ΑΚΤΙΣΤΟΣ ΧΑΡΙΣ- ΜΕΤΑΝΟΙΑ (ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΛΟΥΚΑ)

ΑΚΤΙΣΤΟΣ ΧΑΡΙΣ- ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Β’  ΛΟΥΚΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Στήν παλαιά διαθήκη φαίνονται μέσα ἀπό τίς προφητεῖες, τά ἀδιαμφισβήτητα στοιχεῖα τοῦ ἀληθινοῦ Μεσσίου, αὐθεντικά. Πῶς ἐκπληρώνονται δηλαδή οἱ προφητεῖες ὅλων τῶν αἰώνων, στό αὐθεντικὀ πρόσωπο τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ. Σωζόμεθα ἔτσι ἀπό τούς ψευδομεσσίες καί τούς ἀντιχρίστους πού εἶναι κλέπτες καί ληστές.

Στήν καινή διαθήκη ὑπάρχει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή νά ἐπιστρέψει στήν πρώτη εὐγένεια καί ὡραιότητα. «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ὁ νοῦς νά στέκεται διά τῆς μετανοίας καί τῆς ἀκτίστου Τριαδικῆς Χάριτος, στό ἔλλογον καί ὄχι στό παράλογον. Παράλογον, ἄν τό παθητικόν μέρος τῆς ψυχῆς δέν ὑπακούει στό λογικόν, στό ἔλλογον.

Διά τῆς μετανοίας κοινωνοῦν οἱ Ἅγιοι μέ τόν Θεόν, ἐν Χριστῷ. Ὀ Θεός εἶναι παντοῦ, ἀγαπᾶ ὅλους. Ἐντούτοις εἶναι ἑνωμένος, διά τῆς χάριτος, μόνο μέ τούς Ἁγίους. Αὐτοί λοιπόν πού ἐμπιστεύονται τόν ἑαυτό τους, ἐγωϊστές , ἀμετανόητοι προσπαθοῦν νά διορθώσουν τίς ἐλλείψεις τοῦ Θεοῦ, νομίζοντες ὅτι οἱ εὐκαιρίες καί οἱ τρόποι τοῦ Χριστοῦ Μεσσία εἶναι ἐλλιπεῖς καί στό τέλος καταντοῦν αὐτοκατάκριτοι, αὐτοκτονοῦν, αὐτοκαταστρέφονται.

Συνεπῶς συνοδοιπόροι τοῦ Ἰησοῦ, θά μείνουν ὅσοι ἔχουν σχέση μέ τόν Θεόν καί διά τῆς μετανοίας διαβαίνουν ὅλες τίς ἐνηλικιώσεις τοῦ Μεσσίου, φθάνοντας ὁ καθείς, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό σημαίνει τό πλήρωμα τῆς πίστεως πρός τόν Θεόν καί τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, τηρώντας τίς ἐντολές μέ τήν ὑπομονήν πού δίδαξε καί ἔζησε ὁ Θεάνθρωπος. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς μᾶς δίνει τό νόημα γιά τό πῶς πρέπει νά συμπεριφερόμαστε, ὥστε νά παράγεται πολιτισμός καί κοινωνία ἀγαθή καί ἀληθινή πρόοδος στόν κόσμο. Μᾶς δίδαξε ὅτι ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ἐντιμότερη καί ἀνώτερη ἀρετή πού ὁδηγεῖ κάθε ἄνθρωπο ὥστε μέ εὐγένεια καί ὡραιότητα νά ὑπάρχει σέ κοινωνία μέ τόν συνάνθρωπο, ἐν Χάριτι Χριστοῦ. Συν-χωρῶ, συν-κοινωνῶ μέ τόν συνάνθρωπό μου, ἀδελφό μου καί παράγουμε ἀληθινό πολιτισμό καί πρόοδο γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τήν ὅλη δημιουργία τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό διότι ἡ μετάνοια μᾶς καθιστᾶ τίμια μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ· Σύναιμους καί σύσσωμους τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ. Ὁ Τριαδικός Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπο ἀτενίζοντας στό βάθος τοῦ χρόνου τό Θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Μεσσίου. Ὁ Θεός στόν Παράδεισο θά δεχθεῖ μόνον τόν Θεάνθρωπον Μεσσίαν Ἰησοῦν καί ὅσους ἀπό τούς ἀνθρώπους μοιάζουν μέ τόν Χριστόν καί εἶναι μέλη τοῦ σώματός Του.[1] « Καί εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀμήν λέγω σοι· σήμερον μετ΄ ἐμοῦ ἕσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ». « Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται».[2] Ὁ πιστός βιώνει ἐφ’ ὅρου ζωῆς τήν μετάνοιαν, τήν ἀληθινήν ἐξομολόγησιν, τήν ἐξαγόρευσιν καί εὑ  ρίσκεται σέ κοινωνία μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ἔχοντας τήν ἑνότητα τῆς πίστεως μέ τούς συνανθρώπους, μοιράζεται τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ μέ  δικαιοσύνη. « Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς»,[3] « ἐγώ δέ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ σου, χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τήν δόξα σου»[4]. Ἡ δικαιοσύνη ὅμως, μητέρα ἀρετή, συνοδεύεται πάντοτε ἀπό τίς δύο φυσικές ἀρετές, τήν διάκριση καί τά σπλάχνα οἰκτιρμῶν.[5] « Γίνεσθε οὖν οἰκτήρμονες καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτήρμων ἐστί».

Οἱ Ἅγιοι ἔτσι εἶναι πάντοτε ἑνωμένοι ἀπό τήν ἐποχή τῶν πατριαρχῶν, τῶν προφητῶν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἕως τόν ἔσχατον Ἅγιον πού θά ζήσει ἐν μετανοίᾳ μέχρι τήν Δευτέραν Παρουσίαν. « Τά ἀγαθά περί Θεοῦ τοῖς ἀνθρώποις δεδώρηται». Ὁλες οἱ ἅγιες δωρεές τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἔχουν δωρηθεῖ ἀπό τόν Θεόν σ’ ἐμᾶς καί γίνονται φανερές καί μεθεκτές διά τῆς μετανοίας.

Τό ξαναλέμε ὅτι γιά νά παράξεις πολιτισμό, χρειάζεται κοινωνία προσώπων, ἐν μετανοίᾳ καί δικαιοσύνη καί ἐλεημοσύνη. Χρειαζόμαστε καρδιές ἐλεήμονες, σπλαχνικές, ἐν άληθινῇ μετανοίᾳ, πάντοτε. Ἔτσι ἀντλοῦμε χάριν καί εὐλογίαν. Μέ τήν ἀνυπακοήν χάσαμε τόν Παράδεισον, γίναμε σκληρόκαρδοι. Ὑπάρχει ἡ γνῶσις τῆς ἁμαρτίας, ὅμως ἀρνούμαστε κάποιοι, πολύ ἤ ὀλίγοι, τήν δύμαμιν τῆς μετανοίας καί παρεξηγοῦμε τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας.

Ἀς ἀτενίσουμε σήμερα κατάματα τόν Θεάνθρωπον Χριστόν πού ζητᾶ τήν μετάνοιά μας, ὥστε μέ τούς καρπούς τῆς ὑπακοῆς, στούς παναγίους λόγους Του, νά καταστοῦμε μέτοχοι τῆς Τριαδικῆς Ἀκτίστου Χάριτος. Ἀδελφοί τοῦ Ἰησοῦ, παιδιά τοῦ Πατρός, κοινωνοί τῶν Ἀγγέλων, συγκοινωνοί τῶν Ἁγίων καί πολίτες ξανά τοῦ Παραδείσου, κληρονόμοι τῆς βασιλείας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ,ὧ ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

---

[1](Λουκ.κγ΄, 42-43)

[2](Μάρκ., 16,16)

[3]( Ἠσ.26,9)

[4](Ψαλμ. 16, 15)

[5](Λουκ.στ΄36)