Πως μπορεί να ενωθεί πραγματικά ο κατακερματισμένος χριστιανικός κόσμος;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 24η Φεβρουαρίου 2020

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΝΩΘΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ο ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ;

     Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος πραγματοποιήθηκε σε όλο τον κόσμο «Παγκόσμια Προσευχή για την Χριστιανική Ενότητα», την οποία συνέλαβε και οργανώνει ο αιρετικός Παπισμός, με στόχο την «ένωση των Εκκλησιών», όπως την κατανοεί το Βατικανό, δηλαδή την υποταγή όλου του χριστιανικού κόσμου στην απόλυτη κυριαρχία του διαδόχου των Φράγκων ηγεμόνων, ο οποίος σφετερίζεται εδώ και δέκα αιώνες τον αγιασμένο θεσμό του Πάπα της Ρώμης. Η κατ’ έτος αυτή ανούσια, ανιαρή και δυστυχώς ανίερη «προσευχή» πραγματοποιήθηκε και στην ορθόδοξη πατρίδα μας, με πρωτοβουλία της εδώ παπικής κοινότητας.

 Μάλιστα οι διοργανωτές της φρόντισαν να δοθεί πλέρια δημοσιότητα, ώστε να σχηματιστεί η εντύπωση στους αφελείς ότι η παπική «εκκλησία» «ποθεί» την χριστιανική ενότητα και αναλαμβάνει «τολμηρές» πρωτοβουλίες για την προώθησή της. Ότι δήθεν το Βατικανό έχει «αλλάξει διαθέσεις» και προωθεί όντως την χριστιανική ενότητα, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και τις αρχές της Εκκλησίας. Αλλά, όσοι έχουμε επαρκή γνώση τι είναι στην ουσία ο Παπισμός, τι κρύβεται κάτω από τα διάφορα προσωπεία που φοράει κάθε φορά, για να προωθεί τις θέσεις του και τα κατακτητικά του συμφέροντα, ξέρουμε ότι και οι «προσευχές» αυτές αποτελούν μια ακόμη κρυφή τακτική του, για να παρασύρει την Εκκλησία μας σε μια ανίερη ενότητα με την αιρετική «εκκλησία» του. Άλλωστε η χιλιόχρονη ιστορία του μας διδάσκει πως, αφότου ο Παπισμός απόσχισε την Δυτική Εκκλησία από τον ενιαίο και αδιαίρετο κορμό της Εκκλησίας, πασχίζει να την υποτάξει, με κάθε τρόπο, στην δυναστεία του σφετεριστή του πατριαρχικού θρόνου της Δύσεως.

      Το δυστύχημα όμως είναι ότι σε αυτές τις υποκριτικές «προσευχές για την ενότητα του χριστιανικού κόσμου», συμμετέχουν και πολλοί ορθόδοξοι κληρικοί, όλων των βαθμών, καθηγητές θεολόγοι και απλοί πιστοί, δίνοντας άλλοθι στους παπικούς, για τις δήθεν καλές προθέσεις τους, παραβλέποντας το γεγονός ότι τέτοιου είδους τακτικές και πρακτικές για τη χριστιανική ενότητα είναι παντελώς άγνωστες στην εκκλησιαστική ιστορία. Η Εκκλησία καλούσε τους αιρετικούς και πλανεμένους σε μετάνοια, αποβολή των πλανών και επιστροφή σε Αυτή. Ουδεμία μαρτυρία υπάρχει ότι οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες συμπροσεύχονταν με τους αιρετικούς για να επέλθει ενότητα στην Εκκλησία, διότι η ενότητα είναι δεδομένη. Καλούσαν τους αιρετικούς στις άγιες Συνόδους για να απολογηθούν και να δηλώσουν τη μετάνοιά τους και όταν αυτοί παρέμειναν αμετακίνητοι στις πλάνες τους, τους απέκοβαν οριστικά από το εκκλησιαστικό σώμα, ως «σάπια μέλη», για να μην μολυνθούν και τα υγιή.

      Εντύπωση μας προξένησε η είδηση, ότι στα πλαίσια αυτών των «προσευχών» οι εν Ελλάδι παπικοί διοργάνωσαν ειδική διάλεξη, με θέμα: «Η Σύνοδος της Φλωρεντίας (1438), τελευταία προσπάθεια επανένωσης των χριστιανών Ανατολής και Δύσης.  Μπορεί αυτή η Σύνοδος να μάς εμπνεύσει να ξαναβρούμε το δρόμο προς την ενότητα;». Όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (31-1-2020): «η διάλεξη πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου στις 18.00 στην αίθουσα εκδηλώσεων των Ιησουιτών. Ομιλητές: ο δρ. Bernard Meunier (συνεργάτης στη σειρά πατερικών έργων “Sourcew Chretiennes” και καθ. Δημήτριος Μόσχος (καθηγητής Ιστορίας της Εκκλησίας – Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών). […] Συντονιστής: κ. Σταύρος Ζουμπουλάκης (Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης  της Ελλάδος και Πρόεδρος του Ιδρύματος Άρτος Ζωής). …».

        Η εφημερίδα έκαμε λόγο για «εξαιρετική και διαφωτιστική διάλεξη». Προφανώς «εξαιρετική και διαφωτιστική» υπήρξε για την πλευρά των διοργανωτών παπικών, διότι εμείς οι Ορθόδοξοι γνωρίζουμε πολύ καλά τι ήταν και τι είναι η «Σύνοδος Φεράρας – Φλωρεντίας». Αν για τους παπικούς είναι μεγάλη «Οικουμενική Σύνοδος», για την Εκκλησίας μας  είναι μια από τις χειρότερες, αν όχι η χειρότερη και πλέον ληστρική σύνοδος, η οποία αμαυρώνει το άγιο συνοδικό σύστημα της Εκκλησίας μας. Δεν χρειάζεται προφανώς να αναφερθούμε με λεπτομέρειες στα τραγικά συμβάντα αυτής της ψευδοσυνόδου και στις ολέθριες αποφάσεις της, για την πλήρη υποταγή της αγίας μας Εκκλησίας στον παποφραγκισμό, ουνιτικώ των τρόπω. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τους ωμούς εκβιασμούς των ορθοδόξων ιεραρχών, την απαίτηση του «πάπα» Ευγενίου Δ΄ να του ασπασθούν τα πόδια οι αντιπρόσωποι ορθόδοξοι ιεράρχες, τη στέρηση τροφής τους, τις απειλές κατά όσων στηλίτευαν τις παπικές πλάνες και ιδιαίτερα του αγίου Μάρκου Ευγενικού, τις πλαστογραφήσεις των πατερικών κειμένων, και άλλα φρικτά και φοβερά, που σημάδεψαν τις διετείς δυσμενέστατες εργασίες της ψευδοσυνόδου. Ετούτο μονάχα θα επισημάνουμε: αν και ένας Επίσκοπος δεν υποτάχτηκε στους παπικούς εκβιασμούς και δεν υπέγραψε την ολέθρια για την Εκκλησία ψευδένωση, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, η ορθόδοξη αυτοσυνειδησία κήρυξε αμέσως την σύνοδο ληστρική και την απέρριψε. Αντίθετα για τον αιρετικό Παπισμό αυτή, όπως επισημάναμε, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί «αγία και οικουμενική σύνοδος»!

      Ναι, δυστυχώς, υπήρξε η τελευταία προσπάθεια επανένωσης των χριστιανών Ανατολής και Δύσης, με την απόλυτη ευθύνη των αιρετικών παπικών. Πίστευε ο παμπόνηρος τότε «πάπας» ότι οι δύσκολες συνθήκες των ορθοδόξων ανατολικών, θα έκαμπταν το ορθόδοξο φρόνημά τους και θα «πωλούσαν» την πίστη τους σ’ αυτόν για την υποτιθέμενη «βοήθειά» του, για τη διάσωση του Κράτους τους από τους Οθωμανούς. Γελάστηκε όμως οικτρά και απέτυχαν τα καταχθόνια και δόλια σχέδιά του.

      Ποια «έμπνευση» μπορούμε να πάρουμε από την ψευδοσύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας για «να ξαναβρούμε το δρόμο προς την ενότητα», όπως ήταν ο στόχος της διάλεξης; Η Εκκλησία μας ουδεμία έμπνευση μπορεί να πάρει από αυτή, ενθυμούμενη το τραγικό γεγονός της ψευδοσυνόδου, την οποία, όπως είναι γνωστό, την καταδίκασε ως ληστρική, η Πανορθόδοξος Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 1484. Μόνο πίκρα και απογοήτευση μπορεί να γεμίσει την ψυχή μας, για το κατάντημα των χριστιανών της Δύσης. Οι αποφάσεις της ψευδοσυνόδου, για την «ένωση των Εκκλησιών», οι οποίες πάρθηκαν, όπως αναφέραμε, υπό ακραίες μορφές βίας και τρομοκρατίας σε βάρος των ορθοδόξων ιεραρχών, απορρίφτηκαν ως απαράδεκτες.

