Καταγγελία – διαμαρτυρία Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί τῶν ἐπιβληθέντων μέτρων, λόγω τοῦ covid-19, στήν Αὐτοδιοίκητη Ἁγιορετική Πολιτεία

 

ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 13/8-31/7 2020

Καταγγελία – διαμαρτυρία Ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί τῶν ἐπιβληθέντων μέτρων, λόγω τοῦ covid-19, στήν Αὐτοδιοίκητη Ἁγιορετική Πολιτεία

Σεβαστοί ἅγιοι ἀντιπρόσωποι τῶν Ἱερών Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,

Διά τῆς παρούσης, οἱ ὑπογράφοντες ἁγιορεῖτες Πατέρες, καταγγέλουμε ἐνώπιον ὑμῶν τά ἑξῆς, ἐχόντων τόν χαρακτῆρα τοῦ κατεπείγοντος συμφώνως πρός τό ἄρθρο 18 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ΚΧΑΟ):

Μετά τήν λῆψιν ἐκτάκτων μέτρων ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ὑποχρεωτικῶν ἀνά πᾶσαν τήν Ἑλληνικήν ἐπικράτειαν, ἕνεκα τῆς λεγομένης πανδημίας τοῦ ἰοῦ covid–19, οἱ ἁγιορεῖτες μοναχοί ἔγιναν μάρτυρες τῆς ἐπιβολῆς τους στά δημόσια καί ἰδιωτικά καταστήματα τῶν Καρυῶν (καί τῆς Δάφνης), ὁπότε καί ἀπαιτήθηκε ἡ ὑπό τῶν μοναχῶν συμμόρφωσις, τουτέστιν ἡ μασκοφορία ἐντός αὐτῶν.

Ὡς γνωστόν, ἡ Ἱερά Ἐπιστασία (ΙΕ) ἀποτελεῖ τήν Ἐκτελεστική Ἐξουσία τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος (ΙΚ) τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ΑΟ), βάσει τοῦ ἄρθρου 40 τοῦ ΚΧΑΟ. Συγχρόνως, ἀποτελεῖ Δημαρχιακή Ἀρχή γιά τήν πόλιν τῶν Καρυῶν, ἐπιβλέποντας “τὴν εὐπρεπῆ καί κοσμίαν συμπεριφοράν, ἀπαγορεύουσα τάς ἀταξίας” (ἄρθ. 37 ΚΧΑΟ). Οὐδείς ἕτερος ἐν Ἁγίῳ Ὄρει δύναται νά ἀναλάβει τά κεκανονισμένα καθήκοντα τῆς ΙΕ, ἀναφορικῶς πρός τίς δημαρχιακές της ὑποχρεώσεις.

Σέ δύο ξεχωριστές περιπτώσεις μοναχῶν (ἐκ τῶν ὑπογραφόντων τήν παροῦσα), τήν Τετάρτη 23/7 (π. ἡμ.) καί τήν Παρασκευή 25/7 (π. ἡμ.) κατά τήν εἴσοδό τους στά ΕΛΤΑ Καρυῶν, ἀπαιτήθηκε ἀπό τόν ὑπεύθυνο ὑπάλληλο ἡ μασκοφορία, κατόπιν της ὁποίας καί μόνον θά τούς ἐξυπηρετοῦσε. Στήν ἀρνητική τους ἀπάντηση –προβάλλοντας τόν βάσιμο ἰσχυρισμό τῆς ἄγνοιας ἐπί τῶν κυβερνητικῶν μέτρων, ἔχοντας παράλληλα γνώση τοῦ ἰδιαιτέρου χαρακτῆρα τῆς Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας, ὡς Μοναστικῆς καί ὄχι κοσμικῆς, συμφώνως πρός τόν ὁποῖο, τό ὑποχρεωτικόν στό ΑΟ τό ὁρίζει κατ΄ ἀποκλειστικότητα ἡ ΙΚ καί τό ἐφαρμόζει, ὡς ἐκτελεστικό της ὄργανο ἡ ΙΕ– τούς ἀπέπεμψε, δίχως νά τούς ἐξυπηρετήσει. Νά σημειωθεῖ ὅτι, ὁ ἐν λόγῳ ὑπάλληλος προχώρησε στήν πρώτη περίπτωση σέ κλήση ἀστυνομικῶν ὀργάνων –τά ὁποῖα δέν προέβησαν στήν κεκανονισμένη ὑπό τῶν ἐκδοθέντων ΦΕΚ ἐπιβολή ἀτομικῶν προστίμων, παρότι τό ἀνέφεραν– ἐνῶ παράλληλα προσέθεσε καί τήν παράβαση τοῦ κλειδώματος ἐντός τοῦ καταστήματος τῶν ΕΛΤΑ τοῦ Ἱερομονάχου, ἕως ὅτου παρουσιασθοῦν τά ἀστυνομικά ὄργανα πού στό μεταξύ εἶχε καλέσει, ὥστε νά τοῦ ἐπιδοθεῖ πρόστιμο. Ὅλα αὐτά, ἐνῶ ἦταν χαρακτηριστική –καί πάλι στήν πρώτη περίπτωση– ἡ ἐριστική, ἀνοίκεια πρός γέροντα Μοναχό (καί μάλιστα Ἱερομόναχο), συμπεριφορά τοῦ ὑπαλλήλου. Στήν δευτέρα περίπτωση, διορθώνοντας τόν τρόπο συμπεριφορᾶς του, ἁπλῶς ὑπέδειξε τήν ἀδυναμία του νά ἐξυπηρετήσει (ἀκριβής ἔκθεσις τῶν γεγονότων γίνεται στά δυό συνημμένα κείμενα τῶν παθόντων Πατέρων).

Κατόπιν τούτων συμφωνήθηκε ἡ ἀπό κοινοῦ παρουσία ἐνδιαφερομένων Πατέρων, ἀπό τήν εὐρύτερη περιοχή τῶν Καρυῶν, πρός διατύπωση διαμαρτυρίας πρός τήν σεβαστή ΙΕ, τό Σάββατο 26/7 (π. ἡμ), καί ὤρα 10 π.μ.

Τά συμβάντα στήν ΙΚ

Ἡ παρουσία δώδεκα κελλιωτῶν Γερόντων στήν ΙΚ, δυστυχῶς, συνάντησε ἐξ ἀρχῆς μία ἔλλειψη διάθεσης συνεργασίας καί ἀδικαιολόγητη ἐχθρότητα. Συγκεκριμένα μετά τήν ἀρχική ἐπαφή μέ τόν διακονοῦντα σερδάρη, καί τήν ἀρχική ἄρνηση νά μᾶς ἀφήσει νά εἰσέλθουμε ἐντός τοῦ κτηρίου τῆς ΙΚ (γέροντες Ἱερομονάχους καί μοναχούς, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων ἔχουν 40-50 χρόνια ἀσκήσεως στό ΑΟ), κατόπιν σχετικοῦ αἰτήματός μας ἐμφανίστηκε ἕνας ἐκ τῶν Ἐπιστατῶν, ὁ ἅγιος Ἐσφιγμένου. Ἐξ ἀρχῆς διαπιστώθηκε ἡ πλήρης ἔλλειψη ἀπό μέρους του τῆς παραμικρᾶς διαθέσεως συζητήσεως καθώς, μέ κοφτό λόγο, ἁπλᾶ μας ἀνακοίνωσε τίς προσωπικές του ἀπόψεις, μέ ἔντονη χρήση εἰρωνείας (τήν ὁποία παρεκλήθη ἐπανειλημμένως νά ἐγκαταλείψει) καί διακόπτοντας συνεχῶς τούς συνομιλητές του. Ἡ ἐπιχειρηματολογία του κινήθηκε, κάτ΄ ἀρχάς, στήν ἀποποίηση εὐθυνῶν τῆς ΙΕ (παρότι ἐξ ἀρχῆς τοῦ ὑπογραμμίστηκε ὅτι ἀφορμή τῆς παρουσίας μας ἦταν γεγονότα πού ἔλαβαν χώρα στίς Καρυές, πού εἶναι τῆς ἀπολύτου εὐθύνης τῆς ΙΕ, ἡ ὁποία ἐκτελεῖ κατά τό ἄρθ. 40 τοῦ ΚΧΑΟ δημαρχιακά καθήκοντα), ὁπότε καί μᾶς παρέπεμψε στούς ἀντιπροσώπους(!) τῶν Ἱερῶν Μονῶν πού τά Ἱερά Κελλία ἑκάστου ἡμῶν ἀνήκουν, μέσω τῶν ὁποίων θά εὐαρεστεῖτο νά παραλάβει γραπτῶς, τά παράπονά μας. Ὅταν αὐτό κατάλαβε ὅτι δέν στέκει, ἄλλαξε στάση καί μᾶς ἀνακοίνωσε ὅτι τό ΑΟ εἶναι ὑποχρεωμένο νά τηρεῖ τό σύνολο τῆς νομοθεσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους(!) ὁπότε καί νά παύσουμε τίς διαμαρτυρίες. Ἐν τέλει, καί σέ ὑψηλούς τόνους, ἀρνήθηκε τόσο τήν εἴσοδό μας ἐντός τοῦ κτηρίου τῆς ΙΚ ὅσο καί τοῦ αἰτήματος συναντήσεώς μας μέ τόν ἅγιο Πρωτεπιστάτη, ἐπιμένοντας στήν ἐκλογή δύο “ἀντιπροσώπων” ἐκ τῶν Πατέρων, μή προσκομίζοντας κάποιο –ἔστω– ἄρθρο ἐκ τοῦ Ἐσωτερικοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΙΚ· ἐκ τῶν πραγμάτων ἐπιτελώντας πλημμελῶς καί ἀναρμόστως τά καθήκοντά του. Ἀμέσως μετά ἀποχώρισε –κάνοντας χρήση ἑνός τελευταίου εἰρωνικοτάτου σχολίου– ἀφήνοντας τήν θέση του ξανά στόν σερδάρη, στόν ὁποῖο ὑποδείχθηκε ἡ ὑποχρέωση νά μᾶς εἰσαγάγει ἐντός. Τελικῶς εἰσήλθαμε, μέ τελικό αἴτημα τήν συνάντησή μας μέ τόν Ἀρχιγραμματέα τῆς ΙΚ. Μετά παρέλευσης μίας ὥρας μας ἀνακοινώθηκε ἁπλῶς ἡ ἀπαγόρευση ἐκ μέρους τῆς ΙΕ νά ἐπιτρέψει τήν συνάντηση τοῦ ἀρχιγραμματέως μαζύ μας, καί ὅτι θά ἐδέχετο γραπτῶς τά αἰτήματά μας.

Τά ἐγειρόμενα ζητήματα

Οὐσιαστικῶς, δέν κατορθώθηκε νά συζητηθεῖ ἀπολύτως τίποτε ἀπό ὅσα εἴχαμε ὑπ΄ ὄψιν μας, καί φάνηκε ὅτι τό ζήτημα εἶναι ἁπλῶς γιά τήν χρήση μάσκας.

Ὄχι.

Σαφηνίζεται ὅτι ἡ φύσις τῶν ἐγειρομένων ζητημάτων εἶναι σύνθετος, καί διακρίνεται τόσο σέ ζητήματα οὐσίας ὅσο καί σέ ζητήματα τύπου. Ἐπί τῶν ζητημάτων οὐσίας τό κατ΄ ἀρχάς, σημειώνεται ὅτι ἅπαντες ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἔχουν θορυβηθεῖ ἀπό τήν ὑποχρεωτική μασκοφορία, ἡ ὁποία συνιστᾶ ἀνησυχητικό προμήνυμα γιά τό τί πρόκειται νά ἐπακολουθήσει. Παράλληλα ἡ νέα κατάσταση διαμορφώνει de facto δυό κατηγορίες μοναχῶν: τῶν “ὑπήκοων” κι αὐτῶν πού φαίνεται νά ἀπειθαρχοῦν, ἐνῶ τῷ ὄντι, ἐμμένουν στήν νομιμότητα καί τά μοναχικά θέσμια τοῦ Ἱεροῦ ἠμῶν Τόπου. Ἐπακόλουθο δέ τῆς νέας καταστάσεως εἶναι ἡ ἀφ΄ ἑνός ἡ διάκριση σέ ἐξυπηρετούμενους καί μή ἐξυπηρετούμενους μοναχούς (ὑπό ὑπηρεσιῶν καί ἐμπορικῶν καταστημάτων), πού ἐν τοῖς πράγμασιν ἀκυρώνει τήν ἰσότητα ἐντός τῆς Μοναστικῆς Πολιτείας τοῦ ΑΟ, ἡ ὁποία διασφαλίζεται ὑπό τοῦ ΚΧΑΟ, ἀφ΄ ἑτέρου δέ, ἔχει ὁδηγήσει σέ πρόκληση ἐντάσεων ἐντός της ἁγιορειτικῆς ἀδελφότητος, ὅπου ἤδη κάποιοι “ζηλωτές” μασκοφόροι μοναχοί ἐλέγχουν τούς ὑπολοίπους περί –δῆθεν– ὑπακοῆς, διακρίσεως κλπ. Δηλαδή, τό νέο μέτρο καταστρέφει τήν ἡρεμία, τήν πνευματική κατάσταση καί τήν ἡσυχία τοῦ ΑΟ, πού ἀποτελοῦν θεμελιώδη χαρακτηριστικά τῆς Μοναστικῆς μας Πολιτείας καί διασφαλίζονται ἀπό πληθώρα ἄρθρων τοῦ ΚΧΑΟ, ἐνῶ τέλος ἀποτελοῦν μέριμνα καί εὐθύνη τῆς ΙΚ καί τῆς ΙΕ.

