Ἑλληνορθόδοξος Ὁδηγὸς στὸν λαβύρινθο τῶν σημερινῶν Σχολικῶν Βιβλίων*.
*ὡς μὴ Ὀρθόδοξα- ἀντιπατριωτικά, ὅπως καὶ μὴ ὀρθολογικά- ἀντιεπιστημονικὰ.
1. Εἰσαγωγή.
Ὅταν πρίν δεκαετίες ἄρχιζε νὰ παίρνει μεγάλες διαστάσεις ἡ ἠθικὴ καὶ
πνευματικὴ παρακμή, οἱ νέες γενιές ποὺ ἀνατρέφονταν, ἀντὶ νὰ γαλουχοῦνται μὲ τὰ
νάματα τῆς ἑλληνορθοδοξίας στὰ σπίτια τους καὶ στὰ σχολεῖα, ἄρχιζαν νὰ
βομβαρδίζονται μὲ τὸ ἄθεο καί ξενόφερτο
πρόγραμμα τῶν τηλεοράσεων καὶ τοῦ τύπου, τὸ ὁποῖο πρὶν μιὰ εἰκοσαετία περίπου ἦρθε
νὰ τὸ συμπληρώσει καὶ ἡ ἔναρξη λειτουργίας τοῦ διαδικτύου,
ποὺ ἔφερε, ὅτι
χειρότερο δέν εἶχαν καταφέρει τὰ προηγούμενα μέσα ἕως τότε νὰ τὸ φέρουν, στὴν
διάθεση τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμα καὶ τῶν ἀνηλίκων μάλιστα, καὶ προπαντῶς αὐτῶν, ὅταν
μένουν ἀκαθοδήγητοι στὸ πῶς νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν σωστὰ καὶ κατὰ συνέπεια ἀπροστάτευτοι
σὲ κάθε δυνατὴ ἀρνητικὴ ἐπιρροή του πάνω τους, ποὺ σὲ πολλοὺς φτάνει ἕως καὶ τὸν
ἐθισμό, καὶ σὲ κάποιους ἕως καὶ τὸν θάνατο ἀκόμα. Μέσα στὶς τελευταῖες γενιὲς
λοιπὸν ποὺ μεγάλωσαν στὶς οἰκογένειες καὶ στὰ σχολεῖα τοῦ τόπου μας, πλήθος
νέων, ἐγκατέλειψαν καὶ περιφρόνησαν, ἀντὶ νὰ ἐκτιμήσουν καὶ νὰ ἀξιοποιήσουν, ἤ
τουλάχιστον ἁπλὰ νὰ διατηρήσουν ὡς πολύτιμο θησαυρὸ, ὅλα αὐτὰ ποὺ κληρονόμησαν ἀπὸ
τοὺς προγόνους μας, καλλιεργῶντας πάνω ἀπὸ ὅλα τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὴν
πίστη μας, μὲ τὴν ὁποῖα καταφέρε νὰ ἐπιβιώσει τὸ γένος μας, μὲ τὴν μοναδικὴ σὲ ὅλο
τὸν κόσμο πολιτισμικὴ προσφορά, παρόλες τὶς δοκιμασίες καὶ τοὺς κινδύνους ποὺ
συνάντησε, μέσα στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἕως καὶ σήμερα, ὅπως καὶ πάλι τώρα
δοκιμάζεται καὶ κινδυνεύει, καὶ τὴν χρειάζεται καὶ αὐτὴ τὴν φορά, ὅπως πάντα σὲ
τέτοιες καταστάσεις μέσα στὴ ἱστορία.
Αὐτοί ὅλοι εἶδαν τὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδας μας παρωχημένα καὶ
ἄνευ σημασίας, ἀποδέχοντας καὶ υἱοθετῶντας τὰ ξένα πρότυπα, τὶς ἄθεες ἰδέες καὶ
τὸ ὑλιστικὸ-ἐγωκεντρικὸ μοντέλο ζωῆς, ποὺ
τοὺς προβλήθηκαν καὶ τοὺς ἐπιβλήθηκαν, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ἄξιοι καὶ ἱκανοῖ
νὰ τοὺς φέρουν σὲ ἐπαφὴ καὶ νὰ τοὺς μεταδῶσουν τὸ γνήσιο ἑλληνορθόδοξο πνεῦμα,
νὰ τοὺς διαφυλάξουν καὶ νὰ τοὺς βαστάξουν σὲ αὐτὸ. Ὡς ἐκ τοῦτου, σήμερα οἱ
νέες γενιές θερίζουμε τοὺς καρποὺς αὐτῆς τῆς ἄθεης σπορᾶς, ὅπου ὅλοι αὐτοὶ, στοὺς
ὁποίους ἀνήκουν ἡ μεγάλη πλειοψηφία ὅσων βρίσκονται στὶς μεγάλες διοικητικές
θέσεις τῆς πολιτείας, δέν γνωρίζουν τὴν πατρίδα τους καὶ τήν πίστη τους, χωρὶς αὐτές
οἱ θεμελιώδεις ἀξίες νὰ σημαίνουν κάτι γι’ αὐτοὺς, καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν τὸν ἐλάχιστο
προβληματισμό γιὰ τὸ ποιὰ θὰ εἶναι ἡ πορεῖα τους κάτω ἀπὸ τοὺς πολλοὺς καθαρὰ ὀρατοὺς
κινδύνους ποὺ τὶς πολιορκούν. Καὶ τελικὰ ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποδεικνύεται, ὅτι, ὄχι
μόνο ἀσυνείδητα, ἀλλὰ καὶ ἐνσυνείδητα, ἄν τὸ ἀπαιτήσουν οἱ περιστάσεις, μπορούν
νὰ μὴν διστάσουν νὰ παραταχθοῦν μὲ τὸ μέρος τῶν ἐξωγενῶν ἐχθρῶν καὶ ἐκ τῶν ἔσω νὰ
βάλλουν ψυχρῶς καὶ δολίως ἐναντίων τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδας τους, προδίδοντάς
ἔτσι καὶ τὸ βάπτισμά καὶ τὴν καταγωγή τους. Ἐπομένως, ὄχι μόνο δεν εἶναι ἱκανοὶ,
ἀλλὰ οὔτε κὰν τὸ ἐπιθυμοῦν, νὰ φέρουν σέ ἐπαφή τὶς ἐπόμενες γενιές μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξη
πίστη, παράδοση, ἱστορία και πολιτισμὸ καὶ νὰ τοὺς διαπλάσουν φορείς τους,
κάνοντας ἀντιθέτως μάλλον ὅτι μποροῦν γιὰ νὰ τοὺς ἀποκόψουν ἀπὸ κάθε τι σχετικὸ
μὲ Ἑλληνισμὸ καὶ Ὀρθοδοξία. Ἀκόμα καὶ ἄν κάποιοι δὲν τὸ ἐπιθυμοῦν οἱ ἴδιοι, ὑποτάσσονται
ὅμως στοὺς ἰσχυρότερούς τους καὶ κατευθύνονται ἀπὸ αὐτοὺς, οἱ ὁποῖοι αὐτὸ ἐπιδιώκουν,
πλέον ἀπροκάλυπτα, καθῶς αὐτὸ ἄμεσα ἤ ἔμμεσα ἐξυπηρετεῖ τοὺς σκοποὺς τους.
2. Τὰ σχολικὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας,
τῆς Νεοελλ. Γλώσσας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν.
α) Τὸ σχολικὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας. Ἔτσι λοιπόν διαδραματίζεται τὸ θλιβερὸ δράμα ποὺ βιώνουμε στὴν παιδεία,
ἰδίως τὰ τελευταῖα λίγο παραπάνω ἀπὸ δέκα χρόνια, ὅπου ἐπιχειρεῖται στὰ σχολικὰ
βιβλία καὶ στὸ ἐκπαιδευτικὸ πρόγραμμα, μὲ τὶς κατάλληλες ἐπεμβάσεις, τόσο στὴν ἐπιλογή
τοῦ περιεχομένου, ὅσο καὶ στὴν παρουσίασή του, μὲ περικοπές ἤ διαστρεβλώσεις, ἡ
ἀλλοίωση τοῦ ἑλληνορθόδοξου χαρακτήρα της. Ἄν ἀνοίξουμε, γιὰ παράδειγμα, τὸ
βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Γ΄Λυκεῖου (χρησιμοποιήθηκαν τὰ ἀναρτημένα στὴν ἱστοσελίδα
τοῦ ‘Υπουργείου Παιδείας σχολικὰ βιβλία κατὰ τὸ τρέχων σχολικὸ ἔτος 2015-16), περὶ
τοῦ ὑψίστης σημασίας γιὰ τὸ ἔθνος μας ἱστορικοῦ γεγονότος τῆς μικρασιατικῆς
καταστροφῆς, ἀφιερώνονται σὲ αὐτὴ, οἱ συνολικὰ
ἐλάχιστες 5 σελίδες (σελ.88-93), ὡς ὑποενότητα
τοῦ Α΄ Π. Πολέμου, σὰν νὰ ἀποτελεῖ μέρος του, ἐνῶ ἡ ὅλη μικρασιατικὴ ἐκστρατεῖα
ἔγινε μετὰ τὴν λήξη του, στὰ γεγονότα τῆς ὁποίας ἀναφέρεται μόνο μιὰ
παράγραφο ἐπιγραμματικὰ (σελ.91). Τὸ ἴδιο
γεγονὸς, ὅμως, στὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Γ΄ Γυμνασίου παρουσιάζεται ξεχωριστὰ,
σὲ διαφορετικὸ κεφάλαιο (σελ.100-108) ἀπὸ τὸν Α΄ Π. Πόλεμο, τονίζοντας κάπως περισσότερο
τὴν ἀλήθεια τῶν γεγονότων, τὸ ὁποῖο ὀφείλουν νὰ κάνουν αὐτοὶ ποὺ ἀναλαμβάνουν τὴν
συγγραφὴ του βιβλίου. Ὅσο γιὰ τὴν ἠρωικὴ ἱστορικὴ ἀντίσταση τοῦ ἐλληνικοῦ
στρατοῦ κατὰ τοῦ ἱταλικοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ γερμανικοὺ ναζισμοῦ στὸν Β΄ Π. Πόλεμο
ἀφιερώνονται στὸ βιβλίο αὐτὸ μόνο δύο σελίδες (σελ.130-131), ποὺ εἴναι πολὺ
φτωχές γιὰ τὸ μέγεθος τοῦ ἐποποιΐας αὐτῆς (ὠστόσο στὸ ἀντίστοιχο βιβλίο τῆς Γ΄
Λυκ. ἀφιερώνονται πέντε σελίδες, ἐκτὸς αὐτὲς τῆς ὑπὸ κατοχῆς ἀντίστασης).
Πέρα ἀπὸ αὐτὸ,
τὸ σχολικὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας (Γ΄ Γυμν. καὶ Γ΄ Λυκ.) χαρακτηρίζεται ἀπὸ σοβαρὴ ἀνεπάρκεια στὴν παρουσίαση τῆς ἀλήθειας ὡς πρὸς τὸ μεγάλης σημασίας ζήτημα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορῖας τῆς δίωξης τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου καὶ ὅλης τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κατὰ τὴν διάρκεια του Α΄ Π. Π. καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὸν μέχρι τὸ 1922,
τῆς ὁποίας δὲν τονίζεται ὁ καθαρὸς χαρακτῆρας γενοκτονίας ποὺ εἴχε,
ὅπως τονίζεται αὐτὸς,
καὶ καλῶς τὸ κάνει,
στῆν περίπτωση τῆς δίωξης τῶν Ἑβραίων στὸν Β΄ Π. Π. (βέβαια διώχθηκαν τότε μετὰ ἀπὸ τους Ἑβραίους, σὲ πιὸ μικρὴ κλίμακα,
καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοὶ ποὺ ἀντιστάθηκαν στοὺς Γερμανοὺς, καὶ μάλιστα οἱ Ἕλληνες,
μὲ θύματα ἐκατοντάδες χιλιάδες νεκροὺς ἀπὸ πείνα,
πολεμικὲς συγγρούσεις καὶ μαζικὲς ἐκτελέσεις ἀντίποινας καὶ μὲ ἀνυπολόγιστες ὑλικὲς ζημιὲς,
ἀπώλειες γιὰ τὶς ὁποῖες,
παρόλο ποὺ λήφθηκε ἡ διεθνὴ ἀπόφαση τῶν Συμμάχων μετὰ τὴν νίκη τους,
στὴν ὁποία συνέβαλαν ἀποφασιστικὰ οἱ θυσίες τῶν Ἑλλήνων,
νὰ τοὺς ἀποδωθοῦν πολεμικὲς αποζημιώσεις ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς, ὕψους πολλῶν δισεκατομμυρίων εὐρὼ σήμερα,
αὐτὲς ποτὲ δὲν δώθηκαν
- καὶ τὰ σχολικὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας, δέν αναφέρουν τίποτα συγκεκριμένα γι’
αὐτό),
παρόλο ποὺ ἦταν ἐξίσου φοβερὴ μὲ τὶς ἴδιες,
ἤ παρόμοιες, μαζικῆς ἐξόντωσης μεθόδους. Καὶ ἄν καὶ προηγοῦταν κατὰ μιὰ εἰκοσαετία,
ἡ γενοκτονὶα στὴν Μικρὰ Ἀσία, ποὺ ἔπραξαν οἱ Τούρκοι (καὶ μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν
Γερμανῶν αὐτὸ καὶ πάλι), αὐτὴ τῶν Ἑβραίων παρουσιάζεται στὸ σχολικὸ βιβλίο ὡς ἡ
πρώτη τῆς ἱστορίας (‘ἐπινοήθηκαν καὶ ἐφαρμόστηκαν ἀπὸ τὸν Χίτλερ καὶ τοὺς
συνεργάτες του ἐφιαλτικὲς πρακτικὲς, πρωτοφανέρωτες στὴν παγκόσμια ἱστορία:
φυσικὴ ἐξόντωση μετὰ ἀπὸ ἐπώδυνη παραμονὴ σὲ γκέτο ἤ σὲ στρατόπεδα
συγκέντρωσης, μαζικὲς ἐκτελέσεις, χρήση δηλητηριωδῶν ἀερίων προκειμένου νὰ
προκληθεῖ μαζικὰ ὁ θάνατος’, βιβλίο Γ΄ Λυκ., σελ.131). Ὅμως τὰ ἴδια φρικώδη εἴχαν
συμβεῖ μὲ τὸν ἴδιο τρὸπο (τάγματα ἐργασίας, στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζικὲς ἐκτελέσεις,
κερδοσκοπικὴ ἐκμετάλλευση μὲ ἐμποροποίηση γιὰ βιομηχανικὴ χρήση ἀκόμα καὶ τῶν
σωρῶν τῶν θυμάτων τοῦ ὁλοκαυτῶματος-βλέπε σὲ ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς γιὰ τὸ ἐμπόριο
ὀστῶν τῶν ἀδικοχαμένων Ἑλλήνων καὶ ἄλλων Μικρασιατῶν μὲ πλοίο πρὸς Γαλλία ἤ Ἀγγλία
μέσω λιμανιοῦ Θεσσαλονίκης) καὶ κατὰ τῶν
Ἑλλήνων καὶ ἄλλων Μικρασιατῶν, τὰ ὁποῖα μάλιστα συνέβησαν ἐναντίων ἀνθρώπων, οἱ
ὁποῖοι δεν ἀνῆκαν σὲ ἄλλη χώρα καὶ βρίσκονταν ἐκεῖ ὡς μειονότητες μακριὰ ἀπὸ τὸν
τόπο τους, ὅπως οἱ Ἑβραίοι, ἀλλὰ ἧταν γηγενεῖς κάτοικοι τῆς περιοχῆς μὲ σχεδὸν τριῶν
χιλιετιῶν ἱστορία ἐκεῖ.
Σὲ ἄλλα σημαντικὰ σημεῖα βέβαια, ὅπως περὶ τοῦ κυπριακοῦ ἀγῶνα (σελ.153),
τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς στὴν Κύπρο (σελ.156) καὶ περὶ τοῦ θλιβεροῦ γεγονότος τῶν
Ἱμίων (σελ.163), τὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Γ΄ Γυμν. ἀναφέρεται ἐπιγραμματικὰ. Ὡς
πρὸς τὴν ἑλληνικὴ ἐπανάσταση τοῦ 1821, τὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Γ΄ Γυμν. ἀσχολεῖται
σχεδὸν ἀποκλειστικὰ μὲ τὰ γεγονότα καὶ ἐλάχιστα μὲ τοὺς μεγάλους ἥρωές της, ποὺ
ἀποτελοῦν πρότυπα γενναιότητας, αὐτοθυσίας καὶ φιλοπατρίας, ὅμως αὐτὸ
διορθώνεται ἀρκετὰ στὸ ἀντίστοιχο βιβλίο τῆς Γ΄ Λυκ.. Καὶ ὡς πρὸς τὸν ‘Βυζαντινὸ’
πολιτισμὸ (ποὺ κανονικὰ τὸ πραγματικὸ ἱστορικὸ του ὄνομα δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ
χρησιμοποιεῖ τὸ βιβλίο, ἕνα ἐπινόημα τῶν Φράγκων, ἀλλὰ εἶναι Ρωμαίικος πολιτισμός), τὸ βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Β΄ Γυμν. μόνο ἐπιγραμματικὰ
ἀναφέρεται στὴν σημαντικὴ προσφορὰ του μεταξὺ ἄλλων στὴν φιλοσοφία (σελ.77), στὴν
Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία (σελ.74), καὶ στὶς τέχνες
(σελ.80-83), ὅπως καὶ στοὺς κορυφαῖους ἐκπροσώπούς τους. Γι’ αὐτοὺς τουλάχιστον
τὸ ἀντίστοιχο βιβλίο τῆς Β΄ Λυκ.(σελ.91-100) ἀφιερώνει κάποιες παραγράφους.
β) Τὸ σχολικὸ
βιβλίο τῆς Νεοελλ. Γλώσσας. Ἄν ἀνοίξουμε τὰ
σχολικὰ βιβλία τῆς Ν. Γλώσσας (χρησιμοποιήθηκαν τὰ ἀναρτημένα στὴν ἱστοσελίδα
τοῦ ‘Υπουργείου Παιδείας σχολικὰ βιβλία κατὰ τὸ τρέχων σχολικὸ ἔτος 2015-16),
κοιτῶντας τα μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τοῦ Ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ, συναντοῦμε
πλήθος ἐκπλήξεων:
β. 1) Στὴν ἀρχὴ τοῦ βιβλίου
τῆς Α΄ Γυμνασίου, τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ διδάσκονται oἱ μαθητὲς εἶναι
ἡ ἀνυπακοὴ καὶ ἡ ἀσέβεια:
- ‘ο
γυμνασιάρχης κι άρχισε ένα κατεβατό από «πρέπει» κι «απαγορεύεται», που έκανε
όλο το ακροατήριο κάτω να στενάξει. Από τις μεγάλες μάλιστα τάξεις ακούστηκαν
έντονες διαμαρτυρίες.’ (σελ. 10).
- ‘Οι καθηγητές μας πετάνε την αυστηρή
μάσκα που φοράνε στο σχολείο’ (σελ. 13).
- ‘Με πνίγει το δίκιο. Δε λέω, είστε
δίκαιος αλλά αχώνευτος, πώς να το κάνουμε…’ (σελ26).
Ἄλλωστε καὶ ἡ στάση ποὺ ἔχουν
οἱ καθηγητὲς πρὸς τοὺς μαθητὲς, ὅπως παρουσιάζεται, εἶναι ἀνάλογη:
- ‘μου
είχε καρφωθεί η τρελή ιδέα πως σ’ αυτή την τάξη, αυτή την πρώτη ημέρα, θα
βρισκόταν εκείνος ο διαβολικός, ανελέητος* μαθητής που θα μου υπέβαλλε την τρομερή
ερώτηση που δε θα μπορούσα να απαντήσω!’ (σελ. 27).
