Πού το πάνε οι Έλληνες;

Πού το πάνε οι Έλληνες;

Δημήτριος Κοσκινιώτης

       Παραμονή απόψε του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα και την ώρα που άρχιζε ο εσπερινός έτυχε να βαδίζω στη Λεωφόρο Κηφισίας έξω από τήν ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο Γηροκομείο Αθηνών και γιορτάζει.

       Στη στάση των λεωφορείων που βρίσκεται μπροστά από το ίδρυμα περιμένει κόσμος πολύς, όπως συμβαίνει συνήθως. Νέοι, γεροντότεροι, άνδρες και γυναίκες, ξένοι και ντόπιοι.

       Οι καμπάνες χτυπούν πανηγυρικά, και με διάρκεια, καλώντας για την πανήγυρη. Προσέχω όμως πως κανείς από όσους στέκονται στη στάση ή βαδίζουν στο πεζοδρόμιο, δεν σταυροκοπιέται. Ο θόρυβος στη μποτιλιαρισμένη λεωφόρο πιο πέρα είναι δυνατός, αλλά ο ήχος από τις καμπάνες ξεχωρίζει. Μου κάνει εντύπωση. Καλά κανείς δεν συγκινείται; Δεν συνηθίζεται να κάνουν οι άνθρωποι τον σταυρό τους, όταν χτυπά η καμπάνα; Μήπως δεν είναι χριστιανοί; Δεν μπορεί να μην υπάρχει ούτε ένας; Κι όμως δεν πρόσεξα κανέναν να συγκινείται.

       Το έχω παρατηρήσει και σε άλλες περιστάσεις, στο λεωφορείο για παράδειγμα. Περνάει το όχημα μπροστά από καμιά εκκλησία και σπάνια θα δεις κάποιον να κάνει το σταυρό του. Οι περισσότεροι αδιάφοροι. Άραγε δεν νοιώθουν την ανάγκη; Δεν τους δίδαξε κανείς; Νοιώθουν δυνατοί ή μήπως ντρέπονται να μην θεωρηθούν συντηρητικοί; Δεν χρειάζεται σήμερα να κάνει κάποιος τον σταυρό του;

       Βολεμένοι βλέπετε, οι Έλληνες σήμερα, γνήσιοι Ευρωπαίοι, σύγχρονοι, δεν χρειάζεται να  διαδηλώνουν την πίστη τους, θα έλεγα ότι μάλλον ντρέπονται γι’ αυτό.

       Απ’ την άλλη όμως, έχω προσέξει πάλι στην Αθήνα, στο Ναό της Ζωοδόχου Πηγής της οδού Ακαδημίας, ότι οι άστεγοι που έχουν κάνει σπίτι τους τα παγκάκια της αυλής μπαίνουν στο ναό και ανάβουν το κερί τους, συχνά.

       Καλά, τι γίνεται εδώ; Αν κάποιος έχει μια δικαιολογία να μην πηγαίνει στην εκκλησία και να μην κάνει σταυρό, αυτός είναι ο άστεγος που δικαιούται να έχει παράπονα από τον Θεό γιατί ίσως τον εγκατέλειψε και μένει στο δρόμο, και αυτός αντίθετα, επιμένει να πιστεύει. Πάει χάσαμε το μυαλό μας.

       Αλλά αν τύχει κι αρρωστήσουμε ή αρρωστήσει το παιδί μας; Τότε «τάξε μανούλα μ’ τάματα σ’ όλα τα μοναστήρια» που τραγουδάει κι ο λαός. Τότε θα θυμηθούμε ποιός είναι ο «Γιατρός».

       Μα δεν κοιτάμε γύρω μας; Τέτοια βραδυά πριν χρόνια, παραμονή του Αγίου Ανδρέα, συνήθως έριχνε χιόνι πιο βόρεια στην πατρίδα μας, ενώ σήμερα κάποιοι κυκλοφορούν με κοντομάνικα. Κάτι δεν πάει καλά. Αλλόκοτα πράγματα, πάμε για Χριστούγεννα και δεν ανάψαμε τη θέρμανση.

       Θα μου πείτε, ξέρουν οι Έλληνες άμα «σφίξουν» τα πράγματα, και το σταυρό τους θα κάνουν και θα πάνε στην εκκλησία. Ναι αλλά τότε ίσως δεν είναι αρκετό. Τί νομίζουμε δηλαδή, ότι θα κοροϊδέψουμε τον Θεό;

       Και τότε στην Πόλη, μαζεύτηκαν μέσα στην Μεγάλη Εκκλησία και περίμεναν τον Αρχάγγελο με τη ρομφαία του, αλλά εκείνος δεν πήγε. Μήπως θέλουμε να δοκιμάσουμε πάλι;

       Δεν βλέπουμε πώς πάλι πέσαν πάνω μας όλα τα «θεριά»; Δεν μας δίδαξε τίποτα η περιπέτεια που ζούμε δέκα χρόνια τώρα;

       Χρόνια πολλά, αδέλφια!