Ψυχή μου…. ανάστα τι καθεύδεις;

Η ΨΥΧΗ μας! Άπειρη ή άξια της. Αιώνιο το μέλλον της. Γι’ αυτήν την αθάνατη ψυχή μας, την πνοή του Θεού, που μας ξεχωρίζει από όλη την άλλη υλική δημιουργία, ήρθε ό Χριστός στον κόσμο. Ήλθε και πρόσφερε την σταυρική Του θυσία, για να λυτρώσει την ψυχή μας, από τη δουλεία της αμαρτίας και την εξουσία του Πονηρού. Και θα ερχόταν, έστω και αν επρόκειτο να σώσει και μία μόνο ψυχή. Τόσο ανυπολόγιστη είναι η άξια της. «Ηγοράσθητε τιμής» (Α΄ Κορινθ. στ΄ 20). «Ελυτρώθητε... τιμίω αίματι» (Α΄ Πέτρ. α΄ 18-19) διακηρύττουν οι δυο κορυφαίοι Απόστολοι, Παύλος και Πέτρος. Είσαστε εξαγορασμένοι με το τίμιο αίμα του Σωτήρος Χριστού. Αδυνατεί να συλλάβει η ανθρώπινη σκέψη το μέγεθος της αγάπης του Θεού, αφού, για την σωτηρία της ψυχής του, «τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστευων εις αυτόν μη αποληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. γ΄ 16).

Γι’ αυτήν, λοιπόν, την ψυχή, τη δική μας ψυχή, η Εκκλησία αυτή την εβδομάδα βάζει στα χείλη μας ένα «εκ βαθέων» αναστεναγμό: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις;» Η κραυγή αυτή προέρχεται από τον Μεγάλο Κανόνα που μας δίνει υπέροχα πνευματικά συνθήματα για τη Μ. Τεσσαρακοστή και είναι η ηχώ και ο αντίλαλος των λόγων της Αγίας Γραφής: «ώρα ημάς ήδη εξ υπνου εγερθήναι» (Ρωμ. ιγ΄ 11). Ύπνος! Κάτι το φυσικό και απαραίτητο για το σώμα, μα κάτι επικίνδυνο και ολέθριο για την ψυχή. Ψυχή μου, δεν είναι νοητό, δεν μπορείς, δεν πρέπει να κοιμάσαι.

Ο ύπνος της ψυχής είναι ο ύπνος της ραθυμίας, λέει ο υμνογράφος του Μ. Κανόνος. Αμέλεια για προσευχή και επικοινωνία με τον Θεό. Ραθυμία στη σκέψη. Αμέλεια στις θυρίδες, δηλαδή στις αισθήσεις και μάλιστα στα μάτια, από όπου εισέρχεται ο εχθρός. Ραθυμία και αμέλεια «του ακούσαι λόγον Θεού». Κάποτε η ψυχή λαχταρούσε τον θείο λόγο. Κάποτε «ηδολέσχει εν τοις δικαιώμασι» του Κυρίου. Τώρα όμως με την ραθυμία «ο νόμος ησθένησεν, αργεί το Εύαγγέλιον, Γραφή δε πάσα, εν σοι παρημέληται. Προφήται ητόνισαν και πας δικαίου λόγος αι τραυματίαι σου, ω ψυχή, επληθύνθησαν, ουκ όντος ιατρού του ύγιούντος σε».

Μια τέτοια αμέλεια εξαρθρώνει την ψυχή, αποχαυνώνει το πνεύμα και το σώμα. Παραλύει και αχρηστεύει τις πνευματικές δυνάμεις. Αναιμική και άτονη η ηθική ζωή. Και καταλήγει σ’ αυτό που πάλι σημειώνει ο ιερός υμνωδός: «Ο νους τετραυμάτισται, το σώμα μεμαλάκισται (αποχαυνώθηκε από την μαλθακότητα), νοσεί το πνεύμα, ο λόγος ησθένισεν, ο βίος νενέκρωται». Και ύστερα ακολουθεί ο θερισμός, η θλιβερή συγκομιδή, η πνευματική ξεραΐλα. «Τη δρεπάνη εθέρισας τους στάχυας της αμελείας». Να η συγκομιδή. Τα στάχυα της άμελείας που δεν είναι άλλα από την αμαρτία και τον θάνατο. «Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τί καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει». Αύτός είναι ο μεγάλος λόγος για τον όποιο πρέπει να ξυπνήσεις, να εγερθείς. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή που περνάει σε φέρνουν πιο κοντά στο τέρμα: «Το τέλος εγγίζει». Μην καθυστερείς. Μην αναβάλλεις: «Ύπνον άπώθου (απώθησε, διώξε), ψυχή, της δεινής ραθυμίας, και προθύμως γρηγόρει, προς τας θείας εντολάς. Εγγίζει ο Νυμφίος, λαμπαδηφόρος σπεύσον αυτώ προϋπαντήσαι». Και όχι μόνον«ανάστα». Αλλά και «ανάνηψον». Να γίνει μέσα σου το ξύπνημα. Να ακουσθεί καλά το σάλπισμα στα βάθη της ψυχής σου. Να αφανισθεί η ραθυμία, «ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών».

Κύριε, ιδού στέκομαι μπροστά Σου. Άκουσέ με, Κύριε Ιησού: «Εξαγγέλλω σοι, Σωτήρ, τας αμαρτίας ας ειργασάμην, και τας της ψυχής και του σώματός μου πληγάς, ας μη ένδον μιαιοφόνοι λογισμοί ληστρικώς εναπέθηκαν». Και πάλι σε ικετεύω. Ακουσέ με, μίλησέ μου, πρόσταξέ με. Ας γίνει και σε μένα αυτό που ο ψαλμωδός Σου είπε: «Εβόησα εν όλη καρδία μου προς τον οικτίρμονα Θεόν, και επήκουσέ μου, εξ Άδου κατωτάτου, και ανήγαγεν εκ φθοράς την ζωήν μου».

Περιοδικό «ΖΩΗ»

imtks.gr