Ἀλλὰ
ἐπίσης καὶ οἱ καθηγητὲς, παρουσιάζονται νὰ ἔκαναν τὰ ἴδια κάποτε:
- ‘υπήρξα
προκλητικός μαθητής, σχεδόν αλαζόνας και συχνά προσπαθούσα να φέρω σε δύσκολη
θέση τους δασκάλους μου θέτοντας απίθανες ερωτήσεις’ (σελ. 28).
Ὁπότε
γίνεται αὐτὸ γνωστὸ στοὺς μαθητὲς καὶ ἔτσι μποροῦν νὰ τὸ πάρουν σὰν παράδειγμα.
β. 2) Ἀμέσως μετὰ στὸ ἴδιο
βιβλίο (Α΄ Γυμν.) διδάσκονται νὰ μισοῦν καὶ νὰ βαριοῦνται τὴν μελέτη καὶ τὸ
μάθημα:
- ‘Μα
επιτέλους, βαρέθηκα πια! Τα μαθήματά μου παρουσιάζουν βέβαια ενδιαφέρον, αλλά
έλα που πρέπει να έχω και ελεύθερες ώρες για παιχνίδι και ξεκούραση! Όσο κι αν
προσπαθώ όμως να εξοικονομήσω αυτές τις ελεύθερες ώρες, δεν τα καταφέρνω. Ούτε
παιχνίδι, ούτε ξεκούραση λοιπόν. Τι κατάσταση είναι αυτή; Τι θα γίνει,
επιτέλους;’ (σελ.18).
- ‘Μαθητὴς: Μας βάζουν πολλά μαθήματα στο
σχολείο. Kαὶ δε φτάνει μόνο αυτό, οι γονείς μου με βάζουν να κάνω πολλά
φροντιστήρια.
Φίλος:
Σε καταλαβαίνω, φίλε μου, πρέπει να είσαι κουρασμένος.’(σελ. 26).
β. 3) Δὲν λείπουν ἀργότερα
σὲ αὐτὸ τὸ βιβλίο (Α΄ Γυμν.), στὰ παιδιὰ ποὺ μόλις τελειώσανε τὸ δημοτικό, οὔτε
τὰ μαθήματα σεξουαλικῆς προσέγγισης τοῦ ἄλλου, καὶ τοῦ ἀνάλογου τῆς ἐποχῆς
τρόπου ζωῆς:
- ‘Τις τελευταίες ημέρες της παραμονής
μου, εμφανίστηκε στο μπαρ ένα ξεχωριστό κορίτσι, που πραγματικά με τράβηξε στο
δρόμο του. Κατέβαινε απ' το λεωφορείο τελευταία και ερχόταν στο μπαρ με
παράξενο λικνισμό…Ήταν πιο πολύ νόστιμη παρά όμορφη, με μια υπερήφανη λύπη. Έπιανα
τον εαυτό μου, τ' απομεσήμερα στο σπίτι, να σκέφτεται το πρόσωπό της…’(σελ.120).
Τὰ
πράγματα στὸ βιβλίο τῆς Β΄ Γυμνασίου, μιὰς καὶ τὰ παιδιὰ… μεγαλώσανε, γίνονται πιὸ σκληρὰ - τώρα μπλέκουν καὶ
ναρκωτικὰ στὴν ἱστορὶα:
- ‘Όλη τη βραδιά δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια της από πάνω
του. Mιλούσε κι όμορφα, για το Παρίσι, για την τέχνη. Ξαφνικά, χωρίς να το
καταλάβει, βρέθηκε δίπλα της. Tης είπε πως βαρέθηκε, και, αν ήθελε, να έφευγαν
μαζί. Tον ακολούθησε σαν μαγνητισμένη και βγήκαν μαζί στο δρόμο.
- «Aπό κείνο το βράδυ άρχισε η μεγάλη περιπέτεια της ζωής μου, από
φόβο μην τον χάσω κι από περιέργεια να γνωρίσω το σύμπαν, όπως μου είχε
υποσχεθεί…»’, (σελ.122).
Αὐτὴ ἡ ἱστορία ἀποτρέπει τοὺς
μικροὺς μαθητὲς ἀπὸ τὰ ναρκωτικά, ὅπως ὑποτίθεται, ἤ μήπως, στὴν ἡλικία ποὺ βρίσκονται,
ἡ συγκεκριμένη ἱστορία, μπορεῖ ἀντιθέτως κεντρίζοντάς τὸ ἐνδιαφέρον τους νὰ τοὺς
προσελκύσει;
β. 4) Καὶ μιὰς καὶ ὁ
κινηματογράφος καὶ τὰ παιχνίδια στὸ διαδίκτυο ἔχουν μπεῖ πιὰ γιὰ τὰ καλὰ στὴν
ζωὴ μας, βοηθάει καὶ τὸ σχολικὸ βιβλίο τῆς Α΄ Γυμν. γιὰ τὴν ‘καλή’ χρήση
τους μὲ τὶς ἐξῆς ἀντίστοιχες προτάσεις:
- ‘…Το Χόλιγουντ θα
ανακαλύψει το πληθωρικό ταλέντο και θα δελεάσει τον Ουστίνοφ να υποδυθεί το
Νέρωνα στην υπερπαραγωγή «Quο Vadis» (1951) του Μέρβιν Λιρόι, η οποία τον
οδήγησε και στην πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ.’ (σελ.94).
Δηλαδὴ
προτείνοντας μιὰ ταινία γιὰ τὸν μεγαλύτερο διώκτη τοῦ Χριστιανισμοῦ.
- ‘…..Το
καλύτερο –κατά τη γνώμη μας– παιχνίδι στρατηγικής πραγματικού χρόνου, στο οποίο
ανταμείβεται εκείνος που είναι ο πιο επιθετικός, ενώ ο συνετός είναι
καταδικασμένος να χάνει…….’ (σελ.101).
Δηλαδὴ
προτείνοντας ἕνα παιχνίδι ‘στο οποίο ανταμείβεται εκείνος που είναι ο πιο
επιθετικός’, ἐνῶ, ‘ο συνετός είναι καταδικασμένος να χάνει’. Αὐτὴ εἶναι ἡ ‘ἀρετὴ’ ποὺ διδάσκεται στὸ σχολεῖο. Μόνο ὅμως μετὰ, νὰ μὴν ἀναρωτιώμαστε
ἀπὸ τὴν ἄλλη, γιατὶ ἔχουν τέτοια ἐπιθετικότητα τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο σήμερα.
Εὐτυχῶς,
πάλι καλά, γιὰ τὸ συγκεκριμένο παιχνίδι ὁ συγγραφέας καταλήγει στο τέλος:
- ‘H απόπειρα προπαγάνδας είναι κάτι
περισσότερο από προφανής και απαράδεκτη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον
οποίο δε θα επιλέγαμε το συγκεκριμένο παιχνίδι.’ (σελ.101)
Ἐδῶ μποροῦμε
νὰ σχολιάσουμε καὶ γιὰ τὸ ψηφιακὸ ταξίδι στὸν πολιτισμὸ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας ποὺ
προτείνεται, στὸν Ναὸ τοῦ Δία στὴν Ὀλυμπία (σελ.113), ὅτι ὑπάρχει καὶ ἀντίστοιχο
ψηφιακὸ ταξίδι καὶ στὸν ρωμαίικο πολιτισμὸ (τοῦ Βυζαντίου), στὸν Ναὸ τῆς Ἁγίας
Σοφίας στὴν Κωνσταντινούπολη, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ προταθεί, ἔστω καὶ μαζὶ μὲ τὸ ἤδη
προτεινόμενο.
β. 5) Οἱ περὶ
κινηματογράφου προτάσεις ὅμως δὲν σταματοῦν μὲ τὴν παραπάνω, ἀλλὰ συνεχίζουν ἀδίστακτα
στὸ πρωτάκουστο γιὰ σχολικὸ βιβλίο, νὰ συστήνει ταινίες, ἀλλὰ καὶ τὰ σχετικὰ
βιβλία ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐμπνεύστηκαν αὐτές, μὲ περιεχόμενο ἐπιστημονικῆς φαντασίας ἀναμιγμένη
μὲ μαγία, ἤ ἀποκλειστικὰ μαγίας (σελ.83 καὶ 114 τοῦ βιβλίου τῆς Α΄ Γυμν.). Ἀφοῦ τὰ διαβάζουν αὐτὰ
καὶ τὶς βλέπουν αὐτὲς ἐκατομμύρια κόσμος, ὅπως λέει, καὶ εἶναι best seller, νὰ μὴν τὰ δώσουμε ἄρα καὶ στὰ παιδιὰ μας νὰ τὰ διαβάσουν καὶ νὰ
τὰ δοῦν; Ἀφοῦ προξενοῦν τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ διάβασμα, εἶναι σὰν νὰ λένε οἱ
συγγραφεῖς τοῦ σχολικοῦ βιβλίου, ὅπως λένε πολλοὶ ἄλλοι, νὰ τοὺς τὰ δίνουμε αὐτὰ
γιὰ νὰ διαβάζουν. Ὅμως, ἄν εἶναι ἔτσι, καλύτερα νὰ ἀφήσουμε τὰ παιδιά μας ἀμόρφωτα,
ἀπὸ τὸ νὰ διδάσκονται συμβολισμοὺς καὶ τελετουργικὰ μὲ κάθε λεπτομέρεια μαύρης,
ἄσπρης, καὶ ὁποιουδήποτε χρώματος,
μαγίας.
Καὶ
στὴ σελίδα 136 μπορεῖ κάποιος νὰ μυηθεῖ εὔκολα, ἔστω καὶ ἄν ἀντιδράει λίγο στὴν
ἀρχὴ καὶ δὲν πολυθέλει, στὴν μαγία τῆς χειρομαντίας ἀπὸ μιὰ πεπειραμένη στὴν
δουλειὰ…γριὰ γύφτισσα:
- ‘–
Γριά μου, πήγαινε τώρα με την ευχήν του Θεού. Δεν θέλω ν’ ακούσω τίποτε άλλο.
Μου φανερώσεις ή δεν μου φανερώσεις την μοίραν μου, αυτή δεν αλλάζει. Την
περιμένω και εγώ όπως θα μου την στείλει ο Παντοδύναμος.
–
Άγια ομιλείς, κοπέλα μου, αλλ’ αφουγκράσου με! Έχεις καλήν μοίραν, αν κάμεις
ό,τι σου ειπώ, μα τούτο το ψωμί. Διαφορετικά θα στραβώσει. Η γύφτισσα την
εκοίταξε με κάτι μάτια που την εγήτεψαν.
–
Κάμε γρήγορα! Μίλησε! της είπε η Φροσύνη.
–
Για άνοιξέ μου πάλιν το χεράκι σου. Εδώ μεγάλη πολιτεία.’, (σελ.136).
Καὶ τὸ τέλος
φαντασμαγορικὸ, η γριὰ γύφτισσα μετασχηματίστηκε σε άγγελο (Β΄ Κορ. 11, 14), ἀναφερόμενη στὸ τέλος τῆς
ἱστορίας ὡς … θεία γυναίκα !!! Καὶ ‘συνδέθηκε ασυνδέτως’ μὲ τὸν Ἅγιο Ταξιάρχη,
χωρὶς νὰ τολμήσουν νὰ γράψουν βέβαια τὸ Ἅγιο:
- ‘Καθώς ετέλειωσε τον λόγον, ο ήλιος
έσχισε το σύγνεφο, και η γραία με νεανικό τίναγμα επετάχθη από χάμου, τα
μάγουλά της εξεζάρωσαν, άστραφτε η θωριά της, ένα αέρινο στεφάνι εκύκλωσε τα
μαλλιά της, απλωμένα, χρυσόξανθες πλεξίδες, το λερό κουρελιασμένο φουστάνι της
έλαμψε, ωσάν βασιλική πορφύρα ― κι εχάθη.
Από
εκείνην την ημέραν η Φροσύνη άλλο δεν είχε εις τον νουν της παρά τον ερχόμενον
γαμπρόν. Ημέρα και νύκτα εθεωρούσε με πόθον αμίλητον την εικόνα του Ταξιάρχη,
οπού με τον λόγον εκείνης της θείας γυναικός ήταν το προεικόνισμα του ανθρώπου,
οπού έμελλε να γίνει ταίρι της.’, (σελ.136).
Ἔτσι καταντήσαν τὸ σχολικὸ
βιβλίο χώρο ἔκφρασης καὶ δημοσιοποίησης τῆς δεισιδαιμονίας τους.
Στὸ βιβλίο τῆς Β΄ Γυμν.,
στὴν σελ. 147, προτείνεται στοὺς μαθητὲς, ἀπὸ ὅσους ἔχουν ἀναλάβει τὴν σωστὴ
παιδεῖα τους, ποὺ ὀφείλει νὰ τοὺς αὐξήσει τὶς γνώσεις τους μαζὶ μὲ τὶς ἀρετὲς
τους, καὶ μιὰ ἄλλη ταινία, ἐπιστημονικῆς φαντασίας καὶ αὐτὴ, γιὰ νὰ συζητήσουν
τὴν ὑπόθεσή της καὶ, στὴν συνέχεια νὰ τὴν ἐπεκτείνουν, σὲ ἄλλο θέμα ἀπὸ ὅσα μᾶς
ἀπασχολοῦν τῶρα πάνω στὸ πλανήτη γῆ, ἔνα θέμα ‘μεγάλης σημασίας’, σὲ αὐτὸ τῆς… ὕπαρξης
ζωῆς σὲ ἐξωγήινους τόπους. Ὅλα ἐπιτρέπονται βέβαια, ἀλλὰ δὲν ὀφελοῦν ὅμως ὅλα, ὁ
Ἀπόστολος Παύλος (Α΄
Κορ.
6,12).
Πρὶν συνεχίσουμε παρακάτω γιὰ νὰ μὴν ἀδικήσουμε
τὸ βιβλίο τῆς Α΄ Γυμνασίου νὰ σημειῶσουμε ὅτι κάνει καὶ μιὰ ἀναφορὰ σὲ κείμενο ἑνὸς
ἀπὸ τοὺς κορυφαῖους Ἕλληνες λογοτέχνες τῶν νεώτερων χρόνων, ποὺ περιμέναμε νὰ
δοῦμε ἔνα τέτοιο καὶ δὲν βλέπαμε, τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Στὴν σελίδα 70 ὑπάρχει
ἕνα κείμενό του, τὸ ὁποῖο μιλάει ἀποκλειστικὰ γιὰ … φαγητό. Αὐτὸ ἐπιλέχθηκε ἀπὸ
τοὺς θησαυροὺς τοῦ Παπαδιαμάντη: ἕνα κείμενο γιὰ τὸ φαγητό. Μὴ πέσουμε σὲ
κανένα ἄλλο, καὶ συλλάβει κανένας μαθητὴς στὸ νοῦ του τίποτα βαθύτερο. Οἱ
συλλήψεις ἐπιτρέπονται μέχρι τὴν κοιλιὰ (ζωοειδεῖς) καὶ τὶς αἰσθήσεις (φυτοειδεῖς).
β. 6) Στὸ βιβλίο τῆς Β΄ Γυμνασίου ἕνα κείμενο πλέκει
τὸ ἐγκώμιο γιὰ τὴν ἐργασία τῆς μητέρας:
-
‘η επαγγελματική δραστηριότητα της μητέρας δεν είναι απειλητική για ισορροπία και τη συνοχή της οικογένειας. Η
εργαζόμενη μητέρα ενισχύει οικονομικά την οικογένεια, αλλά και η ίδια μέσα από
τη δουλειά της αισθάνεται δραστήρια και πιο ολοκληρωμένη, κάτι που έχει θετική
επίπτωση και στην ισορροπημένη σχέση με τα παιδιά της.’ (σελ.29).
Ἐδῶ γιὰ τὴν επαγγελματική
δραστηριότητα της μητέρας ποὺ ‘δεν είναι απειλητική για την ισορροπία και τη
συνοχή της οικογένειας’ καὶ ‘έχει θετική επίπτωση και στην ισορροπημένη σχέση
με τα παιδιά της’ παραλείπεται νὰ ἀναφερθεῖ τὸ πρόβλημα που προκύπτει ὅταν
λείπει καὶ ἡ γυναίκα ἀπὸ τὸ σπίτι μαζὶ μὲ τὸν ἄντρα γιὰ λόγους ἐργασίας, σχετικὰ
μὲ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν, ποὺ ἀναγκαστικὰ τὰ μεγαλώνουν πολλές ὧρες τήν κάθε
μέρα τρίτοι, οἱ ὁποῖοι πολλές φορὲς δὲν εἶναι κὰν συγγενικὰ πρόσωπα. Ἀλλὰ καὶ τὶς
ὑπόλοιπες ὧρες ποὺ γυρνοῦν οἱ γονεῖς στὸ σπίτι μπορεῖ νὰ ἔχουν, ἀνάλογα κατὰ
περίπτωση, περιορισμένη διάθεση καὶ δυνάμεις γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ παιδιὰ,
λόγω τῆς κόπωσης καὶ τῆς ὑπερέντασης ἀπὸ τὴν ἐργασὶα. Γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε καὶ
στὴν κόντρα ζήλιας ποὺ ἀρχίζει σὲ μερικὲς περιπτώσεις μεταξὺ τῶν συζύγων. Κατὰ
τὰ ἄλλα: ἡ ἐργασὶα της μητέρας ‘δεν είναι απειλητική για την ισορροπία και τη
συνοχή της οικογένειας’ καὶ ‘έχει θετική επίπτωση και στην ισορροπημένη σχέση
με τα παιδιά της’.
Γιὰ τὴν μητέρα καὶ τὴν μητρότητα
παρουσιάζει ἕνα κείμενο τὸ βιβλίο τῆς Γ΄Λυκεῖου, ὅπου ἀνάμεσα στὶς φωτογραφίες
ποὺ τὸ συνοδεύουν βρίσκονται καὶ κάποιες (σελ. 197) ποὺ δὲν ἀρμόζουν νὰ
βρίσκονται σὲ βιβλίο μαθητῶν σχολικῆς ἡλικίας, οἱ ὁποῖοι εἶναι τόσο θηλυκοῦ, ὅσο
καὶ ἀρσενικοῦ φύλου, καὶ ἔτσι δὲν τηροῦνται οὔτε κάποιοι βασικοὶ κανόνες
σεμνότητας, καθῶς ὀφείλουν.
β.
7) Γράφουμε σχολικὰ βιβλία γιὰ νὰ διδάξουμε τοὺς νέους, ποὺ πρόκειται νὰ
παραλάβουν μιὰ Ἑλλάδα κατασακατεμένη, καὶ αὐτὸ ὀφείλουμε κάπως νὰ τοὺς τὸ
περιγράψουμε καὶ κάπως νὰ τοὺς τὸ ἐξηγήσουμε. Παίρνουμε λοιπόν στὸ σχολικὸ βιβλίο
(β΄ Γυμν., σελ. 14) μιὰ σοβαρῆ πτυχὴ τῆς κατάστασής τοῦ λαοῦ μας, καὶ δίνουμε τὸ
λόγο νὰ τὴν περιγράψει καὶ νὰ τὴν ἐξηγήσει αὐτὴν στοὺς νέους μας ἕνας … Ἀγγλοσάξονας
ταξιδευτής:
- ‘Είναι συχνά δύσκολο για τον Αγγλοσάξονα
ταξιδευτή να καταλάβει πώς μία χώρα που μοιάζει ποτισμένη ως το μεδούλι από τη
βυζαντινή παράδοση της ορθοδοξίας, παράδοση καταφανέστατη στις εκκλησίες και
των μικρότερων χωριών ή στα μοναστήρια που στεφανώνουν τις πιο απόμερες
βουνοπλαγιές, μπορεί να αφήνεται με τέτοια εγκατάλειψη στις γήινες απολαύσεις,
στο φαΐ, στο κρασί, στα παιχνίδια του έρωτα που φουντώνουν μόλις οι Έλληνες
ξεκλέψουν λίγο χρόνο από τις δύσκολες υποχρεώσεις της καθημερινότητάς τους. Μία
εξήγηση είναι ότι ο κόσμος εξοφλά το χρέος του προς την Εκκλησία τελώντας τα
μυστήρια της βάπτισης, του γάμου και της κηδείας, και η Εκκλησία, απαιτητική
στις τελετουργίες, χαλαρή στην εξομολόγηση και τη θρησκευτική ηθικολογία,
αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη επιείκεια την προσωπική αμαρτία απ’ ό,τι οι
περισσότερες θρησκείες.’.
Λέγεται αὐτὸ ξενομανία, ἔσχατη
ἀνικανότητα κρίσης ἤ πῶς ἀλλιῶς, τὸ νὰ διδάσκουμε τοὺς νέους μας σχετικᾶ μὲ τὸ
τόσο σοβαρὸ θέμα μας τῆς δραματικῆς ἑλληνικῆς κατάπτωσης μέσα ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς
Ἀγγλοσάξονα, ὄχι κάποιου εἰδικοῦ τουλάχιστον, ἀλλὰ ἑνὸς ταξιδευτῆ, μὲ ἄλλες
παραδόσεις καὶ ἄλλη ἀντίληψη τοῦ καλοῦ καὶ ὀρθοῦ; Ὁ νέος τὶ θὰ καταλάβει γιὰ τὴν ‘εγκατάλειψη
στὶς γήινες απολαύσεις’ καὶ τὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι ‘απαιτητική στις
τελετουργίες, χαλαρή στην εξομολόγηση και τη θρησκευτική ηθικολογία’;
β. 8) Στὴν σελίδα 21 τοῦ βιβλίου τῆς Γ΄ Γυμνασίου γίνεται ἀναφορὰ
στὴν ἱστορὶα τῶν ὀνομάτων ‘Γραικοί’ καὶ
‘ Έλληνες’:
- ‘οι
ιστορικοί δεν μπόρεσαν να ερμηνεύσουν πώς η ονομασία ενός μικρού λαού μιας
περιοχής της Ηπείρου (τὸ Γραικὸς) έγινε εθνολογικό όνομα όλων των Ελλήνων και
της Ελλάδας, όταν την παρέλαβαν οι Λατίνοι.’.
Ὠστόσο
δὲν διευκρινίζεται πουθενὰ σὲ ὅλο τὸ κείμενο, ὅτι ἤταν οἱ Φράγκοι ποὺ
χρησιμοποιήσαν τὸ Γραικὸς γιὰ τοὺς ἐλληνόφωνους κάτοικους τοῦ ἀνατολικοῦ
τμήματος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (τοῦ Βυζαντίου), προκειμένου νὰ τοὺς
διαφοροποιήσουν ἀπὸ τοὺς ὁμόδοξούς τους λατινόφωνους στὸ δυτικὸ τμῆμα ποὺ εἴχαν
ὑπὸ κατοχή τους, ὥστε νὰ ἀποκόψουν τοὺς μὲν ἀπὸ τοὺς δε, μὴ φέροντας πιὰ τὴν
κοινὴ ὀνομασία Ρωμαίος ποὺ μοιράζονταν ὡς τότε, χάρη στὴν ὁποῖα διατηροῦσαν
κοινὴ συνείδηση, ἡ ὁποῖα τοὺς ἕνωνε. Ἔτσι μπόρεσαν οἱ Φράγκοι νὰ ἀποκόψουν τοὺς
λατινόφωνους Ὀρθόδοξους ἀπὸ τοὺς ἑλληνόφωνους, πετυχαίνοντας ἔτσι τὴν σταδιακὴ
τους ἀφομίωση ἀπὸ τὸν Φραγκοπαπισμὸ.
Ἀνάλογης
ποιότητας πολιτικὴ σκοπιμότητα εἴχε καὶ ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ὀνόματος τῆς Ρωμαίικης Αὐτοκρατορίας
σὲ Βυζαντινὴ ἀπὸ τοὺς Φράγκους ἱστορικοὺς περίπου ἑκατὸ χρόνια μετὰ ἀπὸ τὴν
τελικὴ πτῶση της, προκειμένου νὰ μὴν διατηρήσουν οἱ λαοὶ συνείδηση τῆς κοινῆς
καταγωγῆς τους, ἀφοῦ τὸ ἐλληνογενὲς Βυζαντινὴ δὲν σημαίνει κάτι γιὰ τοὺς μὴ ἐλληνικοὺς
λαοὺς τῆς Αὐτοκρατορὶας. Ἀλλὰ ἀνάλογη εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ περίπτωση γιὰ τὸ ὄνομα
τῆς Κωνσταντινούπολης (ποὺ εἴχε πάρει τὴ θέση τῆς ἀρχαίας πόλης ‘Βυζάντιο’) τὸ ὁποῖο
τὸ ἄλλαξαν σὲ Ἰσταμποὺλ οἱ Νεότουρκοι, μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν Φράγκων καὶ πάλι, ὥστε
νὰ σβήσει ἡ μνήμη τῆς ἱστορικῆς καταγωγῆς τῆς Πόλης ἀπὸ τὸν Ρωμαῖο Μεγάλο
Κωνσταντίνο (ὅπως καὶ ἔπαψε τότε νὰ εἶναι πρωτεύουσα, ὥστε νὰ μὴν συσχετίζεται ἡ
πρωτεύουσα τοῦ νέου ‘τουρκικοῦ’ κράτους μὲ αὐτὴν, ποὺ εἴχε ἐξ’ ἀρχῆς τὸ ρόλο τῆς
πρωτεύουσας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας). Φαίνεται μὲ τὸν καλύτερο τρόπο σὲ αὐτὲς
τὶς περιπτώσεις μέσα στὴν Ἱστορία τὶ δύναμη καὶ σημασία κρύβουν οἱ ὀνομασίες,
καὶ πολύ σημαντικὸ θὰ ἦταν αὐτὲς νὰ ἀναφέρονταν ἐπακριβῶς μέσα στὸ σχολικὸ
βιβλίο..
Βέβαια
ὁ πόλεμος κατὰ τοῦ Ρωμαίικου (Βυζαντινοῦ) πολιτισμοῦ δὲν ἐξαντλήθηκε στὶς ἀλλοιώσεις
τῶν ὀνομάτων, ἀλλὰ συνεχίζεται ἔως καὶ σήμερα ὡς ἀμφισβήτηση τῆς προσφορᾶς καὶ
τοῦ ρόλου του, τόσο εἰδικὰ στὸν ἑλληνικο, ὅσο καὶ γενικὰ στὸν παγκόσμιο
πολιτισμὸ. Μιὰ τέτοια ἀρνητικὴ στάση ἐκφράζεται καὶ στὸ βιβλίο τῆς Γ΄Λυκεῖου (κείμενο
τοῦ Δημοσθένη Δανιηλίδη, σελ. 246), ὅπου βασικὰ χαρακτηριστικὰ ἑνὸς λαμπροῦ
χιλιετοῦς πολιτισμοῦ παρανοοῦνται καὶ παρερμηνεύονται κατὰ τὸ δοκοῦν.
β. 9) Μιὰ γεύση πνεύματος
παγκοσμιοποίησης συναντοῦμε στὸ παρακάτω κείμενο τοῦ βιβλίου Γ΄ Γυμνασίου:
- ‘Και
ένας από αυτούς, μετά τέσσερα χρόνια εμπειρίας με τέτοιες «πολυεθνικές» τάξεις,
μου έλεγε πόσο γρήγορα αυτοί οι παρίες γίνονται καμιά φορά οι καλύτεροι μαθητές
της τάξης, πόσο μπορεί καμιά φορά να δίνουν κίνητρα μαθησιακά και στους
υπόλοιπους συμμαθητές τους, τους αυτόχθονες, κάνοντας τις τάξεις πλουσιότερες,
πόσο οι περισσότεροι από αυτούς τους μετανάστες, ήδη, δεύτερης γενιάς λαχταρούν
να λογιστούν Έλληνες, πλήρεις και άνευ εκπτώσεων, και πόσο πλουσιότερη και
καλύτερη θα μπορούσε να γίνει η ελληνική κοινωνία αν έβρισκε τρόπο να το κάνει’
(σελ.53).
Γιὰ
τὶς Mὴ Kυβερνητικές Ὀργανώσεις (ΜΚΟ)
γράφει:
- ‘Κατηγορούμε
συχνά την ανθρωπότητα πως, ενώ τον τελευταίο αιώνα έχει επιτελέσει τεράστια
επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, στον τομέα της ηθικής έχει μείνει πίσω.
Υπάρχει κάτι που αντικρούει αυτή την άποψη: η δημιουργία και παρουσία, στο
δεύτερο του αιώνα μας, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (NGOs – Non Government
Organizations). Πίσω από αυτά τα αρχικά κρύβονται πασίγνωστες κινήσεις όπως η
Γκρην Πις, η Διεθνής Αμνηστία, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του
Κόσμου, το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, η Ομάδα για την Προστασία
των Μειονοτήτων κ.ά. […] Οι οργανώσεις
αυτές λέγονται μη κυβερνητικές, γιατί δεν εξαρτώνται από κυβερνήσεις (ευτυχώς ―
η ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία τους). Οι πόροι είναι
από εισφορές μελών, δωρεές, ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις.
Εδώ
στην Ελλάδα τις αντιμετωπίζουμε περίεργα: Όταν η Διεθνής Αμνηστία και το
Παρατηρητήριο του Ελσίνκι καταγγέλλουν παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων
στην Τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις
διαμαρτύρονται για καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των
Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα.
Είμαι
υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύω πως ο
σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη
ιδεολογία που μας απέμεινε ― αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται.’,(σελ.116).
Ἄς
προσέξουμε τὰ ἐξῆς γιὰ τὶς ΜΚΟ:
Ὑποστηρίζουν
ὅτι δὲν χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις καὶ εἶναι ἀνεξάρτητες ἀπὸ αὐτὲς.
Ποιὸς ὅμως ἐγγυᾶται ὅτι εἶναι ἀνεξάρτητες ἀπὸ τοὺς ἰδιώτες, τὰ ἱδρύματα ἤ τὶς ὀργανώσεις
ποὺ τοὺς χρηματοδοτοῦν, καὶ δὲν εὐθυγραμμίζονται μὲ δικὲς τους σκοπιμότητες;
‘Υποστηρίζουν
ὅτι ἀγωνίζονται σύμφωνα μὲ τὴν ἠθικὴ. Μπορεῖ σύμφωνα μὲ κάποια δικιά τους ἠθικὴ
νὰ εἶναι συνεπεῖς. Ὠστόσο μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικῆ ἠθικὴ, μόνο μονόπλευρα εἶναι
συνεπεῖς. Δηλαδὴ, ἀλλοῦ εἶναι καὶ ἀλλοῦ δὲν εἶναι. Δὲν εἶναι συνεπεῖς γιὰ
παράδειγμα, ὅταν προστατεύουν καὶ ἐνισχύουν τὶς δράσεις προβολῆς τῆς ὁμοφυλοφιλίας
γιὰ τὴν διάδοσή της, ἤ τὶς δράσεις προσυλιτισμοῦ τῶν Ἰαχωβαδων (οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦν
τὴν Ἑλλάδα, ὅτι δήθεν τοὺς καταπιέζει, ὅπως
κάνουν καὶ οἱ Μουσουλμάνοι καὶ ἄλλοι). Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατὶ σὲ αὐτὲς τὶς
περιπτώσεις κατηγοροῦνται ὡς πληρωμένες γιὰ
ἀνθελληνικὴ δράση.
Καὶ
ὡς πρὸς τὸν σεβασμὸ γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ποὺ ἀναφέρονται, ὅλοι γιὰ ἀνθρώπινα
δικαιώματα μιλάνε, ἀλλὰ ὁ καθένας τὰ ὁρίζει μὲ τὸν τρόπο του, καὶ ἔτσι
καταλήγουν πάντα, κάποτε τὰ δικαιώματα κάποιων νὰ καταπατοῦν τὰ δικαιώματα
κάποιων ἄλλων.
β. 10) Στὸ βιβλίο τῆς Γ΄
Λυκείου, σελ. 241, ὑπάρχει κείμενο τοῦ Φώτου Πολίτη ἀντι- Μεσσιανικό,
ποὺ ἀναφέρει τὰ ἐξῆς:
‘Μεσσιανισμός ολοκάθαρος. Κατάσταση αντίθετη εντελώς
προς το ελληνικό πνεύμα. Δεν αρνούμαι, πως η διατύπωση τέτοιων σκέψεων από ένα
νέον άνθρωπο προδίδει λαχτάρες μέσα του αληθινές, ορθή κριτική της σημερινής
ζωής κι αγνή τάση για λύτρωση. Δεν είναι όμως καθόλου ευχάριστο οι ευσεβείς
πόθοι να παίρνουν τέτοια μορφή. Ο μεσσιανισμός είναι καθαρό δημιούργημα της
Ανατολής, μια συνολική λαχτάρα που βγαίνει μέσα από την ψυχή ανθρώπων, που
“μάζα” υπήρξαν πάντοτε και “μάζα” ποθούν ν’ απομείνουν. Κανένας αρχαίος δεν
ανέμεινε ποτέ Μεσσία’
Ὑπάρχουν δύο τουλάχιστον
μεγάλοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ποὺ, σύμφωνα μὲ ἀρχαία κείμενα ποὺ διασώθηκαν, σαφέστατα
ἀνάμεναν τόν Μεσσία:
Στὸν διάλογο «Ἀλκιβιάδης δεύτερος», ποὺ ἔγραψε ὁ Πλάτων, ὁ
Σωκράτης ἐξηγεῖ στὸν Ἀλκιβιάδη, ποὺ ἑτοιμαζόταν γιὰ μιὰ θυσία, ὅτι θὰ ἔρθει
Ἐκεῖνος ποὺ θὰ μᾶς διδάξει, ποὺ νοιάζεται γιὰ ἐμᾶς καὶ θὰ μᾶς φανερώσει τὴν
ἀλήθεια, τι εἶναι κακὸ καὶ τὶ καλό, δηλαδὴ θὰ μᾶς ἐλευθερώσει (σὲ νεοελληνικὴ
μετάφραση):
Σωκράτης: «Είναι ανάγκη λοιπόν να περιμένει κανείς
μέχρι να μάθει πώς πρέπει στους θεούς και στους ανθρώπους να συμπεριφέρονται» .
Αλκιβιάδης: «Πότε λοιπὸν θάρθει αὐτὴ ἡ ὦρα Σωκράτη, καὶ
πού εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς διδάξει; Γιατὶ νομίζω μὲ πολλὴ χαρὰ θὰ ἔβλεπα αὐτὸν
τὸν ἄνθρωπο, ποιὸς εἶναι».
Σωκράτης: «Αὐτός ποὺ νοιάζεται γιὰ σένα, ἀλλὰ μοῦ φαίνεται, ὅπως στὸν Διομήδη λέει ὁ Ὅμηρος ὅτι ἡ Ἀθηνὰ ἀφαίρεσε τὴν ἀχλύν, γιὰ νὰ ξεχωρίζει καλὰ τὸν θεὸ ἤ τὸν ἄνθρωπο, ἔτσι καὶ σὲ σένα πρέπει πρῶτον μὲν ἀπὸ τὴν ψυχὴ τὴν ἀχλύν ἀφοῦ ἀφαιρέσει, ποὺ τώρα ὑπάρχει, τότε ἤδη νὰ σοὺ προσφέρει αὐτά, μὲ τὰ οποία πρόκειται νὰ γνωρίζεις τὶ εἶναι κακό καὶ τὶ εἶναι καλό, γιατὶ τώρα δὲν μοῦ φαίνεται πῶς θὰ μπορέσεις».
Στὴν «Ἀπολογία τοῦ Σωκράτη», ποὺ ἔγραψε ὁ Πλάτων (κεφ.ιη΄), ὁ
Σωκράτης ἐξηγεὶ στοὺς Ἀθηναίους γιὰ τὸν ‘ἄλλον’, Ἐκεῖνον, ποὺ θὰ τοὺς στείλει ὁ
Θεὸς, ὅταν θανατώσουν αὐτὸν, γιὰ νὰ μὴν
μένουν καθεύδοντες, πεσμένοι, ἀπενεκρωμένοι, ἀλλὰ νὰ τοὺς ἐγείρει, νὰ τοὺς
ξυπνήσει, νὰ τοὺς ξαναζωντανέψει ἤ νὰ ἀναστήσει αὐτούς:
«Τοιούτος οὖν ἄλλος οὐ ραδίως ὑμῖν γενήσεται, ὧ ἄνδρες, ἀλλ’ ἐάν ἐμοί
πείθησθε, φείσεσθέ μου, ὑμεῖς δ’ ἴσως ταχ’ ἄν ἀχθόμενοι, ὥσπερ οἱ νυστάζοντες
ἐγειρόμενοι, κρούσαντες ἄν με, πειθόμενοι Ἀνύτω ραδίως ἄν αποκτείναιτε, εἶτα τόν
λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελεοίτ’ αν, εἰ μὴ τίνα ἄλλον ὁ Θεός ὑμῖν ἐπιπέμψειε
κηδόμενος ὑμῶν».
Στὸ ἔργο τοῦ Αἰσχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» ὅταν ὁ Δίας τιμωρεῖ τὸν Προμηθέα, ἐπειδή ὁ
Προμηθέας ἔκανε καλό στοὺς ἄνθρώπους, ἐνῶ οἱ ἄλλοι «θεοί» φθονοῦσαν τὴν εὐτυχία τους, ὁ Προμηθέας «φτύνει»
καὶ τὸν Δία καὶ τὸν ἀπεσταλμένο του τὸν Ἐρμή, λέγοντας: «Ἁπλὼ λόγω τοὺς πάντας ἐχθαίρω θεοὺς». (Ἀισχ. Προμηθέας δ΄, στ.
975). Ἐκεῖ λοιπόν, ὁ Αἰσχύλος διὰ στόματος Ἐρμή, προφητεύει τὸ Μεσσὶα ποὺ θὰ
πάρει πάνω Του τὶς ἁμαρτίες μας πάνω Του καὶ θὰ κατέβει στὸν Ἅδη καὶ μάλιστα
δίνοντας ἐπιτυχῶς καὶ τὸν ἀκριβὴ χρόνο ποὺ θὰ γίνει αὐτὸ (μετὰ ἀπὸ δεκατρεῖς
γενεές):
«Σ’ αυτά
τα βάσανά σου τέρμα κανένα να μην περιμένεις πριν να φανεί και να θελήσει
κάποιος απ’ τους θεούς να πάρει τα βάσανά σου επάνω του και να πάει στον
σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου».
ΙΩ: «Ποιος είναι που θα σε λύσει χωρίς τη θέληση του Δία;»
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Ένας από τους δικούς σου απογόνους πρέπει να είναι».
ΙΩ: «Πώς είπες; Αλήθεια δικό μου παιδί θα σ’ απαλλάξει απ’ τα βάσανα;»
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Τρίτης γενιάς γέννημα θα είναι μετά από δέκα γενιές».
Παρακάτω γράφει ὁ ἴδιος συγγραφέας:
ΙΩ: «Ποιος είναι που θα σε λύσει χωρίς τη θέληση του Δία;»
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Ένας από τους δικούς σου απογόνους πρέπει να είναι».
ΙΩ: «Πώς είπες; Αλήθεια δικό μου παιδί θα σ’ απαλλάξει απ’ τα βάσανα;»
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Τρίτης γενιάς γέννημα θα είναι μετά από δέκα γενιές».
Παρακάτω γράφει ὁ ἴδιος συγγραφέας:
‘ Οι αφιλοσόφητοι, οι βάρβαροι λαοί
καταρτίζουν ένα δεκάλογο εντολών και μαντρώνουν χώρια τα πρόβατα από τα ερίφια:
“οὐ φονεύσεις”, “οὐ κλέψεις”, “οὐ ψευδομαρτυρήσεις”, “τίμα τόν πατέρα σου καί
τή μητέρα σου” ... Εγεννήθη αυτοίς εις φιλόσοφος και εκατομμύρια αφιλόσοφων,
άβουλων κοπαδιών. Τέτοιες εντολές δεν υπάρχουν στην αρχαία Ελλάδα, ή, ορθότερα,
μερικές από αυτές ξεκαθαρίζουν τη συνείδηση του δικαίου, που είναι το ελάχιστον
της ηθικής. Τα αρχαία ελληνικά ηθικά ρητά, που χαράσσονται σε μαρμαρένιες
πλάκες και στήνονται στα τρίστρατα, για να τα βλέπουν καθημερινά οι πολίτες,
έχουν άλλο περιεχόμενο: “Γνῶθι σαυτόν”, “Μηδέν ἄγαν”... Ιδού η διαφορά από τους
βαρβάρους, η διαφορά ενός λαού που ζει για να φιλοσοφεί, για να γνωρίζει. Το “γνώριζε
τον εαυτό σου” είναι εντολή χίλιες φορές ευρύτερη και βαθύτερη από τον μωσαϊκό
Δεκάλογο.’, (σελ. 241-241).
Μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν
τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες συνοψίζονται κατὰ πρώτο στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ
κατὰ δεύτερο στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, ὁδηγούμαστε μὲ τὴν φώτιση τοῦ Θεοῦ καὶ
στὸ “Γνῶθι
σαυτόν”, καὶ ἄρα τὸ εὐρύτερο καὶ βαθύτερο εἶναι ἡ ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ τοῦ
συνανθρώπου, χωρὶς τὴν ὁποῖα ἄλλωστε, καὶ νὰ γνωρίζω τὰ πάντα, δὲν εἶμαι τίποτα
(Α΄ Κορ. 14, 1-3).
γ) Τὸ σχολικὸ βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν. Γιὰ τὸ βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν βέβαια, οὔτε λόγος νὰ γίνεται, καθῶς
διδάσκοντας αὐτὸ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας (ἄν καὶ ὑπάρχουν κάποια σημεῖα ἀποκλίνοντα
ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ παράδοση καὶ διδασκαλία, ἀσαφὴ καὶ παραπλανητικὰ, βλέπε
γ.1, γ.2 καὶ γ.3 παρακάτω), βρίσκεται ὁλόκληρο στὸ στόχαστρο τῶν κάθε λογῆς κυβερνώντων,
ποὺ τὸ ἀπειλοῦν μὲ ἐκφυλισμὸ σὲ βιβλίο θρησκειολογίας στὴν ὑπηρεσία τῆς πολυθρησκευτικότητας
καὶ του συγκριτισμοῦ ποὺ θέλουν νὰ προωθήσουν, καὶ μέσα στὴν ὁποῖα ἡ ἀλήθεια τῆς
Ὀρθοδοξίας δέν ἐπιτρέπεται νὰ ξεχωρίζει.
γ.1)
Γράφει τὸ βιβλίο Χριστιανικῆς Ἠθικῆς τῆς Γ΄ Λυκεῖου στὴν σελίδα 91 (χρησιμοποιήθηκαν τὰ ἀναρτημένα στὴν ἱστοσελίδα τοῦ
‘Υπουργείου Παιδείας σχολικὰ βιβλία κατὰ τὸ τρέχων σχολικὸ ἔτος 2015-16):
‘Καλής
ποιότητας είναι (ο δεσμός ενός νέου και μιας νέας) όταν ο ένας είναι για τον
άλλον μια μοναδική προσωπικότητα και μεταξύ τους υπάρχει αφοσίωση και
πιστότητα. Αυτός ο δεσμός, δηλαδή, ούτε ανήθικος ούτε πορνικός μπορεί να
χαρακτηριστεί. Το πρόβλημά του, για την Εκκλησία, είναι άλλης τάξεως. Ό,τι
μένει έξω από το Σώμα της Εκκλησίας δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, είναι όμως
φθαρτό. Πεθαίνει όταν πεθάνουν οι συντελεστές του.’
Ὅταν
μένει ὁ ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα συνειδητά, ἐκτὸς Ἐκκλησίας, καὶ ἔτσι ἐνῶ εἶναι
προωρισμένος νὰ γίνει μαζὶ μὲ τὸ σῶμα του ἄφθαρτος, παραδίδεται στὴν φθορά, ποὺ
ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, αὐτὸ εἶναι ὅπωσδήποτε, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, καὶ ὅπως καὶ
νὰ τὸ ποῦμε, κακό. Καὶ ἐπειδὴ οἱ προγαμιέες σχέσεις, στὴν περίπτωση βαπτισμένων
Ὀρθόδοξων ἀνθρώπων, τοὺς ὁδηγοῦν ἐκτὸς τοῦ σῶματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ αὐτὲς
γίνονται ἀποδεκτὲς μόνο ὡς συστατικὸ τοῦ γάμου, ὅταν δίνει γι’ αὐτὲς τὴν εὐλογία
της ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν τέλεση τοῦ μυστηρίου, καὶ δὲν νοοῦνται μόνες τους ἐκτὸς
αὐτού, ἄρα γιὰ αὐτοὺς μόνο κακῆς ποιότητας αὐτές μπορεῖ νὰ εἶναι. Ἄν συμβοῦν
βέβαια αὐτές λόγω ἀνθρώπινης νεανικὴς ἀδυναμίας ἀνάμεσα σὲ ἔνα νέο καὶ μιὰ νέα,
τότε τὸ νὰ καταλήξουν σὲ γάμο μὲ ἀφοσίωση καὶ πιστότητα, θὰ μποροῦσε, ἕστω καὶ ἀναξίως
καὶ χαριστικῶς, νὰ διορθώσει πλήρως τὰ πράγματα, ἔχοντας μὲ τὸ γάμο βρεθεῖ μέσα
στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας.
γ.2) Τὸ βιβλίο παρακάτω (σελ.108) κάνει ἀναφορά σὲ θέματα
βιοηθικής. Ὠστόσο, ἐνῶ σημειώνει κάποια ἀπὸ αὐτά, ὡς ἐντυπωσιακὰ ἐπιτεύγματα τῆς
βιοϊατρικῆς, ἀναφέρει ἐντελῶς ἀνεπαρκῶς σὲ κάποια ἀπὸ αὐτὰ, ἐνῶ σὲ ἄλλα δὲν ἀναφέρει
καθόλου, τὶς Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ἠθικὲς θέσεις στὰ σχετικὰ μὲ αὐτὰ ἐπίμαχα
σημεῖα ποὺ προκύπτουν. Ἔτσι ἀναφέρει τὴν τεχνητὴ γονιμοποίηση, καὶ μάλιστα καὶ τὶς
τράπεζες σπέρματος, καὶ σχετικὰ μὲ αὐτὴν ἀσχολεῖται μόνο μὲ τὸ ἄν πρέπει νὰ
προτιμάται ἤ ὄχι ἀπὸ τὴν υἱοθεσία, καὶ ἄν πρέπει νὰ τὴν ἐφαρμόζουν ὑπερήλικα ζευγάρια, ἐνῶ στὴν ἐξωσωματικὴ μέθοδο, ἄν δὲν
γίνει ἐνδοκυτταροπλασματικὰ, ὑπάρχει τὸ
σοβαρὸ ζήτημα τῆς γονιμοποίησης περισσότερων ἀπὸ ἔνα ἔμβρυο, ὁπότε τὰ ὑπόλοιπα
καταστρέφονται, ἤ καταψύχονται (καὶ κατὰ τὸ πιὸ πιθανὸν πάλι καταστρέφονται),
καὶ ἐπίσης καὶ ἡ χρήση γιὰ τεκνογονία τῶν τραπεζῶν κατεψυγμένου γενετικοῦ ὑλικοῦ
ἀπὸ ἄλλους ἐκτὸς τοῦ ζευγαριοῦ στὸ ὁποῖο ἀνήκει, θὰ ἰσοδυναμουσε μὲ μοιχεῖα καὶ
προσβολὴ τῆς μεταξὺ τους ἀγάπης. Τὸ βιβλίο, στὸ σημεῖο αὐτὸ, ἀναφέρεται ἀόριστα
καὶ γενικὰ στὰ προφανὴ, -τὴν ἀλήθεια, -τὴν ἐλεύθερη ἐπιλογή, καὶ -τὴν ἀνθρωπιά,
χωρὶς νὰ ἀναφέρεται στοὺς εἰδικοὺς ἀντικειμενικοὺς περιορισμοὺς, ποὺ ὑπάρχουν ἀπὸ
ἄποψη Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἠθικῆς.
Στὴν συνέχεια τὸ βιβλίο ἀναφέρεται στὴν κλωνοποίηση καὶ στὴν εὐγονική,
καὶ ἐνῶ τονίζει τὸν συνεπαγόμενο κίνδυνο δημιουργίας τεχνητὰ γενετικὰ
μεταλλαγμένων ἀνθρώπων, τὸν ἐπεξηγεῖ μόνο ὡς πρὸς τὶς σωματικὲς ἐπιπτῶσεις ποὺ
μπορεῖ νὰ ὑπάρξουν, ἀλλὰ ὁ κίνδυνος εἶναι ἀσύγκριτα σοβαρότερος στὸ ἐπίπεδο τῆς
ἐλευθερίας καὶ ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου καὶ γι’ αὐτὸ τὸ βιβλίο δὲν
γράφει τίποτα. Ἐκεῖ εἶναι ποὺ ὁδηγεῖ ἡ ‘βελτίωση του είδους’, ἡ ‘ἀποφυγὴ
τῆς ἐλαττωματικῆς φύσης’, ‘ἡ ‘ἐπίτευξη τῆς ἰδεώδης προσωπικότητας μὲ τέλεια
χαρακτηριστικά γνωρίσματα ἀνάλογα μὲ τὶς προδιαγραφές τῆς κοινωνίας μας σὲ κάθε
στιγμή’, ἡ ‘τελειοποίηση τοῦ εἴδους’ καὶ ἡ ‘παραγωγή τοῦ ἄριστου ἀπογόνου’, ποὺ
σημειώνει τὸ βιβλίο σχετικὰ μὲ τὴν εὐγονική.
Παρακάτω τὸ βιβλίο γράφει καὶ γιὰ τὶς
δυνατότητες ποὺ παρέχει σήμερα ἡ βιοϊατρικὴ τῆς στείρωσης καὶ ἀντισύλληψης, χωρὶς
νὰ ἀναφέρει ὅτι τέτοιες πρακτικές δέν υἱοθετοῦνται κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἠθική.
Τέλος,
ὡς ἐπίτευγμα τῆς βιοϊατρικῆς ἀναφέρει τὸ βιβλίο καὶ τὴν ἀφαίρεση ὀργάνων καὶ τὴν
μεταμόσχευσή τους ‘ποὺ σώζουν ζωές καὶ χαρίζουν τὴν ἐπιβίωση σὲ συνανθρώπους
μας ποὺ ἀντιμετωπίζουν πρόβλημα μὲ ζωτικά ὄργανά τους’. Τὸ πρόβλημα ποὺ εἶναι ἀναγκαίο
νὰ τονιστεῖ ἐδῶ ἀπὸ ἀπόψεως Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἠθικῆς,
εἶναι, ὅτι ἐκτὸς τὴν περίπτωση τῶν διπλῶν ὁργάνων, δηλαδὴ νεφρῶν, ὁ δότης, ἐνῶ
πρέπει νὰ δώσει τὰ ὅργανα ὅσο ζεῖ ἀκόμα, μόλις τὰ δώσει φυσικὰ πεθαίνει, καὶ
κατὰ συνέπεια τίθεται θέμα ἀφαίρεσης ἀνθρώπινης ζωής, ποὺ λαμβάνεται ὡς φόνος,
χωρὶς νὰ ἔχει σημασία ἐάν εἶναι ἑτοιμοθάνατος καὶ ἐάν ζεῖ μηχανικὰ ὑποστηριζόμενος.
Κατὰ συνέπεια κάτι τέτοιο δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ θεωρηθεῖ ἀπαράδεκτο. Ἐκτὸς αὐτοῦ ἡ
‘εἰκαζόμενη’, καὶ ἄρα μὴ πραγματικὴ, συναίνεση ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ τὸν ὁρισμὸ
ἑνὸς ἀνθρώπου ὡς δότη, παραβιάζει τὴν προσωπικὴ του ἐλευθερὶα, καὶ ἄρα δὲν θὰ
μπορούσε νὰ σταθεῖ στῆν Ὀρθόδοξη
Χριστιανικὴ Ἠθική. Ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, συγκεκριμένα στὸ ζήτημα τῶν
μεταμοσχεύσεων, δέν ἔχει πάρει ἀκόμα ἐπίσημη θέση, πάρα ἔχει μιλήσει μόνο μέσω
τῶν πατέρων τῆς ἐποχῆς μας, καὶ τὰ παραπάνω συμπεράσματα βγαίνουν ἀβίαστα ἀπὸ αὐτὰ
ποὺ ἔχουν πεῖ αὐτοὶ. Θὰ ἤταν καλὸ νὰ εἴχαν ἀναφερθεῖ στὸ βιβλίο κάποιες ἀπὸ τὶς
δημοσιευμένες ἀπόψεις τῶν πατέρων γι’ αὐτὸ τὸ ζήτημα, ἐφόσον ἀναφέρθηκε σὲ αὐτὸ,
ἀντὶ αὐτὸ νὰ γράφει μόνο τὴν κοινῶς διαδεδομένη ἄποψη ὅτι ‘σώζουν ζωές
καὶ χαρίζουν τὴν ἐπιβίωση σὲ συνανθρώπους μας ποὺ ἀντιμετωπίζουν πρόβλημα μὲ
ζωτικά ὄργανά τους’.
γ.3) Τὸ ἴδιο βιβλίο
παρακάτω γράφει (σ.129):
‘Σε
εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις για λόγους ιατρικούς (κίνδυνος ζωής της μητέρας) και
περιστασιακούς (περιπτώσεις βιασμού) γίνεται δεκτή η διακοπή της κύησης.’
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ ἴδιο
βιβλίο λίγο παραπάνω στῆν ἴδια σελίδα πολὺ σωστὰ γράφει: ‘Η
Εκκλησία απαγορεύει την άμβλωση (91ος κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής
Συνόδου, 692) ταυτίζοντάς την με το φόνο.’, δηλαδὴ ἡ ἄμβλωση ταυτίζεται μὲ
φόνο, πῶς μπορούμε νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν κάποιες, ἔστω καὶ ἐξαιρετικές, περιπτώσεις,
στὶς ὁποῖες αὐτὴ, ποὺ ἀποτελεῖ φόνο, καὶ μάλιστα ἀνυπεράσπιστου παιδιοῦ,
γίνεται δεκτή;
Ἄν ὑπάρχει περίπτωση βιασμού, γιὰ τὸν
βιαστὴ πατέρα, τὶ φταίει τὸ παιδὶ; Tὸ
παιδὶ οὔτε φταίει, οὔτε καὶ ἀνήκει τοῦ βιαστή, ἀλλὰ οὔτε καὶ τοῦ θύματος, ἀφοῦ
εἶναι ἄνθρωπος καὶ ὄχι ἀντικείμενο, ἄν καὶ ὠστόσο τὸ θύμα ἔχει τὰ δικαιώματα καὶ
τῶν δύο γονιῶν πάνω στὸ παιδὶ, ἀνάμεσα στὰ ὁποῖα φυσικὰ δὲν ὑπάρχει δικαίωμα ζωῆς
ἤ θανάτου, ποὺ αὐτὸ τὸ ἔχει ἀποκλειστικὰ ὁ Θεὸς.
Ἄν ὑπάρχει σοβαρὸ θέμα ὑγείας γιὰ τὴν
μητέρα, τέτοιο ποὺ κινδυνεύει ἡ ζωὴ της, ἄν τὸ παιδὶ δὲν κινδυνεύσει καὶ μπορεῖ
νὰ ἐπιβιώσει, θὰ τὸ σκοτώσει γιὰ νὰ ζήσει αὐτή; Ἄν πάλι κινδυνεύουν καὶ οἱ δύο,
καὶ ἡ ψυχρὴ λογικὴ λέει, ὅτι ἀφαιρῶντας τὴν ζωὴ τοῦ παιδιοῦ θὰ ζήσει ἡ μητέρα, ἡ
ἀληθινὴ μητέρα καὶ ἀληθινὴ Χριστιανὴ μπορεῖ καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ νὰ πάει νὰ
κάνει τέτοιο πράγμα, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἑαυτὸ της μόνο, ἤ θὰ τὸ ἀφήσει στὸ Θεὸ, ἐλπίζοντας
μέχρι θανάτου στὴν σωτηρία καὶ τῶν δυό;
Ἡ
ἄμβλωση εἶναι φόνος λοιπόν καὶ δὲν δικαιολογεῖται σὲ καμιὰ περίπτωση γιὰ αὐτὸν
ποὺ πιστεύει στὸν Θεὸ. Τὰ βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν ὁφείλουν νὰ διδάσκουν μὲ ἀκρίβεια
τὰ τῆς πίστεως, ὅπως μᾶς τὰ παραδίδουν οἱ ἁγίες γραφές, οἱ ἅγιοι πατέρες καὶ ἡ ἰερὰ
παράδοση, καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ προσωπικὲς ἀπόψεις. Ἄν κάτι δὲν εἶναι ξεκάθαρο,
καλύτερα νὰ μὴν γίνεται ἀναφορὰ γι’ αὐτὸ στὸ σχολικὸ βιβλίο, παρὰ νὰ γράφονται ἀντιφατικὲς
καὶ ἐσφαλμένες τοποθετήσεις.
2. Τὸ σχολικὸ βιβλίο τῆς
Βιολογίας.
α) Ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν. Ἀλλά προχωρῶντας παραπέρα καὶ
στὰ βιβλία τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν, μποροῦμε νὰ διαπιστώσουμε καὶ ἐκεῖ ἀνάλογες
σκόπιμες ἐπεμβάσεις, ὥστε νὰ προβληθοῦν κάποιες ἀπόψεις, μὲ κριτήριο τὸ συμφέρον
κάποιων καὶ ὅχι τὴν ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια καὶ τὸ κοινὸ ὄφελος, καὶ ποὺ βέβαια δὲν
εἶναι δυνατόν νὰ συμπνέουν μὲ τὸ ἑλληνορθόδοξο πνεῦμα, ὑπάρχουσες στὴν
πραγματικότητα ἐπιβλαβεῖς γιὰ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο καὶ ἄν τὶς υἱοθετήσει. Ἀνατρέχοντας
λοιπόν στὰ σχολικά βιβλία τῆς Βιολογίας (χρησιμοποιήθηκαν τὰ ἀναρτημένα στὴν ἱστοσελίδα
τοῦ ‘Υπουργείου Παιδείας σχολικὰ βιβλία κατὰ τὸ τρέχων σχολικὸ ἔτος 2015-16),
βρίσκουμε ἐκεῖ κατ’ ἀρχὴν κείμενα, ποὺ ἀναφέρονται στὴν καταγωγὴ τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου.
Στο βιβλίο τῆς Β΄-Γ΄ Γυμνασίου, ἀναφέρεται στὴν σελ. 132, ὅτι οἱ ἐπιστήμονες ὑποστηρίζουν τὴν θεωρία τῆς ἐξέλιξης, τὴν ὁποῖα
θεμελίωσε ὁ Κάρολος Δαρβίνος, καὶ ἡ ὁποῖα γράφει στην σελ. 133 ὅτι μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει
ἀκόμα στὴν δημιουργία νέων εἰδῶν. Τὶ ὅμως ἀποδείξεις ὑπάρχουν περὶ αὐτοῦ; Ὅπως
καταλαβαίνει ὁ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος, ἀκόμα καὶ ὁ μὴ ἐπιστήμονας, ἐφόσον ἔχει
λογικὴ κρίση, χωρίς ἀποδείξεις δέν μποροῦμε νὰ δεχόμαστε ὁποιαδήποτε θεωρία
γεννά τὸ μυαλὸ τοῦ καθενὸς, καὶ μάλιστα στὸ ὄνομα τῆς ἐπιστήμης.
‘Υπάρχουν δύο ὁμάδες στοιχείων πού περισυλλέγονται καὶ μελετῶνται ἐπιστημονικῶς,
ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ προκύψουν οἱ ἀποδείξεις γιὰ τὴν ἐξέλιξη μεταξύ τῶν
εἰδῶν, ἠ ὁποῖα καὶ μᾶς ἀφορὰ γιὰ τὸ θέμα τῆς καταγωγῆς τῶν ποικίλων ὀργανισμῶν.
Αὐτὲς ἀναφέρονται στὴν σελ. 134. Ἡ πρώτη
εἶναι τὰ ἀπολιθώματα, μὲ τὰ ὁποῖα μέσω τῶν ἄμεσων πληροφοριῶν ποὺ δίνουν, θὰ
μποροῦσε πράγματι νὰ ἀποδειχθεῖ, ἄν ἡ
θεωρία τῆς ἐξέλιξης μεταξὺ τῶν εἰδῶν εἶναι σωστὴ. Περιγράφονται τὶ στοιχεία εἶναι
αὐτὰ, ἀλλὰ οὐδεῖς λόγος σὲ αὐτὸ τὸ βιβλίο, ἄν ἔχει καταφέρει νὰ ἀποδειχθεῖ τὸ
ζητούμενο μὲ αὐτὰ. Ἡ δεύτερη ὁμάδα στοιχεῖων εἶναι τὰ βιοχημικὰ δεδομένα, τὰ ὁποῖα
ὁπωσδήποτε δίνουν πληροφορίες μέσω τῆς σύγκρισης τῶν προτεϊνῶν καὶ τῶν ἀλληλουχιῶν
τῶν ἀμινοξέων τους γιὰ ὁμοιότητες μεταξὺ ὀργανισμῶν διαφορετικῶν εἰδῶν, δηλαδὴ
γιὰ κοινὰ στοιχεία ποὺ ἔχουν, καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια γιὰ τὸ πόσο ‘συγγενικὰ’ εἶναι. Σε αὐτὸ τὸ σημεῖο τὸ
βιβλίο μεταπηδὰ στὸ συμπέρασμα, ὅτι ὅσο πιὸ πολλές ὁμοιότητες ἔχουν τὰ εἴδη,
τόσο πιὸ κοντά χρονικὰ εἶναι σὲ αὐτὰ ἕνας κοινός πρόγονος, ἀπό τόν ὁποῖο ἔχουν
προέλθει (δηλαδὴ στὴν ἔννοια τῆς πραγματικῆς συγγένειας λόγω κοινῆς καταγωγῆς).
Ναὶ, ἀλλὰ πῶς ἀποδείχτηκε ὅτι ἔχουν αὐτὸ τὸ κοινὸ πρόγονο, ἐπειδὴ ἔχουν ὁμοιότητες
ἀνάμεσα στὶς πρωτεΐνες τους, καὶ προχωροῦμε νὰ ποῦμε πόσο κοντὰ χρονικὰ εἶναι αὐτὸς
ὁ κοινὸς πρόγονος; Δὲν πρέπει πρῶτα νὰ βρεθεῖ αὐτὸς ὁ κοινὸς πρόγονος, ποὺ ἀκόμα
δὲν ἔχει βρεθεῖ, μὲ τὴν μέθοδο τῶν ἀπολιθωμάτων καὶ νὰ χρησιμοποιηθεῖ μετὰ ἡ
μελέτη τῶν πρωτεΐνων ὡς συμπληρωματικὴ ἀπόδειξη; Οἱ ὁμοιότητες μεταξὺ τῶν εἰδῶν,
εἴτε μακροσκοπικές, στὴν μορφὴ, εἴτε μικροσκοπικές, στὶς πρωτεΐνες ἤ καὶ στὸ
γενετικὸ ὑλικὸ, μόνες τους δὲν ἀρκοῦν. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἀποδειχθεῖ,
νὰ βρεθεῖ δηλαδὴ γιὰ τὰ εἴδη ποὺ παρουσιάζουν αὐτὲς τὶς ὁμοιότητες, αὐτὸς ὁ
κοινὸς πρόγονος ποὺ ἔχουν καὶ γι’ αὐτὸ τὶς παρουσιάζουν (ἤ κατὰ ἄλλους, νὰ
βρεθεῖ ἕνα μεταβατικὸ εἴδος, μέσω τοῦ ὁποίου ἀπὸ ἕνα εἶδος προήλθε ἕνα ἄλλο), ἄν
ἰσχύει ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν. Ἔνα ἀπολίθωμα ἑνὸς τέτοιου εἴδους δὲν
βρέθηκε ποτὲ ἕως τώρα, καὶ πολὺ περισσότερο δὲν παρατηρήθηκε νὰ εἶναι ἐν ζωὴ στὴν
σημερινὴ ἐποχὴ (ἐκτὸς κάποια εὐρήματα, ὅπου ἀνακατεύοντας τὰ ἀπολιθώματα
διαφορετικῶν εἰδῶν, κάποιοι ὀπαδοὶ τῆς θεωρίας αὐτῆς προσπάθησαν νὰ τὴν ἀποδείξουν,
ἀλλὰ ἀνακαλύφθηκε ἡ ἀπάτη τους). Αὐτὸ
μάλιστα τὸ παραδέχεται καὶ ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου τελικὰ στὴν
σελ.136, φυσικὰ μὲ τὴν ἀπαραίτητη, ἀλλὰ ἀνεπαρκὴ, δικαιολογία: ‘Ἐπίσης, δὲν ὑπάρχουν
ἀπολιθώματα τῶν ἐνδιάμεσων σταδίων τῆς ἐξέλιξης, μάλλον γιατὶ αὐτὲς οἱ περίοδοι
ἀλλαγῶν ἧταν γρήγορες, ὁπότε ὑπῆρχε μικρὴ πιθανότητα νὰ ἀπολιθωθοῦν οἱ «ἐνδιάμεσοι
κρίκοι»’. Καὶ εἶναι ἀνεπαρκὴ δικαιολογία, γιατί ἐπίσης δέν ἔχει καμιὰ ἀπόδειξη,
ἀλλὰ ἀποτελεῖ μόνο μιὰ ὑπόθεση. Καὶ μάλιστα μιὰ ὑπόθεση ποὺ δὲν ἔχει κὰν λογικὴ,
ἀφοῦ τὸ ἀπολίθωμα ἐξαρτάται ἀπὸ τὸν ὀργανισμὸ καὶ ἀπὸ τὶς συνθῆκες ὅταν
πεθαίνει ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται, καὶ ὄχι ἀπὸ διάρκειες χρονικῶν περιόδων (δὲν ἰσχύει:
‘οἱ περίοδοι ἀλλαγῶν ἧταν γρήγορες’ → ‘μικρὴ πιθανότητα’) ἤ ἀπὸ τὸ πλήθος τῶν ὀργανισμῶν
ποὺ ὑπῆρξαν (δὲν ἰσχύει: μικρό πλήθος ὀργανισμῶν → μικρὴ πιθανότητα).
Κατὰ τὰ ἄλλα: ‘Στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰώνα, πλέον, ἀποδείξεις
γιὰ τὴν ἐξέλιξη προέρχονται ἀπὸ κάθε τομέα τῆς βιολογίας.’, ὅπως γράφει στὴν
σελ. 134 παραπάνω. Σίγουρα, ὅλοι οἱ τομεῖς τῆς βιολογίας ἀποδεικνύουν καὶ
περιγράφουν πολυτρόπως καὶ πολυπλεύρως τὶς μεγάλες ὁμοιότητες μεταξὺ τῶν εἰδῶν,
ὅπως ἐπίσης τὴν διαφοροποίηση τοῦ κάθε εἴδους μέσω μεταλλάξεων ἀπὸ μορφὴ σὲ
μορφὴ τοῦ ἴδιου εἴδους, ποὺ αὐξάνει τὴν ποικιλομορφία του, ὅμως ὅπως ἐξηγήσαμε καὶ παραπάνω δὲν ἀποτελοῦν
ἀποδείξεις ἐξέλιξης μεταξὺ τῶν εἰδῶν, γιὰ τὴν ὁποῖα πότε δὲν βρέθηκε ἕνα κοινὸ
προγονικὸ (ἤ ἐνδιάμεσο) εἴδος, ποὺ μόνο αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ τὴν ἀποδείξει. Καὶ ἄν
ἀφιερώνει καὶ τὸ βιβλίο τῆς Γ΄Λυκείου, τῆς Γενικῆς Παιδείας μάλιστα, τὸ ἕνα
τρίτο τοῦ περιεχομένου του στὸ ἱστορικὸ τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης καὶ τὴν πορεῖα
της στὴν σύγχρονη ἐποχὴ, ἀναλύοντάς την ἀποφασιστικὰ καὶ ἐπίμονα, ὅσον ἀφορὰ τὴν
παρουσίαση τῆς θεωρίας ἐξέλιξης ἀπὸ εἴδος σὲ εἴδος στὴν ὁποῖα μεταπηδὰ αὐθαίρετα
ἀπὸ τὴν περιγραφὴ τῆς ἐξέλιξης ἐντὸς τοῦ εἴδους ποὺ ἐξηγεῖ τὴν ποικιλομορφία
του, δὲν παύει καὶ τὸ βιβλίο αὐτὸ νὰ ἀναφέρεται σὲ κάτι ἀναπόδεικτο, καὶ ἄρα ὁποιαδήποτε
συστηματικὴ ἀνάπτυξη καὶ ἀκριβὴ περιγραφὴ κάνει σχετικὰ μὲ αὐτὸ, καὶ μάλιστα προεκτείνοντάς
τὴν παρουσίαση τῆς θεωρίας καὶ στὴν περίπτωση τῆς καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου,
συσχετίζοντάς την μὲ εἴδος πιθήκων-τόν αὐστραλοπίθηκο (βλέπε καὶ στὸ βιβλίο τῆς
Β΄-Γ΄ Γυμνασίου στὴν σελ.136. Διευκρινίζεται μάλιστα, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν
παρανοήσεις, ὅτι ἡ θεωρία δὲν λέει ὅτι προερχόμαστε ἀπὸ τόν αὐστραλοπίθηκο, ἀλλὰ
ὅτι ἔχουμε ἄγνωστο κοινὸ πρόγονο, ὁπότε καὶ ἔτσι ἀναβιβάζουν τὴν ὑποτιθέμενη συγγενικὴ
σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ αὐτὸν, ἀπὸ σχέση ἀπογόνου - προγόνου σὲ σχέση ἀπογόνων μὲ
κοινὴ καταγωγὴ –ἀκούγεται αὐτὸ ἄραγε λιγότερο προσβλητικό γιὰ τὸν ἄνθρωπο; Ἤ
μήπως θεωρηθεῖ καὶ ἀξιέπαινο γιὰ αὐτὸν, τὸ
ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία αὐτή, ἀντίθετα μὲ τὸν ἐκ κοινοῦ προγόνου αὐστραλοπίθηκο,
μπόρεσε, ὄχι μόνο νὰ ἐπιβιώσει, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀποκτήσει ὑψηλὸ δείκτη νοημοσύνης,
μὲ τὸν ὁποῖο τῶρα συλλαμβάνει θεωρίες γιὰ τὴν καταγωγὴ του, ποὺ τὴν
παρουσιάζουν…ὡς κοινὴ μὲ ἑνὸς εἴδους πιθήκων. Πόσο ‘τιμητικὴ’ εἶναι αὐτὴ ἡ
θεωρία γιὰ τὸν δείκτη νοημοσύνης αὐτοῦ ποὺ τὴν δέχεται!!!), ὑστερεῖ ὁποιασδήποτε
ἐπιστημονικῆς βάσης καὶ ἀποτελεῖ μυθοπλασία, ἀποκύημα πλούσιας φαντασίας. Ἐδῶ
πρέπει νὰ προσέξουμε ὅτι ὁ βασικὸς παράγοντας ποὺ παίζει ρόλο κατὰ τὰ μεταβατικὰ
στάδια που περιγράφει ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης, ὥστε ἀπὸ τὸν μὴ ἄνθρωπο - κοινὸ
πρόγονο, νὰ προέλθει ὁ ἄνθρωπος - ἀπόγονος, εἶναι ἡ τύχη. Μὲ ἁπλὰ λόγια ἦταν
τυχερὸς ὁ ἄνθρωπος, ἀντίθετα ἀπὸ τὸν ἄτυχο συγγενή του, τὸν αὐστραλοπίθηκο, ποὺ
δὲν τὰ κατάφερε. Γίναμε ἄνθρωποι χάρη στὶς κατὰ τύχη κατάλληλες ἐπιλογές μας καὶ
στὶς κατὰ τύχη κατάλληλες συνθήκες - ὅλα αὐτὰ μᾶς ἔκαναν ἄνθρωπους, κατὰ τύχη
πάντα (τὸ βιβλίο τῆς Β΄-Γ΄ Γυμνασίου στὴν σελ.136 γράφει ἀκριβῶς: ‘ΤΥΧΑΙΑ
κάποιοι ἐμφάνισαν μεγαλύτερους ἐγκεφάλους, ἕνα πιὸ γερὸ σῶμα, καὶ τὴν ἱκανότητα
νὰ κατασκευάζουν ἐργαλεῖα. Αὐτοὶ ΠΙΘΑΝΟΝ ἧταν καὶ οἱ πρώτοι ἄνθρωποι’). Ἔτσι ὁ
δογματικὸς χαρακτήρας ἀντικαθιστὰ τὸν ἐπιστημονικὸ, μὲ τὴν τύχη νὰ θεοποιεῖται,
καὶ τὰ πάντα νὰ γίνονται χάρη σὲ αὐτὴ. Ἀλλὰ τότε ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν
μπορεῖ νὰ ἔχει θέση μόνο σὲ κάποιο ἄλλο βιβλίο, καὶ ὄχι στὸ βιβλίο τῆς Βιολογίας,
ποὺ θεωρεῖται ὅτι διδάσκει ἐπιστημονικὲς ἀλήθειες.
Στὴν ἀπόρριψη τῆς θεωρίας τῆς
ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν ἀπὸ πλήθος ἐπιστημόνων, τὴν ὁποῖα ‘οἱ ἐπιστήμονες σήμερα ὑποστηρίζουν’
κατά τὸ βιβλίο τῆς Β΄ καὶ Γ΄ Γυμνασίου, χωρὶς νὰ ἀναφέρεται τίποτα σὲ αὐτὸ τὸ
βιβλίο γιὰ τοὺς ἀντίθετων ἀπόψεων ἐπιστήμονες, ἀναφέρεται το Παράρτημα στο
τέλος τοῦ ἄρθρου. Προφανῶς, ποιὸς δέχεται αὐτὴν τὴν θεωρία καὶ ποιὸς ὄχι, εἴτε ἐπιστήμονας,
εἴτε ὄχι, ἀποτελεῖ θέμα πίστεως, ἤ ἀπιστίας, καὶ ὄχι ἐπιστήμης. Καὶ ὁ λόγος ποὺ
τὸ ἐξηγεῖ αὐτὸ εἶναι ὅτι ἁπλὰ πέρα ἀπὸ τὶς ἐνδείξεις ποὺ ὑπάρχουν, ποὺ ὁ
καθένας τὶς ἐρμηνεύει ὅπως θέλει, δὲν μπορεῖ στὴν πραγματικότητα νὰ ἀποδειχθεῖ
μὲ ἐπιστημονικὸ τρόπο, οὔτε τὸ ὅτι ἰσχύει ἡ θεωρία αὐτὴ, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ ὅτι δὲν
ἰσχύει. Χρειάζεται νὰ διευκρινίσουμε ἐδῶ ὅτι μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὴν θεωρία τῆς ἐξέλιξης
τῶν εἰδῶν, ὄχι μόνο κάποιος ποὺ δὲν πιστεύει, προκειμένου νὰ καλύψει τὸ κενὸ τῆς
ἀπιστίας του, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ τὴν δεχθεῖ καὶ κάποιος ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ, ἄν ἀντικαταστήσει
τὸν βασικὸ παράγοντα τῆς τύχης στὰ μεταβατικὰ ἐξελικτικὰ στάδια μὲ θεῖες ἐνέργειες,
χάρη στὶς ὁποῖες μπορεῖ νὰ προχωράει ἡ διαδικασία τῆς ἐξέλιξης ἀπὸ εἴδος σὲ εἴδος,
ἤ διαφορετικὰ μὲ νόμους, ποὺ ἔθεσε ὁ Θεὸς, καὶ πάνω σὲ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ
βασίζεται ἠ ἐξέλιξη. Βέβαια τέτοιες ἐκδοχὲς δεν εἶναι σύμφωνες μὲ τὴν βιβλικὴ
διήγηση τῆς δημιουργίας στὸ βιβλίο τῆς Γένεσις, τὴν ὁποῖα δέχεται ἡ Ὀρθόδοξη
πίστη, ὅπου περιγράφεται ὅτι κάθε διαφορετικὸ εἴδος ζωντανοῦ ὀργανισμοῦ δὲν
δημιουργήθηκε ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους ὀργανισμοὺς μέσω ἐξελικτικῶν μηχανισμῶν, ἀλλὰ
ἀπευθείας, μέσα στὸ περιβάλλον ἀνόργανων ὑλικῶν ποὺ εἴχε ἤδη δημιουργηθεῖ, μὲ τὸ
δημιουργικὸ πανσθενὴ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐνεργήσει ἄμεσα καὶ ὁλοκληρωτικὰ,
καὶ μάλιστα εἰδικὰ στὴν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου, μὲ ἰδιαίτερη δημιουργικὴ πράξη
καὶ πατρικὴ φροντίδα. Βέβαια τὸ ἀναπόδεικτο ἐπιστημονικῶς τῆς θεωρίας, ποὺ τῆς
δίνει χαρακτήρα δογματικὸ, καὶ τὴν μετατρέπει σὲ ἀντικείμενο πίστεως καὶ μόνο, δὲν
μπορεῖ νὰ εἶναι ἄγνωστο στοὺς ἀρμόδιους, ἀλλὰ ἁπλὰ παραβλέπεται, προκειμένου νὰ
ἱκανοποιήθουν ἔτσι τὰ φρονήματα τους καὶ νὰ ἐξυπηρετηθοῦν οἱ προτεραιότητες
τους.
β) Στὴν ἀναπαραγωγὴ: Oἱ ἐκτρώσεις,
ἡ τεχνητὴ γονιμοποίηση καὶ ἡ ἀντισύλληψη. Τὸ βιβλίο τῆς Βιολογίας τῆς Α΄ Λυκείου ἀσχολεῖται
ἀνάμεσα στὰ ἄλλα καὶ μὲ τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου (σελ.202) καὶ δὲν παραλείπει
πολύ καλῶς νὰ ἀναφερθεῖ καὶ στὶς ἐκτρώσεις (σελ. 222). Περιγράφει λοιπόν μὲ ἀριθμοὺς
τὶ συμβαίνει στὴν Ἑλλάδα (150.000 ἐκτρώσεις τὸ χρόνο, ἄν καὶ στὴν
πραγματικότητα εἶναι πολὺ περισσότερες), χωρὶς παραπέρα
ἐξηγήσεις, ὅτι αὐτοὶ οἱ ἀριθμοὶ, ποὺ ἤρθαν ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ψήφισης ἀπὸ τὴν κυβέρνηση
τῆς σχετικῆς ὑπὲρ ἐκτρώσεων νομοθεσίας, ὁδηγοῦν σὲ σημαντικὴ ἐπιδείνωση τοῦ σοβαροῦ
δημογραφικοῦ προβλήματος καὶ σὲ βαθύτερη ἠθικὴ κατάπτωση. Ἀναφέρει ἐπίσης καὶ τοὺς
ἀποτρόπαιους τρόπους ποὺ ἐκτελοῦνται αὐτὲς (εἴτε μὲ ἀπόξεση, εἴτε μὲ ἀναρρόφηση
τοῦ ἐμβρύου!). Καὶ ἐνῶ ὑπάρχει καθῶς ὄφειλε αὐτὴ ἡ ἐνημέρωση στοὺς μαθητὲς ἀπὸ τὸ
βιβλίο τῆς Α΄Λυκ., στὴν συνέχεια τὸ βιβλίο τῆς Γ΄ Λυκ. (Θ.Κατ.) τὶς προβάλλει ὡς
δυνατὴ ἐπιλογὴ τοῦ καθενός (γιατὶ ὄχι ἄλλωστε, ἀφοῦ αὐτοῦ τοῦ πνεύματος εἶναι καὶ
ἡ σχετικὴ νομοθεσία τῆς Πολιτείας ποὺ ὑπάρχει).
Γράφει
λοιπόν (σελ.103): ‘Αν, όπως στο προηγούμενο παράδειγμα, υπάρχει αυξημένη πιθανότητα
το έμβρυο να πάσχει από κάποια ανωμαλία, τότε είναι απαραίτητη η διενέργεια
προγεννητικού ελέγχου. Με βάση τα αποτελέσματα του προγεννητικού ελέγχου
καλούνται οι γονείς να αποφασίσουν, στην περίπτωση που το έμβρυο πάσχει από
σοβαρή γενετική ανωμαλία, τη διακοπή της κύησης.’, ὅπου προτείνεται βέβαια, μόνο
ἄν ὑπάρχει λόγος ὑγείας! Γιατὶ ἐπιτρέπεται σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ἠ ἔκτρωση
(προσπαθῶντας μάλιστα νὰ καλυφθεῖ πίσω ἀπὸ τὴν ὀνομασία ‘διακοπή της κύησης’); Παύει
ἡ ἔκτρωση νὰ ἀποτελεῖ τὴν ἴδια πράξη μὲ τὸν ἴδιο ἀνήθικο χαρακτήρα, ποὺ γίνεται
μὲ τοὺς ἴδιους ἐγκληματικοὺς τρόπους; Kαὶ
ἀπὸ πότε ἡ ἰατρικὴ ἄλλαξε σκοπὸ, καὶ ἀντὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ βοηθὰ τοὺς ἀσθενεῖς,
τοὺς βγάζει ἀπὸ τὴν μέση; Καὶ φυσικὰ δὲν ἔχει σχέση μὲ προληπτικὴ μέθοδο, ὅπως
τὴν προβάλλουν κάποιοι, γιατὶ δὲν προλαμβάνεται τὸ πρόβλημα, ἀλλὰ ὑπάρχει ἤδη
μαζί μὲ τὸν ἀσθενή, καὶ σταματά νὰ ὑπάρχει, διακόπτοντας τὴν ζωὴ τοῦ ἀσθενή, ποὺ
σημαίνει φόνος. Ἐκτὸς βέβαια τὴν πάντα ὑπαρκτὴ πιθανότητα λάθους διάγνωσης, μὲ
τὸν θεωρούμενο ἀσθενή, νὰ μὴν εἶναι κὰν ἀσθενής, ἀλλὰ ὑγιής. Ὅμως καὶ ἀσθενὴς νὰ
εἶναι, στὶς περισσότερες περιπτώσεις ὁ βαθμὸς ἐκδήλωσης τῆς ἀσθένειας μπορεῖ νὰ
ποικίλλει κατὰ πολύ, πράγμα στὸ ὁποῖο παίζει σημαντικὸ ρόλο καὶ ἡ μετέπειτα ἀνάπτυξη
τοῦ παιδιοῦ, καὶ ἄν εἶναι πολὺ μικρὸς, ἡ ἀπόκλιση ἀπὸ τὸ θεωρούμενο φυσιολογικὸ
μπορεῖ νὰ φανεῖ τελικὰ ἀσήμαντη. Πῶς ὅλα αὐτὰ παραθεωροῦνται τόσο ἁπλὰ καὶ ἐπιπόλαια,
καὶ διδάσκονται καὶ στὰ σχολεῖα, ἐνῶ ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἀνθρώπινες ζωές;
Καὶ,
ἀφοῦ ἔφτασε μέχρι αὐτὴ τὴν πρόταση, τὸ βιβλίο ἐξηγεῖ στὴν συνέχεια ὅτι (σελ.103):
‘Η απόφαση για διακοπή ή μη της κύησης επηρεάζεται και από άλλες παραμέτρους,
που διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία και μπορεί να σχετίζονται με τις
θρησκευτικές αντιλήψεις, ηθικές παραμέτρους κ.ά.’. Mὲ ἄλλα λόγια, ὁ καθένας ἀνάλογα μὲ τὸ
τὶ πιστεύει καὶ τὶ ἠθικὴ ἀκολουθεῖ, ἄς πράττει ἀνάλογα. Μὰ ἐδῶ ἔχουμε μιὰ
συγκεκριμένη κοινωνία, μὲ συγκεκριμένες θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις, ποὺ ἀπαγορεύουν
ὡς φόνο τὴν ἔκτρωση, καὶ ἔχουμε καὶ τὸ σχολικὸ βιβλίο, ποὺ χρησιμοποιεῖται στὴν
παιδεῖα, ἡ ὁποῖα κατὰ τὸ σύνταγμα ὀφείλει νὰ καλλιεργήσει τὰ ἀνάλογα χρηστὰ ἤθη
σὲ συμφωνὶα μὲ τὴν Ἐκκλησία στοὺς μελλοντικοὺς πολίτες της κοινωνίας αὐτῆς γιὰ
τὸ ὄφελός αὐτῶν καὶ αὐτῆς. Πέρα ἀπὸ αὐτὸ, σὲ μιὰ εὐνομούμενη Πολιτεία,
δὲν μπορεῖ κάποιος βάση τῶν πιστεύω του καὶ τῆς ἠθικῆς του νὰ καταπατὰ τὰ
δικαιώματα τοῦ πλησίον του, καὶ μάλιστα τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς, ποὺ αὐτὸ
συμβαίνει στὴν περίπτωση μιὰς ἔκτρωσης, ὅπου ἀφαιρεῖται τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς ἀπὸ
τὸ ἔμβρυο. Θὰ μποροῦσε βέβαια κάποιος, ποὺ δὲν πιστεύει στὸ δόγμα καὶ τὴν
διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, νὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ ἄν τὸ ἔμβρυο εἶναι ἐξ’
ἀρχῆς ἕνας ὁλόκληρος ζωντανὸς ἄνθρωπος, ὅπως αὐτὴ διδάσκει. Γιατὶ τὸ δικαίωμα τῆς
ζωῆς θὰ ἰσχύει, ἄν αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια. Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδειχθεῖ ἄν εἶναι ἀλήθεια
αὐτὸ ἀπὸ τὴν φυσικὴ ἐπιστήμη, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὸ ἀντίστροφο, καθῶς αὐτὸ ἐξαρτάται
ἀπὸ τὴν παρουσία ἤ ὄχι τῆς ψυχῆς, ποὺ βρίσκεται ἐκτὸς τοῦ φυσικοῦ πεδίου ποὺ
μπορεῖ νὰ ἐξεταστεῖ μὲ ἐπιστημονικὴ μέθοδο. Ὠστόσο παρέχει ἰσχυρὲς ἐνδείξεις ἡ
σύγχρονη ἰατρικὴ, ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι τόσο ζωντανό, ὅσο ἕνας ἄνθρωπος ἀνάμεσά
μας, ἀποκαλύπτοντάς το ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ὑπάρχει νὰ ξεκινάει ἀμέσως μιὰ
θαυμαστὴ πορεῖα πολύπλοκων διεργασιῶν, προκειμένου νὰ ἀρχίσει καὶ νὰ ὁλοκληρωθεῖ
ὁ πλήρης σχηματισμὸς τῶν ὀργάνων του καὶ νὰ μπορέσουν νὰ λειτουργήσουν κανονικὰ,
ὅπως εἶναι ὁ φυσικὸς σκοπός τους, ὄχι ὡσὰν νὰ προσθέτεται κάτι σὲ κάθε στάδιο ἀνάπτυξης
μέσα σὲ αὐτὴ τὴν πορεία, ἀλλὰ ὡς ἐξέλιξη ὅλων αὐτῶν ποὺ ἤδη ἐξ’ ἀρχῆς περικλείονται
ἐν δυνάμει μέσα σὲ αὐτὸ, πράγμα ποὺ σαφέστατα σημαίνει ὅτι εἶναι γεμάτο ζωή.
Τὸ ἐπιστημονικὸ ἀναπόδεικτο δίνει βέβαια στὸν ὁποιοσδήποτε τὸ δικαίωμα νὰ μὴν δέχεται ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ἕνας ζωντανὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή ποὺ ὑπάρχει, ὠστόσο τὸ ἴδιο, τὸ ἐπιστημονικὸ ἀναπόδεικτο, τοῦ ἀφαιρεῖ καὶ τὸ δικαίωμα νὰ μπορεῖ νὰ ἀποκλείσει τὸ ἐνδεχόμενο αὐτὸ, ποὺ αὐτὸς δὲν τὸ δέχεται ὅτι ἰσχύει, ὅτι εἶναι αὐτὸ ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ζωντανὸς ἄνθρωπος. Τὸτε ὅμως, ἀφοῦ στὴν πραγματικότητα
σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιστήμη δὲν δικαιολογεῖται κάποιος νὰ εἶναι βέβαιος ὅτι, ἔστω
καὶ μέσα στὶς πρῶτες στιγμές, ἀποκλείεται τὸ
ἔμβρυο νὰ εἶναι ζωντανὸς ἄνθρωπος, δὲν μπορεῖ νὰ προβεῖ στὸ νὰ πράξει
κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι βέβαιος ὅτι δεν εἶναι ἔγκλημα. Ἡ ἀβεβαιότης δὲν εἶναι
δικαιολογία γιὰ τὴν πράξη καὶ δὲν μειώνει τὴν εὐθύνη της, ἡ ὁποῖα παραμένει ἡ ἴδια,
ὅπως ὅταν γνωρίζεις μὲ βεβαιότητα τὴν ἀλήθεια καὶ παρόλο ποὺ κάτι εἶναι ἄδικο τὸ
πράττεις. Δὲν ἐπιτρέπεται λοιπόν τὸ σχολεῖο νὰ ἀποξενώνεται ἀπὸ τὴν καλὴ καὶ
γνήσια ἐπιστήμη καὶ νὰ κενώνεται ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ἀρετὴ, γιατὶ τότε μετατρέπεται
σὲ ἄνομο διδασκαλείο.
Στὴν
σελίδα 104 τὸ βιβλίο τῆς Γ΄ Λυκ.(Θ.Κατ.)
ἀναφέρει: ‘είναι δυνατή η διακοπή της κύησης χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα
υγείας στη μητέρα.’. Aὐτὸ
δὲν ἀληθεύει, ἀλλὰ εἶναι πιθανὰ καὶ διάφορα σωματικὰ προβλήματα ὑγείας, καὶ
μάλιστα μπορεῖ καὶ νὰ ὑπάρξει πρόβλημα γιὰ τὴν ἐπόμενη σύλληψη καὶ κυοφορὶα
(δυσκολία σύλληψης, διαδοχικὲς ἀποβολές, κ.τ.λ.), καὶ πολὺ περισσότερο μπορεῖ νὰ
ὑπάρξουν ψυχολογικὰ προβλήματα, ὅπως ἀναφέρουν μεγάλο πλήθος γυναικῶν ἐξ’ ἰδίας
ἐμπειρίας. Ἐπίσης στὴν ἴδια σελίδα ἀναφέρει ὅτι οἱ τρόποι προγεννητικῆς
διάγνωσης, ὅπως ἡ ἀμνιοπαρακέντηση, εἶναι ἀσφαλεῖς καὶ ἀξιόπιστοι, ὅμως οἱ
σχετικὲς πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι ὑπάρχει πάντα, μὲ μικρὴ πιθανότητα, ποὺ δὲν εἶναι ὅμως
ἀμελητέα, κίνδυνος ἀποβολῆς (τὸ ἴδιο τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀναφέρει στὴν σελίδα 175 ὅτι
γιὰ τὴν ἀμνιοπαρακέντηση, ἡ πιθανότητα ἀποβολῆς εἶναι 0.1%, δηλαδὴ μὶα ἀποβολὴ
στὶς 1000 γυναίκες ποὺ ἐξετάζονται!).
Στὴν
σελίδα 225 τοῦ βιβλίου τῆς Α΄ Λυκ. προτείνεται ὡς λύση σὲ ζευγάρια ποὺ ἀντιμετωπίζουν
κάποια δυσκολία στὴν σύλληψη ἡ μέθοδος ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς τῆς ἐξωσωματικῆς
γονιμοποίησης. Ὠστόσο αὐτὴ ἡ μέδοθος, ἐκτὸς τῆς περίπτωσης ποὺ γίνεται ἐνδοκυτταροπλασματικὰ, καταλήγει στὴν δημιουργία
περισσότερων ἀπὸ ἕνα ἐμβρύων, ποὺ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν καταστροφὴ τους (ἤ τὴν
κατάψυξή τους, ποὺ κατὰ πάσα πιθανότητα καὶ πάλι ὁδηγεῖ στὴν καταστροφὴ τους)
ποὺ εἶναι ἠθικὰ ἀπαράδεκτη, ὅπως ἤδη ἐξηγήσαμε. Ἠ ἐνδοκυτταροπλασματικὴ μέθοδος
θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἠθικὰ ἐπιτρεπτή, ὠστόσο ὑπάρχει σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση τὸ
πρόβλημα τῆς μὴ φυσικῆς ἐπιλογῆς σπερματοζωαρίου, ποὺ μειώνει τὸ βαθμὸ ἐπιτυχίας
της.
Ἐκτὸς
τῶν παραπάνω λύσεων ἤ ‘λύσεων’ σχετικὰ μὲ τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ
προτείνονται στὰ σχολικὰ βιβλία τῆς Βιολογίας, ὑπάρχει καὶ ἄλλη μιὰ ‘λύση’ ποὺ
προτείνουν αὐτὰ (βιβλίο Α΄ Λυκείου, σελ. 226-227), προκειμένου νὰ ἀποφευχθεῖ μιὰ
ἀνεπιθύμητη τεκνογονία, ποὺ μπορεῖ μάλιστα νὰ ὁδηγήσει στὰ χειρότερα, τὴν
‘λύση’ ποὺ γίνεται ἀποδεκτῆ ἀπὸ πολλούς, μὲ τὴν Πολιτεῖα νὰ τὴν ὑπερασπίζεται
νομικά, παρόλο τὸ τεράστιο ἠθικὸ τίμημά της, αὐτὴν τῆς ἔκτρωσης. Πολλοὶ δὲν ἀρνοῦνται
τὶς ἐκτρώσεις, καθῶς ὁ καθένας ὀφείλει νὰ κάνει, ὠστόσο προσπαθοῦν νὰ τὶς ἀποφύγουν
μὲ μέσα ἀντισύλληψης. Καὶ μαζὶ μὲ τὴν ἀποφυγὴ τεκνογονίας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο,
μειώνεται καὶ ἡ πιθανότητα προσβολῆς ἀπὸ κάποιο σεξουαλικὰ μεταδιδόμενο νόσημα,
στὴν περίπτωση τῶν ἐκτὸς γάμου, ποὺ εἶναι καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἐφήμερων σχέσεων.
Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ σχολικὸ βιβλίο ἀπαριθμεῖ τὶς μεθόδους ἀντισύλληψης, περιγράφει
καὶ τὸν τρόπο χρήσης τους, μετατρέποντας τὸ μάθημα τῆς Βιολογίας σὲ μάθημα
σεξουαλικῆς διαπεδαγώγησης, ὅπου δὲν ἀπουσιάζουν καὶ οἱ ‘ἀναγκαίες’ σχετικὲς εἰκόνες.
Στὶς δύο σχετικὲς σελίδες μποροῦμε νὰ βροῦμε καὶ τὸ παρακάτω, τὸ ὁποῖο ἀναγκαζόμαστε
νὰ τὸ σημειῶσουμε γιὰ νὰ τὸ γνωρίζουμε, πρὶν ἔρθει ἡ ὥρα νὰ τὸ διαβάσουν τὰ
παιδιὰ μας: ‘Στις φυσικές μεθόδους περιλαμβάνεται η διακεκομμένη συνουσία: Είναι
η πιο απλή αλλά και η πιο αναξιόπιστη μέθοδος, γιατί μερικές σταγόνες σπέρματος
μπορεί να διαφύγουν και πριν από την εκσπερμάτωση.’. Δὲν εἶναι τρομερὸ νὰ
πηγαίνουν τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο νὰ μάθουν κάτι ἀπὸ ἀρετὴ, κάτι ἀπὸ τέχνη, κάτι ἀπὸ
ἐπιστήμη, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση ἀπὸ Βιολογία, καὶ νὰ τοὺς περιγράφουν
κάποιοι, μέσα ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία, τρόπους σεξουαλικῆς πράξης, καὶ μάλιστα μὲ
τέτοιο ἀπεχθὴ καὶ ἐπαίσχυντο τρόπο (καὶ σημειωτέον ὅτι αὐτὸς ὁ τρόπος ποὺ ἀναφέρεται
ἐδῶ, στὴν Βίβλο ἔχει καταδικαστεῖ μὲ θάνατο: Γεν. 38, 9-10); Δυστυχῶς δὲν σέβονται τὸ μαθητὴ ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ
προστατέψει τὸν ἐαυτὸ του καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀπέχει ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, ἔχοντας τὶς δικὲς
του διαφορετικὲς προτεραιότητες στὸ συγκεκριμένο στάδιο τῆς ζωῆς του, καὶ τοῦ
σερβίρουν τὸ βδελυρὸ μὲ ‘ἐπιστημονικὸ’ περικάλυμμα, καὶ μάλιστα πλούσια εἰκονογραφημένο
μὲ πλήθος ἀπεικονίσεων γεννητικῶν ὁργάνων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν (καὶ μὲ μορφὴ
πλήρως ρεαλιστική, καὶ ὄχι ἁπλοϊκοῦ σχεδίου), μέσα στὴν παιδεῖα μὲ τὴν μορφὴ
σχολικοῦ μαθήματος. Μήπως θὰ πρέπει στὸ κεφάλαιο γιὰ τὸ πεπτικὸ σύστημα νὰ
γράψουν καὶ μιὰ παράγραφο γιὰ νὰ διδάξουν τοὺς μαθητὲς πὼς νὰ ἀφοδεύουν, ἤ στὸ
κεφάλαιο γιὰ τὸ ἀναπνευστικὸ, νὰ τοὺς διδάξουν πὼς νὰ ξύνουν τὴν μύτη τους; Ἤ
μήπως δὲν τοὺς προκαλοῦν τόσο ἐνδιαφέρον αὐτὰ, γιατὶ δὲν τρέφουν τόσο πολὺ τὴν ἐγωπάθεια
καὶ τὴν φιληδονία ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει, ὥστε, ἐπειδὴ αὐτὰ τοὺς ἐνδιαφέρουν, νὰ διδάσκουν
τὸν ἔρωτα χωρὶς παιδιὰ, παρεκάμπτοντας μὲ τὶς μεθόδους ἀντισύλληψης καὶ τὸ ἐμπόδιο
τοῦ δισταγμοῦ λόγω τῶν σεξουαλικὰ μεταδιδόμενων ἀσθενειῶν; Ἄν δὲν τοὺς ἐνδιέφεραν
αὐτὰ, θὰ δίδασκαν στοὺς μαθητὲς τὴν ἀγνοία καὶ τὸ γάμο, καὶ θὰ τοὺς ἄφηναν νὰ
τοὺς δίδασκε ὁ ἴδιος ὁ γάμος τὰ παραπέρα, ὅπως ἔκανε ὡς τώρα ἐδῶ καὶ χιλιάδες
χρόνια, χωρὶς ποτὲ νὰ χρειάστηκαν μαθήματα σεξουαλικὴς διαπαιδαγώγησης καὶ ἐμπαθέστατης
ἀνοησίας.
Ἡ
πρώτη προσπάθεια τέτοιου εἴδους διδασκαλίας γίνεται στὸ μαθητὴ ἤδη στὴν Α΄ Γυμν.
μὲ τὸ ἀντίστοιχο βιβλίο, ὅπου ὁ μαθητῆς, ποὺ μόλις πρὶν λίγο ἦρθε ἀπὸ τὸ Δημοτικό, ἀφοῦ διδάχθηκε ἐπειγόντως ἀρκετὰ ἀναλυτικὰ
γιὰ τὴν ἀναπαραγωγὴ τῶν ἀνθρώπων, διάβασε τὴν ἐξῆς ἀχαρακτήριστη γιὰ σχολικὸ βιβλίο
ἱστορὶα (σελ.131):
‘Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΠΕΡΜΑΤΟΖΩΑΡΟΥΛΗ.
Ο Σπερματοζωαρούλης κοίταξε γύρω του και είδε
τα αδέλφια του να κουνάνε το μαστίγιό τους και να τρέχουν μέσα σε μία σήραγγα.
Τεντώθηκε και άρχισε και αυτός να τρέχει. Έπρεπε να φτάσει πρώτος στην
αγαπημένη του Ωαρούλα. Θα τα κατάφερνε; Θα προλάβαινε; Θα έφτανε πρώτος στον
τόπο συνάντησης; Θα ήταν η αγαπημένη του εκεί ή θα είχε φύγει; Κούνησε σαν
τρελός το μαστίγιο και βρέθηκε επικεφαλής. «Ζήτω!!!.... Σου έρχομαι» φώναξε και
όρμησε μπροστά.’
Ἐκτὸς
τῶν ἄλλων, ἡ χρήση τῆς λέξης ‘μαστίγιο’, ἀντὶ τῆς λέξης ‘οὐρὰ’, καὶ ὁ τρόπος ποὺ
χρησιμοποιεῖται ‘Κούνησε σαν τρελός το μαστίγιο’,
σοὺ δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι αὐτὴ ἡ ἱστορία τοῦ βιβλίου, τὸ ὁποῖο προορίζεται νὰ
διδάξει στοὺς μαθητὲς τοῦ σχολεῖου κάποια βασικὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν ἐπιστήμη τῆς
Βιολογίας, ἐκφράζει σαδομαζοχιστικὰ σεξουαλικὰ ἀπωθημένα. Κρίμα γιὰ τὰ παιδιὰ νὰ
διαβάζουν τέτοια αἴσχη στὸ σχολεῖο τους.
Ἀπὸ ὅλους τοὺς τρόπους ἀντισύλληψης, στῆν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ
παράδοση, μόνο ἕνας εἶναι ἀποδεκτός, ποὺ ἀναφέρθηκε, ὀνομαστικὰ μόνο, καὶ αὐτὸς
ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους στὸ βιβλίο τῆς Α΄ Λυκ. (σελ.227), καὶ αὐτὸς εἶναι ἡ ἀποχή.
Τὸ πῶς ἐπιτυγχάνεται αὐτὸ ἐξηγεῖται ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ διδασκαλὶα τῶν ὀρθόδοξων
πατέρων γιὰ τὴν καταπολέμηση τῶν παθῶν.
γ) Ἡ Γενετικὴ μηχανικὴ. Τὸ βιβλίο τῆς
Γ΄Λυκ.(Θ.Κατ) ἀναφέρεται, ὅπως εἶναι ἀπαραίτητο καὶ δέον νὰ τὸ κάνει, στὶς ἐπιπτώσεις
ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ γενετικὴ μηχανικὴ καὶ ἡ χαρτογράφηση τοῦ ἀνθρώπινου
γονιδιώματος στὸν ἄνθρωπο. Ἀναφέρεται αὐτὸ, ἀπὸ τὴν μιὰ μεριά, στὶς σωματικὲς ἐπιπτώσεις,
ἄν χρησιμοποιηθεῖ ἡ γενετικὴ μηχανικὴ γιὰ τὴν πρόληψη καὶ θεραπεῖα ἀσθενειῶν,
καὶ μαζὶ μὲ τὴν ἐπίτευξη τοῦ ζητούμενου, προκληθοῦν καὶ ἄγνωστες ἐπιπλοκὲς μὲ ἀνυπολόγιστες
διαστάσεις στὴν ζωὴ του (οἱ ὁποῖες μάλιστα μπορεῖ νὰ μεταβιβαστοῦν καὶ στοὺς ἀπογόνους
αὐτοῦ ποὺ ὑποβλήθηκε στὴν τεχνητὴ γενετικὴ ἀλλαγὴ, ἐνῶ δὲν ἧταν δικιὰ τους ἐπιλογὴ
αὐτὴ, ἀλλὰ τοῦ προγόνου τους ̶ καὶ γι’ αὐτὸ, προσθέτουμε ἐδῶ, ὅτι, λόγω τῆς
πιθανότητας τέτοιων ἐπιπλοκῶν, πιθανόν μεταβιβάσιμων μάλιστα καὶ στοὺς ἀπογόνους,
δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιώκονται σὲ καμιὰ περίπτωση γενετικὲς ἀλλαγὲς γιὰ ἄλλους ἐκτὸς
θεραπείας λόγους, ὅπως γιὰ διόρθωση καὶ τελειοποίηση ἀνθρώπινων ἀτελειῶν καὶ ἀδυναμιῶν.
Ἐπίσης ἡ γενετικὴ θεραπεῖα δὲν θὰ πρέπει ἐφαρμόζεται ἄν ὑπάρχουν ὁποιεσδήποτε ἄλλες
ἐναλλακτικὲς λύσεις. Γιὰ νὰ μὴν μεταβιβαστοῦν τυχῶν ἀνεπιθύμητες γενετικὲς ἀλλαγὲς
σὲ ἀπογόνους τοῦ ἀσθενή, μετὰ τὴν γενετικὴ θεραπεῖα του θὰ πρέπει νὰ μὴν
τεκνοποιήσει καμιὰ φορά). Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἀναφέρεται τὸ βιβλίο στὶς ἐπιπτῶσεις
ποὺ ἀφοροῦν τὴν καταπάτηση τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς
ἀξιοπρέπειας τοῦ, στὴν περίπτωση ποὺ δὲν χρησιμοποιηθεῖ ἡ γενετικὴ μηχανικὴ, ὅπως
ὀφείλει, μόνο γιὰ τὴν πρόληψη καὶ θεραπεῖα ἀσθενειῶν (στὴν περίπτωση τῆς δημιουργίας
μὲ κλωνοποίηση γενετικὰ ὅμοιων ἀνθρώπων, αὐτὴ καταργεῖ τὴν μοναδικότητα τοῦ
προσώπου τους, ἔστω καὶ ἄν ὑποθέταμε ὅτι αὐτὸ συμβαίνει μόνο ἐξωτερικά, καὶ
προσβάλλει τὴν ἔννοια τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ὡς
ξεχωριστὸ καὶ ἀνεπανάληπτο ὄν), κατὰ τὴν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου καὶ
μόνο, γιὰ γονιδιακὴ διάγνωση καὶ θεραπεῖα μετὰ ἀπὸ εἰδικὴ ἐνημέρωσή του,
τηρώντας καὶ τὸ ἰατρικὸ ἀπόρρητο τῆς διάγνωσης γιὰ τὴν κατάσταση ὑγείας του καὶ
τῆς ‘γονιδιακῆς ταυτότητας’ του (σὲ διαφορετικὴ περίπτωση, ἡ κοινοποίηση τῶν
γονιδιακῶν πληροφοριῶν κάποιου μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὸν ἀποκλεισμό του κοινωνικὰ,
ἐργασιακὰ κ.τ.λ.). Τέλος, οἱ κυβερνήσεις, ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότητα καὶ σχετικοὶ
διεθνεῖς ὀργανισμοὶ ἔχουν ἀναλάβει τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν διαφύλαξη τῶν δικαιωμάτων
τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν πιθανὴ κακὴ χρήση της γενετικῆς μηχανικῆς.
3. Τὸ μάθημα τῆς πληροφορικῆς.
Ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ μαθήματος
πληροφορικῆς στὸ σχολεῖο ἤταν βέβαια φυσικὴ καὶ θεμιτὴ νὰ γίνει στὴν ἐποχὴ μας,
ποὺ οἱ ὑπολογιστὲς χρησιμοποιοῦνται παντοῦ, ἀλλὰ ἡ γενικὴ χρήση ὑπολογιστῶν ὡς
μέσο διδασκαλίας στὰ σχολεῖα εἶναι ἀμφίβολων μεθόδων καὶ ἀποτελεσμάτων. Κατ’ ἀρχὴν,
ὁ ὑπολογιστὴς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παίξει τὸ ρόλο τοῦ διδασκάλου, καθῶς ἀποτελεῖ
μόνο ἔνα ἐργαλείο καὶ βοηθητικὸ μέσο, μὲ τὴν προσωπικὴ σχέση ποὺ ἐνώνει
διδάσκαλο καὶ μαθητὴ νὰ παραμένει πάντα ἀναντικατάστατη. Ὁ μαθητῆς χρειάζεται τὸν
διδάσκαλο ποὺ θὰ τὸν ἐμπνεύσει, θὰ τοῦ προβάλλει σωστὰ πρότυπα, θὰ τοῦ δώσει ἀληθινὰ
κίνητρα, θὰ τὸν προετοιμάσει γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν πραγματικότητα μετὰ τὸ
σχολεῖο, μεταδίδοντας του καὶ τὶς ἀπαραίτητες γνώσεις, γιὰ τὸ ὁποῖο προσπαθεῖ νὰ
κατανοήσει τὶς ἱδιαίτερες μαθησιακὲς ἀνάγκες του καὶ νὰ προσαρμόσει τὴν
διδασκαλία του σὲ αὐτὲς, στὸν ὁποῖο ἀνταποδίδει ὁ μαθητῆς τὸν ἐνθουσιώδη
δυναμισμό του καὶ τὴν εἰλικρινὴ ἀναγνώριση τῶν ὠφέλειων του ἀπὸ τὴν διδασκαλία
του. Ὁ ὑπολογιστὴς μπορεῖ νὰ βοηθήσει στὴν διδασκαλία γιὰ τὴν αὔξηση γνώσεων ἤ ἄσκηση
ἤδη ἀποκτημένων γνώσεων, ἤ γιὰ τὴν ἐπεξεργασία κειμένων, ἐφόσον τὸ παιδὶ εἶναι
σὲ ἡλικία κατάλληλη γι’ αὐτὸ ἔχοντας μάθει γραφὴ καὶ ἀνάγνωση, ἀλλὰ ἡ ἀνάγκη
σχέσης διδασκάλου – μαθητὴ, μόνο μὲ τὴν παρουσία τοῦ πρώτου στὴν διαδικασία
μάθησης τοῦ δεύτερου μπορεῖ νὰ ἱκανοποιηθεῖ, ἔστω καὶ ἄν τώρα ὁ ρόλος του
πρώτου ἐμφανίζεται κάπως διαφορετικὸς, μὲ τὴν τεχνολογία νὰ γίνεται δεξί του
χέρι, μὲ δυνατότητες αὐξημένες γιὰ τὸ μαθητή, λαμβάνοντας αὐτὸς ὁ ρόλος του
περισσότερο καθοδηγητικὸ καὶ ρυθμιστικό χαρακτήρα. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ἠ
γραφὴ μὲ μολύβι καὶ χαρτὶ καὶ ἡ ἀνάγνωση ἀπὸ πραγματικὰ βιβλία δὲν πρέπει ποτὲ
νὰ πάψουν νὰ χρησιμοποιοῦνται λόγω τῆς χρήσης τῶν ὑπολογιστῶν, καθῶς τὰ
πολύτιμα καὶ δημιουργικὰ συναισθήματα ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν χρήση τοῦ βιβλίου,
τοῦ χαρτιοῦ καὶ τοῦ μολυβιοῦ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναπληρωθοῦν μὲ ἀντίστοιχα ἀπὸ
τὴν χρήση μιὰς ὀθόνης, ἑνὸς πληκτρολογίου καὶ ἑνὸς ‘ποντικιοῦ’. Ἄν
χρησιμοποιηθεῖ ὁ ὑπολογιστὴς καὶ γιὰ προγραμματισμὸ ἀργότερα, σὲ μεγαλύτερες ἡλικίες,
προσαρμόζοντας τον ὁ μαθητής στὶς ἀνάγκες του ὅπως ἐπιθυμεῖ, μὲ τὸν ἔλεγχό ποὺ ἔχει
αὐτοῦ τοῦ ἐργαλείου του, μπορεῖ αὐτὸ νὰ βοηθήσει αὐτὸν νὰ αὐξήσει τὶς διανοητικές του ἰκανότητες. Ὠστόσο δὲν μποροῦμε
νὰ εἴμαστε βέβαιοι, μέχρι νὰ ἐρευνηθεῖ ἐπαρκῶς καὶ νὰ προσδιοριστεῖ, ποιὰ ἐπίδραση
ἔχει ἡ χρήση τῶν ὑπολογιστῶν στὰ σχολεῖα μὲ κάθε ἔνα ἀπὸ τοὺς παραπάνω τρόπους (μετάδοση-ἄσκηση
γνώσεων, ἐπεξεργασία κειμένου, προγραμματισμός) στὴν ἀνάπτυξη τῆς
προσωπικότητας τοῦ παιδιοῦ στο συναισθηματικό, στὸ ψυχολογικό καὶ στὸ κοινωνικὸ
ἐπίπεδο, ὥστε τότε νὰ μπορεῖ νὰ ἐφαρμόζεται αὐτὴ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡλικὶα καὶ μετὰ,
ὅπου μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς καταλληλότερης μεθόδου συμβάλλει ἀπὸ κάθε ἄποψη θετικὰ
στὴν προαγωγὴ τῆς προσωπικότητάς του. Ἔχει μεγάλη σημασία νὰ λάμβαναν οἱ μαθητὲς
στὰ σχολεία τῆς χώρας μας τὰ προβλεπόμενα καὶ ὀφειλόμενα ἀναγκαία ἠθικὰ καὶ
πνευματικὰ ἐφόδια τὰ ὁποῖα δικαιοῦνται, ποὺ θὰ τοὺς βοηθοῦσαν καὶ στὴν σωστὴ καὶ
ὠφέλιμη χρήση τῶν ὑπολογιστῶν, προφυλάσσοντάς τους καὶ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς
κινδύνους τους.
4. Ἐπίλογος.
Ὀλοκληρώνοντας ἐδῶ τὴν παρουσίαση
τῆς ἐξέτασης αὐτῆς τῶν σχολικῶν βιβλίων τοῦ Γυμνασίου καὶ Λυκείου, μέσα ἀπὸ ἑλληνορθόδοξο
πρίσμα, θὰ λέγαμε τελειώνοντας ὅτι ἡ ἑλληνικὴ παιδεία, ὅπως συμπεραίνουμε μέσα ἀπὸ
τὰ σχολικὰ βιβλία ποὺ χρησιμοποιεῖ, πάσχει σὲ τρία ἐπίπεδα, τὰ ὁποῖα εἶναι τὰ ἐξῆς:
Α) Γνωστικά, ὡς πρὸς τὴν
γνώση ποὺ προσφέρει. Αὐτὴ, ἄν καὶ σὲ ποσότητα εἶναι ὑπεραρκετή, ἐνῶ ἀπὸ τὴν μιὰ
πλευρὰ μεγάλο βάρος πέφτει στὴν θετικὴ γνώση κατὰ τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σημερινοῦ
πολιτισμοῦ, ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ σὲ κάποια
σημεῖα προσφέρεται αὐτὴ νοθευμένη καὶ παραλλαγμένη, ἔχοντας ξεπέσει σὲ ἀνορθολογισμοὺς
καὶ ἀντιεπιστημονικὲς προσεγγίσεις, παρουσιάσεις καὶ τοποθετήσεις, ἐξακολουθῶντας
ὅμως νὰ βρίσκεται παραδόξως καὶ ἀδικαιολογήτως στὸ ἴδιο βιβλίο διδασκαλίας
θετικῆς ἐπιστήμης. Ἐπίσης καὶ στὰ ὑπόλοιπα βιβλία ὑπάρχουν δείγματα πνεύματος ἔντονης
προκατάληψης καὶ δεισιδαιμονίας.
Β) Ὡς προς τὴν ἐπίδραση συναισθηματικά,
ψυχικὰ καὶ κοινωνικὰ στὴν ἀνάπτυξη τοῦ νέου, καθῶς ἐπιδιώκεται ἡ ἀπόκτηση ὅσο τὸ
δυνατὸ περισσότερων γνώσεων, ἐνῶ δὲν δίνεται παράλληλα τὸ ἀνάλογο βάρος στὴν ἠθικοπνευματική
του καλλιέργεια, ποὺ ὅμως αὐτὴ ὀφείλει νὰ εἶναι ὁ πρωτεύων σκοπός τῆς παιδείας.
Ἄν ὁ νέος δὲν ποτιστεῖ μὲ ἀξίες καὶ ἰδανικά, υἱοθετῶντας ταυτόχρονα ἔνα ὑγιή, γόνιμο
καὶ δημιουργικὸ τρόπο προσωπικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς, τότε χωρὶς νὰ ἀναπτύξει
σωστὴ κρίση, καταλήγει ἔρμαιο καὶ θύμα τῶν γνώσεων ποὺ τοῦ παρέχονται, μὲ ἀντίκτυπο
σὲ ὅλες τὶς πτυχές τῆς ζωῆς του. Πολύ περισσότερο συμβαίνει αὐτὸ, ὅταν τοῦ
παρέχονται γνώσεις ἀντιφατικές καὶ ἀλληλοαναιρούμενες, ὅπως σὲ κάποιες
περιπτώσεις τῶν σχολικῶν μας βιβλίων, εἴτε μέσα στὸ ἴδιο βιβλίο, εἴτε μεταξὺ
βιβλίων διαφορετικοῦ ἀντικειμένου τῆς ἴδιας σχολικῆς τάξης, εἴτε μεταξὺ βιβλίων
ἴδιου ἤ ὄχι ἀντικειμένου διαφορετικῆς σχολικῆς τάξης.
Γ) Ὡς πρὸς τὸν πολιτισμὸ
καὶ τὴν παράδοση στὸν τόπο μας, καθῶς τὸν πολύτιμο θησαυρὸ ποὺ κληρονομήσαμε ἀπὸ
τοὺς προγόνους μας καὶ ἀποτελεῖ τεράστια μοναδικὴ προσφορὰ στὴν παγκόσμια ἱστορία,
δὲν τὸν ἀναδεικνύει καὶ δὲν τὸν προτάσσει μπροστὰ ἀπὸ κάθε τι ἄλλο στὸ σύνολο
σχολικὸ πρόγραμμα, ὅπως ὀφείλει σὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς παραδώσαν τὸν τόπο ἐλεύθερο
καὶ ἀγιασμένο, καὶ ὅπως ὀφείλει σὲ αὐτοὺς τοὺς μελλοντικοὺς πολίτες του, ποὺ
διδάσκει, καὶ δικαιοῦνται νὰ γνωρίσουν αὐτὴ τὴν κληρονομιά, ὥστε νὰ μποροῦν καὶ
νὰ τὴν διαφυλάξουν, ποὺ τότε καὶ αὐτὴ… θὰ διαφυλάξει αὐτοὺς. Γιατὶ χάρη στῆν ἀγάπη
τους πρὸς τὴν πίστη καὶ τὴν πατρίδα
τους, οἱ προγονοί μας, ἥρωες καὶ ἄγιοι, ἐκαναν ἀνδραγαθήματα καὶ θαύματα,
διαφυλάσσοντας μέσα στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων, ὅσοι καὶ εἰσβολεῖς καὶ κατακτητὲς
καὶ ἄν ἐμφανίστηκαν, τὴν ἐσωτερική τους ἐλευθερὶα καὶ τὸ ἀδούλωτο φρόνημα, καὶ
μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ νὰ ἔχαναν τὴν ἐξωτερικὴ ἐλευθερὶα τὴν ξανάβρισκαν. Τῶν νέων
γενεῶν εἴναι αὐτὰ, τοὺς ἀνήκουν, τὰ δικαιοῦνται, καὶ μπροστὰ στὴν σημερινὴ ἀβεβαιότητα
καὶ τοὺς κινδυνοὺς, τὰ χρειάζονται. Ὅσοι δὲν τὰ γνώρισαν, δὲν ἀγωνίζονται γι’ αὐτὰ,
ἀλλὰ ἀρκοῦνται στὶς εὐτελεῖς ἄνευ περιεχομένου ἀνέσεις ποὺ προσφέρει ὁ
σύγχρονος τεχνολογικὸς πολιτισμὸς, καὶ στὰ θεάματα τῶν φανταχτερῶν ἀνακαλύψεων
του μὲ τὶς ἀνάλογες ‘πανερμηνευτικὲς’ θεωρίες ποὺ τὶς συνοδεύουν, ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ
τὰ γνώρισαν, βρίσκουν σὲ αὐτὰ ὅτι μπορεῖ νὰ ἀξίζει περισσότερο, ὅτι εἴναι πιὸ ἀνώτερο,
καὶ γι’ αὐτὸ ταυτίζουν τὴν ζωὴ τους μὲ αὐτὰ καὶ κατὰ συνέπεια τὴν θυσιάζουν γι’
αὐτὰ, γιατὶ μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ζοῦν ἐλεύθερα καὶ ἀληθινὰ. Ἑλλάδα τῆς
δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας, τῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς θεολογίας, τοῦ Παρθενώνα
καὶ τῆς Ἁγίας Σοφίας, γιατὶ δὲν ἀφήνουν τὰ παιδιὰ σου νὰ σὲ γνωρίσουν γιὰ νὰ
γεμίσει ἡ ψυχὴ τους οὐράνιο φῶς;
Ἄν καθένας μας ἐμπνέει στὰ
παιδιὰ του τὸ πνεῦμα τῆς ἑλληνορθόδοξης πίστης καὶ παράδοσης, τότε θὰ μπορέσουν
νὰ ἀναπτύξουν την κρίση τους, ἔτσι ὥστε, ὅπως καὶ ἐμεῖς προσπαθήσαμε νὰ κάνουμε
στὴν παρούσα ἐργασία γιὰ νὰ δώσουμε τὸ παράδειγμα γι’ αὐτὸ κατὰ δύναμιν, ἀπὸ μόνα
τους νὰ ἀποβάλλουν κάθε τι ἀνώφελο καὶ ἀνούσιο, νὰ διακρίνουν καὶ νὰ ἐξάγουν τὸ
χρήσιμο ἀπὸ πλήθος ἀχρήστων, νὰ ἀναδιαθρώνουν τὸν παραπλανητικὸ ὑποκριτικὸ λόγο
ποὺ στὶς μέρες ἔγινε ἐπιστήμη μέσω τῶν μέσων μαζικῆς ‘ἐνημέρωσης’, νὰ ἐρευνοῦν
καὶ νὰ δέχονται τὸ ἐπιστημονικὰ καὶ ἱστορικὰ ἀληθὲς, καὶ νὰ ἀπορρίπτουν ὁποιαδήποτε
παραπλανητικὴ νόθευση καὶ παραποίηση, καὶ ἐπιπλέον τότε θὰ ἐρευνήσουν καὶ θὰ
βροῦν ὅλες ἐκεῖνες τὶς γνώσεις ποὺ χρειάζονται ἀκόμα, καὶ ποὺ δὲν τοὺς τὶς
προσφέρει ἡ σημερινὴ παιδεία ἀπέχοντας πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ ἐκπληρώσει τὸ καθήκον της
αὐτὸ, ὥστε νὰ βαδίσουν στὴ ζωὴ τους στὸ δρόμο ποὺ τοὺς χάραξαν οἱ ἀθάνατοι πρόγονοί
τους.
Παράρτημα.
Μερικὲς θέσεις ἐπιστημόνων
κατά τῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν:
1. Ὁ Dr.
Jastrow, ἱδρυτὴς καὶ πρώην διευθυντὴς Διαστημικῶν σπουδῶν τῆς NASA, γράφει: «Σύμφωνα μὲ τὴν Ἱστορία αὐτὴ (τῆς ἐξελίξεως)
κάθε δένδρο, κάθε φύλλο χλόης, κάθε δημιούργημα στὴ θάλασσα καὶ στὴν ξηρὰ ἐξελίχθηκε
ἀπό ἕνα πατρικὸ κλωνάρι μοριακῆς ὕλης παρασυρόμενο νωχελικὰ μέσα σὲ μιὰ ζεστὴ
λιμνούλα. Ποιὰ συγκεκριμένη ἔνδειξι ὑποστηρίζει τὴν ἀξιοσημείωτη αὐτὴ θεωρία γιὰ
τὴν προέλευσι τῆς ζωῆς; Δὲν ὑπάρχει καμμία»!
2. Ὁ Dr. G. Simpson, διάσημος ἐξελικτικὸς τοῦ
Πανεπιστημίου τοῦ Χάβαρντ, σχολιάζει ὅτι τυχαία γένεσις τῆς ζωῆς «δὲν συμβαίνει
σὲ καμμιὰ γνωστὴ περίπτωση», ἐπαναλαμβάνων τὸ ἀξίωμα τοῦ Παστέρ.
3. Ὁ Μπέρναρντ Σώ γράφει: «Ὁ Δαρβίνος εἴχε τὴν τύχη νὰ
ἱκανοποιήσει καθένα ποὺ ἤθελε νὰ ἐξυπηρετήσει τὸν ἰδιοτελή του σκοπό».
4. Ὁ Χάνς Ντρίς (Driesch), μαθητής του Χαίκελ, ἔγραψε
«ὁ Δαρβινισμός εἶναι πιὰ ξεπερασμένος ἐπιστημονικά. Ἔχει πεθάνει ἀπό χρόνια».
5. Σὲ διεθνές ἐπιστημονικό Συνέδριο στὸ
Σικάγο τὸ 1980 μὲ γενικὸ θέμα τὴν «Μακροεξέλιξη»,
ὅπου εἴχαν πάρει μέρος γεωλόγοι, παλαιοντολόγοι, οἰκολόγοι, γενετιστές καὶ ἐμβρυολόγοι
παγκοσμίου κύρους, τὸ συμπέρασμά ποὺ βγήκε δημοσιεύτηκε μὲ τὸν τίτλο: «Ἔνα ἱστορικό
Συνέδριο στὸ Σικάγο, ἀμφισβητεῖ τὴν πενηντάχρονη κυριαρχία τῆς σύγχρονης
Συνθετικῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως» (Sunday Times, 8.3.81).
6. Ὁ ἄθεος Francis Crik, με Νόμπελ για το DNA, ὁμολογεῖ: «Υπάρχει κάποια ἀνωτέρα δύναμη ποὺ
κατευθύνει τὴν ζωή καὶ τὴν συμπεριφορά τῶν ζωϊκῶν συστημάτων καὶ ποὺ δὲν μπορεῖ
νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ τὶς ἐπιστημονικές δοξασίες μας».
7. Ὁ σύγχρονος ἀντιεξελικτικός ἐπιστήμονας D. Gish
δήλωσε: «Ἡ ἄρνηση ἐκείνων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ κατεστημένο στοὺς ἐπιστημονικοὺς
κύκλους, νὰ παραδεχθοὺν ὅτι μπορεῖ ἡ δημιουργία νὰ εἶναι ἡ ἐναλλακτικὴ λύση τῆς
ἐξέλιξης, κατὰ πρῶτο καὶ κύριο λόγο βασίζεται στὴν ἐμμονή τους σὲ μία καθαρὰ ἀθεϊστική,
ματεριαλιστικὴ καὶ μηχανιστικὴ ἐξήγηση τῆς προέλευσης τῆς ζωῆς, μὲ παράλληλο ἀποκλεισμὸ
κάθε ἐξήγησης ποὺ βασίζεται στὴν πίστη σὲ ὕπαρξη Θεοῦ... Μετὰ ἀπὸ
πολλὰ χρόνια ἐντατικὴς μελέτης τοῦ προβλήματος τῆς προέλευσης τῆς ζωῆς ἀπὸ
βιβλικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς ἀπόψεως, εἴμαι πεπεισμένος, ὅτι τὰ γεγονότα τῆς ἐπιστήμης διακηρύττουν ὅτι ἡ εἰδικὴ δημιουργία
εἴναι ἡ μόνη λογικὴ ἐξήγηση τῆς προέλευσης
τῆς ζωής. Τὸ «Ἔν ἀρχὴ ἐποίησεν ὁ Θεὸς...» εἴναι σήμερα ἡ πιὸ ἐπίκαιρη
(up-to-date) διακήρυξη, ποὺ μπορεῖ νὰ
κάνει κανεῖς γιὰ τὴν προέλευση τῆς ζωῆς».
8. α) Στὴν Ἑλλάδα, διαμαρτυρήθηκαν 150 Ἕλληνες
Καθηγητές Πανεπιστημίου ἐπειδὴ διδάσκεται ἡ Θεωρία τῆς Ἐξέλιξης στὰ σχολικὰ βιβλία
Γυμνασίου καὶ Λυκείου τῆς Βιολογίας (Καθημερινή, 11.4.85).
β) Ὁ Γιάννης Κωστὼφ ἔγραψε μελέτη κατὰ τῆς ἐξελίξεως, τῆς
ὁποίας ὁ τίτλος εἴναι: «Συμβολὴ στὴν τελετὴ λήξεως τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως»,
μὲ τὸν χαρακτηριστικὸ ὑπότιτλο: - Ἤ πῶς οἱ ἐξελικτικοὶ ἐλίσσονται γιὰ νὰ
πείσουν ὅτι τὰ εἴδη ἐξελίσσονται- Ἀθήνα, 1988, σσ. 306.
Τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὁ Νικ. Βασιλειάδης.
γ) Ὁ ἰατρὸς καὶ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ.Ἀθ.Ἀβραμίδης,
ἀναφορικῶς πρὸς τὸ DNA τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν σχέση αὐτοῦ πρὸς τὴν ἐξέλιξη ἔγραψε:
«Ὅπως ἔχει διαπιστωθεῖ, τὸ DNA ὅλων τῶν ἀνθρώπων,
ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, φύλου, χρώματος ἤ τόπου κατοικίας στὴ Γή, εἶναι
πανομοιότυπο κατά 99,9%. Δὲν μπορεῖ ἐπομένως νὰ ὑποστηριχθεῖ καὶ καμία γονιδιακὴ
ὑπεροχὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ἔναντι κάποιου ἄλλου, ὁπουδήποτε στὴ Γῆ, γιὰ τὴ στήριξη
φυλετικῶν διακρίσεων, κοινωνικών ἤ ἄλλων, βάσει γονιδιακῶν διαφορῶν. Προφανῶς
διότι, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δημιουργήθηκαν ἴδιοι, ἐξ' ἑνὸς ἀνθρώπου προερχόμενοι,
τοῦ ὁποίου κληρονομοὺν ἀπαρεγκλίτως τὶς ἀρχικὲς βασικὲς καταβολές. Καὶ ἐπιβεβαιώνεται ἐπιστημονικῶς, ὕστερα ἀπὸ
2000 χρόνια, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο εἴπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὸν Ἄρειο Πάγο: «...ἐξ' ἑνός
αἶματος πάν ἔθνος ἀνθρώπων...» (Πρ.
17,26). Δηλαδή: Χωρὶς νὰ μεταβάλλεται ὁ κληρονομικὸς κώδικας, οὔτε μὲ τὴν «ἐπιλογὴ
τοῦ ἰσχυρότερου» τοῦ Δαρβίνου, οὔτε μὲ τὴν «προσαρμογὴ» τοῦ Λαμάρκ, οὔτε μὲ τὶς
«μεταλλάξεις» τοῦ Ντε Βρίς, οὔτε μὲ τὴν «καθαρὴ τύχη» τοῦ Μονό – τῶν διαφόρων
δηλαδὴ θεωριῶν τῆς Ἐξελίξεως. Εἶναι ἐπομένως δικαιολογημένη καὶ διὰ τῆς μεθόδου
τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῶν ἄλλων ἐρμηνειῶν, ἡ θέση ὅτι, ὁ γενετικὸς κώδικας τοῦ ἀνθρώπου
εἶναι ὑπέρ τῆς ἀπόψεως «ὑπάρξεως Σοφοῦ Δημιουργοῦ» !
9. Διεθνὴ ἐπιστημονικὴ κριτικὴ τῆς
θεωρίας αὐτῆς μπορεῖ κανεὶς νὰ βρεῖ στὰ παρακάτω βιβλία:
α) W. Griswell, Τὸ μεγάλο ψέμα, Ἀθήνα, 1983(2),
σσ.142.
β)
J. Sarfati, Refuting Evolution, USA, 2005(18), pp. 140, Vol 2, USA, 2005(4),
pp.
235.
γ)
h.& J. Morris, The modern creation trilogy, USA, 1997. Τόμοι
Ι, σσ. 228, τομ. ΙΙ,
σσ.
243, τομ. ΙΙΙ, σ. 203.
δ)
J. Sarfati, Refuting Compromise, USA, 2004, pp.411.
ε)
M. Denton, Evolution, a theory in crisis, USA, 1985, pp. 368.
στ)
Ph. Johnson, Darwin on trial, USA, 1993, pp. 220.
ζ)
Uncommon Dissent, ed. By W. Dembski, USA, 2004, pp. 366.
η)
C. Cavarnos, Biological Evolutionism, USA, 1997(2), pp. 93.
Ιστoλόγια μὲ σχετικὰ ἄρθρα.
1. http://ebooks.edu.gr/new/allcourses.php
2. www.antibaro.gr
3. www.orthodox.net.gr
4. aktines.blogspot.gr
5. opaidagogos.blogspot.gr
6.
www.pentapostagma.gr
7.
www.agioritikovima.gr
8. www.oodegr.com
9. www.peth.gr
10. thriskeftika.blogspot.gr
11. www.kosmogonia.gr.
12. www.enromiosini.gr/arthrografia
13. www.agiotatos.gr/greekhistory
14.
www.orthodoxia-ellhnismos.gr
15. history-pages.blogspot.gr
16. www.hellinon.net
17. akritas-history-of-makedonia.blogspot.gr/
19. www.saferinternet.gr
20. www.slideshare.net/emakraki/
21. networks-internet.weebly.com
22. Εἰκόνες ἀπὸ σχολικὰ βιβλία
καὶ www.google.gr
Σχετικὰ Βιβλία – Άρθρα
2. π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, Η Αυτοκρατορία της
Νέας Ρώμης και οι πολίτες της.
3. π. Γεώργιος. Δ.
Μεταλληνός,
Το όνομα
Ρωμηός και η Ιστορική του σημασία, ΕΡΩ, 2010.
4. Αναστασίου Φιλιππίδη, Ρωμηοσύνη ή βαρβαρότητα. Οι ιστορικές ρίζες
της μακραίωνης σύγκρουσης Ελληνισμού και Δύσης, Ιερά Μονή Γενεθλίου της
Θεοτόκου.
5. Ράνσιμαν
Στήβεν, Βυζαντινός
Πολιτισμός, μετάφραση Δέσποινας Δετζώρτζη, Οργανισμός
Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, Αθήνα,
1979.
6. Χρήστου
Παναγιώτη, Οι
περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων, Κυρομάνος, 2η
έκδοση, Αθήνα, 1989.
7. π. Γεώργιος
Δ. Μεταλληνός, Η άλωση της Πόλης από τους
Φράγκους στις 12/12 Απριλίου 1204, Εφημερ. «Χριστιανική», αριθ. 681
(994)/6.5.2004
8. Τοῦ ἰδίου, Ἀπὸ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο ἔως τὴν Μικρασιατικὴ
Καταστροφή.
9. Τοῦ ἰδίου, Φράγκοι καὶ Εὐρωπαϊκὴ Ἔνωση,
Ρωμιοὶ καὶ Καθολικὴ Ορθοδοξία.
10. Γ.Ι.Μανζαρίδη, Χριστιανική Ηθική, Π.Πουρναρά, Θεσσ/κη, 2000.
11. Γέροντος Παϊσίου, Οικογενειακή ζωή, Λόγοι Δ΄, Ι.Η.
‘Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’, Σουρωτή
Θεσσ/κης, 2002.
12. Άγίου Ι. Χρυσοστόμου, Ο Γάμος, η Οικογένεια και τα Προβλήματά τους,
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα
Σκήτη Αγ.Όρους, 2009.
13. Υποθήκες ζωής. Από τη ζωή και τη διδασκαλία του π.Επιφανίου,
Ι.Ησυχαστήριο ‘Κεχαριτωμένης Θεοτόκου’ Τροιζήνας, Αθήνα, 2002.
14. Τοῦ
ἰδίου, Tὸ μυστικὸ τοῦ Γάμου καὶ ἡ προδοσία τοῦ διαζυγίου.
15. ‘Ἠ μαρτυρία τῆς Gianna Jessen’,
Ἀξιοπρόσεκτες
Θέσεις καί Μαρτυρίες γιά τίς ἀμβλώσεις,
ἐκδόσεις
«Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη,
2011, σσ. 35-41.
16. Τοῦ ἰδίου, Ἐκτρώσεις : Δικαίωμα ἤ
Φόνος; Ὅλη ἡ ἀλήθεια.
17.
Αρχ.Αρσενίου Κατερέλου, Περί
Μεταμοσχεύσεων.
18.
Αγιορείτη Μοναχού Ησαΐα, Μεταμοσχεύσεις-«Εγκεφαλικά
νεκροί» δότες. Οι θέσεις των σύγχρονων αγίων γερόντων: Παισΐου, Πορφυρίου,
Σωφρονίου.
19.
κ. Ιωάννη Καρδάση, Εκκλησία και
Μεταμοσχεύσεις.
20. κ. K.Γ.Kαρακατσάνη,
Μεταμοσχεύσεις ανθρώπινων οργάνων και
‘εγκεφαλικός θάνατος’.
21. Τοῦ ἰδίου, Μεταμοσχεύσεις: Δικαίωμά μας, Υποχρέωσή μας ἤ Άρνησή τους;
22. Τοῦ
ἰδίου, Διαδίκτυο, κίνδυνοι καὶ απάτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου