Η αναφορά του Παπικού καρδινάλιου Müller, για ενασχόληση με τη δογματική θεολογική δομή

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΥ ΜULLER, ΓΙΑ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΟΜΗ

(Εφόσον ο άξονας της καθολικότητος των Παπικών είναι ο Πάπας και όχι ο Χριστός, θα επαναληφθεί η ίδια Παπική εμμονή)

Του  Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

Η πρόσφατη αναφορά του Γερμανού καρδινάλιου Gerhard Ludwing Müller, o οποίος έχει την υπευθυνότητα της Παπικής Συνόδου για το Δόγμα της Πίστης, σε συνέντευξή του στη «La Croix»,  μεταξύ άλλων υποσχέθηκε μια ‘’πρωτοφάνη’’ αρμοδιότητα σε σχέση με τα καθήκοντα του, να δογματίσει θεολογικά. 

Μίλησε για την Παπική Σύνοδο για το Δόγμα της Πίστης, παραδεχόμενος ότι δεν έχει αναφερθεί ποτέ στα έγγραφα που σχετίζονται με το ‘’υπουργείο’’ του,  οτιδήποτε που να σχετίζεται με στη δογματική θεολογική δομή, παραδοχή η οποία καταδεικνύει την Παπική κατάντια  μετά το Σχίσμα, και  αποκοπή τους από την Εκκλησία.

Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος λέγει για τα σχίσματα, «Ει τις σχίσματι ακολουθεί, βασιλείαν Θεού ου κληρονομεί»   (Εις την Προς Φιλαδελφείς επιστολή του 3,3).  Οι λόγοι τούτοι  είναι ενδεικτικοί των ολεθρίων συνεπειών του Σχίσματος του 1054, αλλά και της συνεπαγόμενης αποκοπής των Παπικών από την Εκκλησία. 

Ο καρδινάλιος Gerhard Ludwing Müller, στη συνέντευξή του στη «La Croix», εξαίρει τη θεολογική ενασχόληση του  Πάπα Βενέδικτου XVI, σε σχέση με εκείνη του Πάπα Ιωάννη XXIII και εκείνης του Πάπα Φραγκίσκου, αναφέροντας ότι ο Πάπας  Φραγκίσκος ασχολήθηκε περισσότερο με το ποιμαντικό έργο, ενώ αποστολή της Παπικής Συνόδου για το Δόγμα της Πίστης, τόνισε χαρακτηριστικά είναι  η δογματική θεολογική δομή.

Η προηγούμενη αναφορά  της Παπικής Συνόδου για το Δόγμα της Πίστης, ότι «…το ζήτημα της υπεροχής του Πέτρου και των διαδόχων του, έχει ιδιαίτερη σημασία ακόμα και οικουμενική» (presenta una sigolare rilevanta, anche ecumenica), σαφέστατα καταδεικνύει, τη διαχρονική Παπική εμμονή και τη δυνατότητα να υπάρξει σοβαρή ενασχόληση με δογματική θεολογική δομή.

Θα γίνει αναφορά λοιπόν στην επόμενη Παπική Σύνοδο για το Δόγμα της Πίστης, εφόσον εκζητούν ως πρωτεύον τη δογματική θεολογική δομή, στις πλάνες που παρεισέφρησαν μετά το Σχίσμα του 1054 μ. Χ.  στους Παπικούς, μετά την αποκοπή τους από την Εκκλησία; 

Θα γίνει αναφορά στο Filioque, στο Παπικό αλάθητο, στο Παπικό εξουσιαστικό πρωτείο, στη καινοτομία των αζύμων, στη μη παραδοχή από μέρους των Παπικών της διάκρισης ουσίας και ενεργείας του Θεού και συνεπώς στην παπική πλάνη, ότι είναι κτιστή η Θεία Χάρις κ.ά. Αδύνατο φαίνεται, καθότι ο Πάπας χαρακτηρίζεται σύμφωνα με   Παπικό κανόνα «υπέρτατος ποιμένας και δάσκαλος όλων των πιστών» (κανόνας 749). 

Αλίμονο αν έπαιρνε κανείς στα σοβαρά τούτη τη υπερβολή.  Αλίμονο αν ίσχυε τέτοια  υπερβολή στην Εκκλησία.  Αλίμονο αν δεχόταν η Εκκλησία του Χριστού, τον Παπικό κανόνα, ότι ο Πάπας είναι «υπέρτατος ποιμένας και δάσκαλος όλων των πιστών».

Ο Πάπας Λιβέριος (352-366 μ.Χ), είχε καθαιρεθεί επειδή υπέγραψε την αρειανίζουσα ομολογία περί «ομοιουσίου».   Αλίμονο αν δεχόταν η Εκκλησία του Χριστού, τον Παπικό κανόνα, ότι ο Πάπας είναι «υπέρτατος ποιμένας και δάσκαλος όλων των πιστών».

Ο Πάπας Ονώριος ο Α΄ (625-638 μ.Χ.)  καταδικάστηκε από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, επειδή ασπάστηκε τον Μονοθελητισμό.  Αλίμονο αν δεχόταν η Εκκλησία του Χριστού, τον Παπικό κανόνα, ότι ο Πάπας είναι «υπέρτατος ποιμένας και δάσκαλος όλων των πιστών».

Ο Πάπας   Ιννοκέντιος  Δ΄  είχε ορίσει να καίονται οι διαφωνούντες με τα παπικα δόγματα.   Αυτό φυσικά υποστηρίχθηκε με επίσημες παπικές βούλες και από άλλους Πάπες.  Αλίμονο αν δεχόταν η Εκκλησία του Χριστού, τον Παπικό κανόνα, ότι ο Πάπας είναι «υπέρτατος ποιμένας και δάσκαλος όλων των πιστών».

Ο Πάπας Σέργιος  Δ΄ (1009-1012 μ.Χ.) έβαλε την αυθαίρετη προσθήκη του «filioque», ενώ προηγουμένως ο Πάπας Λέων Γ΄ (796-816 μ.Χ.) Ορθοδόξως το πολέμησε. Αλίμονο αν δεχόταν η Εκκλησία του Χριστού, τον Παπικό κανόνα, ότι ο Πάπας είναι «υπέρτατος ποιμένας και δάσκαλος όλων των πιστών».

Θα επαναληφθεί και πάλι αυτό που αναφέρεται στην «Κατήχηση της ‘’Καθολικής’’ (Παπικής) ‘’Εκκλησίας’’ » (Catechismo della Chiessa Cattolica), στο εδάφιο 834 με την  εξουσιαστική υπόδειξη «να στραφούν προς τη Ρωμαϊκή ‘’εκκλησία’’», την οποία χαρακτηρίζει ως το μόνο θεμέλιο.   Η  ανακεφαλαίωση της διαχρονικής Παπικής εμμονής.

Άξονας της καθολικότητος της Παπικής ‘’εκκλησίας’’, δυστυχώς είναι ο Πάπας. «Το Θεανθρώπινον Πρόσωπον του Χριστού είναι ο άξων της καθολικότητος της Εκκλησίας»,  αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς και τοιουτοτρόπως διασφαλίζεται το Ορθόδοξο Δογματικό  θεμέλιο ‘’επί την πέτραν της αληθείας’’, επί της οποίας έχει οικοδομηθεί η Εκκλησία.