Ποιοι ήθελαν να διαλυθεί η Συρία

ΠΟΙΟΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ Η ΣΥΡΙΑ

Πως η Αγκυρα εξέθρεψε την ισλαμική τρομοκρατία

Σάββας Καλεντερίδης

Την υπόθεση καταστροφής του κράτους που λέγεται Συρία την ανέλαβαν (από το 2011) οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.
Οι στρατηγικοί στόχοι που ήθελαν να πετύχουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους με τη συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν:

-Να περιοριστεί ή να εξαλειφθεί η επιρροή της Ρωσίας στην περιοχή.

-Να μην έχει φυσική συνέχεια ο χερσαίος και ο εναέριος χώρος του (σιιτικού) Ιράκ με το αλαουιτικό κράτος που θα ιδρυθεί στα παράλια της Συρίας, για να μην μπορεί να περάσουν αγωγοί ιρανικού ενδιαφέροντος και να μην έχει ελεύθερη αεροπορική πρόσβαση το Ιράν και η Ρωσία σ' αυτό.

-Να δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες για τη μεταφορά φυσικού αερίου από Κατάρ - Σαουδική Αραβία, μέσω της περιοχής που κατέχει σήμερα το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (Ι.Κ.), στην Τουρκία και εκείθεν στην Ευρώπη.

Για να επιτευχθούν οι ανωτέρω στόχοι, θα έπρεπε να διαλυθεί το κράτος της Συρίας και να δημιουργηθούν στη θέση του τέσσερα κράτη, των Δρούζων, των αλαουιτών, των σουνιτών και των Κούρδων.
Και αυτό γίνεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με θύματα 250 χιλιάδες Σύρους και εκατομμύρια εκτοπισμένους στην Ιορδανία, στο Λίβανο, στην Τουρκία και από τις 25 Ιανουαρίου 2015 σε όλη την Ευρώπη.

Από την επιχείρηση καταστροφής του κράτους της Συρίας, μπροστά στα μάτια της πολιτισμένης ανθρωπότητας, το κράτος του Ισραήλ είχε ορισμένες παράπλευρες... ωφέλειες, όπως η καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, που αποτελούσε στρατηγική απειλή για το Ισραήλ. Εξάλλου αποτελεί στρατηγικό στόχο και για το Τελ Αβίβ ο περιορισμός της επιρροής και η αποκοπή από ξηράς και αέρος της πρόσβασης της Τεχεράνης επί της Δαμασκού, για να σταματήσει η μεταφορά οπλικών συστημάτων στη Χεζμπολάχ του Λιβάνου, η οποία επίσης αποτελεί στρατηγική απειλή για το Ισραήλ.

Στο σχέδιο της καταστροφής μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας νευραλγικό ρόλο ανέλαβε να παίξει η Τουρκία, η οποία φιλοξένησε τη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ), τον οποίο μάλιστα εκπαίδευσε και εξόπλισε.

Ενώ το σκηνικό ήταν στημένο, για να ανατραπεί σε μερικές εβδομάδες ή μήνες ο Ασαντ (αυτό έλεγε ο Νταβούτογλου, ενώ είχε «σηκωμένα τα μανίκια» για να λεηλατήσει η Τουρκία τη Συρία) και να προχωρήσει το σχέδιο, η αντίσταση του συριακού λαού και η ανθεκτικότητα των κρατικών δομών της Συρίας ανέτρεψαν τα δεδομένα.

Ετσι σταδιακά άρχισε να φυλλορροεί η συριακή αντιπολίτευση και ο ΕΣΣ, ενώ άρχισαν να ενισχύονται η Αλ Νόσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα, και στη συνέχεια το Ι.Κ.

Η Τουρκία, βλέποντας τα σχέδιά της για λεηλασία της Συρίας να καταρρέουν και να εμφανίζεται ένα δεύτερο κουρδικό κράτος, αρχίζει να εξοπλίζει φανερά τους τζιχαντιστές, στρέφοντάς τους εναντίον των Κούρδων. Ποιος δεν θυμάται τη δήλωση Ερντογάν, ότι «από μέρα σε μέρα πέφτει το Κομπάνι»! Ετσι η Τουρκία εμπλέκεται και χώνεται όλο πιο βαθιά στην υπόθεση που λέγεται ισλαμική τρομοκρατία.

Ολοι γνωρίζουν, και πρώτα απ' όλους οι... αρμόδιοι των αμερικανικών υπηρεσιών, πώς και με ποιον τρόπο η Τουρκία υποστήριξε και συνεχίζει να υποστηρίζει τους τζιχαντιστές, πώς τους περιθάλπει στα κρατικά νοσοκομεία, πώς τους υποδέχεται και τους φιλοξενεί σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές σε πεντάστερα ξενοδοχεία.

Το 2015, επωφελούμενη από την ακατανόητη πολιτική ανοιχτών συνόρων της Ελλάδας, η Τουρκία άρχισε να παίζει το χαρτί των προσφύγων, στέλνοντάς τους στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, φυτεύοντας ανάμεσά τους τζιχαντιστές.
Ετσι μετέτρεψε το Προσφυγικό και την απειλή της ισλαμικής τρομοκρατίας σε ένα πρώτης τάξεως «χαρτί» για να αποσπάσει υλικά και πολιτικά ανταλλάγματα από την Ε.Ε., την Ελλάδα και την Κύπρο. Οσο για τη Γαλλία και το Παρίσι, η επιφανειακή ανάγνωση είναι ότι επιλέχτηκε ως στόχος γιατί συμμετέχει στους βομβαρδισμούς εναντίον του Ι.Κ.

Μια βαθύτερη ανάγνωση ίσως μας επιτρέψει να δούμε ότι η Τουρκία, που διατηρεί στενούς δεσμούς με τους τρομοκράτες, καθοδήγησε τους τζιχαντιστές να επιλέξουν το Παρίσι ως στόχο της τρομοκρατικής τους δράσης, για να τιμωρήσουν τον Ολάντ, ο οποίος ακολουθεί φιλοκουρδική πολιτική, υποδεχόμενος μάλιστα τους Κούρδους της Ροζάβα στο Προεδρικό Μέγαρο. Το ίδιο έγινε με τη δολοφονία των τριών Κουρδισσών, το ίδιο και με την υπόθεση «Charlie Hebdo».

Μήπως ήρθε η ώρα η Γαλλία και ολόκληρη η Ευρώπη να ξυπνήσουν και να αντιληφθούν τον πραγματικό ρόλο της Τουρκίας στην περιπέτεια που ακούει στο όνομα Προσφυγικό, Ι.Κ. και ισλαμική τρομοκρατία;

Δημοκρατία,20/11/2015