       Έτσι, «έμπνευση» από την ψευδοσύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας παίρνουν οι παπικοί, διότι θεωρούν τις αποφάσεις της «θεόπνευστες» και υποχρεωτικά εφαρμοστέες, ως αποφάσεις «Οικουμενικής Συνόδου». Η ουνιτικώ τω τρόπω «ένωση» της Εκκλησίας με τον Παπισμό, που προέβλεπαν οι αποφάσεις της, αποτελούν «δόγματα πίστεως» για εκείνον. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ως τα σήμερα το Βατικανό, προωθεί το μοντέλο της ουνιτικής ενώσεως, δηλαδή υλοποιεί τις «θεόπνευστες» αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας!

      Διερωτόμαστε: ποιο ήταν το περιεχόμενο της ομιλίας του ορθοδόξου καθηγητού κ. Δημητρίου Μόσχου στη διάλεξη και ποια στάση κράτησε; Υπήρξε, ως όφειλε ομολογητικό; Ως εκκλησιαστικός ιστορικός παρουσίασε, ως έχουν τα τραγικά γεγονότα, που σημάδεψαν την ψευδοσύνοδο; Στηλίτευσε τις ασύλληπτες βιαιότητες των παπικών σ’ αυτή; Αναφέρθηκε στην κατηγορηματική απόρριψη των αποφάσεών της από την Εκκλησία, ως άκρως αντίθετες με την διδασκαλία της; Αναφέρθηκε στην αθέτηση των υποσχέσεων των παπικών στους ορθοδόξους, μετά την κήρυξη της «ένωσης»; Διαβεβαίωσε το ακροατήριό του, ότι ουδεμία έμπνευση μπορεί να μας προξενήσει η εν λόγω ψευδοσύνοδος, και να μας δείξει κάποια διέξοδο προς την «ενότητα»; Τέλος, επισήμανε στους παπικούς συνομιλητές του και ακροατές του, ότι η εμμονή του Παπισμού να θεωρεί ως «Οικουμενικές Συνόδους» ληστρικές συνόδους, σαν και αυτή της Φεράρας – Φλωρεντίας, κλείνει το δρόμο για την «ένωση» παρά τον ανοίγει;

      Ανεξάρτητα από το τι είπε ο καθηγητής κ. Δ. Μόσχος στην ομιλία του, έχει καλλιεργηθεί, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια στον ορθόδοξο χώρο, «κλίμα» αποδοχής των ολέθριων αποφάσεων της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας.  Δεν είναι λίγες οι παραφωνίες, όπως αυτή: «κρατάμε τα δικά μας, κρατούν τα δικά τους και κάνουμε την ένωση». Αλλά αυτό είναι «δόγμα» της εν λόγω ψευδοσυνόδου. Είναι ο ουνιτικός τύπος ενώσεως, που έχει γίνει ήδη αποδεκτός από μεγάλη μερίδα ορθοδόξων, απαράδεκτος όμως για την Εκκλησία. Αυτή είναι ίσως η μεγάλη πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον!

      Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την ανησυχία μας για την όλο και συχνότερα, συμμετοχή ορθοδόξων σε «ενωτικές» φιέστες, τύπου «Παγκόσμια Εβδομάδα Προσευχής για την Χριστιανική Ενότητα». Πέραν του ατελέσφορου, τέτοιες πρακτικές απομειώνουν και τον ίδιο το Θεό, καθιστώντας Τον, εμμέσως πλην σαφώς, υπεύθυνο για τον κατακερματισμό του χριστιανικού κόσμου, παρακαλώντας Τον να άρει την διάσπαση, που ίσως Εκείνος ανέχεται! Η αγία μας Εκκλησία μόνο έναν δρόμο ενότητας γνωρίζει, τη μετάνοια των αιρετικών και την επιστροφή τους στην Εκκλησία. Οποιαδήποτε άλλη «ένωση» θα έχει ημερομηνία λήξης, όπως είχε και η «ένωση» δια της ψευδοσυνόδου Φεράρας - Φλωρεντίας!    

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών