Αναστάσιμες ανησυχίες

“Με ποικίλους επικοινωνιακούς τρόπους φιλελεύθεροι Ιεράρχες με θεολογικές ακροβασίες υποσκάπτουν την Ορθόδοξη δογματική συνείδηση του πιστού λαού με εκκοσμικευμένες νοοτροπίες..”

Αναστάσιμες ανησυχίες

Κωνσταντίνος Μαυρομουστακάκης, Θεολόγος

«Εσταυρώθης δι εμέ, ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν...» Από το Σταυρό του Κυρίου πηγάζει η άφεση. Το αίμα του Ιησού Χριστού «καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α Ιώ.α.7). Τρώγουμε και πίνουμε το Σώμα και το Αίμα Του κατά τη Θεία Ευχαριστία «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

 Ευλαβής Αγιορείτης μοναχός, που μεσήλιξ απέθνησκε από ανίατη ασθένεια, είπε: «Με τη Χάρη του Θεού αγωνίσθηκα, όπως όφειλα, ως μοναχός. Τώρα δεν ελπίζω στις αρετές μου και στον αγώνα μου. Μόνο στο αίμα του Εσταυρωμένου ελπίζω».

 Ο βουδιστής μοναχός Soma Ram Thero, που καταδικάστηκε σε θάνατο για πολιτικούς λόγους, εζήτησε την παραμονή της εκτελέσεώς του να βαπτισθή, γιατί, όπως είπε, συνάντησε την συγχώρηση μόνο στον Ιησού Χριστό και σε καμία άλλη από τις γνωστές θρησκείες. Για αυτό, άλλωστε, ο Κύριος μας καλεί κοντά Του, για να μας παράσχη την όντως ανάπαυση συγχωρώντας τις αμαρτίες μας: «Δεύτε πρός με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». (Ματθ.ια.28). Κοινωνούντες κατά το δυνατόν αξίως το πανάγιο και ζωοποιό Σώμα και Αίμα του Χριστού συγχωρούμεθα και ζωοποιούμεθα. Ο Κύριος Ιησούς είναι ο Ζωοδότης, καθώς ο ίδιος είπε: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται» (Ιω.ια. 25). Πιστεύουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό, το Θεάνθρωπο, ως τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή μας, γιατί μόνο αυτός ενίκησε τον θάνατο, την αμαρτία και τον διάβολο και δι΄ Αυτού και εν Αυτώ μετέχουμε και εμείς οι αμαρτωλοί στην νίκη Του και γινόμεθα αιώνιοι και αθάνατοι. Τα πρώην τέκνα του θανάτου γινόμεθα «υιοί της Αναστάσεως» (Λουκ. κ. 36). Αυτή είναι η χαρά μας, που κατά τον λόγο του Κυρίου είναι «πεπληρωμενη» (Ιωαν. ιστ. 24), δηλαδή τελεία. Οι χριστιανοί, και μάλιστα οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, είμαστε ιδιαίτερα ευλογημένοι από τον Κύριο, αφού «εύρομεν πίστιν αληθή». Μόνον εμείς παραλάβαμε από τους αυτόπτας του Λόγου, τους Αγίους Αποστόλους, την αλήθεια περί του Κυρίου, όπως βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος: «Εγώ γάρ παρέλαβον από του Κυρίου, ο καί παρέδωκα υμίν». (Α. Κορ. ια.23).

 Σε διάφορες εποχές, προσπάθησαν πολλοί να μας πουν μέσα από διαθρησκειακές συναντήσεις ότι και άλλες θρησκείες λυτρώνουν κατά κάποιο τρόπο τους πιστούς τους. Στη σημερινή εποχή βλέπουμε ακόμη και ιεράρχες να υιοθετούν έναν ανθρώπινο θρησκευτικό οργανισμό, όπου στην αντίληψη τους, ανάλογα με τις επικρατούσες καταστάσεις κάθε φορά, η διδασκαλία τους είναι ανθρωποκεντρική και επιστημονική και όχι Χριστοκεντρική, όπως θα έπρεπε. Στην παρούσα κατάσταση Ιεράρχες από υπερηφάνεια αρνούνται ή  θέλουν ανθρωποκεντρικά ή επιστημονικά να αλλοιώσουν τον θεανθρωποκεντρικό χαρακτήρα των μελών του σώματος της Εκκλησίας, που είναι το Σώμα του Χριστού. Όλοι αυτοί (οι ιεράρχες) που δεν υποτάσσονται στην Ιερά Παράδοση, εξέρχονται από την ίδια τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία εκτός του Σώματος της Εκκλησίας, που είναι, όπως αναφέραμε, το Σώμα του Χριστού. Με ποικίλους επικοινωνιακούς τρόπους φιλελεύθεροι Ιεράρχες με θεολογικές ακροβασίες υποσκάπτουν την Ορθόδοξη δογματική συνείδηση του πιστού λαού με εκκοσμικευμένες νοοτροπίες, όπως να κοινωνούν οι πιστοί μετά από δύο μήνες, να κλείνουν τις εκκλησίες πριν τις αποφάσεις της Δ.Ι.Σ., το Άγιο Φως να είναι το ίδιο με το άναμμα του κεριού από τον ιερέα, να μην χρειάζεται να κοινωνούν οι πιστοί για επιστημονικούς λόγους και για θέματα υγείας: «καθήστε στο σπίτι και κρατήστε την πίστη μέσα σας, κενώστε τους εαυτούς σας, όπως κάνουμε εμείς, να πάρετε μουσουλμάνους και να τους δώσετε στα παιδιά σας για νύφες και γαμπρούς». Παράλληλα, συνεχίζουν και με ένα άλλο πνεύμα, με αντίθετες διδασκαλίες από της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως με την  παύση των πιστών από την μετοχή στη Θεία Ευχαριστία και τον εορτασμό του Πάσχα στις 26 Μαΐου για λόγους ποιμαντικούς! Δεν γνωρίζουν την Απόφαση των Αποστόλων και της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου που αναφέρεται ρητά πότε εορτάζεται το Πάσχα;

 Ο μακαριστός π. Γεώργιος Καψάνης σε διεθνές επιστημονικό συνέδριο, που έλαβε χώρα στο Πολεμικό Μουσείο 13-15/ 11/1998,  αναφερόμενος στο ποιμαντικό έργο του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τονίζει τα εξής: «Στην πατερική παράδοση δεν υπήρχε, ως γνωστόν, διάκριση μεταξύ Ποιμαντικής και Θεολογίας. Η Θεολογία είχε πάντα ποιμαντικό σκοπό και η ποιμαντική ήταν θεολογικά θεμελιωμένη» (βλ. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς διδάσκαλος της θεώσεως, σελ.67-68). Με θεολογικό και ποιμαντικό τρόπο προσπαθούν να δικαιολογήσουν τον αποκλεισμό του Λαού του Θεού από το Μυστηριακό-Ευχαριστηριακό τρόπο βιώσεως του γεγονότος της Πίστεως και της θεώσεως, στο Πρόσωπο του Θεανθρώπου, εν τω Σώματί και Αίματί Του! Κατά τον αγιορείτικο Τόμο και τη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά «η Χάρις του Θεού της οποίας μετέχουν οι θεούμενοι και για την απόκτηση της οποίας αγωνίζονται μοναχοί και χριστιανοί, είναι άκτιστος θεοποιός ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Όσοι αντιφέρονται σε αυτήν την αποστολική και πατερική πίστη είναι εκτός εκκλησίας».

 Ένα βασικό στοιχείο στην ελληνορθόδοξη πνευματική κληρονομιά είναι η εκκλησιαστικότης, κατά τον π. Γεώργιο Καψάνη. Συγκεκριμένα, αναφέρει: «Ο Ορθόδοξος λαός μας ήθελε όλη η ζωή του να περνά μέσα στην Εκκλησία. Η γέννηση, τα παιδικά του χρόνια, ο γάμος, η παιδεία, η εργασία, η κοινωνική και η εθνική ζωή, τα πάντα να είναι εκκλησιαστικά» (βλ. Όσιος Γρηγόριος 2007).  Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει: «Ναί, ἀλλὰ μπορῶ», λέει κάποιος ἄλλος, «νὰ προσευχηθῶ καὶ στὸ σπίτι μου». «Ἀπατᾷς τὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε. Βεβαίως, εἶναι δυνατὸν νὰ προσευχηθεῖς καὶ στὸ σπίτι σου· εἶναι ἀδύνατον ὅμως νὰ προσευχηθεῖς ἔτσι, ὅπως προσεύχεσαι στὴν ἐκκλησία[…]» (βλ.Λογος Θ). Γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι ποιμένες ποια είναι η ταυτότητα της ιεροσύνης; Γνωρίζουν ότι διαχωρίζουν τους ιερείς από τους πιστούς; Η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν είναι του τάδε Ιεράρχη ή του τάδε Επισκόπου.

 Στον ΝΗ Αποστολικό κανόνα αναφέρεται: «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος αμελών του κλήρου ή του λαού, και μη παιδεύων αυτούς την ευσέβειαν, αφοριζέσθω, επιμένων δε τη αμελεία και ραθυμία καθαιρείσθω». Όπως επίσης: «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μή τινές εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Αλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην» (Προς Γαλ.6).  Οι Άγιοι Πατέρες υπέστησαν χάριν της Αληθείας (Σώμα και Αίμα Χριστού) μεγάλους διωγμούς, φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια και πικρούς θανάτους. Όλοι αυτοί οι Άγιοι Πατέρες μακαρίζονται από την Εκκλησία ως Ομολογηταί της Ορθοδόξου Πίστεως και ισοστάσιοι με τους Αγίους Μάρτυρας, παλαιούς και νέους!

 Ως επίλογο ας θυμηθούμε το εισόδικο του Πάσχα: «Εν εκκλησίες ευλογείται τον Θεόν Κύριον εκ πηγών Ισραήλ, σώσον ημάς Υιέ Θεού ο Αναστάς εκ νεκρών ψάλλοντα σοι Αλληλούια».

 Χριστός Ανέστη!