦ καί Ἀναστάντος ἐκ νεκρῶν. Ἄνωθεν ἐδόθη ἡ ἰατρική Ἐπιστήμη. Ἡ ἀπιστία συνεπάγεται ἀπώλεια τῆς Χάριτος, πολλάκις δέ καί αὐτῆς τῆς ἐπιγείου ζωῆς.

Ὁ Ἰησοῦς ὁ Σωτῆρας, ἦλθε νά ἰατρεύσει τίς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἐπιπλέον νά χαρίσει καί τήν αἰώνιον ζωήν. «Ἐγώ ἦλθον, ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσι».[3]Ἐπιβεβαιώνεται λοιπόν ὁ λόγος Του, μέ τήν Ἀνάστασιν τῆς κόρης τοῦ ἀρχισυναγώγου Ἰαείρου, ὅπως ἐν συνεχείᾳ τήν καταγράφει ἄριστα ὁ Εὐγγελιστής Λουκᾶς.

Σεβαστή γερόντισσα, προσοχή στό σημεῖο αὐτό. Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «ὁ Ἰησοῦς ἀπηγόρευσε να τόν ἀκολουθήσουν εἰς τό δωμάτιο τῆς νεκρᾶς παιδίσκης ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἧσαν περίεργοι καί ἄπιστοι». Ἐξέλεξε τούς τρεῖς κορυφαίους Πέτρον, Ἰάκωβον, Ἰωάννην, ὡς μάρτυρες τοῦ θαύματος.

Ἀρκετοί γιά νά μαρτυρήσουν καί στούς ἄλλους μαθητές. Ἐπιπλέον καί οἱ γονεῖς τῆς θανούσης, διά τήν ὑπερβολικήν λύπην, ἐπετράπη νά εἰσέλθουν καί νά δοῦν τήν Ἀνάστασιν τῆς κόρης τους , ὅπως ἡ ὑπερβολική χαρά, διαδεχτεῖ τήν ὑπερβολικήν λύπην. Ἀπεδείχθη συνεπῶς ἐκ τοῦ θαύματος, πώς ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ, ὅτι τό κοράσιον οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλά καθεύδει, εἶναι ἀληθής. Διότι ἔμελλε νά ἀναστήσει τήν κεκοιμημένην, ὡς ἐξ ὕπνου. Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀδελφοί μου, ἐφαρμόζεται εἰς τούς αἰῶνας καί ἐπί πάντων τῶν κεκοιμημένων-ἀποθνησκόντων ἐν Κυρίῳ.

Ἐντούτοις, δέν πρέπει νά θλιβόμαστε μπροστά σέ θάνατον-κοίμησιν ἀδελφῶν καί φίλων, ὅπως θλίβονται οἱ λοιποί , οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα. Γνωστόν ἐστι τοῖς πᾶσι, ὅτι στό τέλος τῶν αἰώνων πρόκειται νά ἐπακολουθήσει ἡ ἀνάστασις πάντων, κατά τήν ὁποίαν, οἱ ὀρθόδοξοι θά δοξασθοῦμε «…ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί  οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα».[4] Ἀντίθετα οἱ ἄπιστοι καί ἀμετανόητοι, θά βυθιστοῦν στόν Ἄδη, σέ πόνο, λύπη καί στεναγμό ἀτελεύτητα.

Ἐγειρόμενοι, τότε, κατά τήν κοινήν ἀνάστασιν οἱ σεσωσμένοι, σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες μας, θά περιπατοῦμε ἐν μέσῳ τῆς δόξης τῶν ἡμερῶν τῆς αἰωνιότητος ἐν ἀγαλλιάσει. Φῶς, Φῶς, Φῶς, Χριστοῦ,φαίνει πᾶσι.

Στόν Ἀναστάντα καί Ἰατρόν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ Δόξα,τό Κράτος καί ἡ Βασιλεία. Ἀμήν.

---

[1]  (Ματθ.5, 17) «Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς προφήτας·οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλά πληρῶσαι»

[2] (Ματθ.ζ’, 7) «..ζητεῖτε, καί εὑρήσετε·κρούετε, καί ἀνοιγήσετε ὑμῖν».

[3](Ἰωάν.10,10)

[4](Θεσσαλ.Α’, 4, 17)