Δημήτριος Νατσιός, Χάνεται το αντρικό πρότυπο, ο δάσκαλος στα σχολεία

Χάνεται το αντρικό πρότυπο, ο δάσκαλος στα σχολεία

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Πίνδος» ο συγγραφέας Χρήστος Ζαλοκώστας, διασώζει ένα ηρωικό επεισόδιο από την γιγαντιμαχία του Σαράντα, στο οποίο πρωταγωνιστεί ένας δάσκαλος. Αντιγράφω:

«Η εχθρική αντεπίθεση των Ιταλών, του Μαρτίου του 1941 έχει εκδηλωθεί. Το ύψωμα 731 (σ.σ. το οποίο δικαίως χαρακτηρίστηκε «Θερμοπύλες της Πίνδου») έχει μεταβληθεί σε ηφαίστειο. Οι φαντάροι μας, πεσμένοι με την κοιλιά στους λάκκους των οβίδων, πυροβολούν, χωρίς διακοπή για να συγκρατήσουν το εχθρικό πεζικό. Ο δάσκαλος-έτσι έχει βαφτίσει τον διοικητή, του ο λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος είναι το επάγγελμά του-με προβιές και επιδέσμους, γύρω από τα κρυοπαγημένα πόδια του, αντί για παπούτσια, χωρίς να προφυλάγεται, τρέχει από διμοιρία σε διμοιρία και δίνει οδηγίες. Μην πυροβολείτε στα στραβά, παιδιά! Μην ξοδεύετε άσκοπα τις χειροβομβίδες σας, τους λέει.

Κι όταν ο ταγματάρχης διοικητής του, του φωνάζει να μην εκθέτει τόσο το εαυτό του, ο δάσκαλος του απαντάει:

Φοβάμαι μήπως χάσουμε το ύψωμα, και τι θα δικαιολογηθώ ύστερα εγώ στους μαθητές μου, άμα γυρίσω στο σχολείο;» (εκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 194).

Τέτοιοι δάσκαλοι που «ντρέπονταν να ντροπιαστούν ανάγκασαν σοφό της εποχής  να αναφωνήσει «βγάλτε το στεφάνι της νίκης από τα κεφάλια των στρατιωτών μας και φορέστε το στα κεφάλια των δασκάλων τους». Τέτοιοι άνδρες μόρφωσαν την γενιά της νίκης, την γενιά του ’40.

Αυτά τω καιρώ εκείνω. Τω καιρώ ετούτω, τον σακατεμένο και αυχμηρό, το να μιλήσεις για ηρωισμό και για ανδρεία, για... ανδρική ανδρεία, ελλοχεύει ο κίνδυνος να κατηγορηθείς για ρατσισμό. Θυμίζω ότι στα σεμινάρια που διοργανώνουν οι ποικιλώνυμοι και κατ’ επάγγελμα αντιρατσιστές μεταξύ των θεμάτων που εισηγούνται είναι και μια «νέα αντίληψη για τον ανδρισμό».

(Ακριβώς έτσι είναι διατυπωμένο στο Δελτίο Τύπου που εξέδωσε δημοτικό σχολείο των Αθηνών με θέμα «Ομοφοβία και τρανσφοβία στην εκπαίδευση».

Ομοφοβίες, τρανσφοβίες, ισλαμοφοβίες, ό,τι ονειροφαντάζεται ο νους του κάθε   «περίεργου» γίνεται μόδα. «Έκαστος κρίνει τα πράγματα κατά το ίδιον νόσημα», λέει πατήρ της Εκκλησίας και ο νοών νοείτω...).

Λίγο απέχουμε από το να κηρυχτεί παράνομο το ανδρικό φύλο. Προφανώς επειδή «επί της επιφανείας επιπλέουσιν, εν είδει εξαφρίσματος» (σαν αφρός) τα ακαθαρτότερα στοιχεία. Ο τοιούτος αφρός κατέχων, κατά τους νόμους της φυσικής, τα ανώτερα στρώματα, θέλει κυβερνά, φλυαρεί» επιβάλλει και νομιμοποιεί τας «παρεκκλίσεις» του, όπως θα έλεγε και ο Ροΐδης.

Το ότι εκβορβορώνονται ηθικές αξίες αυτό ουδόλως  ενοχλεί. Ηθική; Τι είναι αυτό; Τρώγεται; Ο κόσμος βαδίζει μπροστά, όπως διατείνεται ο κάθε σκουπιδοτενεκές. Από το πολύ «προχώρημα» και την πρόοδο φτάσαμε και στο χείλος του γκρεμού, έτοιμοι και για το επόμενο, μεγάλο βήμα...

Τέλος πάντων. Σε συνάφεια με τα προηγούμενα θέλω να αναφερθώ σε κάτι που ζω μες στα σχολεία και δη τα δημοτικά. Ίσως κάνω και λάθος, ο αναγνώστης θα κρίνει.

Την τελευταία περίπου εικοσαετία όποιος παρακολουθήσει το φύλο των επιτυχόντων στα παιδαγωγικά τμήματα διαπιστώνει ότι πάνω από ποσοστό 90% είναι γυναίκες. Ελάχιστοι νέοι άνδρες, και λόγω κυριολεκτικά λειψανδρίας, επιλέγουν να γίνουν δάσκαλοι. (Φταίμε κι εμείς οι εν ενεργεία, για την απαξίωση).

