Jean Daniel (1920-2020): Στην ενεργό ζωή του έβλεπε την
πατρίδα και το έθνος του υπό το πρίσμα της Αριστεράς. Όταν η ζωή τον έθεσε στο
περιθώριο είδε, επιτέλους, την Αριστερά υπό το πρίσμα της πατρίδας και του
έθνους.
Jean Daniel: Η «στερνή
γνώση» ενός εξέχοντος αριστερού για την πατρίδα και τo έθνος!
«Δεν θα συγχωρήσω ποτέ την οικογένειά μου, την αριστερά, που εγκατέλειψε το έθνος στους εθνικιστές, την αφομοίωση στους ξενοφοβικούς και την κοσμικότητα στους κοινοτιστές. "
Εκφράζοντας
τη λύπη του που μια κακώς διεξαγόμενη συζήτηση για την εθνική ταυτότητα
συνεχίζει να διαλύει τη Γαλλία, σε αυτό το μεταθανάτιο βιβλίο ο Jean Daniel ενστερνίζεται
την πεποίθηση ότι το γαλλικό έθνος θα επιβιώσει μόνο αν ανακαλύψει ξανά το
νόημα της ιστορίας του: η δημοκρατία ριζώνει σε μια περιοχή, η Γαλλία κάνει
Γάλλους και τους ξένους και η ανεξιθρησκεία είναι αγώνας της
Δημοκρατίας. Ωστόσο, μπροστά σε αυτήν την ανανεωμένη φιλοδοξία, ορθώνεται
μια τριπλή πρόκληση: η μετανάστευση, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η παγκοσμιοποίηση.
Παραθέτοντας
στις σελίδες του Renan, Michelet ή Braudel, Tocqueville, Lévi-Strauss ή Sartre, Barrès, Camus και
Malraux, Jaurès, Blum, συχνά Mitterrand, αλλά, περισσότερο απ’ όλους τον de
Gaulle, ο Jean Daniel με το ύφος απομνημονευματογράφου αναφέρεται στο σημαντικά
γεγονότα στην ιστορία της Γαλλίας. Όταν, κατευνασμένη από τις χριστιανικές
της ρίζες, έμεινε πιστή στην Επανάστασή της που την στερέωσε στην Ευρώπη και στην
Οικουμένη. Όταν, επίσης, αμαυρώθηκε από τη συνεργασία του Vichy, το δράμα
της Αλγερίας και την επίθεση του ισλαμισμού.
Σήμερα,
για να συμφιλιώσει τη Γαλλία, τίποτα δεν του φαίνεται πιο επείγον από τον
έλεγχο της μετανάστευσης για την αποκατάσταση της ενσωμάτωσης και την
καταπολέμηση του ρατσισμού επιβεβαιώνοντας εκ νέου την κοσμικότητα.
Σε
αντίθεση με ορισμένες θέσεις του εβδομαδιαίου του, ο ιδρυτής του Nouvel
Observateur , τον οποίο ανακαλύπτουμε υπό νέο πρίσμα, λυπάται ιδιαίτερα
για την εγκατάλειψη του γαλλικού μοντέλου ενσωμάτωσης.
Η
αριστερά όχι μόνο έχασε τον λαό, με την κοινωνιολογική έννοια του όρου, δεν τον
έχασε μόνο ως πολιτική πραγματικότητα - μια ιστορικά συγκροτημένη κοινότητα
εδραιωμένη από μνήμες, γλώσσα, έθιμα - έχασε τον άνθρωπο, τους ανθρώπους, αποδοκιμάζοντας
αρκετές δεκαετίες ιστορία και μάλιστα
ιστορίες, παρελθόν, ρίζες, ιστορική συνέχεια.
Αυτό
είναι το συναίσθημα, το συγκλονιστικό, που μας κερδίζει και μας θερμαίνει
κλείνοντας το βιβλίο του Jean Daniel, Réconcilier la France. Une histoire vécue de la nation [Συμφιλιώνοντας
ξανά τη Γαλλία. Μια βιωμένη ιστορία του έθνους], που κυκλοφορεί σήμερα από τις
Éditions de l'Observatoire.
Ο Ζαν
Ντάνιελ ήταν ένας από τους σπάνιους Γάλλους διανοούμενους που, στα αριστερά, σε
καμία περίπτωση δεν καταδίκασαν τη συζήτηση για την εθνική
ταυτότητα. Ακόμα καλύτερα: δεν συγχώρεσε τους ομοϊδεάτες του που το
εγκατέλειψε στη δεξιά, ούτε συγχώρεσε τη δεξιά που το έθεσε με τους όρους ενός
εθνικισμού που κατέληγε να διχάζει τους Γάλλους αντί να τους
ενώσει. Επιθυμία του: να βρεθεί το εθνικό αφήγημα που σήμερα θα μπορούσε
να ενσωματώσει τα νέα παιδιά της Δημοκρατίας, ενώ θα μένει ασυμβίβαστο στο
αδιαίρετο και στην κοσμικότητά του. […]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου