10 Οκτ 2021

Ἀρχαιοταξίτες…

Ἀρχαιοταξίτες…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας

      Δικῆς μου ἐμπνεύσεως ὁ ὅρος (κατά τό…νεοταξίτες) καί εἰλικρινά εὔχομαι νά μή χρειαστεῖ ἄλλη ἐφεξῆς χρήση του. Ἄν καί οἱ εἰκόνες βεβαίως πού εἴδαμε πρόσφατα στήν Ἀλεξανδρούπολη, δέν ἐμπνέουν δυστυχῶς καί τόση αἰσιοδοξία. Καί ἐννοῶ τίς τραγικές εἰκόνες μέ τόν ἱερέα νά μεταδίδει τά Ἄχραντα Μυστήρια μέ τή μορφή ἐμβαπτισμένου Ἄρτου, οἱ ὁποῖες ἐπιβεβαιώνουν μία ὅλο καί πιό διευρυμένη πρακτική, πού τή βλέπουμε σέ ἀρκετές μητροπόλεις τῆς χώρας. Μία πρακτική ἡ ὁποία ὑποτίθεται ὅτι παραπέμπει στήν «ἀρχαία τάξη» τῆς Ἐκκλησίας καί συνδέεται μέ τή λεγόμενη Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

      Καί λέμε «ὑποτίθεται», ἐπειδή κατ’ ἀρχάς ὀφείλουμε νά ξεκαθαρίσουμε ὅτι σέ κάποιες περιπτώσεις αὐτές οἱ Θεῖες Λειτουργίες, οὔτε μέ τήν ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἀγίου ἔχουν σχέση, οὔτε καί μέ τό συγκεκριμένο τελετουργικό, ἀλλά ἀποτελοῦν Λειτουργίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου (ἴσως μέ κάποιες τροποποιήσεις) καί τό βασικό στό ὁποῖο ἐστιάζουν εἶναι ὁ ἰδιάζων τρόπος μετάδοσης τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Αὐτή εἶναι ἡ στόχευση - καί ἄν σκεφτοῦμε καί σέ τί εἴδους μητροπόλεις κυρίως ἐμφανίζεται αὐτή ἡ νέα μόδα (μητροπόλεις στίς ὁποῖες προΐστανται οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι) καί ἐν μέσω ποιᾶς περιόδου δείχνει να ἐντείνεται (ἐποχῆς ὅπου μέ πρόσχημα τόν κορωνοιό ἔχει ξεκάθαρα ἀρχίσει νά τίθεται θέμα Θείας Κοινωνίας), ὅλα αὐτά μόνο ὑποψίες μποροῦν νά ἐγείρουν. Κάποιοι ἐξάλλου ἔχουν ἤδη δώσει τόσα πολλά δικαιώματα, ὥστε (ὅσους καλούς λογισμούς καί ἄν θέλαμε νά κάνουμε) εἶναι τελείως ἀδύνατον νά πιστέψουμε πώς ὅλα αὐτά δέν γίνονται ἐκ τοῦ πονηροῦ.

      Ἀκόμη ὅμως καί γιά τήν ἴδια τή λεγόμενη Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου, ὑπάρχουν βάσιμοι λόγοι νά ἀμφισβητοῦμε τά ἀγνά κίνητρα ὅσων τήν ἀνέσυραν ἀπό τή ναφθαλίνη καί τήν τελοῦν ἔστω καί μία φορά τόν χρόνο (συχνά βεβαίως ἀρκετά περισσότερες). Ἡ πρώτη ἀνάσυρση ἔγινε στά τέλη τοῦ 19ου αἰώνα καί ἐνῶ γιά πολλούς αἰῶνες εἶχε περιπέσει σέ πλήρη ἀχρηστία (ὑπάρχουν μαρτυρίες ὅτι ἤδη ἀπό τον 4ο - 5ο αἰώνα εἶχε πάψει πιά νά τελεῖται). Καί ἔκτοτε, μέσα στόν 20ό αιώνα (δεδομένου τοῦ πολύ διαφορετικοῦ τρόπου τελέσεώς της, σέ σχέση μέ τίς Λειτουργίες τῶν Μ.Βασιλείου καί Ἱεροῦ Χρυσοστόμου) ἄρχισε νά τελεῖται ἐδῶ καί ἐκεῖ, προκαλώντας τό ἐνδιαφέρον τῶν πιστῶν. Τίς τελευταῖες δεκαετίες ὅμως, πού ὁ Οικουμενισμός φουντώνει καί ἡ δῆθεν ἀνάγκη γιά δῆθεν προσέγγιση καί δῆθεν ἔνωση τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν κλιμακώνεται, τό ὅτι καί αὐτή ἡ Θεία Λειτουργία χρησιμοποιεῖται ὅλο καί περισσότερο δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται τυχαῖο. Γιατί (τό λέμε ἀπερίφραστα) τό τυπικό πού χρησιμοποιεῖ γιά τή Θεία Μετάληψη, μέ τή χωριστή μετάδοση τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος, φέρνει στόν νοῦ τή φερόμενη ὡς Θεία Μετάληψη τῶν Λατίνων (τήν ἀποκαλοῦμε ἔτσι γιατί φυσικά ἡ δῆθεν Παπική Ἐκκλησία δέν ἔχει ἔγκυρα Μυστήρια, ἄρα οὔτε καί πραγματική μετουσίωση τῶν Τιμίων Δώρων σέ Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Θεοῦ). Καί ἡ ὅλο καί μεγαλύτερη διάδοσή της τίς τελευταῖες 3-4 δεκαετίες γίνεται γιά νά προκαλέσει ἐξοικείωση τῶν Ὁρθοδόξων μέ τόν παπικό τρόπο μετάδοσης. Τό δέ πανδημικό ἀφήγημα τῶν τελευταίων 20 μηνῶν παρέχει μιᾶς πρώτης τάξεως προσχηματική διευκόλυνση γιά νά διαδοθεῖ ἀκόμη περισσότερο, σέ αὐτούς τούς (μετακολυμπάρειους/προενωσιακούς) ζοφερούς χρόνους.

      Δεδομένο βεβαίως ὅτι οἱ σεσημασμένοι μεταπατερικοί (ρασοφόροι τε καί μή) θά τό ἀποκαλέσουν καί αὐτό συνωμοσιολογία (ὅπως καί κάθε τι ἀκόμη ἄλλωστε πού θέτει ἀμφιβολίες γιά τίς κινήσεις καί κυρίως γιά τίς προθέσεις τους). Καί θά ἀναρωτηθοῦν ἀκόμη μέ τή γνωστή τους φαρισαϊκή «ἀθωότητα» πώς «τί πειράζει δηλαδή νά ἐπιτελεῖται πότε πότε καί αὐτή ἡ Θεία Λειτουργία πού ἄλλωστε διασώζει τήν «ἀρχαία τάξη» (sic) τῆς Ἐκκλησίας μας». Καί ἐπειδή αὐτό τό «ἐπιχείρημα» περί τῆς ἀρχαίας τάξεως τό ἀκοῦμε ὅλο καί συχνότερα ἐσχάτως, ἀπαντοῦμε σέ ὅλους αὐτούς τούς ὄψιμους…ἀρχαιοταξίτες ὅτι κατ’ ἀρχάς δέν ἔχουμε κανένα ἀπολύτως ἔγκυρο χειρόγραφο πού νά φτάνει ἕως τούς πρώτους δύο αἰῶνες καί να διασώζει τέτοια Θεία Λειτουργία. Ὅ,τι γνωρίζουμε γι’ αὐτήν εἶναι ἀπό πολύ μεταγενέστερα κείμενα, πού θεωροῦνται μάλιστα καί νοθευμένα. Ἄρα ὅλη αὐτή ἡ τελετή πού τελεῖται στούς ναούς μέ τή συγκεκριμένη ἐτικέτα, πιθανότατα ἔχει ἐλάχιστη σχέση μέ τήν πραγματική Θεία Λειτουργία τοῦ Ἰακώβου Ἀδελφοθέου (ὅποια καί ἄν ἦταν κάποτε αὐτή). Ἀλλά ἀκόμη καί ἄν ἀποδεχόμασταν τήν πλήρη ἐγκυρότητά της, καί πάλι θά λέγαμε τό προφανές: ὅτι ἡ ἀρχαία τάξη ἦταν γιά τούς…ἀρχαίους καιρούς καί ὅτι μετά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ λειτουργικου μέρους καί βασικά (προκειμένου) μετά τήν καθιέρωση τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί λίγο ἀργότερα τοῦ Ἁγίου Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ξεπεράστηκε ἐκ τῶν πραγμάτων. Καί τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ τήν καθιέρωση τῆς Ἱερᾶς Λαβίδος (πού συμβολίζει τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο μέσω τῆς ὁποίας μεταδίδεται τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ στούς πιστούς). Ἀπό τή στιγμή πού ὑπάρχει νεοτέρα τάξις, πληρέστερη καί τελειότερη, πού ἔχει καθιερωθεῖ ἐδῶ καί πολλούς αἰῶνες, ὄχι μόνο δέν ὑπάρχει ἀπολύτως κανένας λόγος γιά νά ἐπιστρέφουμε στό πρωτόλειο ἐκκλησιαστικά καί λειτουργικά παρελθόν, ἀλλά εἶναι καί ἀτόπημα. Ἐπιπλέον, ἡ θέση τῆς Ἁγίας Τραπέζης ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ἡ τοποθέτηση τοῦ ἱερέως ἔμπροσθεν αὐτῆς (καί μέ πλάτη στό ἐκκλησίασμα, ὡς ἐκπρόσωπός του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ), τό τέμπλο, οἱ μυστικές εὐχές καί τόσα ἀκόμη πού καταστρατηγούνται σέ αὐτή τή δῆθεν ἀρχαία Λειτουργία, εἶναι ἐπίσης ζητήματα ἀπολύτως ξεκαθαρισμένα ἐδῶ καί πολλούς αἰῶνες βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἔχουν τόν σκοπό τους καί τό ἰδιαίτερό τους νόημα. Καί ὅταν τά πειράζεις ὅλα αὐτά, εἶναι ἐπίσης ἀτόπημα. Θά ἦταν ἀτόπημα ἀκόμη καί ἄν ὅλο αὐτό ἔμπαινε καί λειτουργοῦσε στό πλαίσιο ἐνός ἀπλά ἐκκοσμικευμένου καί ἀφελῶς ἐφετζίδικου θρησκευτικοῦ φολκλορισμοῦ ἤ μιᾶς ὁπτικῆς τελετουργικῆς φαντασμαγορίας, πού ἐντυπωσιάζει τό ἐκκλησίασμα, καί ἄν δέν ὑπῆρχαν ἀκόμη βαθύτεροι λόγοι. Πού ὡστόσο ὑπάρχουν - καί εἶναι καθοριστικοί.

      Νά τά ἀφήσουν λοιπόν αὐτά οἱ οἰκουμενιστές πού θυμήθηκαν ὑποκριτικά καί τήν ἀρχαία τάξη. Οὔτε ὑπάρχει ὁ παραμικρός λόγος νά ἐπανέλθει ἡ ἀρχαία τάξη μετά από 15 αἰῶνες πού ἀτόνησε καί ἐξαφανίστηκε, ἀλλά καί πέραν αὐτοῦ δέν πρόκειται κἄν γιά ἐπιστροφή, ἀλλά γιά ἕνα ξεκάθαρο νεωτερισμό μέ ἀναπαλαιωτική ἐπίφαση ψευδότυπης ἀρχαιοπρέπειας. Ἕνας ἀκόμη δούρειος ἵππος μέ ἄλλα λόγια, πού καλό εἶναι νά μή σπεύδουμε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ νά τόν βάζουμε καί αὐτόν μέσα στά «τείχη» μας. Ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἄλλωστε ἔχουμε ἤδη βάλει ἀρκετούς…

………………………………..

Δείτε σχετικά και -Ι.Μ. Αλεξανδρουπόλεως: Εξηγήσεις για τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας


5 σχόλια:

  1. Έγραφα τον Δεκέμβριο του 2020 τα εξής σε ένα άλλο σοβαρό ιστολόγιο,

    επ' αφορμή "προτάσεων" του Θανάση Παπαθανασίου στην "Σύναξη" για (ξανα-μανά) "λειτουργικές" εν όψει του κορωνοϊού "μεταρρυθμίσεις" :


    " Μᾶλλον ἰσχύει
    (Ἡ μετάληψη, δηλ., ἀπὸ κοινὸ ποτήριο κατὰ τοὺς πρωτοχριστιανικοὺς χρόνους.
    Ὅπως ἀκριβῶς τὸ πράττουν σήμερα οἱ ἱερεῖς, μέσα στὸ Ἱ. Βῆμα : πίνουν ἀπὸ τὸ δισκοπότηρο καὶ παραλαμβάνουν μερίδα καθαγιασμένου, ΜΗ ἐμβαπτισμένου Ἄρτου, στὴν παλάμη).
    Θεολογικά, μάλιστα, φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ/-οῦσε essentiale τὸ κοινὸ ποτήριο. Ἀπ᾽ αὐτὸ ἀσφαλῶς κάτι διασώζει ἡ μετάληψη μὲ τὴν λαβίδα, καθιερωμένη ἐπὶ μία χιλιετία καὶ πλέον.

    Ἐκεῖνο ποὺ εἰσηγοῦνται, ἀσκῶντας ἀφόρητη πίεση στοὺς Ἐπισκόπους,
    οἱ μοντέρνοι, ἀθεόφοβοι θεολόγοι - «κοπέλια» του πολιτικοδημοσιογραφικοῦ συμπλέγματος, βαίνει πολὺ πέραν αὐτῶν τῶν δύο πρακτικῶν μεταλήψεως. Εἰσηγοῦνται, ν᾽ ἀποτίθεται ἐμβαπτισμένος ὁ καθηγιασμένος ἄρτος στὴν παλάμη τῶν πιστῶν. Διότι κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο, horribile dictu, "δὲν θὰ μεταδίδεται ὁ κορωνοϊὸς" ἢ -ἔστω- "θὰ συγκαταβῆ ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀδυναμία τῶν ὀλιγοπίστων" (κι ἄλλα τέτοια ἐπεξευρήματα, ποὺ τολμοῦν ν᾽ ἀρθρώνονται καὶ ποὺ τὰ διαβάζουμε μὲ καταιγιστικὴ πυκνότητα, ὅσο περνοῦν οἱ μῆνες ...).

    Ἀκόμα, ὅμως, κι ἂν μιὰ τέτοια πρακτικὴ ἐμαρτυρεῖτο ἱστορικῶς, οἱ Σύνοδοι σὲ τοῦτο τὸ ἀδήριτο hic et nunc δὲν πρέπει νὰ κάνουν πίσω μὲ κανένα τρόπο στὴν χρήση τῆς λαβίδος.
    Βρίσκονται / βρισκόμαστε ὑπὸ πολυβολισμό.
    Δαιμονισμένο καὶ δαιμονοκίνητο.

    Κάτι ἄλλο, χειρότερο θὰ μᾶς ζητηθῆ ἀμέσως μετά, ἂν ἀπὸ φόβο σπεύσουμε νὰ ὑποχωρήσουμε σ᾽ αὐτό ["Οἷς εἰ ξυγχωρήσετε, καὶ ἄλλον τι μεῖζον εὐθὺς ἐπιταχθήσεσθε ὡς φόβῳ καὶ τοῦτο ὑπακούσοντες", ποὺ λέει κι ὁ Θουκυδίδης ...]. Γιὰ νὰ μὴ θέσουμε τὸ ζήτημα, πόσο μεγάλη, αὐταπόδεικτη νόθευση τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος θὰ συνιστοῦσε ἡ ἀποδοχὴ μιᾶς τέτοιας λειτουργικῆς πρακτικῆς, οἱ θεολογικές της προκείμενες, μὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ συγκυρία τῆς ἐπιβολῆς της.
    Καί, φυσικά, τὶ κίνδυνο περαιτέρω σχισμάτων ἐγκυμονοῦν ὅλ᾽ αὐτά.

    Ἐξυπακούεται,
    ὅτι ἐν ὅσῳ ἀσκεῖται τέτοια μηντιο-πολιτικὴ πίεση στὴν Ἐκκλησία,
    ἂν ὄχι καὶ κανονικὸς διωγμὸς ποὺ θυμίζει Λουνατσάρσκυ καὶ Σοβιετία,
    εἶναι ἁπλᾶ ΗΛΙΘΙΟΣ ὅποιος κληρικὸς τελεῖ σήμερα τὴν "ἀρχαιοπρεπῆ" Λειτουργία ποὺ ἀποδίδεται στὸν ἅγιο Ἰάκωβο τὸν Ἀδελφόθεο, διολισθαίνοντας χαζοχαρούμενα στὴν ὑποστροφὴ πρὸς μιὰ δῆθεν "πρωτοχριστιανικότητα", ὑποστροφὴ ἐντελῶς ἄκαιρη, παράταιρη καὶ ἔνοχη σὲ τούτην ἐδῶ τὴν ἠλεκτρισμένη συγκυρία.

    Ἐμεῖς,
    * μένουμε στέρεα «γατζωμένοι» στὴ θ. Λειτουργία ποὺ ἔχει βγεῖ ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἁγιασμένο χέρι τοῦ Χρυσοστόμου (ὅπως τὸ ἀπέδειξε ἀδιαμφισβήτητα πλέον καὶ ἡ πρόσφατη φιλολογικὴ κριτική),
    * μποϋκοττάρουμε συνειδητὰ τὶς ἄλλες λειτουργικὲς πρακτικὲς («κουταλάκια», λειτουργίες «τοῦ ἁγίου Ἰακώβου» κττ) καὶ
    * δὲν παραχωροῦμε σπιθαμὴ «ἐδάφους» οὔτε στὸν ἐξωτερικὸ ἐχθρό, τοὺς σανιταριστὲς καὶ τὸ πολιτικοδημοσιογραφικὸ σύμπλεγμα οὔτε στὴν πεμπτοφαλαγγίτικη, «θεολογική», τάχα μου, διανόηση."

    [στὴν ὁποίαν καὶ ἀναφερόταν ἡ τότε (Δεκ. 2020) ἀνάρτηση].


    (συνεχίζεται)

    John Papadopoulos




    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (συνέχεια από το προηγούμενο,
    με παράθεση σχολίου μου,
    σε απολύτως συναφές ζήτημα, από Δεκ. 2020)


    " ... Μπαίνω στὸν πειρασμὸ νὰ προσθέσω καὶ κάτι ἀκόμα :

    Τὸ γεγονός, ὅτι πυκνώνουν οἱ "προβληματισμοὶ" περὶ Θείας Μεταλήψεως μ᾽ ἕναν "ἐναλλακτικὸ" τρόπο, εἶναι ἀναμενόμενο.

    Ἔρχεται καὶ κολλάει ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο
    στὴν μεγάλη ὑποχώρηση, στὴν «παραχώρηση ἐδάφους» πρὸς τὸν ἀντίπαλο,
    ποὺ ἔκαναν τόσους μῆνες τώρα
    τὸ ὀλιγοφρενὲς ἱερατεῖο,
    οἱ «θεολόγοι» τῆς παρακμῆς,
    ἀλλὰ καὶ τὸ πνευματικῶς κομφορμιστικό, γεροντοκρατούμενο καὶ φοβικὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα,

    * μὲ τὸ ν᾽ ἀρνοῦνται ἔμπρακτα καὶ λεκτικὰ τὴν ἱερότητα τοῦ Ναοῦ καὶ τὴν ἐνοικοῦσα ἐν αὐτῷ Θεία Χάρι,
    * μὲ τὸ ν᾽ ἀποφεύγουν (σὰν ἄλλοι Εἰκονομάχοι) τὸν ἀσπασμὸ τῶν εἰκόνων,
    * μὲ τὸ νὰ φοροῦν μάσκες ἐν ὥρᾳ λατρείας,
    * μὲ τὸ νὰ μὴ φιλοῦν τὸ χέρι τοῦ ἱερέως,
    * μὲ τὸ νὰ διστάζουν νὰ πάρουν ἀντίδωρο ἀπὸ τὸ χέρι του,
    * μὲ τὸ νὰ συμβουλεύουν ὡς ἀνωτέρω τὸ ποίμνιο
    e tutti quanti ....

    [Δὲν συζητῶ τὸ πρόδηλα ἀθεολόγητο καὶ αὐτῆς τῆς φοβικῆς, χλιαρῆς «παραχώρησης ἐδάφους» πρὸς τὸν ἀντίπαλο. Ἔχει τεκμηριωθεῖ διὰ μακρῶν. Δὲν μὲ ἀπασχολεῖ ἐν τούτοις ἡ στενὰ θεολογικὴ πτυχή]

    «Ἀπὸ τὴ θεία Κοινωνία, ὅμως», σοῦ λένε οἱ ἴδιοι αὐτοί, «δὲν κινδυνεύω. Ἔχω πίστη καὶ γι᾽ αὐτὸ βγάζω πρὸς στιγμὴν τὴν μάσκα καὶ μεταλαμβάνω».

    Φαντάζεται κανεὶς στ᾽ ἀλήθεια τοὺς μωαμεθανοὺς νὰ σοῦ λένε :

    «Δὲν θὰ φτάσω σὲ σημεῖο νὰ φάω χοιρινό, ἀσφαλῶς, ἀφοῦ μοῦ τὸ ἀπαγορεύει ἡ θρησκεία μου. Θὰ ἦταν ἄρνηση τοῦ Προφήτη κάτι τέτοιο. Ἀλλὰ γιὰ χάρη τῆς ὑγιεινῆς θὰ κάνω τὴν ὑποχώρηση νὰ πλυθῶ μὲ σαπούνι μὴ πιστοποιημένο ὡς χαλάλ, ποὺ δὲν περιέχει δηλαδὴ ἔλαια ἀπὸ χοιρινὸ λίπος ὡς πρώτη ὕλη» ?

    Κανεὶς σχεδὸν μουσουλμάνος δὲν θά ᾽κανε τέτοια ὑποχώρηση!
    Σὲ ἀντίθεση μὲ ᾽μᾶς!

    Γι᾽ αὐτὸ καὶ θὰ κατακτήσουν τὸν κόσμο!

    Τὰ «ξεφυσίδια», ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ τοῦ 21ου μ. Χ αἰῶνος, μόνο γιὰ τσιλιπουρδίσματα τύπου «Σύναξης» καὶ Γιανναρισμῶν καὶ λειτουργικῶν μεταρρυθμίσεων εἴμαστε ἱκανοί.

    Ἀλλὰ κι αὐτὸ προβλεπτό :

    Δόθηκε, λέει (Ἀποκ. 13, 7), στὸ Θηρίο «πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς» … "

    John Papadopoulos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπορούμε, ωστόσο, να εξάγουμε από άλλες πηγές ότι η μετάληψη που περιλάμβανε και τα δύο είδη –το Σώμα που δινόταν στο χέρι και το Αίμα που πινόταν από ΚΟΙΝΟ ποτήριο– ήταν ο κανόνας στη Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιώργος Θεοχαρίδης11 Οκτωβρίου 2021 στις 8:11 μ.μ.

    Ναι, αλλά αυτό ούτως ή άλλως δεν το απορρίπτει ο αρθρογράφος. Εκείνο που απορρίπτει είναι ότι αυτό που ψάλλεται σήμερα είναι πραγματικά η Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου. Και επίσης τονίζει το λάθος να αναβιώνουμε την αρχαία τάξη που η Εκκλησία μας την ξεπέρασε και την κατάργησε πριν από πολλούς αιώνες. Στέκεται δε και στα κίνητρα εκείνων που την αναβιώνουν. Με πολύ ορθά συμπεράσματα οφείλουμε να ομολογήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όποιος θέλει να αναβιώσει την αρχαία τάξη, ας ξεκινήσει πετώντας την αυτοκρατορική στολή των δεσποτάδων και μετά τα συζητάμε τα υπόλοιπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή