Σεργκέι Τσεχμίστρενκο: ο Στάλιν δημιούργησε το «μακεδονικό έθνος».

Η αλήθεια στη Ρωσία στοιχίζει τόσο όσο και στις υπόλοιπες χώρες. Τα θύματα ανάμεσα στους δημοσιογράφους υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει η δημοσιογραφία.

Η συνέντευξη αυτή είναι η πρώτη μιας σειράς συνεντεύξεων του JAJ με Ρώσους δημοσιογράφους σε μια προσπάθεια γνωριμίας μαζί τους, αλλά και καταγραφής των προβλημάτων και των προβληματισμών τους.

Η Ρωσία ήταν και παραμένει ο μεγάλος, γοητευτικός άγνωστος για τον πολίτη της Δύσης. Η πλειοψηφία των πολιτών στις χώρες της Δύσης, γνωρίζουν τη Ρωσία της λογοτεχνίας και φοβούνται την άγνωστη Ρωσία.
Ο διάλογος ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία διεξαγόταν και διεξάγεται πάντα με δυσκολία, αμοιβαία καχυποψία και με πολύ αργούς ρυθμούς, σε σημείο που πολλές φορές, ο διάλογος έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
Αυτό ήταν λίγο πολύ το πλαίσιο της συζήτησης που είχα με τον Σεργκέι Τσεχμίστρενκο, καθισμένοι σε ένα γεωργιανό εστιατόριο στο κέντρο της Μόσχας, όπου δοκιμάζοντας εθνικές λιχουδιές του Καυκάσου και πίνοντας παγωμένη βότκα, βαλθήκαμε να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα.
Λίγες ώρες αργότερα, τα προβλήματα παρέμεναν πάντα άλυτα, το δημοσιογραφικό κασετόφωνο είχε καταγράψει όλη την ενδιαφέρουσα συζήτηση, ένα μέρος της οποίας δημοσιεύουμε σήμερα.

Έχετε σπουδάσει Ιστορία. Πώς γίνατε δημοσιογράφος και πώς σας βοήθησε η Ιστορία να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις του δημοσιογραφικού λειτουργήματος;

“Δε θα γινόμουν ποτέ δημοσιογράφος, αν δεν συνέβαιναν οι συγκλονιστικές αλλαγές στη Ρωσία, στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Κοντολογίς, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ανατροπή του κομμουνιστικού καθεστώτος, ήταν πολύ δύσκολη η ζωή του επιστήμονα και ιδιαίτερα εκείνου που ασχολείτο με τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Ο μισθός μου ως επιστήμονα ιστορικού κάποια στιγμή ήταν επτά δολάρια το μήνα. Φυσικά, εγώ, όπως όλοι οι συμπατριώτες μου προσπάθησα να τα βγάλω πέρα. Μετάφραζα από τα ελληνικά και προς τα ελληνικά, κυρίως έγγραφα Ποντίων που επαναπατρίζονταν. Έγραφα επιστημονικά άρθρα με βάση το αρχειακό υλικό για έναν Έλληνα συνάδελφο, ο οποίος εργαζόταν τότε στην ελληνική πρεσβεία της Μόσχας. Προσπάθησα μάλιστα να πάρω υποτροφία από την ελληνική κυβέρνηση. Το θέμα ήταν ότι ένας φίλος μου, ο οποίος εργαζόταν στο τμήμα Διεθνών Σχέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, μου έδωσε ένα ανεκτίμητο ντοκουμέντο: ένα ενημερωτικό σημείωμα για τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής και για το πώς στην δεκαετία του 1930 η Κομμουνιστική Διεθνής με εντολή του Στάλιν δημιούργησε το «μακεδονικό έθνος».
Στο ενημερωτικό αυτό σημείωμα αναφέρονταν όλα τα έγγραφα και οι φάκελοι της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τα οποία αν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 βρίσκονταν στην Ελλάδα θα μπορούσαν να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο στη διεθνή συζήτηση γύρω από το «μακεδονικό ζήτημα» προς όφελος των Αθηνών. Αλλά… ο υπεύθυνος του ΥΠΕΞ Ελλάδας, ο γνωστός και σεβαστός Ευάγγελος Κωφός, στον οποίο απευθύνθηκα για να με βοηθήσει, για κάποιο λόγο δεν θέλησε να ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό και να μου χορηγηθεί η σχετική υποτροφία. Αποφάσισα τότε να εγκαταλείψω την επιστημονική μου καριέρα και να κάνω μια ριζική τομή ως προς την επαγγελματική μου ενασχόληση. Εκείνη την περίοδο ακριβώς, είχε ιδρυθεί η νέα καθημερινή εφημερίδα «Κομερσάντ» («КоммерсантЪ»), η οποία σήμερα είναι μεταξύ εκείνων που έχουν την μεγαλύτερη επιρροή στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της Ρωσίας. Διευθυντής του τμήματος διεθνών ειδήσεων ήταν ένας συμφοιτητής της συζύγου μου και μου ζήτησε να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στη δημοσιογραφία. Με κάλεσε για μια συζήτηση και έκτοτε, εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, ανήκω σε αυτό το επάγγελμα.

πηγή φωτό-  Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης-  Απόσπασμα αρθρου από jaj.gr