Ήδη στα δημοτικά σχολεία υπάρχει «συνωστισμός», που θα ‘λεγε και η «χαριτόβρυτος» κυρία της μακαρίτισσας ΔΗΜΑΡ, γυναικών δασκάλων, ενώ οι άνδρες είναι υπό εξαφάνιση. (Στο σχολείο μου 4 δάσκαλοι εν μέσω 25 και γυναικών, μαζί με τις ειδικότητες. Ξένες γλώσσες ιδίως διδάσκουν σχεδόν μόνο γυναίκες).

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω συναδέλφους,δασκάλες-άπαγε της βλασφημίας-αναφύονται κάποια ερωτήματα.

Πρώτον: Είναι γνωστό ότι οι μεγάλες τάξεις, Ε’-Στ’ είναι δύσκολες. Ξύπνημα της ευολίσθου και δυστιθασεύτου εφηβείας, κυρίως των αγοριών προς εντυπωσιασμό των κοριτσιών. Ας προσθέσουμε εδώ και την απειθαρχία και ατιμωρησία που φέρνουν από το σπίτι, οι συνήθως «καλομαθημένοι» μοναχογιοί και μοναχοκόρες συν το πολυάριθμο των τάξεων. Νέες ιδίως δασκάλες, άπειρες και ενθουσιώδεις, έχοντας ως εφόδια τις ανεφάρμοστες συνήθως γνώσεις των σχολών τους, συναντούν μεγάλα προβλήματα πειθαρχίας. Ενώ παλαιότερα που υπήρχε κάποια ισορροπία στην εκπροσώπηση των φύλων, οι δασκάλες, έπαιρναν μικρότερες τάξεις, ευχειραγώγητες σε θέματα πειθαρχίας-η δασκάλα είναι δεύτερη «μαμά» για τα πρωτάκια- τώρα αναγκάζονται να «ανέβουν» και σε μεγάλες τάξεις, όπου υπάρχουν προβλήματα.

Δεύτερον και κατ’ εμέ σημαντικότερον. Χάνεται το ανδρικό πρότυπο από τις σχολικές αίθουσες. Μαθητές τελειώνουν το δημοτικό σχολείο, στην κρίσιμη, εξοπλιστική ηλικία των 6-12 ετών, χωρίς να «σκοντάφτουν» σε άνδρα-δάσκαλο. Το οποίο αντρικό πρότυπο, δυστυχώς, απουσιάζει και από το πάλαι ποτέ «ευλογημένο καταφύγιο» το σπίτι. Εκεί κυριαρχεί ο «τρίτος γονέας», το βδελυρό πρόσωπο της τηλεόρασης. Νυχθημερόν, ιδίως στις λεγόμενες ζώνες υψηλής τηλεθέασης, διάφορα παρδαλοειδή όντα, απροσδιορίστου φύλου, επιδίδονται σε προστυχολόγο κουτσομπολιό και λοιπές χυδαιότητες, διότι, ως γνωστόν, τα υλικά για να αποκομίσεις υψηλή τηλεθέαση είναι μείγματα λάσπης και σπέρματος, αναθυμιάσεις υπονόμων. Οι κερδέμποροι του κοπροθεάματος γνωρίζοντας την «ψυχολογία της μάζας»-όπως προσφυώς γράφτηκε, «γαλαρία που το γλεντάει φαιδρολογώντας, μικρολογώντας και επιχαίροντας»-φροντίζουν σε κάθε εκπομπή ή τηλεταινία να πρωταγωνιστεί και ένας ομοφυλόφιλος. Το κακό όμως γίνεται. Αν συνδυαστεί αυτό και με την απουσία του πατέρα από το σπίτι, λόγω εργασίας ή ενδιαίτησης καθημερινής στο καφενείο, τότε τα παιδιά πολύ λίγο αντικρίζουν το αντρικό πρότυπο.

Ο κόσμος τους είναι γυναικοκρατούμενος, με την φυσιολογική ή την «άλλη» μορφή. Και επειδή το παιδί είναι το «μιμητικώτατον των όντων» (Αριστοτέλης) κατανοούμε τις συνέπειες. (Κάτι σχετικό έλεγε ο Κώστας Ταχτσής).

Να κλείσω μ’ ένα πάλι ιστορικό γεγονός ανδρείας. Κάποτε νέοι, μαθητές και φοιτητές, που λάμβαναν άλλου είδους αγωγή και παιδεία, στο σπίτι και το σχολείο, όταν τα φράγκικα δηλητήρια δεν είχαν φτάσει ακόμη στην πατρίδα μας, παρήλαυναν και διαδήλωναν για πολύ σπουδαία πράγματα. Στις 25 Μαρτίου 1942 έγινε στην Αθήνα μεγάλη πανεθνική εκδήλωση διαμαρτυρίας, για την απαγόρευση του εορτασμού της 25ης Μαρτίου. Πρωτοπορία φοιτητές και μαθητές. Από το πρωί γέμισε εορταστικά η Αθήνα με πλήθος κόσμου. Σκοπός, το στεφάνωμα των προτομών των ηρώων της Επαναστάσεως και του Αγνώστου Στρατιώτου. Οι αρχές της Κατοχής έστειλαν ιππικό και μηχανοκίνητα και κτύπησαν «στο ψαχνό». Η εκδήλωση αυτή υπήρξε μια πό τις σημαντικότερες ομαδικές εκδηλώσεις σ’ ολόκληρη τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη και υπήρξε δίδαγμα για όλο τον κόσμο της καθολικής αντιστάσεως του Ελληνικού λαού. Από κείνη την ημέρα άρχισαν συστηματικά οι ομηρίες και οι ομαδικές εκτελέσεις. Τώρα παρελαύνουν κάποιοι και γράφουν προστυχιές στις προτομές των ηρώων…