Απόσπασμα από την μαρτυρία ενός αγοριού που μεγάλωσε με δύο «μαμάδες». Περιγράφει με συγκινητική ειλικρίνεια την ανάγκη του για πατέρα.

Δε μου άρεσε καθόλου που μεγάλωσα με ομόφυλους γονείς…

Από Reddit 29 Δεκεμβρίου 2020

Απόσπασμα από την μαρτυρία ενός αγοριού που μεγάλωσε με δύο «μαμάδες». Περιγράφει με συγκινητική ειλικρίνεια την ανάγκη του για πατέρα.

………………………………………………….

«Δεν με ενόχλησε ότι η οικογένειά μου ήταν διαφορετική από τις περισσότερες άλλες, μέχρι την τρίτη δημοτικού, όταν άρχισαν τα πειράγματα. Η είδηση ​​μαθεύτηκε στην τάξη, ότι είχα δύο μαμάδες, και πριν το καταλάβω με κορόιδευαν για αυτό στην παιδική χαρά. Εκείνη την εποχή όμως, η σχέση μου με τις γονείς μου ήταν ακόμα χαρούμενη και στοργική, γι' αυτό και ανταπέδωσα τα σχόλια.

Όταν όμως έφτασε η εφηβεία, συνειδητοποίησα όλο και περισσότερο το κενό στη ζωή μου, εκεί όπου είχα ανάγκη από τον πατέρα. Ομολογουμένως, η σχέση μου με τις γονείς μου είχε ήδη επιδεινωθεί αυτή τη περίοδο, για διάφορους άλλους λόγους. Και εγώ λαχταρούσα να έχω ένα ανδρικό πρότυπο, κάποιον για να μιλήσω για «αντρικά πράγματα». Οι γονείς μου δεν είχαν άντρες φίλους και μιλούσαν πάντα απαξιωτικά για τους άντρες. Άκουγα ότι οι άντρες ήταν εγγενώς πιο βίαιοι, εγωιστές και προβληματικοί– και άρχισα να τις πιστεύω. Μεγαλώνοντας στο περιβάλλον όπου ζούσα, διαμόρφωσα πιο γυναικείες τάσεις και είχα έλλειμμα παραδοσιακών ανδρικών συμπεριφορών. Δεν με βοήθησε επίσης και το γεγονός ότι έκανα τη σχολική εκπαίδευση για το μεγαλύτερο μέρος του γυμνασίου κατ' οίκον, οπότε έμεινα χωρίς βάση για το πώς συμπεριφέρονται ή δείχνουν τα περισσότερα αγόρια της ηλικίας μου. Δεν είχα καμία επαφή ούτε με άντρες συγγενείς – και οι δύο γονείς μου απέκοψαν τις οικογένειές τους από τη ζωή μου. Επέστρεψα στο δημόσιο σχολείο για το Λύκειο, όπου αισθανόμουν φοβισμένος απέναντι στους περισσότερους άντρες συνομηλίκους μου. Τελικά έμαθα να μιλάω όπως αυτοί και να ντύνομαι όπως αυτοί, αλλά ποτέ δεν έμαθα να νιώθω πραγματικά άνετα μαζί τους.

Για να είμαι δίκαιος, οι γονείς μου ήταν εξτρεμίστριες και το αναγνωρίζω. Αρνήθηκαν να επιτρέψουν στη μικρότερη αδερφή μου να πηγαίνει σε άλλα σπίτια όταν οι φίλοι της είχαν απλά  παρευρισκόμενους πατεράδες, με το πρόσχημα ότι θα μπορούσαν να της επιτεθούν ή ακόμα και να τη βιάσουν. Μέχρι σήμερα, δεν έχω καταλάβει από πού προέκυψε το αντι-ανδρικό συναίσθημά τους και ποτέ δεν έδειξαν να αναγνωρίζουν την επίδραση που θα μπορούσε να έχει αυτό σε εμένα, έναν άντρα.

Σε ηλικία περίπου 12 ετών, άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα για τις συνθήκες της σύλληψης μου. Η μητέρα μου με έκανε τεχνητή γονιμοποίηση από έναν ανώνυμο δότη σπέρματος. Το να είμαι χωρίς επώνυμο πατέρα με έχει βάλει σε μια διαρκή υπαρξιακή κρίση. Αισθάνομαι ότι δεν συλλήφθηκα καν από αγάπη – η σύλληψή μου έγινα επειδή οι γονείς μου είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν το απαραίτητο συστατικό…Δεν θα μάθω ποτέ για τη μισή μου βιολογία, για το μισό από πού κατάγομαι και γιατί υπάρχω. Νιώθω ότι μου έκλεψαν μια εμπειρία που προσφέρεται σε όλους σχεδόν τους άλλους στον κόσμο. Το χειρότερο όμως είναι ότι νιώθω εντελώς μόνος σε αυτή την κατάσταση. Τα ορφανά και οι υιοθετημένοι έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν τους βιολογικούς τους γονείς και έχουν  υποστήριξη για αυτήν την επιθυμία. Τα παιδιά που έχουν πεθαμένους ή φευγάτους πατέρες έχουν τουλάχιστον τη μνήμη τους μέσω της μητέρας τους, κάποιες εικόνες, ιστορίες. Ένα όνομα, έστω. Εγώ δεν θα έχω τίποτα, για πάντα και ποτέ δεν θα έχω υποστήριξη που θέλω κάτι παραπάνω. Κάθε φορά που έλεγα αυτά τα συναισθήματα στις γονείς μου, απορρίπτονταν ως άσκοπα και αχάριστα. Μου είπαν ότι ήμουν απλά τυχερός που γεννήθηκα.

Με τα χρόνια, προσπάθησα να συμφιλιωθώ με αυτό το γεγονός. Κατάφερα να συνδεθώ με μερικά από τα ετεροθαλή αδέρφια μου από την πλευρά του πατέρα μου μέσα από το διαδίκτυο, αδέλφια που είναι εξαπλωμένα σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν έχουν ιδέα ποιος είναι ο βιολογικός μας πατέρας, αλλά όλοι μεγάλωσαν έχοντας πατέρες στα σπίτια τους. Δεν νομίζω ότι θα ησυχάσω ποτέ γνωρίζοντας ότι ο βιολογικός μου μπαμπάς είναι κάπου εκεί έξω στο κόσμο και η μαμά μου δεν ξέρει καν πώς μοιάζει το πρόσωπό του.

Νιώθω εντελώς μόνος σε αυτή τη θλίψη. Πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια ζηλεύοντας τους φίλους μου που είχαν πατεράδες, ευχόμενος να είχα γεννηθεί στην οικογένειά τους. Όσο υπεροπτικό και αν ακούγεται αυτό, ποτέ δεν ένιωσα αυτοπεποίθηση μεγαλώνοντας ως straight αγόρι. Οι γονείς μου ήθελαν μια κόρη, και την απέκτησαν λίγα χρόνια μετά από μένα. Ένιωθα ένοχος, ένα «λάθος» που ήμουν αγόρι γιατί δεν υπήρχε κανένας στην οικογένειά μου σαν εμένα και μου έλεγαν ξανά και ξανά ότι οι άντρες ήταν  σαν διάβολοι. Μόλις το συνειδητοποίησα, η ημέρα του Πατέρα ήταν μια από τις χειρότερες μέρες του χρόνου.

………………………………………………….»

Πηγή: https://www.reddit.com/r/TrueOffMyChest/comments/km5ojq/i_hated_growing_up_with_gay_parents/

https://mumdadandkids.gr/vioithiki-iatriki/de-mou-arese-katholou-pou-megalosa-me-omofylous-goneis