Γ΄Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) – Στα ίχνη του Μεγάλου Αρχιερέως

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. δ´ 14 – ε´ 6

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μᾶρκ. η´ 34 – θ´ 1

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ

1. Ό Μέγας Αρχιερεύς

'Εορτάζει σήμερα ή άγια μας 'Εκκλησία τήν προσκύνηση τοΰ Τιμίου Σταυροϋ και μάς καλεί νά προσκυνήσουμε «τό ζωοποιόν Ξύλον», γιά νά λάβουμε χάρη και δύναμη και νά συνεχίσουμε μέ άμείωτο ζήλο τούς πνευματικούς μας άγώνες στό «στάδιον τών αρετών», τήν εύλογημένη πε­ρίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Καθώς λοιπόν έχουμε ένώπιόν μας τόν Τίμιο Σταυρό, εϊναι εύκαιρία νά άναλογιστοϋμε τή χάρη και τή λύτρωση, πού πηγάζουν άπό τή σταυρική θυσία τοϋ Κυρίου. 'Άλλωστε και τό άποστολικό ανάγνωσμα μάς ύπενθυμίζει τήν έξαίρετη αύτή δωρεά: «Έχοντες», λέει, «αρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τούς ούρανούς, Ίησοϋν τόν υίόν τοΰ Θεοϋ, κρατώμεν της ομολογίας». Δηλαδή, άφοϋ έχουμε Μεγάλο Αρχιερέα, τόν Κύριο Ίησοϋ, τόν Υιό τοϋ Θεοϋ, ό Όποιος έχει πλέον διασχίσει τούς ούρανούς και μπήκε στον τόπο της αιώνιας άναπαύσεως, στήν ούράνια Βασιλεία Του όπου μάς περιμένει, άς κρατοϋμε καλά τήν ομολογία της πίστεώς μας πρός Αύτόν.

Έχουμε Αρχιερέα λοιπόν, και αύτό ακριβώς μάς δίνει θάρρος και έλπίδα. Και ό Αρχιερέας αύτός δέν είναι ένας κοινός άμαρτωλός άνθρω­πος άλλά ό Κύριος Ίησοϋς Χριστός, ό Υιός τοϋ Θεοϋ, πού έγινε και άνθρωπος, και πρόσφερε τόν έαυτό Του θυσία «ύπέρ της τοΰ κόσμου ζωής και σωτηρίας». Μέ τήν Άνάστασή Του δέ, όχι μόνο νίκησε τόν θάνατο, άλλά και άνέβηκε στούς ούρανούς ώς ένδοξος θριαμβευτής και «καθήμενος έν δεξιά τοϋ Πατρός» μεσι­τεύει αιωνίως ύπέρ ήμών ώς αιώνιος Άρχιερεύς, γιά νά Λαμβάνουμε «έλεον και χά­ριν» όλοι όσοι καταφεύγουμε μέ πίστη και μετάνοια στό θρόνο Του.

2. Οι δικοί μας ιερείς

Τό άποστολικό μας άνάγνωσμα, μιλών­τας γιά τόν Μέγα Αρχιερέα, κάνει λόγο στή συνέχεια και γιά τούς 'Ιουδαίους άρχιερεΐς, πού πρόσφεραν δώρα και θυσίες γιά τή συγχώρηση τών άμαρτιών τοϋ λαοϋ. Ση­μειώνει λοιπόν ό θεόπνευστος Απόστολος ότι καθένας πού έχει λάβει τό χάρισμα τής ίερωσύνης, έπειδή ακριβώς κι αύτός ώς άνθρωπος έχει άδυναμίες κι έλαττώματα, εύκολα μπορεί νά δείχνει συμπάθεια και άνοχή σ' όσους άμαρτάνουν άπό άγνοια και πλάνη, και νά είναι μετριοπαθής στις κρίσεις του άπέναντί τους: «μετριοπαθεΐν δυνάμενος τοις άγνοοϋσι και πλανωμένοις, έπεί και αύτός περίκειται άσθένειαν».

Είναι πολύ σημαντική ή παρατήρηση αύ­τη τοϋ άγιου Αποστόλου και μάς βοηθεΐ νά συνειδητοποιήσουμε πόσο φιλάνθρωπος είναι ό Θεός, ό Όποιος, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ό ιερός Χρυσόστομος, δέν κατέβασε άγγέλους άπό τόν ούρανό γιά νά γίνουν διδάσκαλοι και ιερείς των άνθρώπων, άλλ„ όρισε κάποιους άπό τούς κοι­νούς θνητούς νά άναλάβουν αύτό τό έργο, ώστε ή συναίσθηση τής άδυναμίας τους νά τούς συγκρατεί άπό αύστηρές έπιτιμήσεις- «χαλινός γένηται τη τοϋ λέγοντος γλύπτη» (PG 50, 654).

Άς μήν άφήνουμε λοιπόν τόν φόβο ή τήν ντροπή νά μάς κρατάει μακριά άπό τήν ιερά 'Εξομολόγηση. Άς πλησιάζουμε τόν Πνευματικό έχοντας τή βεβαιότητα ότι θά μάς κατανοήσει και θά μάς περιβάλει μέ πολλή άγάπη, διότι κι αύτός είναι άνθρω­πος και γνωρίζει τί σημαίνει άμαρτία και πτώση. Και τό σπουδαιότερο, μέ τή χάρη τών ιερών Μυστηρίων πού έπιτελεΐ, μπορεί νά μάς οδηγήσει στήν άνόρθωση και τή σωτηρία.

3. Ή υψηλη κλήση

Ή άρχή τής ιουδαϊκής ίερωσύνης δέν ή­ταν άνθρώπινη έπινόηση. Ό Θεός κάλεσε στήν άρχιερωσύνη τόν Ααρών. Ό Ίδιος λοι­πόν καλεί και τώρα τόν ένανθρωπήσαντα Υιό Του στήν άληθινή άρχιερωσύνη. Αύτό όμως ισχύει και γιά καθένα ό όποιος γίνε­ται ιερέας: «Ούχ έαυτώ τις λαμβάνει τήν τιμήν, άλλα καλούμενος ύπό τοϋ Θεού»· κανείς δέν πρέπει νά παίρνει άπό μόνος του τήν ύψηλή τιμή τής ίερωσύνης, άλλά νά τή δέχεται, όταν καλείται άπό τόν Θεό.

Τό έργο τού ιερέως δέν είναι ένα κοινό ε­πάγγελμα πού λύνει τό βιοποριστικό πρό­βλημα, ούτε μία θέση πού προσφέρει κοι­νωνική καταξίωση ή ευκαιρία γιά προσω­πική προβολή και άνάδειξη. Ή ίερωσύνη είναι μυστήριο πού προϋποθέτει καθαρό­τητα ψυχής και διάθεση πλήρους ύποταγής στό θέλημα τοϋ Θεού. Είναι διακονία πού άπαιτεΐ ταπείνωση και άγάπη πρός όλους. Είναι σταυρός πού συνεπάγεται κόπο, θυσία και αι απάρνηση. Παράλλη­λα, όμως, είναι ή γέφυρα πού ένώνει τόν ούρανό μέ τή γή· ή έλπίδα και ή άπαντοχή ένός κόσμου πού άναζητεϊ στήριγμα. Είναι πλούτος χάριτος και εύλογίας γι' αύτόν πού δέχεται τήν κλήση, γιά τήν οίκογένειά του, τήν κοινωνία, τόν κόσμο όλο!

Έπειδή ή έβδομάδα αύτη έχει οριστεί άπό τήν 'Ιερά Σύνοδο τής Εκκλησίας μας νά είναι άφιερωμένη στις ιερατικές κλήσεις, άς προσευχόμαστε και τώρα και πάντοτε θερμά στόν άγιο Θεό νά άναδεικνύει νέους ιερείς, πού θά στέκονται δίπλα στόν κάθε άνθρωπο μέ πίστη και ύπομονή και θά φανερώνουν σέ κάθε στιγμή τή Βασιλεία τοϋ Θεού ώς ζωντανή πραγματικότητα και αιώνια προοπτική.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”