π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το θεομητορικό θαύμα και τα θαύματα της Θεοτόκου

  

ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«ΤΟ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»

   [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 23-8-1992]   [A33]

     Καθώς, αγαπητοί μου, μελετούμε το θεολογικότατον προοίμιον της προς Εβραίους επιστολής, αναγκαζόμαστε να σταματήσομε σε μία μυστηριώδη φράση: «Ὃταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει». Ποιος εισαγάγει; Εισαγάγει ο Πατήρ. Ποιον εισαγάγει; Εισαγάγει τον Υιόν. Πού τον εισαγάγει; Εις την οικουμένην, εις τον κόσμον. Αλλά ο Υιός, ως πρωτότοκος του Πατρός, είναι και Θεός βεβαίως, είναι πανταχού παρών. Τι έννοια έχει αυτό το «εισαγάγει»; 

Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης απαντά: «Τήν διά σαρκός Αὐτοῦ γένεσιν, εἴσοδον εἰς τήν οἰκουμένην ὀνομάζει ὁ Λόγος». Ότι δηλαδή «όταν ο Πατήρ», λέγει, «εισαγάγει τον Υιόν, Τον εισαγάγει με την έννοια της σαρκός, με την έννοια της Ενανθρωπήσεως». Ώστε λοιπόν η είσοδος του Θεού, του Θεού Λόγου, γίνεται εις τον κόσμον με την Ενανθρώπηση. Και το όργανον που υπηρέτησε αυτήν την είσοδον του πρωτοτόκου εις την Οικουμένην, είναι η Παρθένος Μαρία. Έτσι η Παρθένος Μαρία γίνεται η πύλη δια της οποίας ο Θεός Λόγος κοινωνεί κατά τρόπον αισθητόν και ρεαλιστικόν με τους ανθρώπους.

   Ο προφήτης Βαρούχ μας λέγει -Στο 3^ο του κεφάλαιο. Είναι αξιομνημόνευτα-: «Ὁ ἀποστέλλων τὸ φῶς, καὶ πορεύεται- Ποιος είναι ο ἀποστέλλων τὸ φῶς; Είναι ο Θεός Λόγος. Ως δημιουργός του φωτός και των πάντων. Στέλνει το φως: «Πήγαινε». Και πηγαίνει-  ἐκάλεσεν αὐτό, καὶ ὑπήκουσεν αὐτῷ τρόμῳ (:το ανακαλεί· κι αυτό επιστρέφει τρέμοντας!)· οἱ δὲ ἀστέρες ἔλαμψαν ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν καὶ εὐφράνθησαν- Τα δε αστέρια… ‘’ἐν ταῖς φυλακαῖς αὐτῶν’’ είναι κατά το φαινόμενον, όπως βλέπομε τ’ αστέρια να ανατέλλουν, κάποια ώρα μέσα στο 12ωρο της νύχτας· τουλάχιστον όπως βλέπομε, αυτό λέγεται φυλακή. Δηλαδή σκοπιά. Και αυτά λέει, έλαμψαν και χάρηκαν- ἐκάλεσεν αὐτοὺς -ποιους; Τους αστέρας. Ο Λόγος- καὶ εἶπον (:και Του απήντησαν) Πάρεσμεν (:Είμαστε παρόντες). Ἒλαμψαν μετ᾿ εὐφροσύνης τῷ ποιήσαντι αὐτούς (:Έλαμψαν με χαρά, μπροστά σε Εκείνον που τους κατασκεύασε). Μετά τοῦτο -ποιο «μετὰ τοῦτο»; Μετά που είπε στο φως να πηγαίνει…Αυτό είναι το  «μετὰ τοῦτο». Προσέξτε να δείτε τι θεολογία υπάρχει… «Μετά τοῦτο …»,μετά δηλαδή από την Δημιουργία του φωτός, που βλέπομε εις την Γένεσιν: « Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν… καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς» - Μετά τοῦτο - μετά δηλαδή από την δημιουργία του φωτός και του σύμπαντος- ἐπὶ γῆς ὤφθη -Ποιος ὤφθη; Ποιο είναι το υποκείμενο; Ο Θεός Λόγος. Ενεφανίσθη, ὤφθη, ὤφθη, ὤφθη του ὁράω-ῶ, έγινε φανερός στη γη) καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη (:και συνανεστράφη με τους ανθρώπους)». Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε· πιστεύω ναι. Είναι συγκλονιστικό πράγμα! Ότι Εκείνος που είπε «Γενηθήτω φῶς» ήρθε μαζί μας. Και δεν είναι άλλος από τον Ιησούν Χριστόν. Είναι εκπληκτικόν.

     Στο μυστήριο λοιπόν να ενωθεί ο Θεός Λόγος με τους ανθρώπους, υπηρέτησε η Παρθένος Μαρία. Αλλά και η Παρθένος Μαρία αποτελεί ένα βαθύτατο μυστήριον. Ένα μυστήριον θαύμα. Το περιώνυμον θεομητορικόν θαύμα. Και το θαύμα αυτό συνίσταται ως εξής. Χωρίς βέβαια να προσμετρηθεί το θεολογικόν βάθος που το αποτελεί το μυστήριον αυτό. Τι να προσμετρήσομε;

      Πρώτον· ο Θεός Λόγος είναι Υιός του Πατρός. Και συνεπώς έχομε την εσωτερικήν, αΐδιον γέννησιν του Υιού από τον Πατέρα. Προσέξατε αυτό. «Αΐδιος» θα πει χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Αυτή είναι η διαφορά της λέξεως «αΐδιος» από το «αιώνιος». Το «αιώνιος» μπορεί να μην έχει τέλος, έχει όμως αρχή. Λέμε: «Θα ζήσομε αιωνίως». Αλλά είχαμε αρχήν. Το «αΐδιος» θα πει: χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Γι΄αυτό καταχρηστικώς λέμε τον Θεό «αιώνιον». Θα έπρεπε να τον λέγαμε «αΐδιον» τον Θεόν. Χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Έτσι η γέννησις του Υιού είναι αΐδιος. Χωρίς αρχή, χωρίς τέλος. Και είναι εσωτερική. Είναι έτσι ο Υιός αμήτωρ, χωρίς μητέρα.

      Πώς όμως τώρα γίνεται και υιός ανθρώπου; Πώς ο αχώρητος γίνεται χωρητός μέσα στην μήτρα της Παρθένου; Ο αρχάγγελος Γαβριήλ, αγαπητοί μου, κατά τον Ακάθιστον Ύμνον, είδε σωματούμενον τον Κύριον. Τον Κύριον του Ισραήλ! Τον είδε να σωματούται. Δηλαδή να παίρνει ανθρωπίνη μορφή. Τον οποίον άλλοτε δεν είχε δει. Ούτε εγνώριζε. Ούτε άλλη αγγελική φύσις εγνώριζε τον Υιόν. Και ο αρχάγγελος «ἐξίστατο», όπως μας λέγει ο ύμνος. Και εις τα οποία μυστήρια, που συνιστούν το μυστήριο της Θείας Οικονομίας, δηλαδή της Ενανθρωπήσεως, όπως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, «ἄγγελοι ἐπιθυμοῦσιν παρακύψαι». «Να σκύψουν, να γνωρίσουν, να προσεγγίσουν αυτό το μυστήριον». Έτσι ο Αρχάγγελος είδε τον Θεό να «μικραίνει» για να γίνει δεκτός μέσα εις την μήτραν της Παρθένου. Αλλά είδε και την μήτρα της Παρθένου να πλαταίνει, για να μπορεί να χωρέσει τον αχώρητον.

     Τι ακριβώς, αγαπητοί μου, εκυοφόρησε η Παρθένος; Λέγει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Κολοσσαείς επιστολή του: «Ὃτι ἐν αὐτῷ -δηλαδή τῷ Χριστῷ- εὐδόκησε πᾶν τό πλήρωμα κατοικῆσαι -Ποιο πλήρωμα; Της θεότητος. Πλήρωμα θα πει γέμισμα. Κάτι που… δεν υπάρχει κάτι παραπέρα. Λέμε «ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν», λέμε για το Πνεύμα το Άγιον, χωρίς να έχει καμία σχέση το Πνεύμα το Άγιο με την δημιουργία ως ουσία, πληροί όμως ολόκληρη την δημιουργία. Έτσι και εδώ. Χωρίς να έχει σχέση ο Υιός με την ανθρωπίνη φύση που λαμβάνει, πληρούται η ανθρωπίνη φύσις από ολόκληρη την θεότητα. Είναι εκπληκτικό. Κι ακόμη σαφέστερα, λίγο πιο κάτω, στο δεύτερο κεφάλαιο, στην ίδια επιστολή, λέγει ο Απόστολος: «ὅτι ἐν αὐτῷ (:γιατί), λέει, (:εις Αυτόν, τον Χριστόν) κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς». Το καταλαβαίνομε; Είναι εκπληκτικόν. «Πᾶν τό πλήρωμα». Όλος ο Λόγος ήτο σωματικώς εις την ανθρωπίνη φύση του Ιησού!  Αυτόν που εγέννησε η Θεοτόκος.

     Ώστε λοιπόν τι ακριβώς εκυοφόρησε η Παρθένος; Η Παρθένος Μαρία κυοφορεί και γεννά αληθή Θεάνθρωπον. Έτσι η Παρθένος… δηλαδή η ανθρωπίνη φύσις, θα λέγαμε, που Εκείνη δίδει εις τον Θεόν Λόγον, να είναι θεωμένη, ἅμα συλλήψει. Και αυτή η φύσις η ανθρωπίνη, που δίδει η Θεοτόκος και προσλαμβάνει ο Λόγος, είναι ηνωμένα, ηνωμένες αυτές οι δύο φύσεις, θεία και ανθρωπίνη, ασύγχυτα και αδιαίρετα με μίαν υπόστασιν. Την υπόστασιν του Θεού Λόγου. Αυτό εκυοφόρησε η Παρθένος Μαρία. Και αυτό λέγεται Θεομητορικόν θαύμα.

     Ακόμη, η σύλληψις του Θεού Λόγου στην μήτρα της Παρθένου έγινε χωρίς ανδρικόν σπέρμα. Χωρίς πατέρα. Είναι αμήτωρ κατά την θεότητα, είναι απάτωρ, χωρίς πατέρα, κατά την ανθρωπότητα. Δηλαδή κατά το ανθρώπινον, ο Χριστός δεν έχει πατέρα. Κι όπως ο Αδάμ επλάσθη εκ της παρθένου γης, χωρίς προηγούμενον σπέρμα, έτσι και ο νέος Αδάμ, ο Χριστός προέρχεται εκ της Παρθένου, ώστε ο παλαιός Αδάμ να αποτελεί εικόνα του Ιησού Χριστού ως προς την γέννηση. Και η Παρθένος γεννά, συνεπώς, παρθενικά, και τέλος μένει παρθένος.  Είναι αυτή η θεολογική έκφρασις, ότι η Μαρία Θεοτόκος μένει Παρθένος, είναι Παρθένος προ του τόκου, είναι Παρθένος κατά τον τόκον και μένει Παρθένος μετά τον τόκον. Γι΄αυτό λέγεται Αειπάρθενος. Γι΄αυτό και εικονογραφικά έχει τρία αστέρια. Ένα στο μέτωπο και δύο στους ώμους. Κι αυτά τα τρία αστέρια εκφράζουν το αειπάρθενον της Θεοτόκου. Και είναι εκείνη που αποτελεί την κεκλεισμένην πύλην, δια της οποίας εισέρχεται και εξέρχεται ο Θεός, και μένει και παραμένει κεκλεισμένη.

     Όταν ο Κύριος υπόσχεται  τον ερχομό Εκείνου που θα έρθει να αποκαταστήσει τους πεσμένους ανθρώπους, εκείνο το λεγόμενον Πρωτευαγγέλιον που είναι μία ελπίδα μέσα στην ζοφερότητα εκείνου του δειλινού στον Παράδεισον, κάνει αναφορά στο σπέρμα της Εύας! Και όχι του Αδάμ. Τι λέγει εκεί ο Θεός; Ότι «εκ του σπέρματος αυτής θα έλθει Εκείνος ο οποίος θα σου συντρίψει την κεφαλήν», λέγει στον διάβολο. Δεν λέγει «ἐκ τοῦ σπέρματος τοῦ ἀνδρός». Το σπέρμα ανήκει στον άνδρα. Πώς λέγει εδώ «ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτῆς»; Σημαίνει έναν σαφή υπαινιγμό, ότι Εκείνος που θα ήρχετο, θα εγεννάτο εκ Παρθένου.

      Μας καταπλήσσει, ωστόσο, ότι σε όλη την ανθρωπίνη Ιστορία, ανακαλύπτομε την παρουσία αυτού του θεομητορικού θαύματος. Από τον Αδάμ και την Εύα, μέχρι το ιστορικό πρόσωπό της, διαρκώς ανακαλύπτομε την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Μας εκπλήσσει! Ένα τροπάριο του Κανόνος, του Ακαθίστου Ύμνου, λέγει: «Ἐξέστη τά σύμπαντα (:τα σύμπαντα εξέστησαν) ἐπὶ τῇ θείᾳ δόξῃ σου -Γιατί εξέστησαν;- σύ γάρ, ἀπειρόγαμε Παρθένε(:Συ, ω Παρθένε, που είσαι άπειρος γάμου, δεν έχεις εμπειρία του γάμου, δηλαδή είσαι παρθένος) ἔσχες ἐν μήτρᾳ τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν (:γιατί εφιλοξένησες μέσα στη μήτρα σου τον Θεόν που είναι πέρα και πάνω απ’ όλα) καὶ τέτοκας ἄχρονον Υἱόν (:και έχεις γεννήσει Υιόν άχρονον, αΐδιον- που σας έλεγα στην αρχή) πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσι σε, σωτηρίαν βραβεύοντα».

     Αλλά εάν, αγαπητοί μου, εάν η Παρθένος Μαρία αποτελεί όντως ως πρόσωπον και ως ύπαρξις το θεομητορικόν θαύμα, τότε είναι πολύ φυσικόν και η ιδία να επιτελεί θαύματα. Είναι πολύ φυσικόν. Όταν εκλήθη η Θεοτόκος και ο Ιησούς εις τον γάμον της Κανά, και ο Ιησούς επετέλεσε το πρώτο Του θαύμα, όπως σαφώς μας το χαρακτηρίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι ήτο το πρώτον σημείον του Ιησού, το πρώτον σημείον, το πρώτο θαύμα, δηλαδή την μεταβολή του νερού σε κρασί, ταυτόχρονα αυτό το θαύμα, το πρώτο θαύμα, ήταν και θαύμα της Θεοτόκου! Πώς; Διότι Εκείνη εισηγείται το θαύμα: «Δεν έχουν κρασί». Και μετά λέγει εις τους υπηρέτες: «Ό,τι σας λέγει, να το κάνετε». Είναι λοιπόν σαφώς εισηγήτρια του θαύματος του Υιού της. Και συνεπώς ανήκει το θαύμα αυτό και εις Εκείνην. Είναι το θαύμα του Υιού, αλλά είναι και το θαύμα της μητρός. Αρχή θαυμάτων λοιπόν, δημοσίων θαυμάτων, και για την Θεοτόκο το θαύμα της Κανά.

    Έκτοτε, αυτό που εγράφη δια τον Ιησούν, στον Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο τέλος του Ευαγγελίου του, ότι «Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς (:υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς) ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ' ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία», «που όλα αυτά», λέει, «αν έπρεπε να γράφονται το καθένα ξεχωριστά, νομίζω ότι δεν θα χωρούσαν όλες οι βιβλιοθήκες του κόσμου εκείνα που ο Ιησούς επετέλεσε», αυτό θα μπορούσε να γραφεί και να ειπωθεί και δια την Θεοτόκον. Γιατί εις όλον τον χριστιανικόν κόσμον είναι γνωστά τα θαύματα της Παναγίας μας. Μεγάλα και μικρά. Αναρίθμητα, αναρίθμητα, αναρίθμητα! Και θαύματα ακόμη και αυτής της καθημερινότητος· που δεν γράφονται μεν αλλ’ είναι και ανήκουν στην προσωπική εμπειρία του κάθε πιστού.  Και τα θαύματα αυτά γίνονται από τον Χριστόν, τον Υιόν της, για να δοξάζεται η μητέρα Του. Όπως και στον γάμο της Κανά. Ήθελε εκεί να την δοξάσει. Γιατί όταν λέγει στους υπηρέτες: «Κάνετε ό,τι σας πει», θα πουν οι υπηρέται: «Και τότε ποια είναι αυτή η κυρία;». Ποια είναι…

      Πόσα θαύματα γίνονται, αγαπητοί μου, κάθε χρόνο στην μνήμη της… Πόσα θαύματα γίνονται σ’ όλον τον χριστιανικόν κόσμον… Όπου υπάρχει ναός της και προσκύνημά της. Η Τήνος, το νησί, η Τήνος, το νησί του Αιγαίου, το ελληνικό νησί η Τήνος, είναι το αποκορύφωμα των θαυμάτων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι παγκόσμιον προσκύνημα το νησί της Τήνου. Πόσα θαύματα γίνονται εκεί; Πόσοι χωλοί, κουτσοί, δηλαδή, εκεί περπάτησαν; Πόσοι κωφοί άκουσαν; Πόσοι μουγγοί μίλησαν; Θυμούμαι κάποτε έναν στρατιώτη στο 404 Νοσοκομείο της Λαρίσης, που μου το ομολογούσε αυτό μέσα στον θάλαμο, και μου είπε ότι έως 14 ετών δεν είχε μιλήσει! Και τον πήγε η μάνα του εις την Τήνο και εκεί ομίλησε! Πόσοι ακόμη παράλυτοι σηκώθηκαν εκεί εις την Τήνον; Πόσα θαύματα έγιναν, γίνονται και θα γίνονται;

      Αλλ’ όχι μόνον εις την Τήνον, αλλά και οπουδήποτε αλλού η Παναγία τιμάται και λατρεύεται. Έχομε ένα μικρό εκκλησάκι, πολύ παλιό, στην Κηφισιά. Το λέμε το εκκλησάκι αυτό «Η Παναγίτσα». Επειδή έχομε κι άλλο ένα πολύ πολύ μικρό εκκλησάκι· βυζαντινά πρέπει να ήταν αυτά· που λέγεται «η Παναγία η Ξυδού». Υπάρχει μια παράδοση γιατί λέγεται Ξυδού· έτσι για αντιδιαστέλλονται τα εκκλησάκια της Παναγίας, λέμε αυτό: «Η Παναγία, η Παναγίτσα». Αγαπητοί μου, ήμουν αυτόπτης μάρτυς σε ένα θαύμα που έγινε. Λίγο προ του 1940. Όταν βγήκε η εικόνα της Παναγίας… ή μάλλον την είχαν απέξω απ’ τον ναό και την σήκωσαν για να γίνει η περιφορά – το θυμούμαι σαν κι αυτήν την ώρα- πίσω από την εικόνα ακολούθησε μια κοπέλα. Ήτανε κουτσή η κοπέλα αυτή. Με τα δεκανίκια της. Είχε κάνει, όπως ελέγετο, επτά εγχειρήσεις για το πόδι της. Και παρέμενε κουτσή. Κάποια στιγμή, λίγα μέτρα μετά από την αναχώρηση της εικόνος της Παναγίας μας, πέταξε τα δεκανίκια και είπε: «Περπατώ!». Ήμουν αυτόπτης μάρτυς. Αυτή παντρεύτηκε μετά, έκανε παιδιά, πιθανότατα ζει ακόμα.

     Ακόμα η Υπεραγία Θεοτόκος εστάθη υπέρμαχος στρατηγός του Έθνους μας! Πού το προστατεύει, το φυλάττει. Αν επέτρεψε η σοφία της να βυθισθεί το 1940 στο λιμάνι της το αντιτορπιλικό «Έλλη», αυτό έγινε για να δοξάσει το ελληνικό έθνος, με τις νίκες που του έδωσε στα βουνά της Πίνδου. Για να δείξει- και το έδειξε- ποια ήταν η απάντησή της: «Εσείς κάνατε αυτό, στο λιμάνι το δικό μου. Να δείτε τι θα πάθετε». Ήττα τρομακτική…

     Αλλά και στην καθημερινότητα που ζούμε έχομε εμπειρία των δικών της ενεργειών και της δικής της, αγαπητοί μου, παρουσίας. Αυτήν την αγρυπνία εδώ που κάνομε, κάθε χρόνο σας το λέγω, την έχομε αφιερώσει σε Εκείνην, που το 1977 διέσωσε την Ιερά μας μονή από πυρκαγιά που είχε εκραγεί σε πολλά σημεία -εμπρησμός ήταν- σε πολλά σημεία της περιοχής του Στομίου. Και ήταν τότε μία φοβερή ξηρασία. Τι έγινε; Λίγο πριν φθάσει η φωτιά στην μονή, ξέσπασε μία δυνατή, σαν φθινοπωρινή, βροχή, έπεφτε πολύ το νερό και έβγαζε φουσκάλες-πώς πέφτουν οι σταγόνες, χοντρές σταγόνες, και είναι πολύ το νερό και σηκώνονται φουσκάλες- έτσι ήταν η βροχή όλη νύχτα, και έσβησε κάθε σημείο της φωτιάς εκείνης. Προσέξατε· μόνο εδώ είχε βρέξει. Απέναντι στον Όλυμπο, πιο πέρα στον Κίσσαβο, δεν είχε βρέξει. Μόνον εδώ είχε βρέξει!!!

      Εμείς εδώ, οι μοναχοί, στα δικά της σκηνώματα, που πέρασαν τόσοι αγιασμένοι μοναχοί, έχομε τόσο πλουσία, σαν εμπειρία, την αγαθή της παρουσία και την αγαθή της ενέργεια.

       Ο αρχάγγελος Ραφαήλ, είχε πει στους Τωβίτ και Τωβία: «Μυστήριον βασιλέως καλόν κρύψαι (:Καλόν είναι τα μυστικά του βασιλιά να τα κρύβομε), τὰ δὲ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἀνακαλύπτειν ἐνδόξως (:αλλά τα έργα του Θεού πρέπει να τα αποκαλύπτουμε. Για να δοξάζεται ο Θεός)». Θα μπορούσα πολλά να σας διηγηθώ, αλλά ο χρόνος δεν επαρκεί. Αυτή η ίδια η ανοικοδόμησις της ιεράς Μονής, της δικής της, τα δικά της σκηνώματα, χωρίς να υπάρχουν χρήματα, είναι ένα θαύμα δικό της, που έγινε. Εγώ προσωπικά δεν αγαπώ τις οικοδομές. Αλλά παρεκάλεσα τον Κύριον και την Θεοτόκο, και μου απήντησε όπως στον Μωυσή. Ότι θα έδιδε πνεύμα αρχιτεκτονικής εδώ για να φτιάξομε ό,τι θα φτιάχναμε. Και είπε: «Θα δώσω πνεύμα αρχιτεκτονικής εις τον Βεσελεήλ -είναι στο βιβλίο της Εξόδου στο 31^ο κεφάλαιο, γιατί ο Μωυσής είπε: «Κύριε, τι θα φτιάξω απ’ όλα αυτά που μου λες; Θέματα υφαντουργίας, χρυσοχοΐας, αργυροχοΐας, ξυλουργικής… Τι θα φτιάξω από όλα αυτά; Εγώ δεν ξέρω τίποτα». «Εγώ», λέγει, «θα δώσω πνεύμα αρχιτεκτονικής κι όλα αυτά θα φτιαχτούν!». Ε, λοιπόν αυτό έγινε, αγαπητοί μου, εδώ. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Και δουλέψαμε και δουλεύομε, γιατί είναι δικό της το θαύμα. Αποδίδω συχνά στην Θεοτόκο την προσωνυμία: «η Φοβερά Προστασία». Πράγματι μας προστατεύει κατά τρόπον που προκαλεί φόβον. Δεν μπορώ να σας πω γιατί δεν έχω χρόνον. Άλλη φορά θα σας πω.

     Αγαπητοί μου, όλοι μας ζούμε μέσα στην καθημερινότητα, την αγαθή και θαυμαστή παρουσία και ενέργεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι η Μητέρα μας. Σ’ αυτήν προσφεύγομε κι Εκείνη μας αντιλαμβάνεται. Ας υμνούμε, λοιπόν, πάντοτε το άγιον όνομά της, για να έχομε πάντοτε την Φοβερή της Προστασία.

           ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

   και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

ψηφιοποίηση της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας και επιμέλεια: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

• Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.
• http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/ueotokos/ueotokos_066.mp3