Το Άγιο ποτήριο της ζωής

Το Άγιο ποτήριο της ζωής

   Χρίστος Τσικούρας.

  Στο κοινό ποτήριο της κοινωνίας των πιστών με τον Άγιο Τριαδικό Θεό, υπάρχουν πολλά συμπυκνωμένα νοήματα. Είναι αδύνατον να τα αναφέρουμε όλα. Είναι όμως δυνατό να αναφέρουμε κάποια σημαντικά για την επικαιρότητα.

  Από την αρχή, από τον μυστικό δείπνο, υπήρχαν τα μέσα ώστε, να μεταλαμβάνει χωριστά ο καθένας. Υπήρχαν αρκετά ποτήρια ώστε, να πάρει ο καθένας το δικό του, χωρίς να αναμιγνύεται το δικό του μέρος με τα άλλα. Δεν έγινε όμως έτσι.  «καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς, καὶ ἔπιον ἐξ αὐτοῦ πάντες καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον.». Γιατί; Ρητορικό το ερώτημα.  Από εκεί και μετά, μέσα στο πέρασμα τόσων αιώνων, έχουμε το κοινό ποτήριο. Μήπως δεν υπήρχαν σε αυτήν την ιστορική διαδρομή μεταδοτικές αρρώστιες; Μήπως δεν υπήρχαν άνθρωποι που σιχαίνονταν; Έστω ότι οι άνθρωποι τότε ήταν αμόρφωτοι και ανόητοι και δεν ήξεραν το σωστό. Ανόητος και ο απόστολος Λουκάς που ήταν γιατρός. Ανόητοι και όλοι οι άγιοι 2000 χρόνων, που δεν μίλησαν για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Ανεύθυνοι που μόλυναν τον κόσμο. Ο Θεός δε μπορούσε να τους οικονομήσει; Δεν ξέρει ούτε ο Θεός; Πάλι ρητορικό το ερώτημα.

  Στην πράξη αυτή της Εκκλησίας υπάρχει αποτυπωμένη η πίστη ότι είμαστε ενωμένοι σε ένα σώμα.

  «Ρωμ. 12,5 οὕτως οἱ πολλοὶ ἓν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δὲ καθ᾿ εἷς ἀλλήλων μέλη.»

  «Α Κορ. 6,15 οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν;»

  «Α Κορ. 12,27 Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.»

  «Εφ. 5,30 ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ·» 

Μέλη ενός και του ιδίου σώματος. Ενωνόμαστε με τον άλλο μέσα από τον Θεό. Όχι συμβολικά. Οντολογικά. Ενωνόμαστε οντολογικά με το αναστημένο σώμα του Χριστού και γινόμαστε όλοι ένα σώμα μαζί του. Έτσι περνάει στο σώμα μας η αφθαρσία και αθανασία του Χριστού. Η ένωση δηλαδή αυτή έχει μέσα την ενέργεια του Θεού και με αυτήν την ενέργεια οι μετέχοντες θεραπεύονται μάλλον παρά αρρωσταίνουν. Αν ήταν μια μόλυνση με κάτι που μας αρρωσταίνει, τότε τι Θεό και τι ανάσταση κηρύττει η ορθοδοξία;     

  Ένα άλλο βαρυσήμαντο είναι η μετοχή στον πόνο και στο πρόβλημα του άλλου. Ο Θεός μπορούσε, χωρίς να γίνει άνθρωπος και να πεθάνει, να καταργήσει τον θάνατο. Δεν το έκανε όμως έτσι. Αυτός είναι ο τρόπος που διάλεξε ο Θεός. Να γευτεί όσα κακά γευόμαστε εμείς. Το χειρότερο βίωμά μας. Τον πόνο και τον θάνατο.  Και όχι μόνο τον σωματικό πόνο αλλά και τον ψυχικό, με σύλληψη, φτυσίματα, χτυπήματα, εξευτελισμό, εμπαιγμό, πορεία σε αποφασισμένο βασανιστικό θάνατο …….. «Εβρ. 2,14  ἐπεὶ οὖν τὰ παιδία κεκοινώνηκε σαρκὸς καὶ αἵματος, καὶ αὐτὸς παραπλησίως μετέσχε τῶν αὐτῶν, ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ᾿ ἔστι τὸν διάβολον,»   Η πράξη αυτή του Χριστού, για την λογική του άπιστου, είναι ανόητη. Για την λογική του πιστού όμως είναι η μεγαλύτερη αγάπη.«Ιω.15,13    μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ.».

   Ο τρόπος αυτός περνάει και στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. «αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς   ἠγάπησα   ὑμᾶς  .»  «Α Κορ. 12,26  καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη.». Δεν πρόκειται δηλαδή για μια από μακριά αγάπη, μη τυχόν και πάθω κάτι και εγώ. Τι δίνει νόημα σε κάτι τέτοιο; Ο Χριστός. Ο πιστός συμμερίζεται το πάθημα του άλλου με αναφορά στην νίκη του Χριστού.

  Οι προεκτάσεις αυτού του μυστηρίου της εν Χριστώ αγάπης χρειάζονται διάκριση. Δεν λέμε να πηγαίνουμε γυρεύοντας τον θάνατο. Δεν λέμε όμως και να αποκοπούμε από την πηγή της ζωής, με τον φόβο μην τυχόν και πάθουμε κάτι. Αυτός πέθανε για μας. Εμείς τον αρνούμαστε για να μη αρρωστήσουμε; Έστω δηλαδή ότι, γίνεται μια εξαίρεση στον εμπειρικά επιβεβαιωμένο κανόνα, και αρρωσταίνουμε. Δεν αξίζει και να πεθάνουμε για τον Χριστό; «Λουκ. 9,24 ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτος σώσει αὐτήν.».   Γιατί να μη λάβουμε τα μέτρα προστασίας της ανθρώπινης επιστήμης; Γιατί να μη αλλάξουμε τον τρόπο της Θείας κοινωνίας; Γιατί να μη εξαντλήσουμε όσα ανθρωπίνως μπορούμε να κάνουμε και μετά να αφήσουμε τα πράγματα στον Θεό; Γιατί τα ανθρώπινα εξαντλούνται μέχρι το μυστήριο. Το μεγαλύτερο μυστήριο είναι ο μυστικός δείπνος. Γιατί καταργούμε την πίστη στον Θεό και την ανταλλάσουμε με την πίστη στον επιστήμονα. Καταργούμε την ουσία της ορθόδοξης παράδοσης. Καταργούμε τα νοήματα του ευαγγελίου.

   Έτσι απλά.