“Πάσχα το πύλας ημίν του παραδείσου ανοίξαν”

“ΕΟΡΤΗ ΕΟΡΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΝ”

“Πάσχα το πύλας ημίν του παραδείσου ανοίξαν”

Γράφει για τις ΑΚΤΙΝΕΣ ο Κων. Χαρ. Κορλός, θεολόγος

   Η Ανάσταση του Χριστού είναι εορτή των εορτών», το κορύφωμα και το κέντρο ολοκλήρου του Εκκλησιαστικού έτους, η μεγάλη γιορτή της χαράς. Η Ορθοδοξία είναι απ' άκρου εις άκρον κατηυγασμένη από το φως της Αναστάσεως. Η Ανάσταση του Κυρίου σφραγίζει όλη τη σκέψη και όλη τη ζωή της Εκκλησίας.

   Σύμφωνα με τα λειτουργικά κείμενα της Εκκλησίας μας είναι «η κλητή και άγια ημέρα, η μια των Σαββάτων, η βασιλίς και κυρία, εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων». Η χαρά και η αγαλλίαση αυτή εκφράζει τη βαθειά πεποίθηση και τα βιώματα των ορθοδόξων πιστών, μέσα στα οποία σκιρτά και πάλλεται το πνεύμα της μακραίωνης ορθοδόξου παραδόσεως και ζωής. Όπως ομολογεί ο Heiler, διεθνούς φήμης Γερμανός θρησκειολόγος, «η υπερχείλησις αυτή της χαράς των ορθοδόξων πιστών ανάγεται εις την παλαιοχριστιανικήν πράξιν και ζωήν της Εκκλησίας, της οποίας κινητήριος δύναμις εν μέσω σκληρών διωγμών και μαρτυριών ήτο ακριβώς η χαρά εκ της περί της Αναστάσεως του Κυρίου εμπειρίας και απολύτου βεβαιότητος. Ούτως οι πιστοί όλων των αιώνων θεμελιώνουν την πνευματικήν των ζωήν εις την υπό του κύκλου των μαθητών του Κυρίου κληροδοτηθείσαν εις αυτούς  βεβαιότητα ότι «ηγέρθη ο Κύριος όντως».

    Πράγματι, η λαμπροφόρος έγερσις του Κυρίου έχει καταυγάσει τις ψυχές και έχει δονήσει τις καρδιές εκατομμυρίων πιστών και τους έχει εμπνεύσει ιερά και άγια συναισθήματα. Έχει συγκινήσει πνεύματα προικισμένα και μη, ψυχές άδολες και αγνές σ' όλες τις εποχές. Τα άγια αυτά συναισθήματα έχουν αποτυπωθεί σε ύμνους και κανόνες, σε ποιήματα και πεζογραφήματα, σε ομιλίες και κηρύγματα, σε εικόνες και πίνακες. Όλοι όσοι έχουμε γαλουχηθεί μέσα στο άγιο περιβάλλον της Εκκλησίας μας και έχουμε τραφεί και ανδρωθεί από τα ζείδωρα νάματα της πίστεως μας έχουμε εμπειρίες και βιώματα θρησκευτικά αναστάσιμα, που μένουν ανεξίτηλα στην ψυχή μας.

    Ο Κανόνας της Αναστάσεως Ιωάννου του Δαμασκηνού «περιέχει αναστάσιμους ύμνους», εκ των ωραιότερων, οίτινες υπάρχουν εν τω κόσμω, ύμνους απηνθισμένους από των πλουσίων λειμώνων της βιβλικής και πατερικής Φιλολογίας» (Π. Μπρατσιώτης). Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός «αναρπάζων εκ γης τους έκθαμβους πιστούς, ανανή- γαγεν αυτούς εις τους ουρανούς προς δοξολογίαν του υπέρ νουν και παρά τους φυσικούς νόμους λαμπρού γεγονότος της θείας εγέρσεως, ευρίσκων αφορμήν να ψάλλει τον Χριστόν και την θεοτόκον εις τόνον υψηλόν, δονούμενος και δονών εκ χαράς και αγαλλιάσεως» (Ν. Τωμαδάκης)

   Το υπερκόσμιο φως και την αναστάσιμη χαρά και αγαλλίαση γεύεται όχι μόνο ο πιστός άνθρω- πος αλλά και ολόκληρη η πλάση, ο ορατός και ο αόρατος κόσμος (ουρανός, γη, Άδης, καταχθόνια). «Νυν πάντα πεπληρώται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια εορτάζετω γουν πάσα κτίσις την έγαρσιν Χριστού, εν η εστερέωται». «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω, εορταζετω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώνιος». «Ως όντως ιερά και πανέορτος αύτη η σωτήριος νυξ και φωταυγής, της λαμπροφόρου ημέρας της εγέρσεως ούσα προάγγελος, εν η το άχρονον φως εκ τάφου σωματικώς πάσω επέλαμψεν».

    Η ανεκλάλητη αυτή χαρά πηγάζει από τον κενό τάφο του Χριστού, ο οποίος κατήργησε το θάνατο και μας χάρισε την αιώνια ζωή. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον...». «Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα, Κυρίου Πάσχα. Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο θεός ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας». «Πάσχα ιερόν ημίν σήμερον αναδέδεικται. Πάσχα καινόν, άγιον Πάσχα μυστικόν μυστικόν Πάσχα πανσεβάσμιον. Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον. Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών, Πάσχα το πύλας ημίν του Παραδείσου άνοιξαν, Πάσχα πάντας αγιάζον πιστούς.

Είναι παντοτινή, διαρκής και ολοκληρωμένη η χαρά των πιστών, γιατί ο Κύριος υποσχέθηκε να είναι πάντοτε μαζί μας μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. «Ώ θείας! Ω φίλης! Ω γλυκύτατης σου φωνής! μεθ ημών αψευδώς γαρ επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος Χριστέ, ην οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος κατέχοντες, αγαλλόμεθα».

    Αλλά, για να απολαύσουμε την πρωτόγνωρη αυτή πνευματική χαρά και ευφροσύνη και να λουσθούμε το υπερκόσμιο αναστάσιμο φως, είναι ανάγκη να συσταυρωθώμε με το Χριστό προηγουμένως “ταις του βίου ηδοναίς” και να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας από κάθε το πονηρό και ακάθαρτο. “Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι συνεσταυρούμην σοι χθες αυτός με συνδόξασον, Σωτήρ, εν τη βασιλεία σου. «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως, Χριστόν εξαστράποντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες». Ας αγκαλιασθούμε όλοι με χαρά, ας συμφιλιωθούμε και με όσους μας μισούν, ας αισθανθούμε σαν αδέλφια, ας τα συγχωρήσουμε όλα στην Ανάσταση. «Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς, συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσι, και ούτω βοήσωμεν, Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

    Από το ίδιο πνεύμα συνεπαρμένος ο μεγάλος πεζογράφος Αλ. Παπαδιαμάντης γράφει: «Το έαρ συνεορτάζει μετά της Εκκλησίας, η φύσις συναγάλλεται μετά της πίστεως. Οι θύμοι των ορέων μοσχοβολούσιν, ο σμαράγδινος μανδύας των πεδιάδων ανακινείται ήρεμα υπό της ζεφυρίτιδος αύρας και στίλβει διακέντητος εκ λευκανθέμων... τα ρόδα τα εφήμερα, τα αιώνια ρόδα, ξανθά, λευκά, ωχρά, πορφυρά διηγούνται την δόξαν του Κυρίου. Η Άνοιξις, ως άλλη μυροφόρος, ως της Μαγδαληνής αδελφή, κηρύσσει δια μυρίων στο- μάτων ότι «εώρακε τον Κύριον».