Ἡ ἀνώμαλη κατάσταση πού δημιουργεῖται ἐμπλέκει ἑπομένως ἄμεσα τήν καθ΄ ὑμᾶς ΙΚ, ἡ ὁποία καλεῖται πλέον νά δώσει ξεκάθαρες ἀπαντήσεις, καί πρώτιστα στό ἐάν ἡ ἴδια ἔχει συντάξει ἐγκύκλιο πού νά ὁμιλεῖ περί συμμορφώσεως πρός τά κυβερνητικά μέτρα ἐν ΑΟ. Ἀπ΄ ὅσον γνωρίζουμε κάτι τέτοιο δέν ἔχει εἰσέτι συνταχθεῖ, πλήν ἀναμένουμε τήν ἐπίσημη τοποθέτησή σας.

Ὡς πρός τά ζητήματα τύπου, πού εἶναι ὅμως ἄρρηκτα συνδεδεμένα μ΄ αὐτά τῆς οὐσίας, ἄς ὑποτεθεῖ –γιά τήν οἰκονομία τῆς συζητήσεως– ὡς ὀρθόν τό λεχθέν τοῦ ἁγίου Ἐσφιγμένου, ὅτι ἐν ΑΟ ἰσχύει σύνολη ἡ Κρατική Νομοθεσία, τότε σπουδαία παράμετρος τοῦ προβλήματος ἀποτελεῖ ἡ ἀνωτέρω δήλωση τοῦ ἀστυνομικοῦ ὀργάνου πρός τόν Ἱερομόναχο ὅτι, “κανονικά πρέπει νά κοπεῖ πρόστιμο”. Στήν ἐρώτησή του δέ, στό ἐάν τό ΑΟ ὀφείλει ν΄ ἀκολουθεῖ τά περιοριστικά μέτρα πού ἰσχύουν γιά τήν λατρεία στήν Ἑλλάδα (δηλαδή, ὑποχρεωτική χρήση μάσκας ἐντός τῶν Ναῶν), ἀπάντησε καταφατικά. Ἡ παρατήρηση πού πρέπει νά γίνει εἶναι ὅτι, πέραν της ἀμελοῦς ἐπιτελέσεως τοῦ καθήκοντος τοῦ ἀστυνομικοῦ ὀργάνου, τίθεται, πρός ὑμᾶς Ἅγιοι Πατέρες, τό κρίσιμο ἐρώτημα: στό ΑΟ ἰσχύει ἡ νομιμότητα καί ἡ ἀπαρέγκλιτη τήρηση τῶν Νόμων (στήν ὁποία θά πρέπει τό ΑΟ νά δίνει τό καλό παράδειγμα), ἤ κυριαρχοῦν οἱ διαπροσωπικές σχέσεις καί τά “στραβά μάτια”; Ποῦ τό κῦρος τοῦ ΑΟ λοιπόν; Θά ἀφεθεῖ νά πλανᾶται ἡ κατηγορία τῆς διαπλοκῆς μέ τούς κυβερνῶντες, ὁπότε ὡς “χαριστήριον” θά ἀπολαμβάνει τό ΑΟ μίας ἰδιοτελοῦς ἀσυλίας καί ἀτιμωρησίας; Δέν πρέπει λοιπόν στούς δημόσιους χώρους λατρείας ἐν ΑΟ, νά φορεθεῖ μάσκα (Ναός τοῦ Πρωτάτου, Καθολικά τῶν Ἱερῶν Μονῶν, Κυριακά τῶν Σκήτεων); Ἀναμένουμε καί ἐπ΄ αὐτοῦ τήν τοποθέτησή σας.

Ὡς πρός τίς συνέπειες δέ τῆς ὑποχρεωτικῆς χρήσης μάσκας στούς Ναούς τοῦ ΑΟ, εὔλογα τό ἀφήνουμε στήν κατανόησή σας… Καί ὅμως, ἡ συζήτηση στό ΑΟ ἤδη ἄρχισε ὡς πρός τό ποιά θά εἶναι τά ἑπόμενα μέτρα πού θά ὑποχρεωθεῖ νά ὑπακούσει ὁ ἁγιορείτης. Δεδομένου τῶν διαρκῶς πρόσθετων καί αὐξανόμενης περιοριστικότητας μέτρων, τήν ἐξομοίωση τοῦ ἱεροῦ καί τοῦ κοσμικοῦ (ἐμπορικό κατάστημα καί Ναός τό ἴδιο), ἡ δική μας παρέμβασα σᾶς δίνει τήν δυνατότητα, σεβαστοί Πατέρες τῆς καθ΄ ὑμᾶς ΙΚ, ὥστε ἐγκαίρως, νά προληφθοῦν περαιτέρω ἀκαταστασίες καί ἀρνητικές ἐξελίξεις στό Περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἐπιδιωκόμενο ἄλλωστε, ὑπό πάντων, εἶναι νά διασφαλισθεῖ ἡ μοναχική εὐπρέπεια καί τό ἀκέραιον τοῦ ἤθους τοῦ μοναχοῦ.

Θά πρέπει, ἐπίσης, ν΄ ἀναφερθοῦμε καί στά συνδεδεμένα ζητήματα πρός αὐτό τῆς μάσκας, πού εἶναι οἱ ἀθεολόγητες, βλάσφημες καί καταλυτικές γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀπόψεις κάποιων μελῶν ἐκ τῶν εἰδικῶν ἐπιτροπῶν ὑγείας, οἱ ὁποῖες –δυστυχῶς– ὑποστηρίχθηκαν “θεολογικῶς” ἀπό γνωστούς νεωτεριστές “θεολόγους”, πού κάποιοι ἐξ αὐτῶν τυγχάνουν καί κληρικοί. Δέν εἶναι τῆς παρούσης ἡ λεπτομερής ἀναφορά στίς περιπτώσεις αὐτές, πλήν, εἰς ἅπαντας εἶναι γνωστό ὅτι στίς περιοχές τῆς Διασπορᾶς τοῦ κλίματος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως (ΠΚ), ἀπό τίς τοπικές ἐκκλησιαστικές ἀρχές (Μητροπολίτες στήν Εὐρώπη καί Ἱερά Ἐπαρχιακή Σύνοδος ἐν Ἀμερικῇ), ἔχει ἐπιβληθεῖ –παρ΄ ὅλες τίς σφοδρές ἀντιδράσεις– ἡ ὑποχρεωτική χρήση ἀτομικῆς λαβίδας καθώς καί ἡ ἀπαγόρευση ἀσπασμοῦ τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ἡ ἄκριτη υἱοθέτηση τῆς “πανδημιολογίας” ἔφτασε νά προσβάλλει καί αὐτό τοῦτο τό κέντρο τοῦ Χριστιανισμοῦ, τό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, τό τίμιον Αἷμα καί τό τίμιον Σῶμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ὑπό τῶν χριστιανοκατηγόρων “ἐπιστημόνων” νά θεωρεῖται ὡς κοινός ἄρτος, μολυσματικός δέ φορέας ἰῶν καί μικροβίων, ταυτόχρονα δέ νά θεωροῦνται τά ἅγια σκεύη πού χρησιμοποιοῦνται κατά τήν Θεία Λειτουργία, ὅπως ἡ λαβίδα –βλασφήμως– ὡς ὁμοίως φορεῖς ἰῶν καί μικροβίων, μέ ἑπόμενο “στόχο” (γιατί ὄχι) καί τό ἅγιον Ποτήριον! Καί ὅμως! Στό πλεῖστον τμῆμα τοῦ ΠΚ (ὅπως ἐπίσης καί στό Πατριαρχεῖο Μόσχας), υἱοθετήθηκε μέρος τῶν ἀνωτέρω βλασφήμων θεωρήσεων καί κανονίστηκε ἡ νέα “λειτουργική” πρακτική. Ἀναφορικῶς δέ πρός τόν ἀσπασμό τῶν ἱερῶν εἰκόνων, αὐτός ἀπαγορεύθηκε ἀπολύτως καί τοποθετήθηκαν προστατευτικές ταινίες πού τόν ἐμποδίζουν, ἀνακαινίζοντας ἔτσι τήν εἰκονομαχία!

Βάσει τῶν ἀνωτέρω, γεννᾶται τό ἐρώτημα: ἐφ΄ ὅσον στό ΑΟ, ὡς μή ὤφειλε, εἰσήχθησαν τά μέτρα ὑποχρεωτικῆς μασκοφορίας, τι ἐμποδίζει νά εἰσαχθοῦν καί τά ὑπόλοιπα; Ἡ ὑποχρεωτική μασκοφορία εἶναι τῆς αὐτῆς τάξεως καί λογικῆς μέ τά ὑπόλοιπα ληφθέντα μέτρα (πρό ὀλίγων ἡμερῶν ἀπαγορεύθηκαν στήν Ἑλληνική ἐπικράτεια καί οἱ λιτανεῖες), ἑπομένως εὔλογο εἶναι νά τά ἀναμένει ὁ ἁγιορειτικός Μοναχισμός –ἐφ΄ ὅσον τηρηθεῖ ἡ νομιμότης–. Ἐπίσης, ὡς εἶναι κάλλιον γνωστόν εἰς ὑμᾶς σεβαστοί Πατέρες, στό ΑΟ τιμᾶται πληθῆς θαυματουργῶν εἰκόνων τῆς Κυρίας ἠμῶν Θεοτόκου, καί ἀπολαμβάνουν τῆς κατεξοχήν τιμῆς παρά τῶν ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, καθώς καί ὅλων τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν, ὅπου ἐκ τῶν σημαντικωτέρων σταθμῶν τοῦ προσκυνήματός τους, εἶναι αὐτή ἡ προσκύνησις τῶν θαυματουργῶν εἰκόνων. Πλέον θά πρέπει νά τούς ἐξηγοῦμε ὅτι οἱ εἰκόνες ἀπό ἅγιες καί θαυματουργές, εἶναι φορεῖς μολυσμοῦ! Εὔκολα γίνεται κατανοητό, ὅτι ἐάν συμβοῦν ὅλα αὐτά, τό ΑΟ ἁπλά ὁλοκλήρωσε τήν ἀποστολή του καί πορεύεται –φεῦ– καί αὐτό στήν ὁδό τῆς ἀποστασίας…

Τό σύνολο τῶν ληφθέντων μέτρων γιά τήν ἐκκλησιαστική λατρεία, ἤδη ἔχει ἐλεγχθεῖ καί καταδικασθεῖ ἀπό πλήθη ἐπισκόπων, κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν θεολόγων. Αὐτό πού μένει ἐπιτέλους εἶναι, ἡ ἐπίσημη γραπτή τοποθέτηση τοῦ ἀνωτάτης θεσμικῆς Ἀρχῆς τοῦ Ἱεροῦ ἠμῶν Τόπου, της ΙΚ, ὁπότε καί θά λάβει τέλος ἡ θεολογική σιωπή τοῦ ΑΟ στήν κρίσιμη περίοδο πού διανύουμε, κατά τήν ὁποία ἔχει σκανδαλισθεῖ πληθύς πιστῶν, ἔχοντας ἀπομακρυνθεῖ πλέον ἀπό τήν λατρεία.

Ἅπαντα τά ἀνωτέρω προϋποθέτουν βεβαίως ὅτι ἰσχύει τό λεχθέν ἀπό τά ἐπίσημα ἱεροκοινοτικά χείλη τοῦ Ἐπιστάτου ὅτι, ἐν ΑΟ ἰσχύει ἅπασα ἡ Ἑλληνική Νομοθεσία. Ἐδῶ εἶναι τό κρίσιμο σημεῖο στό ὁποῖο ὀφείλεται ἡ δέουσα προσοχή, διότι ἐάν ὄντως ἰσχύει τό λεχθέν, τότε οἱ συνέπειες γιά τόν ἰδιότυπο χαρακτῆρα τῆς Αὐτοδιοικήτου Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας, εἶναι καταστροφικές. Πρέπει λοιπόν νά κατατεθοῦν τά σχετικά περί τόν ἰδιαίτερο χαρακτῆρα τῆς Διοικήσεως τοῦ ΑΟ.

Ὁ ἰδιαίτερος χαρακτήρας τῆς Διοικήσεως τοῦ ΑΟ

Τό ΑΟ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο ἐδαφικό τμῆμα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, πλήν διατηρώντας ἀπαρεγκλίτως καί ἀπαραβάτως τόν ἰδιότυπο χαρακτῆρα τῆς αὐτοδιοικήτου Μοναστικῆς Πολιτείας. Τά αἰωνόβια θέσμια τοῦ Μοναχικοῦ πολιτεύματος διασφαλίζονται ἀπό τόν Καταστατικό Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους (1924), του ὁποίου τό κῦρος θεμελιοῦται ἀπό τά ὑπογραφέντα στήν Διεθνῆ Συνθήκη τῆς Λωζάνης (1923).

Ἔχει διαπιστωθεῖ, στήν εἰδική βιβλιογραφία, ὅτι ἡ μελέτη καί συγγραφή περί τῆς διοικήσεως τοῦ ΑΟ, “δέν ἐξυπηρέτησε πάντοτε τήν ἀλήθεια”.[1] Πράγματι, ἔχουν γραφεῖ πολλά (ἰδιαιτέρως σέ προηγούμενες ἐποχές ὅπου ἡ διεθνής πολιτική κατάσταση, π.χ. Ψυχρός Πόλεμος, ποδηγετοῦσε τίς ἀνάγκες διαφύλαξης τοῦ ἑνιαίου τῆς Ἑλλάδος), τά ὁποία κατόπιν ἔχουν ἐλεγχθεῖ ἐπιστημονικῶς, ἀποκαθιστώντας παρανοήσεις, παρακινδυνευμένες ἀναγνώσεις τοῦ ΚΧΑΟ, κατά τίς ὁποῖες συνήθως ὑπερτονίζονται οἱ ἐξουσίες τοῦ Πολιτικοῦ Διοικητοῦ (ΠΔ).[2]

Ο ΚΧΑΟ διασφαλίζει τήν ἀκεραιότητα τοῦ αἰωνόβιου πνευματικοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος, καί ἀποτελεῖ ἕνα σῶμα Νόμων τό ὁποῖο δέν προβλέπεται ὅτι δύναται νά ἀναθεωρηθεῖ, ἐνῶ ἡ οἱανδήποτε πολιτειακή ἤ συνταγματική ἀλλαγή πού ἐπηρεάζει –ἀνάμεσα στά ἄλλα– τήν Ἑλληνική Διοίκηση (τόν τρόπο δηλαδή πού ἀσκεῖται ἡ διακυβέρνηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους), ἀφήνει ἀνέπαφο καί ἀναλλοίωτο τόν ΚΧΑΟ καί κατά συνέπεια τόν τρόπο διοικήσεως τοῦ ΑΟ. Αὐτό συνεπάγεται τό ἀπαράβατο τοῦ ΚΧΑΟ.

Η ΙΚ εἶναι ἐν ΑΟ, τό ἀνώτατο διαρκές ὄργανο διοικήσεως, μέ νομοθετικές, ἐκτελεστικές καί δικαστικές ἁρμοδιότητες.[3] Ἡ ἐξουσία της δηλαδή εἶναι πλήρης, μή δεομένης ἑτέρας πρός ἐκπλήρωσιν τῆς διοικήσεώς της. Νά τονισθεῖ ὅτι ἡ πλήρης ἐξουσία τῆς ΙΚ δέν τελεῖ ὑπό τήν ἐπιτροπεία του ΠΔ καί κατ΄ ἐπέκτασιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Ο ΠΔ, βάσει του ΚΧΑΟ, ἐποπτεύει τήν καλήν τήρηση τοῦ ΚΧΑΟ, καί ὄχι, ὅπως λανθασμένα καταγράφεται ὑπό τοῦ καθ. Χρήστου,[4] ὅτι οἱ τρεῖς ἐξουσίες τῆς ΙΚ τελοῦν ὑπό τήν ἐποπτεία τοῦ Κράτους. Ὁμοίως, κακῶς ἀναφέρεται ὅτι τό ΑΟ ὑπάγεται στό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος. Κατά τό ἄρθρο 3 τοῦ Νομοθετικοῦ Διατάγματος (ΝΔ) του 1926, αὐτός πού ὑπάγεται σέ αὐτό εἶναι ὁ ΠΔ, καί ὄχι ἡ ΙΚ τοῦ ΑΟ. Εἶναι κρίσιμης σημασίας νά κατανοηθεῖ τό εἶδος καί τό εὖρος τῶν ἁρμοδιοτήτων τοῦ ΠΔ, καθώς ἡ ὅποια ἐπ΄ αὐτοῦ παρανόηση συνεπάγεται συνολικό ἐπανορισμό τῶν ἰσχύοντων ἐν ΑΟ. Στήν εἰδική βιβλιογραφία σαφῶς ὁρίζεται ὅτι, ὁ ΚΧΑΟ δέν παρέχει εἰς αὐτόν (τόν ΠΔ) οὐδέν δικαίωμα Διοικητοῦ, ὁπότε καί ὁ ἴδιος ὁ τίτλος κρίνεται ὡς ἀδόκιμος.[5] Ἐπιπροσθέτως, ὁ ΠΔ ὑπάγεται ρητῶς στό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν της Ἑλλάδος φέρων τόν τίτλον τοῦ Νομάρχου, ἁπλῶς γιά μισθολογικούς λόγους,[6] δίχως ὅμως νά εἶναι (εἰδάλλως θά ὑπήγετο στό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν). Τέλος, τό ὅτι ΔΕΝ εἶναι διοικητής, μέ τήν πλήρη σημασία τοῦ ὄρου, φαίνεται καί ἀπό τό γεγονός ὅτι παρίσταται στίς συνεδρίες τῆς ΙΚ, ὄχι αὐτοβούλως, ἀλλά κατόπιν προσκλήσεως τῆς ΙΚ (ἄρθ. 4 ΚΧΑΟ).

Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων, σαφηνίζεται ὅτι ὁ ΠΔ, παρότι ἐκπρόσωπος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, δέν διοικεῖ, καί κατ΄ ἐπέκτασιν δέν διοικεῖ τό Ἑλληνικό Κράτος, ἀλλά ἡ ΙΚ. Γι᾽ αὐτό καί λέγεται καί εἶναι “αὐτοδιοίκητον” τό ΑΟ, καθώς εἶναι Μοναστική καί ὄχι κοσμική Πολιτεία. Στήν δευτέρα περίπτωση τό ΑΟ θά ἦταν Νομός τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἡ δέ ΙΚ Νομαρχία (ὁπότε οὐδείς ἀντιλαμβάνεται τό ρόλο καί τήν ἁρμοδιότητα τοῦ ΠΔ…), καί φυσικά θά ὑπήγετο στό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν.

Διευκρινιστικά δέ, καί ἐν εἴδει παραδειγμάτων –ὥστε νά καταδειχθεῖ τό ἄτοπον τοῦ ἰσχυρισμοῦ ὅτι ὁ ΠΔ διοικεῖ καί ἰσχύουν ἅπαντες οἱ Νόμοι τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους– θά ἀναφέρουμε ὅτι, ὡς Μοναστική Πολιτεία τό ΑΟ, ἀπαγορεύει τήν εἴσοδο θηλέων (ἄρθ. 186), ὁπότε καί τίθεται ἄμεσα ζήτημα ἀποκλεισμοῦ (θεμελιωδῶς ἀπορριπτομένου ἀπ´ τό Ἑλληνικό Σύνταγμα). Συνακολούθως, δέν δύνανται νά τελεσθοῦν γάμοι ἤ νά ὑπάρξει κατοίκηση στά ὅριά του οἰκογενειῶν, ὁπότε καί ἀποκλείεται σύνολο τό Οἰκογενειακό Δίκαιο. Γιά νά φανεῖ δέ τό μέγεθος τοῦ ἀτόπου, στό παρόν Ἑλληνικό Δίκαιο –δυστυχῶς– ἔχει ἀποποινικοποιηθεῖ ἡ ὁμοφυλοφιλία (κιναιδισμός), καί ἔχει θεσμοθετηθεῖ ὁ –ἀνίερος– πολιτικός γάμος μεταξύ κιναίδων, στά κατά τόπους Δημαρχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας, ἐφ΄ ὅσον λοιπόν, ἡ ΙΕ ἐπιλαμβάνεται δημαρχιακῶν καθηκόντων, ἀναμένουμε νά μή ἔχει ἀντίρρηση νά προβεῖ σέ πολιτικό γάμο κιναίδων!

Τί συμβαίνει λοιπόν; Δέν ἰσχύουν τά ἀνωτέρω θεσμοθετημένα στό Ἑλληνικό Σύνταγμα, στό ΑΟ; Βάσει ποίου Δικαίου θεμελιώνονται αὐτές οἱ ἐξαιρέσεις; Ἁπλῶς, τέτοιο (εἰδικό Κρατικό) Δίκαιο δέν ὑπάρχει, διότι ὁ ΚΧΑΟ εἶναι πλήρης, καί ἀποτελεῖ τό μοναδικό Δίκαιο ἐν ΑΟ. Νά σημειωθεῖ ἐδῶ, ὅτι ὁτιδήποτε ἀντιβαίνει τό ἄρθρο 187 τοῦ ΚΧΑΟ, κατά τόν ὁποῖο, “Πᾶσά διάταξις, ἀντικειμένη εἰς τόν παρόντα καταστατικόν χάρτην, δέν δύναται νὰ ἔχῃ ἰσχὺν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει”, καί συνιστᾶ παρακαμπτική, ἄκυρη καί ἀνυπόστατη ἀπόφαση, ἀνεξαρτήτου της δικαιοδοσίας πού τήν ἔχει λάβει. Ἐπίσης, σέ περίπτωση πού σιωπηλῶς παραχωροῦνται –κατά παράβασιν τοῦ ΚΧΑΟ– ἁρμοδιότητες πού ἀνήκουν στήν ΙΚ, σέ (ἀναρμόδια, ἐντός ΑΟ) ὄργανα τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, ὁμοίως, ἰσχύει τό ἄκυρον καί ἀνυπόστατον αὐτῶν, ἐπιπροσθέτως δέ, ἀναζητοῦνται εὐθύνες τῆς ΙΚ γιά τήν ἀδικαιολόγητη ὑπέρβαση ἐξουσίας (δέν ἔχει δικαίωμα ἡ ΙΚ νά καταργήσει ρητῶς ἤ σιωπηλῶς στοιχεῖα ἐκ τοῦ ΚΧΑΟ, κάτι τέτοιο συνιστᾶ, τό ἐλάχιστον, ἀλλοίωση τοῦ αὐτοδιοικήτου του ΑΟ).

Συνεπῶς,γιά τούς ἀνωτέρω λόγους:

Δέν δύναται νά ἰσχύει ἀπολύτως κανένα ἐκ τῶν ἐκτάκτως ληφθέντων μέτρων ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἐν ΑΟ

Ἐρχόμενοι τώρα στά τρέχοντα ζητήματα, παρατηροῦμε κατ΄ ἀρχάς ὅτι τά σχετικά ΦΕΚ πού διαλαμβάνουν τήν σωρεία τῶν ἐκτάκτων μέτρων γιά τόν covid–19, συνυπογράφονται ἀπό τούς συναρμοδίους Ὑπουργούς: Οἰκονομικῶν, Ἀνάπτυξης καί Ἐπενδύσεων, Προστασίας τοῦ Πολίτη, Παιδείας καί Θρησκευμάτων, Ἐργασίας καί Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων, Ὑγείας, Πολιτισμοῦ καί Ἀθλητισμοῦ, Ἐσωτερικῶν, Ὑποδομῶν καί Μεταφορῶν καί Ναυτιλίας καί Νησιωτικῆς Πολιτικῆς. Οὐδαμοῦ, βεβαίως, τοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν, τοῦ ΜΟΝΟΥ ἁρμοδίου γιά τό ΑΟ… Ἡ ἐπιχειρούμενη, ἑπομένως, ὑπέρβαση μέ τήν ἐμπλοκή τρίτων ὑπουργείων ἐκτός –τοῦ ὁριζομένου ρητῶς ὑπό τοῦ ΚΧΑΟ– τῶν Ἐξωτερικῶν, συνιστᾶ ἐξέλιξη ἄκρως ἀρνητική μέ πολλαπλές συνέπειες γιά τήν εὔρυθμη ἐσωτερική ζωή ἐν ΑΟ. Ἄλλωστε στά ΦΕΚ τά ληφθέντα μέτρα προστασίας κατηγοριοποιοῦνται κατά ἁρμοδιότητα ὑπουργείου.

Συνεπῶς, ἐπιπροσθέτως τῶν ὅσων ἐξετέθησαν στίς προηγούμενες παραγράφους:

Ἀπό τήν στιγμή πού ρητῶς τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος, ΔΕΝ εἶναι ἁρμόδιο καί γι´ αὐτό καί δέν κατονομάζεται στά ΦΕΚ (τῶν ὁποίων συμβουλευτήκαμε τό σύνολο), δέν ἰσχύει ἀπολύτως κανένα ἐκ τῶν ἐκτάκτως ληφθέντων μέτρων ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἐν ΑΟ.

Ἁρμοδιότητες καί εὐθύνες τῆς Ἀστυνομίας

Σχετικῶς δέ πρός τούς ἐλέγχους πού διεξάγει ἡ Ἑλληνική Ἀστυνομία ἐν ΑΟ, ἔχουν νά παρατηρηθοῦν τά ἑξῆς:

Στήν ὑπ΄ Ἀριθμ. Δ1α/ΓΠ.οἴκ. 34781 ΚΥΑ, στό ἄρθρο 21 ὁρίζεται ὅτι, “Ἁρμόδιες ἀρχές γιά τή διασφάλιση τῆς ἐφαρμογῆς τῆς παρούσης γιά τή διενέργεια ἐλέγχων, τή διαπίστωση τῶν παραβάσεων καί τήν ἐπιβολή τῶν προβλεπόμενων διοικητικῶν κυρώσεων εἶναι […] ἡ Ἑλληνική Ἀστυνομία”, ἐπίσης στό ἄρθρο 22 παρ.2 ὁρίζεται ὅτι, “Οἱ ἔλεγχοι αὐτοί πραγματοποιοῦνται στό πλαίσιο τῆς ἐλεγκτικῆς δράσης τῶν ἁρμόδιων ἀρχῶν, κατά τά ὁριζόμενα στήν παροῦσα καί στούς οἰκείους ὀργανισμούς λειτουργίας τους καί ἀναλόγως τῶν ἁρμοδιοτήτων τους”. Ὅπως ἤδη ὅμως ἔχει καταδειχθεῖ, μοναδική ἁρμόδια ἀρχή ἐν ΑΟ εἶναι ἡ ΙΚ, ἡ δέ ἁρμοδιότητες τῆς Ἀστυνομίας ἐξαρτῶνται ἀπό τά διαλαμβάνοντα στό ΝΔ τοῦ 1926.

Στίς ἐνδεχόμενες ἀντιρρήσεις ὅτι ἡ παρουσία τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ἐν συναρτήσει μ’ αὐτήν τοῦ ΠΔ συνιστᾶ τόν de facto περιορισμό τῆς ἀπολύτου διοικητικῆς ἐξουσίας τῆς ΙΚ, παρατηροῦμε τά ἑξῆς:

Η ΙΚ διατηροῦσε ἴδιον ἔνοπλο ἀστυνομικό σῶμα (σερδάριδες) πρός διατήρησιν τῆς τάξεως ἕως τῆς ἐπισήμου διευθετήσεως περί τῶν ἰσχυόντων ἐν ΑΟ, διά τοῦ ΝΔ τοῦ 1926. Ἔκτοτε στό ΑΟ, ὡς ἀναποσπάστου τμήματος τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν τήρηση τῆς τάξεως ὑφίσταται ἡ Ἑλληνική Ἀστυνομία. Λόγω τοῦ αὐτοδιοικήτου χαρακτῆρος τοῦ ΑΟ, στήν περίπτωση πού ἡ ΙΚ συνέχιζε νά διατηρεῖ ἴδιον ἔνοπλο ἀστυνομικό σῶμα, τότε δέν θά χαρακτηριζόταν ὡς αὐτοδιοίκητον τμῆμα τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά θά ἔφερε χαρακτηριστικά Κράτους (ὅπως πχ τό Βατικανόν). Αὐτός εἶναι ὁ λόγος παρουσίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας ἐν ΑΟ.

Στό ΝΔ τοῦ 1926 ὁρίζεται ρητῶς, στό ἄρθρο 5 ὅτι ὁ ΠΔ ἔχει ὑπὸ τὰς ἀμέσους διαταγὰς αὐτοῦ τὴν δύναμιν τῆς χωροφυλακὴς”, ενώ στο άρθρο 4 ότι “Ὁ Διοικητὴς ἐντέλλεται πρὸς τὰ ὑπ ̓ αὐτὸν ὄργανα τὴν ἐκτέλεσιν τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καὶ τῶν Μοναχικῶν Ἀρχῶν. Ἡ ἐκτέλεσις γίνεται πάντοτε ἐπὶ παρουσία ἑνὸς ἐπιστάτου.” Ἐπί πλέον δέ, τό ἄρθρο 37 τοῦ ΚΧΑΟ ὁρίζει ὅτι ἡ ΙΕ δύναται ἀπευθείας (ἄνευ μεσολαβήσεως τοῦ ΠΔ) νά ζητήσει τήν συνδρομή τῆς ἐν Καρυαίς Ἀστυνομίας, ὁσάκις τό θέλει, στό πλαίσιο τῶν ἐν Καρυαίς δημαρχιακῶν καθηκόντων της. Σαφῶς λοιπόν, διαφαίνεται ὅτι ὁ ΠΔ δέν δύναται αὐτοβούλως νά διατάξει τήν κινητοποίηση τῆς Ἀστυνομίας, παρά μόνον κατόπιν ἐντολῆς τῆς ΙΚ, πρός ἐκτέλεσιν τῶν ἀποφάσεών της (καθώς εἶναι τό ἀνώτερο ὄργανο διοικήσεως ἐν ΑΟ).

Σεβαστοί ἅγιοι Πατέρες,       

Ὅπως ἔχει ἤδη λεχθεῖ, ὁ ΚΧΑΟ διασφαλίζει τὴν ἀκεραιότητα τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Οὐσιαστικά, τά νέα "ἔκτακτα" μέτρα (πού δέν πρόκειται νά ἀρθοῦν συντόμως) ἐπανορίζουν τίς ἕως τώρα κατεστημένες καί παραδεκτές ἔννοιες τοῦ κοινοῦ καλοῦ, τοῦ κοινωνικοῦ ἀγαθοῦ καί τῆς ἐλευθερίας. Τό ἐρώτημα πού ἤδη ἐπιτακτικά τίθεται ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων εἶναι τό ἑξῆς: ἡ παρατεινόμενη –σέ ἀπροσδιόριστο μελλοντικό χρόνο– ἐπιβολή τῶν ἐκτάκτων μέτρων, πῶς θά διαμορφώσει τήν ἐσωτερική πνευματική ζωή τοῦ ΑΟ, βάσει ποίας –ἀνυπάρκτου– κανονικότητας θά κληθεῖ νά διάγει ὁ μοναχός;

Ἐμεῖς καταδείξαμε ὅτι, βάσει ΚΧΑΟ, εἶναι στό χέρι τῆς καθ΄ ὑμᾶς ΙΚ νά ἀποκαταστήσει τἠν ἐσωτερική ἡρεμία τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου, καί νά πληροφορήσει πνευματικά τούς Πατέρες. Πλήν, σ΄ αυτήν τήν κρίσιμη στιγμή, κρούεται ὁ κώδων κινδύνου στήν ἐπιχειρούμενη ἔξωθεν ἀλλοίωση, ἕως καί κατάργηση τοῦ Αὐτοδιοικήτου, μέ ὀλέθριες συνέπειες γιά το μέλλον τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου, εἰδικά στήν τρέχουσα συγκυρία μιᾶς ὁλοένα καί “βαθύτερης” εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης. Ἡ περίοδος πού εἶδε τήν συνολική καραντίνα τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, ἀπεκάλυψε “πολλῶν καρδιῶν διαλογισμούς”, εἰδικά ὅταν τόσο ὁ Πρωθυπουργός ὅσο καί ἡ νέα Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ὡμίλησαν γιά μία “νέα κανονικότητα, πού ἦρθε γιά νά μείνει”.

Εὐελπιστώντας στήν ἀποκατάσταση τῆς νομιμότητας, καί τήν ὁριστική παύση τῶν ἀντικανονικῶν παρεμβάσεων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους στό ἐσωτερικό πνευματικό πολίτευμα τῆς Ἁγιωνύμου Ἀθωνικῆς Πολιτείας, διατελοῦμε υἱκῶς.

Βιβλιογραφία

Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης. 2007. Διοίκηση καί Ὀργάνωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἱερά Μονή Κουτλουμουσίου.

Χρήστου, Π. 1987. Τό Ἅγιον Ὄρος. Ἐποπτεία.

 

Οἱ ὑπογράφοντες

 

Γέρων Ἰωσήφ Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίων Θεοδώρων

Διονύσιος Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίων Θεοδώρων

Γέρων Δαμιανός Μοναχός Ἱ.Κ. Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου

Ἰεζεκιήλ Μοναχός Ἱ.Κ. Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, Ἱ.Μ. Κουτλουμουσίου

Γέρων Εὐφρόσυνος Μοναχός Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου (Ἰγνατίου)

Χρύσανθος Μοναχός Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου (Ἰγνατίου)

Μεθόδιος Ἱερομόναχος Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου (Ἰγνατίου)

Κοσμάς Μοναχός Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου (Ἰγνατίου)

Πρόδρομος Μοναχός Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου (Ἰγνατίου)

Γέρων Χρυσόστομος Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίων Ἀποστόλων (Ἀλυπίου)

Γέρων Γαβριήλ Μοναχός Ἱ.Κ. Ὀσίου Χριστοδούλου Ἰ.Μ. Κουτλουμουσίου

Ἀρσένιος Ἱερομόναχος Ἱ.Κ.”Παναγούδα”

Ἡσαΐας Μοναχός Ἱ.Κ.”Παναγούδα”

Νεῖλος Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίας Τριάδος

Παΐσιος Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίων Ἀρχαγγέλων (Σαββαίων)

Ἀγάθων Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίων Ἀρχαγγέλων (Σαββαίων)

Χρυσόστομος Ἱερομόναχος Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου

Θεόφιλος Ἱερομόναχος Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου

Εὐσέβιος Ἱερομόναχος Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου

Παΐσιος Μοναχός Ἱ.Κ. Τιμίου Προδρόμου

Γέρων Παΐσιος Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίων Ἀρχαγγέλων (Ἀβερκαίων)

Γαβριήλ Ἱερομόναχος Ἱ.Κ. Ἁγίων Ἀρχαγγέλων (Ἀβερκαίων)

Ἀβέρκιος Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίων Ἀρχαγγέλων (Ἀβερκαίων)

Γέρων Χαρίτων Ἱερομόναχος Ἱ.Κ. Ἀναλήψεως Ἱ.Μ.Βατοπεδίου

Γέρων Νικόλαος Μοναχός Ἱ.Κ. Ἁγίου Δημητρίου

Γέρων Ἀλύπιος Μοναχός Καλύβη Ἁγίου Νικολάου Καψάλα

Ἀββακούμ Μοναχός Καλύβη Ἁγίου Νικολάου Καψάλα

Ἐπιφάνιος Μοναχός Καψαλιώτης

---

[1] Ενδεικτικά βλ. Αρχ. Ευδόκιμος Καρακουλάκης 2007 σ.11

[2] Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007 σ.289, ὑποσ. 861

[3] Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007 σ.258

[4] Χρήστου 1987 σ.317

[5] Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007 σ.289 ὑποσ.861

[6] Ἀρχ. Εὐδόκιμος Καρακουλάκης 2007 σ.290