ΚΛΗΣΙΣ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ἐκάλεσε, ὁ Κύριος, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους ἀπό τἠν ἐργασία τους καί διά τῆς χάριτος, τούς ξεδίπλωσε τἠν πρώτην ὡραιότητα τῆς ἐργασίας ,σωματικῆς καί πνευματικῆς πού κατεῖχε ὁ ἄνθρωπος στόν παράδεισο γιά τόν ἁγιασμό τόν δικό τους, τῶν ἀνθρώπων καί τῆς δημιουργίας, μέ βοηθό τή δική Του παρουσία. Ἐκεῖνοι παραχρῆμα ἐγκατέλειψαν τά δίχτυα και Τόν ἀκολούθησαν, διδάσκοντας μέ τή ζωή τους καί τή διδασκαλία τους ὅτι ἡ ὑπακοή στούς λόγους τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ ἐπαναφέρουν τό πλάσμα, τόν ἄνθρωπο στό πρωτόκτιστον κάλλος καί στήν παραδείσια κατάσταση.
Ἡ κλῆσις
γίνεται στό φῶς, πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἀπομακρύνεται ἡ νύχτα τῆς ἀγνοίας καί
γεννῶνται καρποί πλούσιοι καί ἀγαθοί γιά τήν ψυχή καί τό σῶμα. Πράγματι οἱ
τέσσερις κορυφαῖοι Ἀπόστολοι εὐλαβεῖς καί ἄδολοι στήριξαν τήν ἐλπίδα τους στόν
Χριστό καί ἄνοιξαν σ’ Αὐτόν τήν καρδιά τους. Φωτίζεται ἡ ψυχή τους καί μέ πλήρη
αὐτογνωσία ὁμολογοῦν καί ἐξομολογοῦνται ταπεινά, τήν ἁμαρτωλότητά τους.
Ὁ
γλυκασμός πού δέχεται ὁ ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπος, τούς πληροφορεῖ, ὅτι ἡ
σωτηρία τῶν ψυχῶν τους καί οἱ ἀνάγκες τοῦ βίου χαρίζονται δωρεάν ἀπό τόν Χριστόν,
ἀρκεῖ πρῶτα νά ζητοῦν τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ. Ἀποφασιστικά
καί μέ συνέπεια μοναδική παρατᾶνε τά πάντα καί ἀκολουθοῦν τόν Μεσσία Ἰησοῦ, ὡς ἁλιεῖς
ἀνθρώπων. Κηρύττουν καλώντας τούς ἀνθρώπους σέ μετάνοια καί σέ γνώση τῶν
μεγαλείων τοῦ Θεοῦ, ὥστε οἱ πιστοί τελειούμενοι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ νά ἀποδεικνύονται
κοινωνοί θείας φύσεως.
Παρακλητικά, μέ τήν χάριν τοῦ Παρακλήτου, παρακαλοῦν πάντοτε καί πανταχοῦ
τούς ἀνθρώπους, νά ἀποφεύγουν τήν ἁμαρτία. Τονίζουν ὅτι μέ τήν μετάνοια,
γίνεται ἡ ἐξάλειψη τῶν αἰσχρῶν πράξεων. Ὕστερα ἀπ’ αὐτή χορηγεῖται τό Ἅγιον Πνεῦμα,
ὄχι βέβαια χωρίς προϋποθέσεις, ἀλλά ἀνάλογα μέ τήν πίστιν, τήν διάθεση καί τήν
ταπείνωση ἐκείνων πού μετανοοῦν, μέ ὅλη τήν ψυχή τους.
Ὁ Θεός
διδάσκουν μόνο αὐτό ζητᾶ ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, τούς ὁποίους ἔπλασε κατ’ εἰκόνα
καί ὁμοίωσή Του. Γιατί τό « Μετανοεῖτε, ἔφθασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν » δείχνει
ὅτι εἶναι ἀπεριόριστη ἡ ἐργασία τῆς μετάνοιας. Τονίζουν μέ ἔμφαση ὅτι ἡ πίστις
στόν Θεάνθρωπο Χριστόν ἐλευθερώνει ἀπό τό βάρος τῆς ἀκηδίας καί μέ τά δάκρυα τῆς
προσευχῆς καί τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς, ἐκδιώκεται ὁ ψεύστης καί ἀνθρωποκτόνος
διάβολος, οἱ πονηροί λογισμοί, τό σκοτάδι τῆς πλάνης, καθαίρεται ἡ καρδιά καί
κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, νικᾶται ὁριστικά ἡ δειλία, καθ’ ὅτι ἡ ἐργασία γίνεται μέ
πόνο καί ὑπομονή.
Ἡ συνέπεια
αὐτῆς τῆς προσπάθειας εἶναι νά μήν φοβᾶται ὁ πιστός ὀρθόδοξος χριστιανός, ἐκεῖ
πού δέν ὑπάρχει φόβος. Πόσο μᾶλλον τίς ἀπειλές καί τίς φοβέρες τῆς Ν. Ἐποχῆς. Οἱ
τύρανοι αὐτοί (Νεοεποχῖτες), ἀνέντιμοι, ὄντες καλλιεργοῦν συστηματικά μέσω ὅλων
τῶν media τήν δειλία καί τήν φοβία, φροντίζοντας στανικά οἱ ἄνθρωποι εἰ δυνατόν
νά παραμείνουν νήπια, ἕρμαια στά βρώμικα χέρια τους.Καθημερινά προτείνουν κατά
κόρον τό φρόνημα τῆς σαρκός, ἔναντι τοῦ φρονήματος τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ καί τῶν
ἀγαθῶν ἀγγέλων καί ταυτόχρονα προωθοῦν ξεδιάντροπα τήν ἀθεοφοβία πού ὁδηγεῖ στήν
ἠθική σωματική ἀναισθησία καί στήν πνευματική πλάνη. Ἐντούτοις ἀγαπητοί μου
άδελφοί, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, μέ τήν χάριν τοῦ Χριστοῦ, δίδαξαν καί διδάσκουν ἐσαεί
τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, τουτέστιν τόν σεβασμό στίς ἐντολές τοῦ Μεσσίου, καθ’ ὅτι οἱ ἐντολές
ὁλοκληρώνουν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τήν προσωπικότητα καί τήν κάνουν φλόγα θεϊκή πού
κατακαίει τά σατανοκίνητα τεχνάσματα τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου καί τῶν
πληρωμένων ὀργάνων τους. Δίδαξαν καί διδάσκουν διαχρονικά οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅτι:
Ὅποιος βαδίζει μέ τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τόν σεβασμό στίς ἐντολές Του,
κτίζει ἐπάνω στήν πέτρα τῆς πίστεως.
Στήν πίστη προσθέτει τήν ἀρετή, στήν ἀρετή
τήν γνώση, στήν γνώση τήν ἐγκράτεια, στήν ἐγκράτεια τήν ὑπομονή, στήν ὑπομονή
τήν εὐσέβεια, στήν εὐσέβεια τήν φιλαδελφίαν, στήν φιλαδελφεία τήν ἀγάπη[1]. Ὁ χριστοφόρος ὀρθόδοξος
πλέον δέν ἀγωνιᾶ γιά τά πράγματα τοῦ βίου, ἀλλά φροντίζει γιά τά ἄκρως ἀπαραίτητα,
δηλαδή στέγη, τροφή, ἔνδυμα καί μέ ἀσκητική πρόθεση καί συνέπεια ἀφήνει μέ ἐμπιστοσύνη
τή ζωή του στήν ἀγαθή πρόνοια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἀμέριμνος
καί ἐλεύθερος ἀπό τά δεσμά τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος ( φιληδονία,
φιλαργυρία,κενοδοξία ) ὑποτάσσει τό παθητικόν μέρος τῆς ψυχῆς, στό πνευματικό
καί δέν ὑπάρχει στήν καρδιά διψυχία ἤ διγλωσσία. Διότι αὐτά τά δύο γίνονται ἕνα,
μέ τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν ἀντιστρατεύεται
τό ἕνα τό ἄλλο.
Ἡ
συνέπεια αὐτῆς τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητας τοῦ ἔσω ἀνθρώπου ἀνεβάζει τήν ψυχή
κεκαθαρμένη ἕως τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, κοινωνῶντας ἐν Χάριτι μέ τούς ἀγγέλους,
τούς θεολόγους, τούς Ἁγίους. Καί σάν συνέπεια, τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος τά
χαρίσματα πού ἔχει κατά φύσιν, τά δωρίζει κατά χάριν, στούς ἐν νήψῃ καί σοφία
καί σύνεση πιστούς Ἁγίους, μεταδίδοντας σ’ αὐτούς, πάμπολα χαρίσματα, γνώσεις
μυστηρίων καί αἰνιγμάτων καί σημείων φοβερῶν ἐναντίων τῶν δαιμόνων καί τῶν
πονηρῶν ἀνθρώπων,ὥστε αὐτοί οἱ τελευταίοι, κρίνοντες κατά τήν δική τους οἰκτρή
κατάσταση νά ἀποροῦν.
Σεβαστή
γερόντισσα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σήμερα μέ τήν κλήση αὐτή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων
διδαχθήκαμε ὅτι ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ ἀπάθεια τῆς ψυχῆς καί ἄλλο ἡ ἀπάθεια τοῦ
σώματος. Ἡ πρώτη καθαγιάζει καί τό σῶμα μέ τήν λαμπρότητα καί τήν φωτοχυσία τοῦ
πνεύματος καθιστώντας τόν ὀρθόδοξο πιστό ἅγιο καί τέλειο κατά χάριν, ὥστε νά ἐκπληρώνεται
εἰς τό ἀκέραιον ἡ ἀγαθή ἐπιθυμία τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς λέει,
γίνεσθε ἅγιοι, γίνεσθε τέλειοι, καθώς καί ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος, ἅγιος καί
τέλειος ἐστι.
Δέν εἶναι
λοιπόν, ἀπορίας ἄξιον τό ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀκολούθησαν τό ἐσφαγμένο Ἀρνίον
πού ἐξῆλθε νικῶν καί ἴνα νικήση, ἕως θανάτου. Ἐνίκησαν τόν κόσμο καί τόν θάνατο
καί εἶναι αὐτοί πού θά κρίνουν στή συντέλεια, τίς δὠδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ.
Στόν Σωτῆρα
Μεσσία Χριστό, ἀνήκει ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1] Β’ Πέτρ.1,5-7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου